Aangemaakte reacties
-
Berichten
-
Och lieve hemel, wat heb ik nu weer allemaal over me heen gehaald. Sorry dat ik besta, heren, en sorry dat ik reageer als een vrouw. Het enige wat ik in mijn eerste reactie heb geprobeerd te zeggen is dat ik de plastisch beschreven methodes om mollen uit elkaar te laten spatten of ze in enge klemmen te vangen walgelijk vind. Mag dat asjeblieft? Die mening zou ik niet hebben gegeven als ik niet vond dat er in dit specifieke geval (mollen) andere methodes afdoende werken, zoals ik zelf heb ondervonden. En ik heb (met een onschuldige woordspeling) iemand geprezen die met een methode kwam die ik zeker de moeite van het uitproberen waard vind. C’est tout.
Vervolgens gaat niemand in op deze andere methodes. Wel word ik uit de losse pols even uitgemaakt voor vingertjeszwaaister, krokodillentranenplengster en groene softie. Dat mag wél. Er komen foie gras, kikkerbillen, bacteriën, spinnen en kippen op tafel. En nu heet het dat dat allemaal komt doordat mijn eerste reactie “belerend” (?) zou zijn. En nog steeds is er niemand die ook maar met één woord ingaat op de alternatieve, tijd en geduld vergende methodes van waterspuiten en keizerskronen.
Ik geef het op. Ik ben blij voor jullie dat jullie het allemaal zo roerend met elkaar eens zijn. Dat zal wel een prettig bevestigend gevoel geven. Dag heren.
Cees, er is maar één zinloze en voor de natuur hoogst schadelijke en evenwicht-verstorende diersoort waar er veel te veel van zijn en dat zijn mensen.
Mensen die aandacht vragen voor dierenrechten en voor een menselijker benadering om met ze om te gaan zijn net als mollen: zachte maar blinde en buitengewoon hinderlijke beestjes. Ze werpen hobbels op in je gladde denkwereld van onbegrensde technische mogelijkheden. De makkelijkste manier om van ze af te komen is dan om vooral niet na te denken over hun pleidooien voor diervriendelijker methodes en niet in te gaan op hun argumenten, maar ze eenvoudigweg monddood te knallen. Met grof geschut van opgeheven vingertjes en krokodillentranen. De iets langere weg van waterspuiten of fraaie keizerskronen zelfs niet willen overwegen. Want daarmee pakken ze je dure speelgoed en je vuurwerk af, terwijl dat nu juist zo makkelijk, snel en efficiënt is. En daar draait het tenslotte allemaal om in het leven, nietwaar?
Goeiemorgen, ter plekke word ik misselijk van sommige bovenstaande methodes om nuttige en totaal onschadelijke diertjes met grof geweld af te maken en/of te verminken, alleen om een biljartlaken van een gazonnetje te houden. In Frankrijk notabene! Ik begrijp niet dat iemand zulke walgelijke martelpraktijken hier zonder blikken of blozen durft te beschrijven. Dan heb je toch geen greintje gevoel in je lijf.
Ik had ook mollen in de tuin. Af en toe de waterspuit in zo’n hoop steken werkt wel degelijk, alleen niet meteen. Na een tijdje komen ze weer terug. Geeft niet, gewoon herhalen. En dan blijven ze weg. Simple comme bonjour. Het enige wat je nodig hebt is een klein beetje geduld plus heel veel liefde voor “alles wat leeft en groeit en ons altijd weer boeit”. En niet alleen maar oog voor je gladgeschoren gazonnetje.
Maar de hoofdprijs gaat wat mij betreft naar R0bbehoed. Hij verdient de keizerskroon.
Dat inzicht, Christian, is me door schade en schande bijgebracht, toen ik mijn kleine huisje probeerde te verwarmen met een Zibro electronische oliekachel. In het grote huis, waar ik een tijd op paste, functioneerde hij prima, maar in deze kleine ruimte was het een ellende. Net als het lekker warm begon te worden, begon hij alarmerend te piepen, het icoontje van zuurstofgebrek knipperde en en na een minuut ging de kachel uit. Dan moest ik de ramen openzetten en als het binnen dan goed koud was, kon de kachel weer aangestoken worden en begon het feest opnieuw. Zibrokachel exit en ik een ervaring rijker.
Wat je overige opmerkingen betreft: inderdaad herinner ik me nu dat je in de zwitserse (Engadiner) bergen nooit hele dalen vol rookwolken zag hangen. Dat is hier in de Cevennen ’s winters wel het geval door alle open en andere haarden en oude fornuizen zonder volledige verbranding. Droog hout of niet.
De volgende tabel vond ik op internet:
Toesteltype en Gemiddeld Verbrandingsrendement
Open haard 15 %
Klassieke houtkachel 45 %
Inbouwhaard op hout 60 %
Inzethaard op hout 65 %
Klassieke CV-ketel op gas 75 %
Moderne metalen houtkachel 75 %
Moderne kolenkachel 80 %
Moderne gaskachel 85 %
Hoogrendementsketel CV op gas 90 %
Warmteaccumulerende tegelhoutkachel 90 %
Warmteaccumulerende speksteen houtkachel 90 %Als ik dat zie, lijkt het me voor mijn vriend (en voor Cees) eigenlijk beter om een speksteenkachel te bouwen. Je kunt er zelfs een warmtebank aan toevoegen. Anders dan bij de raketkachel heb je er uiteraard wel een schoorsteen voor nodig.
Dag George, dat je via de link naar de site niet wijzer bent geworden verbaast me niet: daar gaat het over erfrecht en testamenten, niet over schenkingen. Daarentegen stel je zóveel vragen en nog heel specifieke ook, dat het vrijwel onmogelijk is om daar in een forum zo maar even antwoord op te geven. Het beste advies is naar mijn mening dan ook dat van Dit: bespreek een en ander met een notaris. Daar kan je al je privé-omstandigheden uitvoerig uit de doeken doen en je krijgt gepersonaliseerde antwoorden van een deskundige.
En als je het belangrijk vindt dat ook wij van de opgedane kennis profiteren, kan je er tzt hier verslag van doen. Succes.
Prachtig die mozaïek-tegelkachel, Christian! Zelf ken ik tegelkachels uit mijn zwitserse tijd. In mijn Stube beneden bevond zich zo’n groot ding, dat vanuit de naastgelegen keuken werd gestookt. Via een trapje klom je op de kachel. Boven de kachel bevond zich weer een trapje en via een luik in het prachtig bewerkte houten plafond kwam je in de erboven gelegen slaapkamer, die dus ook altijd lekker warm was. Ik vind tegelkachels nog steeds een ideale manier van verwarmen.
Maar wat de raketkachel betreft vind ik dat je het systeem wel een beetje tekort doet. Dat het in kleine-aarde kringen tot ontwikkeling wordt gebracht en toegepast, wil niet zeggen dat het niet een bijzonder ingenieuze, eenvoudige en zuinige manier van verwarmen is. Jammer is dat de uitvoering van de banken inderdaad wat geitenwollen-sokkenachtig aandoet. Als daar werkelijk een mooi ontwerp voor zou worden gemaakt (zoals die mozaïek-tegelkachel of strak wit) dan zou de raketkachel meteen al een veel beter imago krijgen.
De voordelen van de raketkachel ten opzichte van de tegelkachel: het rendement is hoger, op het verticale deel kan je koken, je hebt er geen schoorsteen voor nodig en dus geen schoorsteenveger. Door de vrijwel volledige verbranding van het hout heb je geen rookontwikkeling (milieu) en blijft er nauwelijks as over. Bovendien kan je hem zelfs met dunne takjes brandend houden. Oude vrouwtjes zoals ik kunnen dus eenvoudig hout gaan sprokkelen, zonder enorme boomstammen in forse zware blokken (nodig voor de tegelkachel) te moeten klieven.
Wat betreft de aan te voeren zuurstof heb ik wel een beetje m’n twijfels, want die heeft een raketkachel volgens mij extra nodig door de extreem hoge temperaturen, of zie ik dat verkeerd? Volgens mijn vriend komt er altijd wel voldoende zuurstof een huis binnen. Vroeger was dat zeker het geval en bij hem nog steeds (evenals bij mij), maar met de tegenwoordige isolatie zou dat toch in veel moderne huizen wel eens een probleem kunnen vormen. Ik houd het zelf toch maar bij mijn twee convector kacheltjes en op de énergie primaire van de zon.
Hier in één oogopslag diverse afbeeldingen en schema’s van de rocket stove.
Mijn gezonde boerenverstand verzet zich in alle hevigheid tegen wat mijn beetje natuurwetenschappelijk verstand probeert te begrijpen uit je pdf-documenten, Christian. Ik heb dus maar eens gegoogeld op Energie Primaire. Daarvan zijn verschillende eenvoudige uitleggen voorradig, waarvan ik die in Wikipedia uiteindelijk het duidelijkst en het volledigst vond. Ik begrijp nu dat de volgende energie-vormen worden onderscheiden:
1. Energie primaire: de energie die in de natuur aanwezig is (zonne- en windenergie, aardolie, gas, hout, kernenergie).
2. Energie secondaire: de energie die daaruit overblijft na verwerking en transport naar de gebruiker.
3. Energie finale: de energie die de gebruiker gebruikt door bv de lichtschakelaar aan te zetten of de kachel aan te steken.Tussen elk stadium gaat een bepaalde hoeveelheid energie verloren.
Dan komt in verband met het onderwerp van Ratatouille de vraag aan de orde: waarom meten ze voor het huis van de gebruiker de “énergie primaire”? In de praktijk, aldus WP, wordt de énergie secondaire vaak énergie primaire genoemd.
In jouw link las ik in het eerste pdf-document trouwens (pag 14), dat voor een bepaalde diagnostiek mede wordt uitgegaan van het energieverbruik van de voorgaande drie jaren. Als dat ook hier van toepassing is, zou de veronderstelling van Ratatouille dus terecht zijn.
Dankjewel Christian voor je uitleg. Om te beginnen moet ik toegeven dat ik niet vooraan stond toen het natuurwetenschappelijk verstand werd uitgedeeld. Ik had dan ook die twee getallen niet gelezen als onzekerheidsmarges, maar als afbakening: alle uitkomsten daartussen vallen onder E, zoals mijn 264. Als ze niet precies kunnen meten, waarom laten ze het dan niet bij die twee getallen? Waarom geven ze dan ook nog een precies getal voor het betreffende huis? En waar is dat dan op gebaseerd?
Als ze het inderdaad gewoon op het voormalige energieverbruik baseren, zoals Ratatouille vermoedt, zou dat in mijn geval al veel verklaren, omdat mijn huis voorheen een maison secondaire was. Het was dus maar een gedeelte van het jaar bewoond en niet in de winter. Voor Ratatouille zou het kunnen betekenen dat bij een volgende inspectie het huis een veel gunstiger energielabel krijgt.
Je link leidt naar de inhoudsopgave van het forum, dus heb ik zelf maar even gegoogeld. Een hele lijst met alles wat ep allemaal kan betekenen, maar geen Energie Primaire! (Tussen twee haakjes: de gewenste hex-kleur voor links is niet FF0000 maar BB1100, zoals Wim mij meedeelde.)
Ratatouille, bij mij staat een broeikas-gas uitstoot van F 79 (door de aanwezigheid van centrale verwarming en eau chaude op fioul?). Als bouwjaar staat vermeld “vóór 1948”, terwijl het huis vast al meer dan 100 jaar oud is. Ongeveer 40 jaar geleden is er een aanbouw aangebouwd. Leuk is dat ik nu pas voor het eerst dat inspectierapport nader bekijk, al begrijp ik er nog steeds niet veel van.
Je begrijpt natuurlijk wel, Cees, dat ik me op mijn leeftijd vrijwel nergens meer druk om maak. Er zijn twee uitzonderingen: m’n kinderen en discriminatie, op welke grond dan ook. Altijd de verschillen zoeken tussen mensen in plaats van de overeenkomsten, altijd anderen die je totaal niet kent veroordelen op criteria waar je niets mee te maken hebt en die er niet toe doen voor iemands karakter en persoonlijkheid. Ik kan me er nog steeds woedend over maken en ik word er soms ook wanhopig van. Dat zal zo blijven tot m’n laatste snik. Ik word vrijwel nooit gediscrimineerd, (behalve een enkele keer als vrouw), want ik ben wit en blond. Iedereen is altijd even aardig tegen me, op een enkeling na die toevallig met het verkeerde been uit bed is gestapt. Ik moet er niet aan denken dat me gebeurt wat jou is overkomen. Daar zou ik nachten van wakker liggen. Ik vind het dan ook groots als je kunt zeggen: let it be. Maar ik ben er van overtuigd dat zulke ervaringen ergens diepe sporen achterlaten.
Het verbaast me dan ook niet dat sommige gekleurde mensen of anderen die zich door hun uiterlijk of geaardheid als “anders” onderscheiden, van jongsaf aan een diepe haat ontwikkelen tegen onze maatschappij. Want wat die door wildvreemden op straat allemaal naar hun hoofd geslingerd krijgen en wat die dagelijks aan behandeling moeten ondergaan, daar is wat jij hebt meegemaakt maar kinderspel bij.
“En het is allemaal angst”, zong Robert Long al, “allemaal angst, de allergrootste schreeuwers zijn dikwijls het bangst.” Maar het is ook de behoefte aan onderscheid tussen zij en wij. Ik hoor bij “ons”, wij horen bij elkaar en we zijn godzijdank anders en veel beter dan zij. Dat geeft een goed en veilig gevoel. Zonder dat je er iets voor hoeft te doen kan je je superieur voelen aan anderen. Het zal wel menselijk zijn, maar ik vind het vooral ónmenselijk.
In NL kreeg ik vrijwel nooit met discriminatie te maken, mijn mening was overal bekend. Hier in LDF overkomt het me wel eens dat iemand over moslims begint of over homo’s, werklozen en arbeidsongeschikten. Dat is dan snel afgelopen, dat garandeer ik je. Want ik let it niet be!
Dag Ratatouille, nieuwsgierig geworden door het bovenstaande heb ik het inspectierapport van mijn totaal niet-geïsoleerde (maar ook niet kierende) huisje opgezocht. Het blijkt vier jaar geleden energielabel E (231 à 330) te hebben gekregen, 264 kWh ep/m2.an staat er bij. Ik weet niet wat “ep” is, maar als ze met zulke exacte getallen werken, moeten die toch op metingen zijn gebaseerd, zou ik denken. Inderdaad vreemd dat jouw gedeeltelijk geïsoleerde huis op F is gewaardeerd. Staat daar ook zo’n precies getal bij? En kan dat kloppen met je energieverbruik?
Banjoiste en Jan de Voogd, ik heb er totaal geen problemen mee ondervonden toen ik naar Frankrijk emigreerde, hoewel ik al eind oktober 2008 daadwerkelijk uit NL vertrok. Vóór die tijd had ik zowel aan de belastingdienst en het CVZ (telefonisch) als aan de gemeente (persoonlijk) laten weten dat ik per 1 januari 2009 officieel zou emigreren. Van belasting en CVZ kreeg ik zeer snel de benodigde formulieren, die ik voorzover nodig ingevuld terugstuurde. Bij de gemeente, waar ik de situatie uitlegde, moest ik een formulier invullen en tekenen en dat zou de behulpzame dame per 31 december verwerken. Ik moest haar dan nog wel even eind december telefonisch laten weten dat de datum 31 december 2009 nog steeds de juiste was. Dat heb ik (vanuit Frankrijk) gedaan, waarna ik keurig mijn uitschrijvingsbewijs op mijn franse adres ontving.
Doordat de eerste dagen van januari 2009 in het weekend vielen, ging m’n franse gemeentehuis pas op 5 januari weer open. Toen ik daar aankwam om me te laten inschrijven in het bevolkingsregister hoorde ik tot mijn stomme verbazing dat ze dat in Frankrijk niet hebben! Maar, riep ik, ik wil kunnen bewijzen dat ik naar Frankrijk ben geëmigreerd! (Ik had in die tijd geen justificatif van EDF of telefoon, omdat ik tijdelijk woonde in een huis dat in de verkoop stond.) De vriendelijke dame bood aan mij in het kiezersregister in te schrijven en me daarvan een bewijsje te geven, gedateerd 5 januari 2009. Meer dan een kattebelletje op een half A-viertje was het niet, maar het had een officieel stempel en het volstond om te bewijzen dat ik per 1 januari was geëmigreerd.
Voor het vaststellen waar iemand woont is namelijk niet de datum op een in- of uitschrijvingsbewijs doorslaggevend, hoewel dat uiteraard wel het meest voor de hand liggende bewijsstuk is. Maar waar iemand écht woont wordt uiteindelijk bepaald op basis van de feitelijke situatie, mits je die natuurlijk afdoende kunt aantonen. Dat is bv het geval als je je op de eerstmogelijke dag meldt voor inschrijving (in Jan’s geval in het NL bevolkingsregister).
Als het schurft is, bestaat er een behandeling voor. Daar moet zo snel mogelijk mee worden begonnen. Maar uiteraard moet ook de oorzaak worden gevonden en weggenomen. Zie hier info over schurft.
Ja, ik ben het er helemaal mee eens! Het moet vooral allemaal héél serieus blijven. Zoals argumenten van andersdenkenden gewoon afdoen als dooddoeners of in een serieus onderwerp over belastingen als (enige) commentaar leveren: “Ja, leuker kunnen we het niet maken…” Dat is pas écht serieus.
Alle menselijke neigingen, zoals gedachtenassociaties en speelse zijsprongetjes moeten totaal worden uitgebannen. Op straffe van excommunicatie van het forum. Want die zijn héél storend. Dan raak je immers de draad kwijt? En dat kunnen we natuurlijk niet hebben. Daar moeten wetten en regels voor komen, zodat alles strak en geordend en binnen de door ons uitgezette kadertjes verloopt. Zodat anderen, die véél meer bijdragen aan het forum dan wijzelf, beperkt worden in hun vrijheid. Dan voelen we ons in ons element! Dan weten we waar we aan toe zijn en hebben we houvast. En gezellig dat het dan wordt!
Nu begrijp ik waarom ik zo klein ben gebleven… Wat jij beschrijft uit je Limburgse jeugd, Lisette, gold vroeger ook voor het franse platteland (en ongetwijfeld voor heel Europa). Zoals hier in de Cevennen, waar de mensen leefden van kastanjes en varkens. Kastanjes werden gegeten door de mens (in vele vormen, zoals bv jam en brood, beide hier nog steeds verkrijgbaar), maar ook de varkens werden er mee gevoerd. En vervolgens at de mens dan weer het varken. Ze waren arm en alles van het dier werd gebruikt, ze konden zich niet veroorloven om ook maar iets weg te gooien. Zo ontstonden recepten zoals bv de franse boudin, een wat mij betreft niet zo geslaagde variatie op bloedworst. Ongetwijfeld kenden ze hier ook zoiets als balkenbrij. In Nederland is het vroegere voedsel van arme plattelandbewoners langzamerhand op de achtergrond geraakt, maar in Frankrijk zijn deze recepten verheven tot nationale en/of regionale specialiteit. Dat heeft zeker z’n charme, al kan ik de meeste van die gerechten niet zo waarderen. Zoals met zoveel dingen geldt ook hier dat je smaak in je jeugd wordt gevormd.
Ik vraag me af, Elke, hoe je iemand 30 uur per week (bijna een volle werkweek) voor je wilt laten werken voor de helft van het minimumloon. Zo’n jonge vrouw moet toch ook genoeg geld verdienen om van te leven? En om 30 uur vast in de week zwart te (laten) werken is voor beide partijen knap link. Ten eerste is zo’n jonge vrouw dan niet verzekerd tegen oa ziekte en je hoeft maar met één verkeerde persoon ruzie te krijgen of jullie hangen. ’t Is niet alleen strafbaar maar bovendien krijg je dan alsnog allerlei navorderingen aan je broek. Een paar uurtjes zwart is te doen, maar in jouw geval, al ken ik je verdere omstandigheden niet, zou ik me wel tien keer bedenken.
Ja Christian, je ziet inderdaad iets fout: het leuke van een barbecue is nu juist dat je niet urenlang aan zo’n franse tafel op één stoel hoeft te blijven zitten en alsmaar met dezelfde mensen moet kletsen. Je kunt af en toe opstaan om je vlees in de gaten te houden en/of een wijntje te pakken. En rond de barbecue kletsen is net zo gezellig als aan tafel. Het is zelfs gezelliger, want je praat steeds met anderen. En m’n vlees is nog nooit verbrand, want er zijn er altijd die het even voor je omdraaien. Toen ik nog niet zo lang in Frankrijk was heb ik een hevige strijd gevoerd als ik zelf de barbecue gaf, maar inmiddels heb ik het opgegeven. Want als je zegt dat iedereen z’n eigen vlees moet braden, staan toch alleen sommige mannen op en die braden meteen voor hun vrouwen en voor zitzakken van tafelgenoten. Dus tegenwoordig staat mijn franse schoonzoon, die ook niet stil kan zitten, aan het roer en doen we het op z’n frans. Maar een franse buurman van me, met wie ik het er over had, vond de NL manier van grillade een geweldig idee. Hij gaat het deze zomer ook uitproberen. Misschien heeft hij meer gezag over zijn gezelschap dan ik.
Als je dat allemaal tussen je oren hebt, HansPiet, dan is dit restaurant wellicht voor jou ook de moeite van het proberen waard.
Het verschil tussen lekker en smerig lekker heb ik zelfs op mijn redelijk gevorderde leeftijd (een paar jaar jonger dan de nieuwe paus) nog nooit ontdekt. Ik eet alles wat ik krijg voorgezet en in ieder geval proef ik het, behalve oesters. (Dat zit inderdaad tussen mijn oren.) Ik ken alleen het verschil tussen lekker, goed eetbaar en “niet te vreten” en tot die laatste categorie behoren tripes, andouillettes, boudins en rauwe tartaar met een rauw ei er bovenop. Dat laatste heb ik trouwens ook nog nooit geproefd, maar ik krijg de rillingen als ik het op het bord van m’n dochter zie, die het met smaak verorbert.
De vraag, HansPiet, luidde in het kort: waarom moet ik bij emigratie naar Frankrijk een formulier tekenen waarin staat dat ik minstens 2/3 deel van één jaar buiten NL verblijf en waar staat dat?
Het antwoord van Jan de Voogd: dat is gebaseerd op art. 68 lid 1 GBA.
Daarop heb ik eenvoudigweg in twijfel getrokken of dat artikel wel bedoeld was voor emigratie. Ik citeer letterlijk: “Je gaat niet tien maanden of meer een wereldreis maken, ook ga je niet ergens tijdelijk werken of studeren.” Ik heb dus wel degelijk gedacht aan al die tijdelijke buitenland-werkers, wereldreizigers en backpack-avonturiers.
Volgens mij zouden er twee verschillende formulieren moeten bestaan: één voor emigranten en één voor mensen die tijdelijk buiten NL verblijven. Al zou ik zelf me nooit officieel uit NL laten uitschrijven als ik bv voor een jaar zou gaan backpacken. Je blijft in zo’n geval toch gewoon in NL wonen?
Naar mijn mening is dat artikel verouderd. Toen het werd geschreven was er nog geen sprake van internet en mondialisering. Wereldreizen waren een grote uitzondering. En ze vonden dat je altijd bereikbaar moest blijven voor de officiële instanties. In deze tijd vraag je gewoon aan iemand om op je post te letten en je via email op de hoogte te houden van belangrijke zaken. Er bestaat wettelijk ook nog zoiets als een “briefadres”, maar dat is niet bedoeld voor mensen die tijdelijk in het buitenland verblijven. In de nieuwe wet Basisregistratie Personen (BRP), die op stapel staat, is art. 68 GBA trouwens vrijwel letterlijk overgenomen.
O moeder! Waarom koop ik geen wasmachine via de notaris, of een tweedehands auto? Omdat het niet nodig is, dus overbodige tijd, moeite en geld kost. De notaris hanteert ook een standaard compromis, in principe vrijwel hetzelfde als de makelaar. Ze zijn beide even geldig. In mijn voorbeeld waren we nooit bij de notaris terechtgekomen, omdat de verkoper niet akkoord was en dus niet wilde tekenen, notaris of niet. Of ik had samen met de notaris vergeefs zitten wachten op de verkoper. En van een boete betalen was natuurlijk al helemaal geen sprake. Ik heb wel niet zó vaak in m’n leven een huis gekocht en verkocht, maar de koopovereenkomst ging altijd onderhands, zonder notaris en zonder problemen.
Doe gewoon wat je zelf het beste lijkt. Maar eerst dus dat huis vinden… Niet meer lullen maar poetsen en spijkers met koppen slaan. Succes.
Bedankt, maar een kniesoor die daar op let. Ik moest er in ieder geval ontzettend om lachen, toen ik het als “La queue antillaise” kreeg toegestuurd.
Dag JSwaal, als antwoord op je vragen:
De promesse de vente en de promesse d’achat, waarbij alleen óf de verkoper óf de koper zich bindt laat ik buiten beschouwing, want die vind ik net als jij in het algemeen niet wenselijk.
Het compromis de vente is niet aan een bepaalde vorm gebonden, een bierviltje (mits ondertekend) is bij wijze van spreken genoeg, want het CdeV maakt de koper nog niet tot eigenaar. Het is slechts een bindende afspraak (met 7 dagen bedenktijd voor de koper) om mee te werken aan de eigendomsoverdracht. (Die moet natuurlijk wél via een authentieke akte bij de notaris plaatsvinden.) De makelaar, die een standaard compromis de vente in zijn la heeft liggen, dient als tussenpersoon om beide partijen (al dan niet tegelijk) te laten tekenen. Dat hoort bij zijn werk, waarvoor hij provisie krijgt.
Voor zo’n compromis de vente kan je ook naar de notaris, maar daar hangt inderdaad een prijskaartje aan. Het verschil? Weinig, behalve dat de notaris zonodig kan waarschuwen voor zaken waar je zelf niet aan hebt gedacht (of waar de makelaar liever niet aan wil denken…). Als je direct van een particulier zou kopen (wat ik zelf niet gauw zou doen in een buitenland), zijn er standaard compromis de vente te verkrijgen.
Vooral aan te bevelen is, JSwaal, om alvorens je in een frans onroerendgoed-avontuur te storten je goed te oriënteren op alle franse wettelijke ins en outs. Er zitten nog veel meer dingen aan vast. Neem bv het verplichte technische rapport (op kosten van de verkoper) voor oudere huizen. Op de betrouwbaarheid van zo’n rapport kan je ook niet altijd staat maken, omdat de technisch rapporteur voor zijn opdrachten afhankelijk is van de makelaar die belang heeft bij verkoop… Daar zijn sterke staaltjes van bekend.
Tenslotte vind je hier bovenaan onder Wonen al aardig wat informatie en verder blijft vragen natuurlijk altijd vrij staan.
De afloop: dankzij Jako heeft mijn kennis in het weekend niets ondernomen. Vanmorgen vroeg is hij naar het betreffende filiaal van CA gegaan. Daar kon hij gewoon aan het loket het geld contant storten. Kennelijk dienen de klaarliggende enveloppen en de speciale bus om de klanten de soms lange wachtrijen te besparen. Alle meedenkers bedankt. En over lange wachtrijen gesproken, deze frans-antilliaanse oplossing verdient navolging (in onze contreien wel pantoffels meenemen):
La queue antillaise
Ik weet natuurlijk niet welke gemeente dat was, maar ik heb maar eens gekeken op de sites van de drie grote steden. In Amsterdam kan je een emigratieformulier aanvragen via DigiD en in Rotterdam moet je altijd persoonlijk aan het loket verschijnen, zonder vooraf een formulier te kunnen invullen. In Utrecht kan je kiezen uit 5 verschillende opties (!), waaronder via een simpel emigratieformulier op de website (klik op de vijfde optie). Dit formulier bevat geen verwijzing naar art. 68 GBA.
Ik vind het overigens maar vreemd dat er niet voor alle gemeenten één duidelijke procedure bestaat met één standaardformulier, waar iedere gemeente haar eigen logo op kan zetten. Daar is de VNG toch voor?
De grap van dit soort praktijken is natuurlijk dat er (nog) geen notaris aan te pas komt. Zo’n koopovereenkomst kan zelfs op een kladje worden opgesteld door de koper en de verkoper zelf. De gang van zaken via de malafide makelaar is als volgt: de makelaar zegt dat de verkoper akkoord is, legt je een fraaie koopovereenkomst voor en die teken je. Vervolgens stuurt de makelaar zogenaamd de koopovereenkomst naar de verkoper, die haar getekend zal terugsturen. Maar de verkoper is helemaal niet akkoord en hij ontvangt geen koopovereenkomst. De makelaar belt na enkele dagen simpelweg de koper op dat de verkoper zich heeft bedacht en toch vasthoudt aan de vraagprijs.
Let wel: dat je als koper de koopovereenkomst tekent zonder dat je de verkoper ontmoet, is normaal. Zo heb ik mijn huis ook gekocht. Ook bij de overdracht bij de notaris was alleen de makelaar namens de verkoper aanwezig. Maar sommige makelaars proberen dus misbruik te maken van de situatie. Waarschijnlijk vaak met succes, anders stopten ze er wel mee.
Inderdaad, merkwaardig. Dan zal ik wel routebeschrijvingen moeten geven. Eerst voor de gemeente Bergen, Limburg: in de rechterkolom klik je op “Aanvraagformulieren”, in de lijst (op 3 en 4) zie je Aangifteformulier Verhuizing en Aangifteformulier Emigratie.
Voor de gemeente Son en Breugel kies je in de middelste kolom Een Verhuizing Doorgeven, daar moet je naar beneden scrollen tot je bij Documenten komt: Verhuisformulier en Aangifte Vertrek vanwege Emigratie.
Aardige kwestie, maar praktisch natuurlijk niet echt van belang. Je tekent en je vertrekt, adieu.
Wat art. 68 GBA betreft: dit lijkt me niet geschreven met het oog op emigratie. Als je emigreert ga je niet in “een jaar” (NB er staat niet “één jaar”!) meer dan 9 maanden naar het buitenland. Je vertrekt en wel voorgoed. Dat is althans de bedoeling. Je gaat niet tien maanden of meer een wereldreis maken, ook ga je niet ergens tijdelijk werken of studeren. Dat overijverige of overbenauwde ambtenaren die zichzelf heel slim vinden dat artikel er soms met de nekharen bij slepen, slaat nergens op. En het gebeurt ook niet in alle gemeentes.
Zelf heb ik bv voor vertrek een “emigratieformulier” getekend, waarin elke verwijzing naar art. 68 GBA ontbreekt. Zie hier. Een aardige illustratie is ook het emigratieformulier van de brabantse gemeente Son en Breugel. Oorspronkelijk ontbrak hierin ook de formulering van art. 68 GBA. Deze is er duidelijk later met de typemachine aan toegevoegd, waarbij “een jaar” is veranderd in “1 jaar”.
Jako zou zijn geheugen kunnen opfrissen door het formulier terug te zoeken op de website van de gemeente waar hij het laatst in NL heeft gewoond.
Het is maar wat je “redelijk beschermd” noemt, Dit. De huurder geniet alleen volledige bescherming als hij zich kan veroorloven de woning te kopen. Het gros van de huurders kan dit niet. Aan die formele vereisten voor de opzegging zullen de meeste verhuurders wel voldoen. En de zogenaamde “bescherming” die een 70-plusser geniet, is door allerlei beperkende voorwaarden vrijwel een wassen neus. En in ieder geval zal hij moeten verhuizen (op 77-jarige leeftijd en na 30 jaar!). Zelfs als de eigenaar de woning in verhuurde staat verkoopt, kan de nieuwe eigenaar de huur opzeggen, omdat hij de woning voor eigen gebruik (of ten behoeve van een van zijn naasten) nodig heeft.
Kortom, in Frankrijk is een huurder zijn leven niet zeker. Echte huurbescherming, zoals bv in NL, betekent heel simpel: koop breekt geen huur. In de praktijk komt dat er meestal op neer dat een eigenaar die zijn woning leeg wil verkopen aan zijn huurder een forse verhuisvergoeding (oftewel oprotpremie) aanbiedt en hem eventueel ook een vervangende woning aan de hand doet. Maar als de huurder dat aanbod niet aanvaardt, staat de verhuurder machteloos. Alleen als de verhuurder kan aantonen dat hij de woning dringend nodig heeft voor eigen gebruik, kan hij met een verhuiskostenvergoeding en vervangende woonruimte van zijn huurder afkomen. Dat is échte huurbescherming, voortkomend uit het sociale principe dat een dak boven je hoofd een van de eerste levensbehoeften is en dat iedereen, arm of rijk, recht heeft op een zekere woonsituatie en een thuis.
PS Hoe zit dat met de Tarn en de Haute Garonne?
