Aangemaakte reacties
-
Berichten
-
Heb op de Emigratiebeurs het er met Wim van Teeffelen over gehad. Die vecht al jaren tegen een onwillige huurder. Zelf na een in de rechtbank verkregen gelijk is het nog niet over. De huurbescherming in Frankrijk is wel heel eenzijdig gericht op de belangen van de huurder vandaar dat vaak geroepen wordt “niet doen” als langdurig verblijf in een huis met enigerlei vorm van vergoeding.
Sterkte Adam… dat van die kleerkasten is dus niet aan te raden. Als de afspraak was dat er gehuurd werd tegen de kosten van electra, water en internet zou ik dat gewoon maar eens proberen. Hij kan als huurder natuurlijk zelf een aansluiting bij de diverse leveranciers afsluiten…
Frans: bedankt, maar ik ben geen blogfiguur. Daar ben ik te ongeregeld voor. Daarom heb ik altijd grote bewondering voor mensen die zoiets regelmatig bijhouden, evenals voor hoe jij dat doet met jouw site Het Woordenreservaat.
Louise: ook jij bedankt. Daar had ik helemaal niet aan gedacht. De burgemeester noteerde wel mijn persoonlijke gegevens en zei dat hij terug zou komen met een formulier dat ik moet ondertekenen. Maar of dat voor alle kandidaten geldt en of hij weet dat hij voor mij een ander moet invullen? Dus heb ik voor de zekerheid het formulier uit je link toch maar even gedownload.
Ingrid: je verhaal verzoent me een beetje met ons eenpartijenstelsel. Want ik moet er niet aan denken dat mensen hier elkaar niet meer aankijken vanwege dorpspolitiek. Wat burgemeesters betreft: ik ken er een in een naburige gemeente die al 25 jaar de touwtjes in handen heeft.
Geheel onverwacht kreeg ik gisteren de gelegenheid om kennis te maken met de praktijk van het samenstellen van de gemeenteraad. Tot mijn opperste verbazing stond plotseling de burgemeester aan de poort. Eenmaal binnen viel hij meteen met de deur in huis. Of ik voor de komende verkiezingen op “notre liste” wilde staan. Ik viel bijna van m’n stoel. Want, zei hij, ze kwamen één persoon tekort. Dat stelde me gerust, want dan zou ik gewoon voor de flauwekul op de lijst staan, net als in Nederland gebeurt. Maar dat bleek een misvatting. Het was wel degelijk de bedoeling dat ik in de gemeenteraad kwam. Want de gemeenteraad bestaat uit 11 leden (op een bevolking van 350 zielen!), waarvan er acht zich niet meer herkiesbaar hebben gesteld. Die acht moet de burgemeester er dus bij zoeken. Hij had inmiddels 10 leden en ik zou nummer (spuit) elf worden. Hij had er met verschillende mensen over gepraat en die waren het er allemaal mee eens. Maar, riep ik, er zijn toch ook andere partijen? Nee, die zijn er niet. Er is één lijst en die is links, net als 80% van de bevolking hier, maar die is niet van een bepaalde landelijke partij.
Ik maakte nog enkele tegenwerpingen, bijvoorbeeld dat ik het franse gerebbel niet kan verstaan. Maar dat geeft niks, zei hij, want de vergaderingen zijn heel gemoedelijk en ze gaan alleen maar over heel praktische zaken, bv. internet, gaten in wegen enzovoort. Maar ik ben 73, riep ik nog. Ook dat maakte niks uit. Dat had ik kunnen weten want onze Wim is vijf jaar ouder dan ik en hij is ook lid van een gemeenteraad. Uiteindelijk dacht ik: god zegene de greep en ik stemde toe. Hij blij.
Omdat er toevallig gisteravond een raadsvergadering was ben ik er maar eens gaan kijken. ’t Ging er inderdaad gemoedelijk aan toe en het duurde krap een uur. Ze vergaderen 10 keer per jaar. Daarnaast wordt verwacht dat je plaats neemt in een van de raadscommissies (financiën, openbare werken, cultuur en onderwijs).
Ik ben nog steeds niet van de verbazing bekomen, maar het lijkt dit nieuwsgierige Aagje erg leuk om de komende zes jaar (bij leven en welzijn) een kijkje in de keuken te kunnen nemen. Goed voor de inburgering.
Overigens heeft de franse senaat op 12 februari ingestemd met een wetsvoorstel om na verkiezingen blanco stemmen niet langer als ongeldige stemmen te vermelden, maar het aantal apart te noemen als blanco. Dit om recht te doen aan kiezers die weigeren om uit de kandidaten een keuze te maken. Maar na een amendement worden ze toch niet opgeteld bij het aantal geldig uitgebrachte stemmen, zoals eerst de bedoeling was. Als blanco stemmen gelden lege enveloppen of enveloppen met niet-ingevulde stembiljetten. Na een tweede amendement wordt de nieuwe wet pas op 1 april van kracht, dus na de gemeenteraadsverkiezingen, maar vóór de verkiezingen voor het Europees Parlement in mei. Zie hier. Over rariteiten gesproken.
Dag Gautier, pannenkoeken lust ik niet maar pannekoeken gaan er nog steeds in, wat de Taalunie ook moge voorschrijven. Die hebben met hun laatste zogenaamde taalvereenvoudiging (met tig uitzonderingen) de NL taal zo geweld aangedaan en zichzelf zo belachelijk gemaakt dat ze voor mij iedere autoriteit hebben verloren. Sindsdien heb ik besloten om mijn eigen spelling te volgen en ik geef nu eenmaal wat de geografische bijvoegelijke naamwoorden betreft de voorkeur aan het franse systeem. Wel aardig om wat hoofdlettergebruik betreft de diverse talen te vergelijken, zoals de Vlacc (Vlaamse Centrale Catalogus) hier heeft gedaan.
Inderdaad interessant om te lezen, maar bij ieder misbruik zijn er mazen in de wet, in het systeem en/of in de controle. Ongeveer 10 jaar geleden kwamen ze er achter. Is dat nu dan nog steeds niet opgelost? Het is toch duidelijk dat wanneer de enige maatstaf het inkomen is en niet wordt gekeken naar de bezittingen van iemand, de deur dan wagenwijd openstaat voor misbruik. Zeker als het buitenlanders betreft die wellicht niet opgegeven inkomsten en/of spaarrekeningen in hun land van herkomst hebben.
Het is ook logisch dat FR, dat jaarlijks een golf van nieuwe en meestal redelijk welgestelde pre-pensionado’s over zich heen krijgt, geen zin heeft om daarvoor voorzieningen open te stellen die bedoeld zijn voor de eigen minderbedeelden die tussen de wal en het schip vallen. En zoals ik hierboven al schreef, kan ik me de houding van ambtenaren wel voorstellen die uit veiligheid de toegang tot de CMU weigeren en denken: “Zoek het maar hogerop en ga in beroep, dit is te moeilijk voor mij.” Want eerlijk gezegd zijn al die mitsen en maren en criteria waaraan iemand moet voldoen veel te ingewikkeld, zeker voor een doorsnee ambtenaar. Maar voor goedwillende en integere immigranten is het natuurlijk hoogst frustrerend.
Dat zinnetje is misschien voor jou interessant Jan, maar mij zegt het niets. Toch snijd je wel een interessant onderwerp aan. Want die eerste drie maanden dienen als maatstaf om vast te stellen of iemand definitief in Frankrijk is gevestigd. Als dat op welk tijdstip dan ook eenmaal is vastgesteld, dan zou je kunnen redeneren dat die persoon dus vanaf het moment van binnenkomst al definitief in FR gevestigd was. Dat is natuurlijk niet altijd het geval, omdat er ook mensen zijn die eerst eens komen rondkijken en dan besluiten om te blijven.
Maar stel dat je je hele hebben en houden in NL hebt opgedoekt, je hebt je uitgeschreven uit het bevolkingsregister en daarbij een frans adres opgegeven. Je hebt je afgemeld bij het CVZ en bij de belastingdienst, kortom uit alles blijkt dat je je definitief in FR wilt gaan vestigen. Dan zou je dus als je dat inderdaad doet, volgens EU-regels met terugwerkende kracht recht moeten hebben op de CMU tot het moment van binnenkomst. En zouden vanaf dat tijdstip met terugwerkende kracht de medische kosten moeten worden vergoed.
Het is me trouwens niet duidelijk waarom iemand die wegens borstkanker onder behandeling is in zijn herkomstland zich tijdens die behandeling in Frankrijk zou vestigen, vooral niet in zo’n onzekere situatie. Maar goed, alles weten is alles begrijpen.
Goeiemorgen Ben, het staat gewoon in een franse wet en wel in de Code de Sécurité Sociale, art. 136 lid 1, zie hier.
Daar staat (voorzover van belang):
Il est institué une contribution sociale sur les revenus d’activité et sur les revenus de remplacement à laquelle sont assujettis :
1° Les personnes physiques qui sont à la fois considérées comme domiciliées en France pour l’établissement de l’impôt sur le revenu et à la charge, à quelque titre que ce soit, d’un régime obligatoire français d’assurance maladie ;Dat betekent dus dat wie in Frankrijk tegelijkertijd belastingplichtig is én ten laste komt van welke verplichte franse zorgverzekering dan ook de sociale bijdrage moet betalen. Verdragsplichtigen zoals jij zijn wél belastingplichtig in Frankrijk maar komen wat hun ziektekosten betreft níét ten laste van Frankrijk maar van Nederland. Verdragsplichtigen hebben weliswaar recht op zorg in Frankrijk (via de CPAM), maar op kosten van Nederland. Ieder jaar presenteert Frankrijk de totaalrekening voor alle verdragsplichtigen aan Nederland.
Als deze franse wettekst (even uitprinten), samen met de jaaropgaven waarop je ZVW-bijdragen aan NL staan vermeld (+ bijgevoegde franse vertaling) de inspecteur niet kunnen overtuigen, dan zit er niets anders op dan een bezwaarschrift in te dienen en zonodig in beroep te gaan. Iemand die je daar goed bij kan helpen is Rob van Schijndel (even googelen). Hij is deskundig en heeft vaker met dit bijltje gehakt en gewonnen. Er was niet zo lang geleden nog iemand anders in dit forum die ook zijn zaak bij het tribunal had gewonnen, maar dat kan ik niet terugvinden.
Dag Jako, ik weet niet waarom je meent te moeten afgeven op de vriend die mij geheel belangeloos en zonder portokosten te vragen de satfinder per post heeft toegestuurd. Hij woont namelijk bepaald niet naast de deur. En ja, het is inderdaad een fijne vriend. Shit happens, zeker met apparaten.
Overigens was ik vergeten te vertellen wat de reden was dat we de eerste keer alleen maar sneeuw kregen en de satfinder volkomen dood bleef. Toen we vanmorgen begonnen ontdekte mijn zoon dat de kabel van de LNB was losgeschoten…
Hoera! ’t Is gelukt! Ik heb RTL8 weer terug. Niveau van het signaal: 72, kwaliteit 81. Dit alles zonder Satfinder, want die weigerde verder uit te slaan dan stand 2 en liet alleen een constant gepiep horen. Dus hebben we het op onze eigen ouderwetse klunzenmanier gedaan: tv aan op menu en ik vanuit de kamer door het open raam de niveau- en kwaliteitsgetallen roepen naar mijn zoon buiten op de ladder. ’t Was even zoeken, maar ineens: beeld! En wat voor een beeld! Picobello. Toen alles vastzetten, maar ook dat viel gelukkig erg mee. Geen regionale zenders (geen idee waarom), maar dat zal me worst wezen. De oude kabel (plus schotel) hebben we laten zitten. Die kan zonodig met één klik weer worden aangesloten op de kabel in de kamer.
Jako, heel hartelijk bedankt voor al je hulp. Hopelijk heb jij er ook van geleerd, namelijk dat zelfs klunzen het kunnen, met natte-vingerwerk en zonder Satfinder. Waar we veel aan hebben gehad is Dishpointer, omdat we daardoor ongeveer de juiste richting t.o.v. de brug konden bepalen en de instelhoogte ongeveer wisten. Ik hoop dat dit alles ook een hart onder de riem is voor andere klunzen, die er net zo tegenop zien als ik tevoren deed. Iedereen veel succes gewenst!
Dag Marjorie, je geeft een beetje weinig informatie. Is je vakantiewoning in FR verzekerd? Zoals Joost al zegt, zit de rechtsbijstand er dan meestal bij in. Is de woning in NL verzekerd? Dan heb je wellicht een probleem. Je zou eens hier kunnen informeren. Maar Joost waarschuwt ook terecht dat als je de rechtsbijstand nu al nodig hebt voor een bepaalde kwestie, dáárvoor geen verzekering meer mogelijk is. Succes.
Dag William, korte en duidelijke info over propaan en butaan vind je hier. Voor zowel propaan als butaan geldt dat het is af te raden om ze binnenshuis op te slaan. De reden vind je hier. Beide kan je binnenshuis gebruiken, maar voorzichtigheid blijft geboden (goede slangen en strakke klemringen). Op Frankrijkforum vond ik er onder andere het volgende over:
“Propaan en butaan zijn beide zwaarder dan lucht. Als het lekt stijgt het gas dus niet op (zoals waterstof of helium) maar blijft het laag bij de grond hangen, waar het zich snel verspreidt en met lucht een explosief mengsel kan vormen. Vandaar dat je een ruimte waar butaan- of propaanflessen staan, laag bij de grond moet ventileren.”
Weer bedankt Jan, heb de site in mijn bladwijzers gezet en een boek gedownload. Andere sites op dit gebied zijn bv. Ibiblio en Project Gutenberg, genoemd naar de officiële uitvinder van de boekdrukkunst Johannes Gutenberg, zie de Wiki. Laurens Janszoon Coster wordt enkel in NL als de uitvinder van de boekdrukkunst geëerd.
Dag Jako, inderdaad is dat het metertje dat ik te leen heb gekregen! Als het ons met deze uitgebreide adviezen niet lukt, dan zijn we oenen en geef ik het op. Uiteraard laat ik het nog even weten. Gisteren voor de zekerheid bij een winkel in electronica alvast de namen gescored van twee verschillende franse “mannetjes”, die niet anders doen dan depanneren en schotels uitrichten. Voor nu bedankt voor alles. Slotaflevering volgt tzt.
Dag Jako, het goede nieuws is dat we de handleiding voor mijn situatie al op internet hadden gevonden, het slechte nieuws is dat we die maar gedeeltelijk hebben gebruikt, namelijk om de schotel te bevestigen. De rest ging via de bijgesloten (foute) handleiding. Maar in de goede handleiding hebben ze het over een kompasschijf, zit die ook op de Triax schotel?
Je dishpointer-link bracht me tot wanhoop, want Astra staat niet in de lijst met satellieten. Maar na enig zoeken kwam ik hier terecht en dat leverde resultaat op. In de lange lijst vond ik zowaar 23,5E Astra 1D,3A. Dat is niet precies hetzelfde als jij hierboven schrijft, is dat erg? Maar goed, toen kon ik het mooi uitlijnen (op Google maps). Resultaat: d=37,6, h=26,7. Elevation 35,4. LNB skew(?) -11,4. Moet toch kunnen?
Het zal er wel op uitdraaien dat ik een expert moet laten komen, maar we gaan het nog één keer proberen. Mijn zoon is bijzonder technisch aangelegd, maar van dit soort dingen heeft hij totaal geen kaas gegeten. En veel geduld om alles te gaan zitten bestuderen heeft hij niet, want het boeit hem van geen kanten. Dus op hoop van zegen.
Installatie gisteren jammerlijk mislukt. Kop en schotel had ik vorige week binnen drie dagen in huis. Zoon kwam gisteren (bij uitzondering een droge dag), koffie en toen aan de slag. Er bleek geen muurbeugel bij de schotel te zitten! Zoon naar Alès om er een te kopen. Toen hij terugkwam, was het etenstijd. Om half twee vol goede moed begonnen. Ik riep nog dat Jako had gezegd dat de 23-poot in de houder moest. Maar in de gebruiksaanwijzing staat dat het de 19-poot moet zijn! Dat ouwe mens zou het dus wel verkeerd hebben begrepen/onthouden. Eindelijk zat alles op z’n plaats, aansluiten, satfinder ertussen. Scherm: niks behalve sneeuw. Satfinder: geen reactie. We hadden er inmiddels tabak van. Gelukkig had ik dankzij alle waarschuwingen van Jako het debakel voorzien en de oude schotel kon probleemloos weer worden aangesloten. ’s Avonds las ik Jako’s raadgevingen plus een paar andere sites nog eens rustig door. Dus toch de 23-poot. Vandaag opnieuw de hele dag regen. Ooit gaan we verder. Wordt vervolgd.
Is dit een idee? https://infofrankrijk.com/over-infofrankrijk/spulletjes-dieren-auto
Jako, nu blijft RTL8 plotseling zwart. Gisteren deed hij het nog. Shit, net nu ze vanavond “Schindler’s list” uitzenden. Inmiddels gisteren de 78cm Triax schotel + dubbele kop besteld. Is dezelfde dag verzonden. Ook de uitrichtmeter van vriend ontvangen. Volgende week, als mijn zoon vakantie heeft, wordt alles gemonteerd. Mij benieuwen. Zal het eindresultaat nog melden.
De gesloten open mijn is een heerlijk wandelgebied, hoewel niet helemaal zonder risico. Na periodes van regen zijn vaak hele stukken weg weggeslagen, diepe geulen in de hellingen gevallen en steile wanden afgekalfd. Maar het vocht zorgt er ook voor dat normaal onzichtbare bewoning tot leven komt. Als je dan de mijn inloopt op het moment dat de zon nét boven de bergen uitkomt, zie je plotseling een dichtbevolkte woonwijk die anders onzichtbaar is. De bewoners laten zich maar zelden zien. Het zijn kleine spinnetjes met een dik lijfje en vrij korte pootjes.
De webben zijn alleen te ontwaren zolang ze nog nat zijn. Wanneer de zon verschijnt drogen ze snel op, wat altijd in het midden van het web begint. Dan lijkt het soms net of het web aan flarden hangt, maar schijn bedriegt.
En dat is natuurlijk precies de bedoeling van een spinneweb: het moet onzichtbaar zijn, anders vliegt geen insect er in. Een half uur later is er geen spinneweb meer te bekennen. Als je hebt onthouden waar er een zat, kan je met lang turen soms nog vaag een draadje ontdekken. Maar de mijn lijkt volkomen webloos.
De meeste aspecten van dit onderwerp zijn nu aan de orde geweest. Ik vat mijn ideeën nog één keer samen.
1. Gelijke behandeling door de overheid en door de maatschappij houdt in dat gelijke gevallen gelijk worden behandeld. Ongelijke gevallen worden niet gelijk behandeld. Mannen en vrouwen zijn gelijkwaardig, maar niet hetzelfde. Vrouwen verkeren daardoor niet in dezelfde maatschappelijke en economische posities als mannen. Wie eist dat alle moeders net als mannen werken ziet dat over het hoofd.
2. Dat moeders werken is macro-economisch niet noodzakelijk, aangezien er een tekort aan arbeidsplaatsen is.
3. Vrouwen moeten niet levenslang afhankelijk zijn van een man. Ondersteuning van moeders door de overheid is echter geen afhankelijkheid maar erkenning van het feit dat zij een belangrijke maatschappelijke en economische taak vervullen.
4. Het werk van moeders die zelf voor hun kinderen (en voor hun werkende echtgenoot) willen zorgen moet daarom worden gewaardeerd als arbeid, niet als “niet-werken”. De vader betaalt deze arbeid, zoals hij anders de kinderopvang en huishoudelijke hulp (mee)betaalt. De overheid moet zorgen voor een gelijkwaardig pensioen. De NL overheid erkent de arbeid van thuisblijvende moeders via de AOW-voor-iedereen. Als vrouwen dat niet voldoende vinden, kunnen zij als de kinderen groter zijn alsnog gaan werken. Maar moeders met jonge kinderen dwingen om vanwege een verweg pensioen buitenshuis te werken, zoals in het franse systeem, vind ik ondanks diverse maatregelen uit den boze.
5. Voor moeders die buitenshuis willen of moeten werken en die hun kinderen toevertrouwen aan anderen moet de overheid zorgen voor voldoende faciliteiten. Bedrijfscrèches zijn lang niet in alle sectoren mogelijk. Ook dient de overheid te zorgen voor maatregelen die het voor werkgevers aantrekkelijk/verplicht maken om tijdens zwangerschaps- en ouderschapsverlof voor vervanging te zorgen, zodat collega’s niet worden overbelast.Dit alles heeft niets te maken met een makkelijke houding van “vadertje staat moet overal voor zorgen”, maar alles met het waarderen door overheid en maatschappij van alle arbeid en van het recht van mannen én vrouwen én kinderen om op hun eigen manier te leven en bij te dragen aan de samenleving.
Louise, de regeling die jij noemt is inderdaad niet slecht. Ik begrijp alleen maar niet dat die ook geldt wanneer je een kind jonger dan 20 jaar adopteert (?). Maar dat terzijde.
Een kind van 3 jaar is nog steeds een hummel, dat veel ouderlijke aandacht en zorg nodig heeft. Hoe deed je het dan na de eerste drie jaar? Als je in die tijd een tweede en dan weer een derde kreeg ben je voor de eerste twee in ieder geval ook langer thuis. Maar zelf herinner ik me nog goed dat ik tot mijn kinderen al een aantal jaar op de middelbare school zaten, na schooltijd altijd thuis was. Mijn bezigheden buitenshuis had ik aangepast aan de schooltijden van de kinderen. Ik vind het nog steeds wenselijk dat ook tieners altijd een van de ouders (in mijn tijd vrijwel altijd de moeder) thuis weten en op persoonlijke belangstelling kunnen rekenen als ze uit school komen. Maar dat is misschien heel ouderwets.
Dag Emiel, om te beginnen moet je bedenken dat een reisverzekering in het algemeen alleen maar ziektekosten vergoedt, wanneer er een onderliggende wettelijke ziektekostenverzekering bestaat. Wanneer je je dus uit het bevolkingsregister laat uitschrijven per de dag van vertrek naar Frankrijk, heb je geen NL wettelijke zorgverzekering meer en is je gezin onverzekerd. Er bestaan wel reisverzekeringen die ziektekosten dekken “vanaf de eerste euro”, maar die zijn flink aan de prijs. Daarbij is het de vraag of ze in jouw situatie dekkiing bieden. Zodra je namelijk op je franse adres aankomt, ben je niet meer “op reis”.
Ik neem aan dat je je al hebt georiënteerd over welke franse bedrijfsvorm je wilt gaan kiezen. Dat zal je dan zo snel mogelijk in orde moeten maken, waarna je je kunt aansluiten bij de RSI (Régime Sociale des Indépendants). Dan ben je verzekerd tegen ziektekosten en, bij voldoende omzet, bouw je ook pensioen op. Mijn insteek zou zijn om de eerste maanden alleen “met vakantie” naar FR te vertrekken. Die vakantietijd kan je gebruiken om je bedrijf op te zetten en alles administratief in orde te maken. Daarna schrijf je je uit uit NL en bij het CVZ.
Het allerbeste is om even kontakt op te nemen met een echte deskundige op dit gebied. Als je googelt op Wim van Teeffelen kom je bij Ondernemen in Frankrijk. Googelen op Rob van Schijndel levert Emigratie Frankrijk op. Beiden zeer deskundig en met veel Frankrijk-ervaring.
Sorry Louise, ik had je kennelijk verkeerd begrepen. We bedoelen in wezen hetzelfde: vrouwen moeten niet afhankelijk zijn van een man. Daarentegen vind ik dat vrouwen wél moeten kunnen rekenen op extra ondersteuning door de staat. Dat is geen afhankelijkheid maar een erkenning van het feit dat er in de praktijk heel veel op hun schouders terechtkomt, zonder dat dit als werk wordt beschouwd. Dat wilde ik ook aangeven met het voorbeeld van mijn vriendin, van wie ik trouwens ook enkele vroegere collega’s ken, die niet in een veel betere positie verkeren. Allemaal hebben ze, ondanks echtgenoot en pensionering, wel de zorg voor (klein)kinderen, (schoon)ouders of andere zorgbehoevende familieleden.
Je kunt maatschappelijke problemen niet los van elkaar zien. Als de overheid moeders verplicht om te gaan werken, heeft dat zijn invloed op de arbeidsmarkt. Moeders die moeten werken maar eigenlijk zelf voor hun kinderen willen zorgen, nemen de plaatsen in van anderen, die vergeefs naar een baan zoeken.
Dag Herman, omdat niemand reageert zal ik het doen.
Je hebt een paar kapitale fouten gemaakt:
1. Je hebt Primagaz niet schriftelijk met AR van jullie langdurige afwezigheid op de hoogte gesteld, waarmee je de kans op fouten en misverstanden aanzienlijk hebt vergroot.
2. Je hebt betaald zonder de rekening goed te bekijken.Dat wil niet zeggen dat je geen gelijk hebt, maar wel dat het nu moeilijker is om dat gelijk ook te krijgen. Het belangrijkste is dat Primagaz zo snel mogelijk een aangetekende brief krijgt. Of daar de juridisch juiste termen in staan is volkomen onbelangrijk. Als je verder gaat, en daar ziet het wel naar uit, heb je toch een jurist nodig, tenzij je je eerst tot de mediateur energie wendt. Ook die verwacht van een leek geen juridische termen. Hij is er juist voor de gewone man en om een dure en ingewikkelde procedure te voorkomen. Maar je kan je alleen tot de mediateur wenden als je eerst van Primagaz schriftelijk een afwijzend antwoord hebt gekregen.
Wat wél belangrijk is is dat je in je brief aan Primagaz de feiten zo exact mogelijk weergeeft in zo weinig mogelijk woorden. Het verhaal hierboven is te lang. Dat moet veel korter kunnen. Ook niet belangrijk is of je Frans perfect is. Mijn franse brieven eindig ik altijd met de excuses voor mijn Français, omdat ik nu eenmaal Nederlandse ben. Dat bespaart me ook die belachelijke slotzin waarmee Fransen hun brieven moeten eindigen. Tot nu toe heb ik desondanks altijd mijn doel bereikt.
Als je wilt, wil ik je wel helpen. Mail me even je brief in het Nederlands, dan kan ik hem (indien nodig) corrigeren/inkorten. Na overleg wil ik hem dan ook wel (op mijn manier) in het Frans vertalen. Vervolgens kan je ermee doen wat je wilt. Mijn emailadres vind je in mijn persoonlijke gegevens.
Dag Jako, ik kan (met oranje kaart) RTL8 nog gewoon ontvangen in SD. Wat het uitrichten betreft: een goede vriend heeft me een uitrichtmeter te leen aangeboden. Overigens hebben mijn zoon en ik al tweemaal eerder een schotel uitgericht met natte-vingerwerk en veel heen-en-weer geroep.
Poeh, dit wordt bijna een volledige baan! En dat op m’n 73e.
Eerst Marietta. We zijn het dus eens. Ik werd op het verkeerde been gezet doordat je schreef dat franse mannen hoffelijker zijn. Maar zoals nu blijkt vindt ook jij dat hoffelijkheid niet is voorbehouden aan mannen. Hoffelijkheid is voor iedereen en bestaat vooral uit het rekening houden met de gevoelens en de omstandigheden van iemand anders. Zolang ik zelf m’n jas kan aantrekken hoeft niemand me erin te helpen (ik weiger dat nog steeds) en zolang ik zelf de deur van de auto nog kan openen, blijf ik niet zitten wachten tot de chauffeur er omheen is gelopen om dat voor mij te doen. Maar ik zal zeker een ouder iemand, man of vrouw, die er moeite mee heeft in de jas helpen (voorzover ik er bij kan…). Bij de kassa van een super laat ik een oudere die slecht ter been is voorgaan, ik raap dingen op die oudere of dikke mensen laten vallen en ik houd deuren open voor iedereen, jong of oud. Wat dit alles betreft zie ik geen enkel verschil met NL, hoffelijke en onhoffelijke mensen heb je overal.
Cabagnous, je reactie deed me denken aan de serie: “Keeping up appearances”, waarin mrs Bucket, eh… Bouquet, altijd pontificaal zit te wachten tot husband Richard haar uit de auto bevrijdt. Een opmerking uit de eerste reactie van Jeroen is in dit verband niet onbelangrijk: “…zonder dat een ieder zich dit expliciet realiseert…” Zoveel van dit soort maatschappelijk aanvaarde en soms zelfs gewaardeerde zaken gebeuren onbewust van het feit dat ze oorspronkelijk voortkomen uit mannelijk superioriteitsgevoel ten opzichte van het “zwakke” geslacht, ook al voelen die mannen zelf zich helemaal niet superieur. Wel laat ik graag een zware koffer over aan mannen, omdat die nu eenmaal lichamelijk sterker zijn. Maar toen ik een keer in Perth een grote koffer en een tas over straat zeulde, vroeg een oudere dame of ze misschien kon helpen. Dat is échte hoffelijkheid, al heb ik het afgeslagen omdat ze net zo klein en oud was als ik.
Louise, ik ben het niet met je eens. Een vrouw moet de vrijheid hebben om te kiezen tussen zelf zorgen voor haar kinderen of ze uit te besteden en te werken, al dan niet in deeltijd. Het blijft zot dat anderen worden betaald voor het verzorgen van jouw kinderen, terwijl datzelfde werk als je het zelf doet wordt gekwalificeerd als niet-werken. Nog afgezien van het feit dat veel mensen, jong en zonder kinderen, ondanks dure studies en studieschuld niet aan de bak kunnen komen. Bovendien komen veel zorgtaken altijd weer bij vrouwen terecht. Ik noemde hierboven al de zorg voor bejaarde (schoon)ouders, ook bestempeld als niet werken, hoewel ze er in NL nu een gewatteerde term voor hebben uitgevonden: mantelzorg. Als mannen nu eens zouden beginnen met vrouwen in die mantel te helpen…
Ik heb hier al eens eerder verteld hoe het in Frankrijk gaat met werkende vrouwen. Ik zie het bij mijn vriendin (60). Haar hele leven gewerkt in een fabriek, daardoor arbeidsongeschikt geworden en “gelukkig” (vindt ze) eerder kunnen stoppen met werken. Manlief, alcoholist, was al jaren van het toneel verdwenen. Maar nu moet haar dochter werken en die dropt haar kinderen dus bij oma. En omdat franse uitkeringen en pensioenen te laag zijn om van te leven en te hoog om dood te gaan, heeft ze een schooljongen als kostganger in huis genomen. Het huwelijk van haar zoon loopt niet op rolletjes, dus die is weer bij zijn moeder ingetrokken, inclusief enorme hond van 6 maanden oud, waar moeders de hele dag, als zoon werkt, op moet passen en die uit verveling alles vernielt wat hem voor de bek komt. Fijn hè, dat franse vrouwen zo goed voor zichzelf kunnen zorgen. Dan vind ik het toch echt beter dat in NL iedereen AOW krijgt op basis van deelname aan de gemeenschap op de manier die hij voor zichzelf bepaalt. Juist daardoor zijn vrouwen niet afhankelijk van mannen, al is AOW ook bepaald geen vetpot.
Die studie onder moeders in NL laat ik maar aan de deskundigen over.
Poeh, dit wordt bijna een volledige baan! En dat op m’n 73e.
Eerst Marietta. We zijn het dus eens. Ik werd op het verkeerde been gezet doordat je schreef dat franse mannen hoffelijker zijn. Maar zoals nu blijkt vindt ook jij dat hoffelijkheid niet is voorbehouden aan mannen. Hoffelijkheid is voor iedereen en bestaat vooral uit het rekening houden met de gevoelens en de omstandigheden van iemand anders. Zolang ik zelf m’n jas kan aantrekken hoeft niemand me erin te helpen (ik weiger dat nog steeds) en zolang ik zelf de deur van de auto nog kan openen, blijf ik niet zitten wachten tot de chauffeur er omheen is gelopen om dat voor mij te doen. Maar ik zal zeker een ouder iemand, man of vrouw, die er moeite mee heeft in de jas helpen (voorzover ik er bij kan…). Bij de kassa van een super laat ik een oudere die slecht ter been is voorgaan, ik raap dingen op die oudere of dikke mensen laten vallen en ik houd deuren open voor iedereen, jong of oud. Wat dit alles betreft zie ik geen enkel verschil met NL, hoffelijke en onhoffelijke mensen heb je overal.
Cabagnous, je reactie deed me denken aan de serie: “Keeping up appearances”, waarin mrs Bucket, eh… Bouquet, altijd pontificaal zit te wachten tot husband Richard haar uit de auto bevrijdt. Een opmerking uit de eerste reactie van Jeroen is in dit verband niet onbelangrijk: “…zonder dat een ieder zich dit expliciet realiseert…” Zoveel van dit soort maatschappelijk aanvaarde en soms zelfs gewaardeerde zaken gebeuren onbewust van het feit dat ze oorspronkelijk voortkomen uit mannelijk superioriteitsgevoel ten opzichte van het “zwakke” geslacht, ook al voelen die mannen zelf zich helemaal niet superieur. Wel laat ik graag een zware koffer over aan mannen, omdat die nu eenmaal lichamelijk sterker zijn. Maar toen ik een keer in Perth een grote koffer en een tas over straat zeulde, vroeg een oudere dame of ze misschien kon helpen. Dat is échte hoffelijkheid, al heb ik het afgeslagen omdat ze net zo klein en oud was als ik.
Louise, ik ben het niet met je eens. Een vrouw moet de vrijheid hebben om te kiezen tussen zelf zorgen voor haar kinderen of ze uit te besteden en te werken, al dan niet in deeltijd. Het blijft zot dat anderen worden betaald voor het verzorgen van jouw kinderen, terwijl datzelfde werk als je het zelf doet wordt gekwalificeerd als niet-werken. Nog afgezien van het feit dat veel mensen, jong en zonder kinderen, ondanks dure studies en studieschuld niet aan de bak kunnen komen. Bovendien komen veel zorgtaken altijd weer bij vrouwen terecht. Ik noemde hierboven al de zorg voor bejaarde (schoon)ouders, ook bestempeld als niet werken, hoewel ze er in NL nu een gewatteerde term voor hebben uitgevonden: mantelzorg. Als mannen nu eens zouden beginnen met vrouwen in die mantel te helpen…
Ik heb hier al eens eerder verteld hoe het in Frankrijk gaat met werkende vrouwen. Ik zie het bij mijn vriendin (60). Haar hele leven gewerkt in een fabriek, daardoor arbeidsongeschikt geworden en “gelukkig” (vindt ze) eerder kunnen stoppen met werken. Manlief, alcoholist, was al jaren van het toneel verdwenen. Maar nu moet haar dochter werken en die dropt haar kinderen dus bij oma. En omdat franse uitkeringen en pensioenen te laag zijn om van te leven en te hoog om dood te gaan, heeft ze een schooljongen als kostganger in huis genomen. Het huwelijk van haar zoon loopt niet op rolletjes, dus die is weer bij zijn moeder ingetrokken, inclusief enorme hond van 6 maanden oud, waar moeders de hele dag, als zoon werkt, op moet passen en die uit verveling alles vernielt wat hem voor de bek komt. Fijn hè, dat franse vrouwen zo goed voor zichzelf kunnen zorgen. Dan vind ik het toch echt beter dat in NL iedereen AOW krijgt op basis van deelname aan de gemeenschap op de manier die hij voor zichzelf bepaalt. Juist daardoor zijn vrouwen niet afhankelijk van mannen, al is AOW ook bepaald geen vetpot.
Die studie onder moeders in NL laat ik maar aan de deskundigen over.
Jako, ik zou je nog even mijn uiteindelijke keuze meedelen. Omdat zoonlief aangaf dat hij bereid is om welke schotel dan ook op welke plaats dan ook te monteren en te richten, moest ik helaas zelf beslissen. Gisteren CanalDigitaal gebeld. Een bijzonder vriendelijke jongeman deelde tot mijn stomme verbazing mee dat als ik een “aanbieding” zou bestellen deze alleen in NL kan worden bezorgd. Zou ik daarentegen hetzelfde (maar veel duurder) in de webshop bestellen, dan kan het wél in Frankrijk worden bezorgd. Dit terwijl ook bij de aanbiedingen de klant zelf de portokosten moet betalen. Wie het snapt mag het zeggen. Die telefoonjongens kunnen er natuurlijk niets aan doen, dus heb ik hem maar bedankt voor de inlichting.
Mijn zoon in NL wil uiteraard best het pakket naar mij doorsturen, maar ik vind dit beleid van CD zó klantonvriendelijk dat ik besloten heb om de 78-schotel plus koppen te bestellen bij de Decodershop. Ik dank je nogmaals voor je uitgebreide en geduldige uitleg en ondersteuning.
Degenen die voorkeursbeleid afwijzen en er grappen over maken vergeten altijd weer dat de voorkeur wordt toegepast bij “gelijke geschiktheid”. Louise bedankt voor je link en voor je onbetaalbare reactie op Christian. Marietta noemt alleen maar uiterlijkheden. De zogenaamde franse hoffelijkheid is vaak een rolbevestigend vertoon van mannelijke superioriteit, een vlag die meestal de lading niet dekt en weinig met echt respect heeft te maken. Dat sommige vrouwen er dankbaar gebruik van maken houdt de ongelijkheid alleen maar in stand. En hoe ze je noemen is onbelangrijk, het enige wat telt is respect. Beatrix met haar achterhaalde “Majesteit” ten spijt.
Ingrid roert een serieus probleem van onze tijd aan: werkende moeders, zowel een maatschappelijk als een privé-probleem. Mannen en vrouwen zijn nu eenmaal niet hetzelfde, ook al zijn ze gelijk. Voor werkgevers zijn alle personen simpelweg een arbeidsfactor. Vrouwen kunnen waardevolle arbeid leveren, maar ze vormen een natuurlijk risico, ook voor hun collega’s zoals Ingrid beschreef. Ook de vrouwen zelf staan eeuwig voor een dilemma. Ze zijn door de natuur voorbestemd om kinderen te baren en groot te brengen en hun hele hormoonhuishouding is daar op ingesteld. Maar maatschappelijk worden ze gedwongen om “zich persoonlijk te ontplooien”, om deel te nemen en ook iets te betekenen voor de maatschappij. En dat kan tegenwoordig alleen nog maar door betaald werk te verrichten in dienst van een ander en door je kinderen, ook betaald, aan een derde toe te vertrouwen. Want onbetaald werk telt maatschappelijk gewoon niet mee, ook al bestaat het uit het grootbrengen van een nieuwe generatie werknemers en ondernemers. (Of uit het verzorgen van je bejaarde ouders, ook een traditionele vrouwentaak.) De link van Jeroen illustreert het dilemma, een interessant onderzoek.
Ik pleit zeker niet voor het thuis blijven zitten van vrouwen. Dat zou niemand meer willen, ook de vrouwen zelf niet. En voor kinderen is het zeker belangrijk dat hun moeder een ruimere ontwikkeling en belangstelling heeft dan alleen voor het huishouden. Waar ik wel voor pleit is dat het baren, grootbrengen en opvoeden van kinderen wordt erkend als een belangrijke maatschappelijke en economische activiteit. Dat kan door ervoor te zorgen dat vrouwen een kleiner werkgeversrisico vormen. Dat bereik je niet door mannen min of meer te dwingen om ook ouderschapsverlof op te nemen, al kan dat zeker een waardevolle bijdrage leveren. Een oplossing zou kunnen zijn dat de staat een deel van het werkgeversrisico draagt. Wanneer een vervanging wegens zwangerschaps- en ouderschapsverlof door de staat wordt betaald lopen én de werkgever én de collega’s minder risico. Er bestaat dan geen reden meer voor de werkgever om geen vervanging te zoeken, want die krijgt hij gratis. Zijn risico en dat van de andere werknemers bestaat dan alleen nog uit het opnieuw inwerken van een nieuwe, tijdelijke kracht.
Ja, ik weet dat dan de aanschaf van het allernieuwste type straaljachtbommenwerper wellicht een paar jaar zal moeten worden uitgesteld…
