De inentingen, tatoeage en/of chip
Meer dan de helft van de Franse gezinnen bezit een huisdier, meestal een kat (10 miljoen) of een hond (9 miljoen). De rest zijn vooral vogeltjes (6 miljoen), vissen (31 miljoen), marmotten, muizen en ander knagend gedierte (3 miljoen). En er lopen ongeveer een miljoen paarden, pony’s en ezels rond. Jaarlijks besteden de Fransen ruim € 3,8 miljard aan dierenvoeders en zorgen voor 50.000 werkplekken.
De meeste Fransen kopen hun huisdier niet, maar krijgen het cadeau, van familie of vrienden. Wie in Frankrijk een hond wil kopen, kan naar een dierenwinkel (animalerie) gaan of een kennel (chenil) bezoeken, zich in verbinding stellen met de plaatselijke afdeling van de dierenbescherming (SPA – Société protectrice des animaux), kijken naar advertenties in de lokale krant of – als je een rashond wilt aanschaffen – wat surfen op internet en via de bekende zoekmachines naar de Franse fokkers van het begeerde hondenras gaan.
Huisdieren (animaux de compagnie) als honden en katten mogen de Franse grens over als ze ten minste drie maanden oud zijn, minstens 21 dagen daarvoor zijn ingeënt tegen hondsdolheid (rabiës, la rage), gezond zijn en waarvan de eigenaren in het bezit zijn van het EU-dierenpaspoort. Sinds 2011 is het verplicht om de huisdieren die binnen de EU reizen te voorzien van een elektronische chip ter identificatie. Alleen tatoeages van vóór 3 juli 2011 die nog leesbaar zijn, zijn vrijgesteld van de verplichting. Hondsdolheid komt niet zo veel meer voor in Frankrijk. Om een hond of een kat naar Frankrijk te brengen (vakantie of ‘invoeren’), geldt de verplichting dat het dier geïdentificeerd kan worden door een chip of een tatoeage. Quarantaine en ander dierlijk ongerief behoeven niet te worden geleden. Het Europese dierenpaspoort wordt afgeleverd door de dierenarts en levert het bewijs dat het betrokken dier is gevaccineerd tegen hondsdolheid en dat hij is geïdentificeerd door een elektronische chip of, voor een overgangsperiode, een tatoeage. Honden moeten na hun vierde maand te identificeren zijn. Het dierenpaspoort is verplicht.
Bij het zoekraken van huisdieren kan de hulp worden ingeroepen van het netwerk Pet Alert France. Wie met hond naar Frankrijk verhuist, doet er goed aan het Franse adres door te geven aan de NDG (Nederlandse Databank voor Gezelschapsdieren) en vervolgens ook een registratie in Frankrijk in orde te maken.
Sinds 2012 is het ook verplicht om katten die ouder zijn dan 7 maanden uit te rusten met een tatoeage of een chip. Er zijn te veel zwerfkatten in Frankrijk, die voor veel overlast zorgen.
Bij het ‘invoeren’ van een Nederlandse hond met een Nederlandse chip kan de Franse dierenarts behulpzaam zijn het overzetten. Hij vult een formulier (Certificat Provisoire d’ Identification lors d’ importation ou échanches intra communautaires) in van de SIEV, Société d’ Identification Electronique Véterinaire. De vétérinaire leest vervolgens de chip uit van je hond en vult dat in op het formulier. De eigenaar van de hond voegt daaraan de eigen gegevens toe, voegt een fotokopie van het dierenpaspoort bij en stuurt alles het op naar het SIEV. Daarna ontvangt men van de Société Centrale Canine een rekening en na betaling ervan stuurt deze SCC de Carte d’ Identification d’ un chien, waarop het – Nederlandse – chipnummer vermeld staat, samen met geslacht, ras, kleur, naam en geboortedatum van de hond en de gegevens van de eigenaar. Via deze procedure is een hond traceerbaar in Frankrijk met zijn Nederlandse chip.
De dierenartsen adviseren om rabiësvaccinatie de eerste keer ten minste 21 dagen voor het vertrek te laten doen. Een dier jonger dan drie maanden mag het land niet in. Voor de invoer van meer dan vijf dieren (niet is gemeld of dat per persoon of per gezin is; het laatste wordt verondersteld) is een invoervergunning nodig, aan te vragen bij het Ministère de l’Agriculture et de la Pêche, Sous-Direction Santé en Protection Animales, Bureau de la Protection Animale, 251, rue de Vaugirard, 75732 Paris CEDEX 15. Tel. 0033 1 49 55 84 72, fax 0033 1 49 55 81 97. Bij de aanvraag moet men vermelden: naam/adres van de eigenaar en (vakantie)adres in Frankrijk, duur van het verblijf in Frankrijk en opgave van het aantal huisdieren (diersoort, ras, leeftijd, tijdelijk of definitief verblijf).
Jaarlijks besteden de Fransen ruim € 3 miljard aan dierenvoeders. De Franse dierenbescherming SPA (Société protectrice des animaux) maakt zich overigens wel zorgen over de toenemende verwaarlozing van huisdieren (achterlaten in bos of parkeerterrein, dumpen in vuilcontainers enz..) In Frankrijk krijgen jaarlijks 50.000 dieren een spuitje, het hoogste getal in Europa. In Frankrijk worden jaarlijks vele duizenden honden en katten afgemaakt, simpelweg omdat er geen capaciteit in de SPA’s (asiels) is om ze op te vangen in afwachting van een goed adoptieadres. Association Phoenix is een van de non-profit organisaties, die dankzij donaties en fund-raisingevenementen dieren in de regio Dordogne kan opvangen en onderbrengt bij gastgezinnen. Alle dieren worden gechipt, geënt, ontvlooid en ontwormd en in principe gesteriliseerd. Ze blijven net zolang bij het gastgezin als nodig is om het juiste adoptie gezin te vinden. www.phoenixasso.com.
| Verkoop huisdieren De verkoop van huisdieren zonder toestemming van de ouders is niet toegestaan aan kinderen jonger dan 16 jaar. Elke verkoop van een dier door een dierenwinkel of een fokker moet vergezeld gaan van een gezondheidscertificaat, afgegeven door een dierenarts. De verkoop van puppies en jonge katjes jonger dan 8 weken is verboden. Bij advertenties moet duidelijk staan vermeld of de verkopende eigenaar een particulier of een professioneel is en of het om rasdieren of bastaards gaat. De nieuwe maatregelen staan in de Landbouwwet en overtreding kan worden bestraft met een boete van € 750. |
Zogenaamde aanvalshonden of ‘stoere’ honden zonder stamboekpapieren en die uiterlijk lijken op American Staffordshire Terrier (pit-bull), Mastiff (boer-bull) en Tosa mogen het land niet in. Waak- en verdedigingshonden van het zuivere ras American Staffordshire Terrier, Rottweiler, Tosa en honden die lijken op het Rottweilerras mogen Frankrijk wel in, maar onder voorwaarden:
• verplicht aanlijnen en muilkorven op de openbare weg en in openbare gebouwen;
• eigenaar/houder moet ouder zijn dan 18 jaar en zonder strafblad;
• eigenaar moet verzekerd zijn tegen wettelijke aansprakelijkheid. Bij definitieve of langdurige vestiging in Frankrijk moet de eigenaar aangifte doen op het gemeentehuis. In de praktijk wordt echter zelden gecontroleerd.
Pups van honden kosten rond de € 500 voor een gewoon ras en € 1500 tot € 2000 voor een zeldzaam ras met een uitstekende stamboom. Een gewone poes kost € 50 tot € 200, maar dat kan oplopen tot € 2000 voor zeer bijzondere rassen. Het dagelijks onderhoud van een poes of hond kost jaaarlijks € 800 tot € 1000 aan voeding, medicijnen en dierenartszorg. En bezoek aan de dierenarts kost ca. € 35.
Wie bij een handelaar koopt, moet letten op de volgende documenten: identificatiekaart voor de tatoeage of van de ingebrachte chip; verkoopcontract met gegevens van de koper en het dier, informatie met omschrijvingen van het ras, de benodigde zorg en aanwijzingen voor de opvoeding en een certificaat van de dierenarts (bij een hond.) Particuliere verkopers moeten de identificatiekaart leveren, een certificaat van de dierenarts (hond) of een niet ouder dan 5 dagen geldend gezondheidscertificaat voor de kat. Goede verkopers laten hun jonge dieren na 8 weken inenten. Handelaren hanteren na gebleken teleurstelling bij de kopers over de aanshcaf een garantietermijn van 30 dagen. Dat is door een arrest van het Hof van Cassatie onlangs uitgebreid tot twee jaar.
Officieel moet de verkoper een papier overhandigen dat door beide partijen wordt ondertekend en waarin aankoopdatum, ras, type en prijs zijn vermeld. Verder moet hij een gezondheidscertificaat van de dierenarts leveren en de tatoeagepapieren. Honden die ouder zijn dan vier maanden, moeten een tatoeage hebben. En bij rashonden moeten uiteraard ook de stamboompapieren aan de nieuwe eigenaar worden overhandigd. Hondjes en katjes die jonger zijn dan acht weken, mogen nog niet worden verkocht. Kom je via het amicale circuit aan een puppy (chiot, spreek uit: sjoo) of een katje (chaton), dan zul je bij de dierenarts de nodige zaken moeten regelen, zoals inentingen en het aanbrengen van een tatoeage of chip. Voor de lokale dierenarts zijn dat routinezaken. De verkoop van huisdieren zonder toestemming van de ouders is niet toegestaan aan kinderen jonger dan 16 jaar. Naast de gebruikelijke vaccinaties valt ook te denken aan het extra laten inenten tegen die lastige teken (tiques)en tegen hondsdolheid. Bij de prik tegen rabiës ontvangt de eigenaar van het dier een certificaat.
Als men een rashond wil laten dekken en de nakomelingen ook wil laten registreren als rashond (inschrijving in Lof – Livre français d’origine), moet dat vóór de dekking (accouplement) worden gemeld. Een jaar na de voorlopige inschrijving in het stamboek volgt de definitieve als de jonge rashond is getoond aan de deskundigen van de vereniging. Wanneer een Nederlandse rashond in Frankrijk wordt verkocht, zal een verklaring van de Raad van Beheer moeten worden overgelegd. Het stamboek bij katten heet LOOF (Livre officiel des origines félines.) De Société Centrale Canine (SCC), de instelling die te vergelijken is met de Nederlandse Raad van Beheer op kynologisch gebied, houdt zich onder meer bezig met de administratie van de identificatiepapieren van de hond en het bijhouden van de stamboeken. Raskatten worden geregistreerd in de cat clubs binnen de Fédération féline française (FFF.)
Uit de weblogs
Vanochtend eerst naar de dierenarts. Voor advies over een kip met legnood, anti-teken spul voor katten en hond en wat te doen bij aanschaf varkentjes. De boer in overall en schone laarzen, volgens Europese regel- en wetgeving keurig ontsmet bij het verlaten van de boerderij, staat nors met de handen in de zakken, heupen vooruit gestoken, onder de pet uit te discussiëren met de dame achter het bureau van de receptie. De boer die toch zeker al een jaar of 65 niet beter weet tussen de koeien te staan, klinkt verontwaardigd als mevrouw suggereert dat zijn kalveren niet degelijk ontwormd zijn. Dat ze nu dus aan de extra sterke antibiotica moeten en nog wat chemische middeltjes meer. Flesje spul wordt samen met tabletten en die straffere antibiotica als een montagne op het bureau gemikt. De boer is danig uit zijn humeur. Ik begin dat ook te worden. We speuren het net af voor informatie over het houden van varkens, voor de hobby natuurlijk. Websites in het Nederlands voorspellen niet veel goeds; Registratie, regeltjes, oor-labels, allerlei medicijnen, ziektes, afwijkingen en meer onheil omtrent het houden van twee varkens. Ik zie de bui al hangen, om met een stapel formulieren thuis te komen, een half wetboek en een volle tas met chemische troep die ik mijn varkentjes moet geven. En dat dan terwijl we hier zo bio zijn als het maar kan met bronwater en het ontbreken van een septic-tank. En zo maak ik zorgen en problemen die er nog niet zijn, want de boer neemt er de tijd voor. Het advies van de dierenarts voor kipje; indien toestand morgen niet beter is; afmaken.
Lees verder op de weblog van De Onzichtbare Brug
Bij het zoekraken van de hond kan men de tatoeage (drie letters en drie cijfers, meestal aangebracht in het oor) melden op de Mairie of bij de politie. Mensen die een verdwaalde hond hebben gevonden, kunnen via de tatoeage achter het adres van het baasje komen. Het Franse ministerie van Landbouw heeft ook de chip toegelaten als herkenningsmiddel van hond en kat. De chip (la puce) wordt door een dierenarts onder de huid, links van de hals, ingebracht (kosten gemiddeld ruim € 50.) Frankrijk doet nu ook mee aan het Europese herkenningssysteem. Een hond of kat die is zoekgeraakt, kan aan de hand van de chip worden geïdentificeerd (via de adresgegevens van de eigenaar) door dierenartsen, politie, dierenbescherming, kennels enzovoort. Algemeen wordt bij vermissing aangeraden met het gemeentehuis contact op te nemen of met de lokale gendarmerie, die het adres kunnen opgeven van de kennels in de buurt of het asiel van de Dierenbescherming, de SPA. Ook het ophangen van A-viertjes met een foto bij dierenartsen en winkels kan effectief zijn. De registratie van honden en katten is een zaak voor Fichier national canin, (honden) 155 avenue Jean-Jaurès, 93535 Aubervilliers. Tel. : 01 49 37 54 54 en Fichier national félin (katten), 112-114 avenue Gabriel-Péri, 94246 L’Haÿ-les-Roses. Tel. : 01 55 01 08 08.
Bij ziekte, het toedienen van vaccins, uitvoering van sterilisatie/castratie enz. gaat men naar een dierenarts, le vétérinaire. Maar ingrepen als sterilisatie en ook ziektebehandeling kunnen voor bezitters van huisdieren met lage inkomens ook gratis gebeuren in de 12 speciale afdelingen (dispensaires) van de Franse dierenbescherming SPA en de 5 dispensaires van Assistance aux animaux (Parijs, Toulon, Nice, Bodreaux en Marseille). Wie van de diensten gebruik maakt moet een verklaring op erewoord tekenen, dat hij of zij over onvoldoende middelen beschikt om naar een dierenarts te gaan. Wel wordt van deze ‘cliënten’ verwacht dat zij een kleine vrijwilige vergoeding betalen van enkele euro’s. Jaarlijks worden ruim 90.000 dieren verzorgd in de bureaus van SPA en 23.000 in de bureaus van Assistance aux animaux.
Wanneer men een in Nederland gemerkt huisdier meeneemt naar het definitieve of tweede huis in Frankrijk, moet men contact opnemen met de Stichting Nederlandse Databank Gezelschapsdieren, de NDG, Postbus 74025, 1070 BA Amsterdam om ervoor te zorgen dat alle gegevens worden doorgegeven aan een Franse databank (SCC of FFF.) In de praktijk werkt dat nog niet echt goed. Het is verstandig om de Franse dierenarts daarover te raadplegen. Het is mogelijk om met behoud van de Nederlandse chipcode het huisdier ook in het Franse systeem op te nemen.
Het begraven van een huisdier
In Frankrijk is het toegestaan om een gestorven huisdier op eigen terrein te begraven. Er zijn wat regels: het graf moet ten minste 35 meter liggen van bewoning en waterputten, -bronnen e.d. Stop het dode dier niet in plastic. Het is toegestaan om de hond of kat in linnen te wikkelen of in een kist te leggen (van hout of van karton.) Het gat moet diep genoeg zijn gegraven (ten minste 1 meter) om te voorkomen dat andere dieren het kadaver opgraven. Bij grote dieren van meer dan 40 kilo moet een destructiebedrijf worden gebeld die het stoffelijk overschot binnen 48 uur komt ophalen. Op het gemeentehuis en in de page jaunes zijn de adressen van deze équarrisseurs te vinden. De kosten hiervan lopen uiteen van € 80 tot € 180. Als het dier bij de dierenarts overlijdt, is het vaak het meest praktisch om het dier daar achter te laten, waarna de vétérinaire zorgdraagt voor het vervoer naar een verbrandingsinstallatie. Het is het goedkoopst om dan te kiezen voor een collectieve crematie (€ 15 tot € 120, afhankelijk van het gewicht van het dier.) Het is bovendien raadzaam het overlijden van het dier te melden aan de honden– en kattenorganisaties(stamboek) door het insturen van deel B van de identificatiekaart.
Ten slotte is het mogelijk mensen thuis te laten komen (garde d’animaux à domicile, Homesitting op z’n Engels), die op de huisdieren passen en en passant ook de planten water geven en op het huis passen. De kosten van een dergelijke oppas zijn wat hoger dan die van een pension. Er zijn gepensioneerden die op deze manier nuttige diensten kunnen verlenen. Er zijn verschillende organisaties, die over geheel Frankrijk werken. Wie slechts een weekendje weggaat kan ook voor ongeveer € 14 per halfuur iemand laten langskomen, die de geliefde viervoeters uitlaat en verzorgt.
Huisdieren en vakantie
Voor wie in Frankrijk woont en niettemin op vakantie wil, bestaan er verschillende mogelijkheden om de hond of de kat goed verzorgd achter te laten. De meest gebruikte methode is om het huisdier onder te brengen bij vrienden, familie of buren. De Fransen laten bij deze oplossing het dier vaak vóór de vakantie een paar dagen vertoeven op het logeeradres. Het is nuttig om de polis van de WA (zit in de opstalverzekering) na te lezen, voor het geval eventuele schade tijdens het logeren niet wordt vergoed.
Een andere mogelijkheid is om de hond of de poes onder te brengen in een pension (kijk onder Pensions in de pages jaunes). De uitbaters daarvan verlangen een bewijs van inenting en het huisdier moet een tatoeage hebben. Het dierenpension vraagt € 18 tot € 25 per dag voor een hond en € 13 voor een kat. Enkele adressen: Gardicanin, Animalin, Animado, Animal keeping.
Ten slotte is het mogelijk mensen thuis te laten komen (garde d’animaux à domicile, Homesitting op z’n Engels), die op de huisdieren passen en en passant ook de planten water geven en op het huis passen. De kosten van een dergelijke oppas zijn wat hoger dan die van een pension. Er zijn gepensioneerden die op deze manier nuttige diensten kunnen verlenen. Er is een organisatie Ani Senior Services, die over geheel Frankrijk werkt. Wie slechts een weekendje weggaat kan ook voor ongeveer € 14 per halfuur iemand laten langskomen, die de geliefde viervoeters uitlaat en verzorgt. Andere adressen nog: Home Company, Résid’ance en Ilidor sitters.
Ook paarden kunnen zonder veel problemen ‘emigreren’. Voor vertrek moet men de RVV (Rijksdienst voor Vee en Vlees – nu Voedsel en Waren Autoriteit)) in de eigen regio bellen en vragen of er een ambtenaar langs kan komen om de paarden te bekijken en een ‘loodje’ in hun manen en/of staart te persen, waarmee ze op buitenlands transport kunnen. De VWA vergelijkt het paard met de papieren en controleert of de bij het paard ingebrachte chip (vraag de dierenarts ernaar) overeenkomt met het papier/afstammingsbewijs van het paard. Hij kijkt ook naar de gezondheidstoestand van het paard. Een schets is niet nodig als het paard definitief het land uit gaat.
In Frankrijk gelden weer andere regels. Het is verplicht dat paarden (en ook pony’s en ezels) worden geregistreerd en sinds 2008 moeten alle paarden zijn voorzien van een chip, aan te brengen door bevoegden van Haras nationaux of een daartoe uitgeruste dierenarts. Elke équidé (zeg maar paardachtige) komt in het centrale bestand SIRE, maar een paard met Nederlandse papieren hoeft niet te worden ingeschreven in Frankrijk. De identificatie bestaat uit een omschrijving van de natuurlijke kenmerken, zijn nummer in het centrale bestand en de uitgifte van een document d’accompagnement en een registratiekaart (carte d’immatriculation). Het signalement (relevé de signalement) van het in te voeren paard gaat naar de organisatie Les Haras Nationaux (haras betekent stoeterij, paardenfokkerij), Direction de la filière Service des chevaux d’origine inconnues, BP 3, 19231 Arnac Pompadour CEDEX.
| Gewonde vogels vervoeren In enkele departementen en regio’s bestaat een afspraak tussen de Vogelbescherming (LPO – Ligue pour la Protection des Oiseaux) en de lokale diensten van France Express. Deze koeriersdienst verzorgt gratis het transport – via de gebruikelijke lijndiensten – van gewonde vogels naar het verzorgingscentrum van de LPO. Raadpleeg de site voor de 21 regionale kantoren of bel het landelijk kantoor te Rochefort (Charente-Maritime), 0546-821234 en daar vertelt men hoe het best te handelen. Er zijn zes verzorgingscentra (centres de sauvegarde) waar gewonde vogels kunnen herstellen, om vervolgens te worden vrijgelaten. Verspreid over Frankrijk bevinden deze centra zich te Straatsburg voor de Elzas (T 0388-696374), te Clermont-Ferrand voor de Auvergne (T 0473-270609), op het Île Grande voor de Côtes d’Armor/Bretagne (T 0296-919140), te Bègles (Gironde, Aquitaine, T 0556-262052), voor de Provence, Côte d’Azur en Alpes belt men 0490-745244 en voor de Midi-Pyrénées 0563-730838 (Labruguière, Tarn). In enkele regio’s en departementen bestaan afspraken tussen de LPO en de koeriersdienst France Expresse. De koeriersdienst in de departementen waarmee afspraken bestaan, vervoert de gewonde vogel gratis naar het verzorgingscentrum. De vinder brengt de vogel in een doos naar het dichtstbijzijnde station van France Expresse en met de eerstvolgende lijndienst gaat de vogel mee. Doe er een briefje bij met de eigen gegevens en waar de vogel is aangetroffen. |
Op de Franse wegen maken automobilisten vijf keer per uur een ongeluk mee met overstekend wild. In 2008 waren er meer dan 42.000 van dergelijke ongelukken, vooral met wilde zwijnen en reeën en herten. De meeste ongelukken gebeuren in de bosrijke gebieden. Bovenaan staan de departementen Gironde (1403 aanrijdingen), gevolgd door de Moezel (1314), Bas-Rhin (1296), les Landes (1033), Seine-et-Marne (1033), Haut-Rhin (927) en Meurthe-et-Moselle (919). De meeste botsingen gebeuren met wilde zwijnen (40%), gevolgd door die met reeën (36%) en herten (8%). In sommige gebieden is sprake van een overbevolking van wilde zwijnen. Het wild gaat vooral ’s nachts op pad en dan in het bijzonder gedurende de maanden september tot februari, niet toevallig de maanden van het jachtseizoen.
Uit de weblogs
Och arme, Meneer Haan #5
Hij blijkt allerminst aangereden. Gelukkig! Maar in dezelfde lijn als kippen die stoppen met broeden, is ook hij slachtoffer van het doorfokken. Hij heeft last van gewrichtsontsteking door de groeispurt die als normaal wordt gezien, tegenwoordig. Zijn rechter hiel is dik en voelt sponzig aan. Kippen moeten snel groeien en veel eieren leggen, ook als ze geen plofkip zijn. Hier op het platteland, is een scharrelkipje goud waard. Die zijn klein en er zit weinig vlees aan, maar broeden doen ze nog wel. Deze kippen worden nergens te koop aangeboden, want een broedmachine is De manier om kuikentjes te krijgen voor het vlees. Kortom; een machine wordt verkozen boven de (puur) natuur. Het is van den zotte!
Weer nieuw respect en begrip voor alle vegetariërs.
Omdat dit onze 5e haan is in een paar jaar, gaan we met #5 toch naar de dierenarts.
# 1 is ziek geleverd en haalde geen 8 weken bij ons – # 2 bleek gecastreerd, had een gekruiste snavel (vergroeiing) en viel me aan na terugkomst 2 weken NL – # 3 (Emiel) kraaide zolang het licht was, geen seconde rust – # 4 is gestolen en opgepeuzeld door ontsnapte jachthonden. Daar kijken de dames dierenarts ons wat vreemd aan. Want behandeling is per definitie duurder dan een nieuw ‘stuks’ pluimvee. Een zieke kip of haan draai je de nek om, simpel. Ze weten dat we platzak zijn, dat we van dieren zeggen te houden en ons leven zo eenvoudig mogelijk inrichten. Nathalie, die deze dag dienst heeft, lacht als ze ziet hoe ik #5 over zijn nek streel als het dier ineengedoken op de behandeltafel gestrest zit te zijn.
Resultaat?
Lees verder op de weblot van De Onzichtbare Brug
Dierenmishandeling kan worden bestraft
Volgens de Franse wet moet de eigenaar van een dier zorgen voor levensomstandigheden die passen bij de behoeften van het dier. In geval van slechte behandeling kan hij gestraft worden.
In de Franse wet worden de verplichtingen nader omschreven; de wet omschrijft een dier als een wezen met gevoel en legt de eigenaar de verplichting op om zijn levensomstandigheden aan te passen aan zijn biologische eisen.
Hij moet hem bijvoorbeeld voldoende en evenwichtige voeding geven om hem in goede gezondheid te houden en vers drinkwater, vorstvrij aangeboden in een schone bak. Huisdieren mogen niet opgesloten worden in een ruimte zonder frisse lucht, zonder licht of een ruimte die onvoldoende verwarmd is. Ze moeten voldoende ruimte en beschutting hebben, vooral als ze op een balkon of in de tuin moeten blijven. Ook voor (waak)honden die vastgelegd worden, zijn nauwkeurig omschreven regels over de bewegingsvrijheid en de veiligheid. Honden die in de auto moeten blijven moeten in de schaduw worden geparkeerd en moeten voldoende frisse lucht tot hun beschikking hebben.
Als het dier gewond of ziek is, moet de eigenaar de nodige medische zorg beschikbaar stellen.
Wie zich niet aan deze verplichtingen houdt, loopt kans op een boete van € 750.
Het verlaten van een huisdier kan leiden tot 2 jaar gevangenisstraf en € 30 000 boete. Ook kan de rechter een verbod tot het houden van huisdieren opleggen. Het verwonden of doden door nalatigheid wordt bestraft met een boete van € 450. Het met opzet verwonden van een huisdier of zijn dood veroorzaken kan worden bestraft met € 1500 en € 3000 in geval van herhaling.
Vreemde snuiters
In de zomer kennen de Nederlanders de lastige mug en de irritante wesp, guêpe op z’n Frans. In Frankrijk zijn er nog meer van die kwelduivels. Wat te denken van de frelons, de turbo-wespen en de minuscule oogstmijten (de aoûtats). Allemaal heel vreselijk. Maar er zijn in de talrijke apotheken van Frankrijk tal van middeltjes te koop.
Die 0,2 mm metende larven van de aoûtats, augustelingen (ook wel tique de vendange genaamd (NL: oogstmijt of herfstmijt), kunnen, als je daarvoor gevoelig bent, echt heel hinderlijk worden en tot vreselijke jeuk leiden. Met alcohol de belaagde armen en benen inwrijven zou ook helpen. In de handel is zo’n lotion te koop: Tiq’aoûta, helpt niet echt. Wat volgens sommigen wel helpt tegen de jeuk is mentholpoeder. De lucht van lavendel zouden de beestjes zeer onaangenaam vinden. Als de jeuk niet meer is te dragen helpt het smeren van Nestocyl of de Franse producten Apaisyl of Lelong. Het leed zou kunnen worden voorkomen door op de terreinen waar de met het blote oog niet waarneembare larven van de aoûtats (volwassen zijn het de kleine rode spinnetjes) leven, beschermende kleding dragen. Het uitbundig aanplanten van lavendel zou de beestjes weghouden. Het sproeien van het gras zou de larven van deze mijtachtige verdrijven en ook spuiten kan effectief zijn (met het middel dat wordt gebruikt ter bestrijding van de rode spinnetjes, een andere lastpost voor de Franse tuin). Tips: smeer polsen en enkels in met bijvoorbeeld citronella als je in de tuin gaat werken en er aoutâts zitten. Als je eenmaal gestoken bent kun je het leed proberen te verzachten met iets heets – een lepeltje uit je kopje thee – tegen de plek te houden of er een tijdje iets kouds op te leggen. Het eerste kàn definitief werken, het laatste helpt voor een paar uur. Fransen raden aan om enkele keren per dag een heet bad te nemen en je in te smeren met kamferspiritus. Lichte troost voor de vele lijders: na enige jaren treurig krabben zou men resistent worden tegen deze vergissing van de schepping.
Hier en daar opgevangen tips van Nederlanders in Frankrijk die jeuk kregen:
Naar de apotheek gaan! Ik had het vorig jaar en kreeg Humex allergietabletten (Loratadine 10 mg) en een cortisonezalf. Maar het beste hielp nog mijn eigen Nestosyl, de moderne (Nederlandse) variant van zinkzalf. Dus zoek iets met zinkoxyde er in, het helpt fantastisch tegen de jeuk.
Ik ben toen gaan speuren op internet en kwam een apparaatje tegen uit Duitsland dat hebben we besteld en dat werkt werkelijk.
Apaisyl of Soventol doet wonderen.
Tegen de jeuk heb ik er eens bij gebrek aan iets anders Vicks Vaporub (Dampoo) opgesmeerd, niet op een open plek, en dat helpt heel goed tegen de jeuk, ook bij muggenbulten.
Als je lang genoeg in Frankrijk woont heb je er geen last meer van. Ik woon hier nu 19 jaar en de eerste jaren werd ik er gek van, maar nu nooit meer last.
Met een nat gemaakt stuk aluin (verkrijgbaar bij de drogist voor na het scheren) over de plek wrijven!
Een theelepel Bicarbonate de Soude (baking-soda) mengen met wat warm water zodat het een pasta wordt. 10 minuten op de beet laten zitten en wegspoelen met water. Dit helpt tegen diverse insectenbeten.
Wanneer, ondanks alle voorzorgsmaatregelen je toch bent gebeten, Diprosone 0,05 % crème helpt. Een klein beetje aantippen op de jeukende plek is voldoende. Het is een cortisone, dus ga hier zo spaarzaam mogelijk mee om.
Heb je een paar van die beten dan helpt wel de anti-histamine zalf die je bij de pharmacie kan kopen. Maar voorkomen is beter – een spuitflaconnetje citronella halen bij de pharmacie en onder op de benen spuiten.
Na 11 jaar neemt de jeuk inderdaad wat af. Ik spuit vooraf met Moustifluid, verkrijgbaar bij apotheek en helpt mij de dag door.
Ik gebruik Badger anti-bug balm tegen alle insectenbeten. Werkt prima, 100%
Het product om de aoutât te doden is benzylbenzoaat, in Frankrijk te verkrijgen in de apotheek onder de naam Ascabiol lotion.
Wij gebruiken een heet theelepeltje (ongeveer 50 graden) om op de aoutâts bult te leggen (ongeveer 15 seconden). Daarna ben je van de jeuk af en duurt het gehele proces minder lang.
De frelons kunnen enkele malen steken. Verschijnselen: opgezwollen huid, jeuk en een zeer branderig gevoel. Kinderen moeten uit de buurt blijven van bloeiende lavendel. ‘Het grootste gevaar van frelons is bij de pluk van appels. Vaak zitten er twee of drie in een half uitgegeten appel. Levensgevaarlijk. Indien hun nest verstoord wordt schijnen ze collectief in de aanval te gaan. Onze lavendel daarentegen heeft voor deze insecten geen aantrekkingskracht; wel voor de ongevaarlijke abeille-perce-bois: net zo groot maar zwart/blauw,’ aldus een lid van het forum van deze website. Een horzel, flinke vlieg die rond paarden vertoeft, heet een taon en kan naar steken. Op een website zijn adressen te vinden van ondernemingen die wespennesten komen weghalen.
Een mooi beestje, maar hij kan vernielingen aanrichten in het huis en de kippen het leven benemen: de steenmarter (fouine). De marter verzamelt overdag het voedsel buiten en wil soms graag binnen op zolder overnachten en daar ook vernielingen aanrichten. De fouine is een beschermd dier en mag niet worden gedood met een val of gif. Aan de sporen is te zien via welke ’toegang’ het dier binnenkomt. Het afsluiten van die ingang is de enige oplossing om het beestje te ontmoedigen. Ook de vos (renard) is allerminst geliefd bij de plattelandsbewoners. De Franse chasseurs schieten hem het liefst onmiddellijk dood.
Bij het opknappen of restaureren van huizen komt veel kijken. Waar, anders dan bijvoorbeeld in Nederland, bijzonder op moet worden gelet, is de conditie van de balken van de dakconstructie. Termieten en andere insecten kunnen verwoestend te werk gaan. Er zijn daarom speciale bedrijven (traitement du bois) die een huis goed onder handen kunnen nemen en de termieten, boktorren en ander ongedierte bestrijden. Als binnen drie maanden na het ontvangen van de acte authentique (zeg het eigendomsbewijs van een huis) blijkt dat er termieten zijn, kan de vorige eigenaar voor de kosten van het bestrijden opdraaien. Boktorbestrijding is te laten doen door specialisten die in dragende balken gaten boren en vervolgens via ventielen onder hoge druk insecticiden inspuiten. Opletten overigens met deze specialisten, er zit nogal wat kaf onder het koren. Gemiddeld tarief ligt rond de € 20 per strekkende meter.
Padden willen zich in de zomer nogal eens aanmelden aan de voordeur. Om onbegrijpelijke redenen willen die niet echt fraaie dieren (crapauds, heten ze in Frankrijk) naar binnen. Ze houden zich schuil in koele en vochtige plaatsen zoals de afvoer van de kraan buiten en bij de afvoer van de dakgoten. De dieren zijn nuttig, zij eten slakken, schadelijke insecten, rupsen. Honden moeten niet met padden gaan spelen, dat kan gevaarlijk zijn.
Een zeer apart diertje is de loir, in het Nederlands bij enkelen bekend als de relmuis of de zevenslaper. Het dier heeft iets van een eekhoorn en een rat. Eenmaal binnen, op zolder bijvoorbeeld, kan het dier enorme ravage aanrichten door verschikkelijk knaagpartijen. Sommigen vinden het wel een aardig beestje, zo blijkt uit een reactie: ‘de relmuis kan lastig zijn maar slaapt toch echt zeven maanden per jaar. Wij hebben er namelijk ook een paar op zolder. Het lastige voor ons is in hoofdzaak de herrie die ze kunnen maken. Ze hebben nog niets vernield. Het is denk ik beter een advies te geven om je Franse huis zo dicht mogelijk te maken. Bij een huis en pierre de muren goed voegen bijvoorbeeld. Daarnaast kun je tot een verdeling van de woonruimte overgaan: de zolder of de schuur is van jullie en de rest van ons. De huizen in Frankrijk zijn over het algemeen stukken groter dan in Nederland. Als je dat geduldig en vaak genoeg aan ze uitlegt snappen ze het wel!’, aldus een lezer van de site. Een andere: ‘Het meest vervelende van de relmuis is de stank van uitwerpselen bij zijn slaapplaats en het feit dat hij gangen graaft door de steenwolisolatie waardoor de isolatiewaarde afneemt. Overigens zijn er kunststof grilles te koop bij de bouwmarkt die onder de onderste rij dakpannen gemonteerd kunnen worden om een huis loir-vrij te maken.
De loir lijkt wat op de lérot. De laatste is meer een rat en heet dan ook vaak rat fruitier, verzot als hij is op het eten van opgeslagen fruit in schuren en op zolders. De lérot (eikelmuis in het Nederlands) is beige van kleur en draagt een donker masker rond de ogen. Meestal komen de relmuizen eind mei/begin juni tevoorschijn om hun kabaal te starten.
Muizen kennen we ook in Frankrijk. De gewone huismuis dient met een muizenval te worden bestreden, want dit knaagdier is vrijwel immuun voor gifkorrels. En die kleine veldmuisjes, de brave mulots, doen niet veel kwaad. Gewoon buiten de deur zetten. Maar in de moestuin kunnen zij aardige tekeer gaan en aan de wortels van de tuinboon en sjalot gaan knagen.
Teken kunnen zeer vervelend zijn voor de hond, zelfs mensen moeten oppassen voor dit nare ongedierte dat in bossen en struikgewas voorkomt en vooral toeslaat in perioden met een hoge luchtvochtigheid. Midden in de zomer is de tique minder actief. In bepaalde streken kan besmetting door de teken bij de mens de ziekte van Lyme veroorzaken. Voor de hond zijn er middeltjes die preventief werken, zoals het veel gebruikte Frontline tegen de hondeziekte babesiosis, de variant van de ziekte van Lyme voor mensen. Men kan ook ellende proberen te voorkomen door de hond regelmatig te controleren na elke wandeling. Het is snel te merken wanneer de hond door een teek is belaagd. Hij wordt lusteloos. Als het dier het rood achter zijn ogen verlies en bleek tandvlees vertoont is hij ernstig ziek en zal zonder ingreep sterven. Het is dan zaak zo snel mogelijk naar de dierenarts te gaan (le vétérinaire). Treft men een teek aan dan moet deze niet met alcohol of ether worden verdoofd, maar in zijn geheel – door voorzichtig draaiende bewegingkjes met het insect te maken – uit de huid worden getrokken, met de hand of een pincet. Er zijn speciale pincets in de handel voor het uittrekken van teken.
Slangen zijn er ook, de niet giftige couleuvre (veldslang, ringslang) en de wel giftige adder, de vipère. Wordt men gebeten door een gevaarlijk slang dan is het uiterst raadzaam de dokter te bellen. Het slachtoffer moet gaan liggen en de beet moet worden gedesinfecteerd. Een ijsblokje op de getroffen plek kan verspreiding van het gif tegengaan, zeggen sommigen. Niet doen: proberen het gif weg te zuigen of een knevelverband aan te leggen. Maar het algemene advies luidt: niets doen, het gebeten lichaamsdeel vastzetten en als de wiedeweerga naar het ziekenhuis. Het gif doet er een etmaal over om zijn dodelijk werking te doen, dus er is tijd. Wie veel boswandelingen maakt doet er goed aan een kitje medicijn mee te nemen, verkrijgbaar in handzame formaten bij de apotheek. Slangendeskundigen bestrijden dat advies: niet naar de apotheek of zelf met spuitjes in de weer gaan, maar onverwijld naar het ziekenhuis. Handige injectiespuitjes met héparine kunnen nodig zijn bij een adderbeet. Overigens levert slechts 10% van adderbeten gevaar op voor de gezondheid en is de adder bang voor het mensengebroed. De zwarte adders (péliade) houdt van vochtige plekken om zich te verschuilen en de aspis (aspic) prefereert rotsachtige en warme schuilplaatsen. Adders zijn kleiner dan couleuvres en hebben een meer driehoekige kop in een V-vorm. De kop van de couleuvre, een slang die 1,80 meter lang kan worden, is ronder en ovaler.
Opletten bij het wandelen in de Franse bossen: teken en andere lastposten
Honden zijn lang niet de enige slachtoffers van teken. Steeds meer wandelaars lopen door verwaarloosde tekenbeten de ziekte van Lyme op. Voor bosarbeiders is het zelfs de eerste beroepsziekte geworden. De teken houden zich vooral op in bosrijke gebieden en hechten zich vast in de huid en dieper van dieren en ook mensen om zich vol te zuigen met bloed. Teken kunnen ook infecties overbrengen die leiden tot de ziekte van Lyme. De regio’s die het meest last hebben liggen in het oosten van Frankrijk, zoals de Elzas, maar ook in Centre en Auvergne. Jaarlijks doen zich tussen de 12.000 en 15.000 gevallen van besmetting voor, volgens het Institut Pasteur. Lage schattingen volgens patiëntenverenigingen en artsenorganisaties, die het houden op 23.000 gevallen alleen al dit jaar. De ziekte van Lyme is inmiddels ruim bekend, mede dankzij de voorlichting aan wandelaars en werkers in de bossen. Bekende drager van teken en verspreider van de ziekte van Lyme is de Koreaanse eekhoorn, waarbij soms enkele honderden teken worden aangetroffen. Het beestje komt vooral voor in de bossen van Apremont bij Chantilly maar ook in het massief van Sénart (Seine-et-Marne en Essonne) en van Taverny (Val-d’Oise).
Andere lastposten die aandacht vragen zijn de oprukkende Aziatische frelon en de tijgermug. Over die grote hoornaar die het vooral op de bijen gemunt heeft is op deze website al bericht. Op de weblog van de Nederlandse journaliste in Frankrijk Renée Vonk, is over die tijgermug het nodige gemeld: ‘Hij gaat niet meer weg, nooit meer, dus we zullen er aan moeten wennen dat we voortaan elke zomer vergezeld worden door de tijgermug. Dat is slecht nieuws, want het betekent dat deze oorspronkelijk uit Azië afkomstige muskiet een blijvertje is geworden. Hij voelt zich uitstekend thuis in onze contreien en is intussen helemaal gesettled in de Alpes Maritimes, de Var, de Bouches du Rhône (met name in Marseille en delen van de Camargue) en op Corsica. Ja, en? Gewoon een nieuwe muggensoort erbij? Niet echt, want de Aedes albopictus, een klein gestreept opdondertje met een behoorlijk pijnlijke steek is de overbrenger van een aantal onaangename ziektes, zoals gele koorts, chikungunya en dengue, waarvan er vorig jaar een paar ernstige gevallen in Zuid-Frankrijk te betreuren waren. Intussen zijn hier in de Provence alle alarmbellen afgegaan en wordt er hard tegen de stekende zoemert opgetreden. Helaas gebeurt dat vooral met genante hoeveelheden gif, en daar ben ik niet zo’n liefhebber van,’ aldus Renée Vonk op haar blog.
(13.08.12)
Adderbeet: niet naar de apotheek, maar naar het ziekenhuis
Iedere Fransman weet het: couleuvres zijn niet gevaarlijk, voor adders (vipères) moet je uitkijken. Maar het is wat lastig om de verschillende slangen van elkaar te onderscheiden. Adders hebben verticaal staande oogpupillen, een zigzagpatroon op de huid en zijn in Frankrijk niet langer dan een meter en gaan nooit het water in. In geval van het oplopen van een adderbeet is het van belang om te weten of men al dan niet is geïnfecteerd. Niet iedere beet gaat gepaard met het binnendringen van gif, de Fransen spreken dan van een morsure blanche. Bij een giftige beet onstaan na ongeveer vier uur plaatselijk pijn en blauwe plekken. Dan kan de situatie verslechteren en is het zaak om direct naar het ziekenhuis te gaan om zich te laten onderzoeken en een tegengif te laten inspuiten. Volgens de deskundigen is het volstrekt zinloos om aan zelfmedicatie te doen en spulletjes bij de apotheek te kopen zoals pompjes om het gif weg te zuigen. Nogal wat angstig uitgevallen wandelaars dragen die artikelen altijd bij zich. Slangendeskundigen waarschuwen ervoor dat deze producten nog nooit hun werkzaamheid hebben aangetoond, ze zijn van geen enkel nut. De apparaatjes weerhouden de bezitters ervan om actie te ondernemen die hen kan redden, namelijk om onverwijld naar het ziekenhuis te gaan. Het is belangrijk om zich bij een adderbeet zo snel mogelijk door een dokter te laten onderzoeken. Als het oedeem plaatselijk blijft, is er niet veel aan de hand. Als de plekken zich uitbreiden wijst dat op een flinke hoeveelheid gif dat in het bloed is gekomen. Dan moet er een injectie komen met een serum met tegengif. Dat kan het best in een ziekenhuis gebeuren, waar ook de nazorg kan plaatsvinden. Braken, zich niet lekker voelen, pijn in de onderbuik zijn signalen dat een belangrijke hoeveelheid gif circuleert. Vroeger kon het gebeuren dat patiënten van adderbeten drie maanden in het ziekenhuis moesten blijven als gevolg van problemen met de nieren. Sommigen raakten zelf gehandicapt. Tegenwoordig is er een serum dat, mits tijdig toegediend, de problemen snel verhelpt. Een injectie die drie uur na de beet wordt toegediend, maakt een verblijf van anderhalve dag in het ziekenhuis nodig. Na vier of vijf uur moet een bloedonderzoek uitwijzen of er problemen zijn met stollingen van het bloed. Wie vermoedt een adderbeet te hebben opgelopen, moet niet in paniek raken, maar rustig rechtsomkeert maken en naar het ziekenhuis gaan. Overigens menen de deskundigen dat de angst voor adders erg overdreven is. Honden zijn veel gevaarlijker.
Zeer lastig en ook levensbedreigend voor de hond kunnen ook de processierupsen (chenilles) zijn, niet zozeer de eikebladprocessierupsen uit Brabant die bij mensen een branderige jeuk kunnen veroorzaken, maar de dennenprocessierupsen. Zij ‘nestelen’ dus in dennen wat zichtbaar is aan die witte pluizebollen, de spinsels, aan de takken. In het voorjaar komen de rupsen ’s nachts dagelijks naar beneden, lopen inderdaad in processie weg om voedsel te halen en keren ’s morgens weer terug. De hond, maar ook de onoplettende mens die met de rupsen en zijn kwalijke brandharen in contact komt, kan daar zeer veel last van krijgen.
De hondenziekte leishmaniose of ook Leishmaniasis genoemd, wordt overgedragen door zandvliegjes; eigenlijk zijn het muggetjes die een parasiet overdragen, die de witte bloedlichaampjes kan aantasten. Via bloedonderzoek kan worden vastgesteld dat het om deze nare en soms dodelijke ziekte gaat. De incubatietijd is lang, soms zelfs een jaar. Bij klachten als loomheid, vermagering, opgezette klieren en huidproblemen is het zaak de dierenarts een bloedtest te laten doen. Bescherming is niet goed mogelijk en er bestaat geen vaccin. De hond vooral in de maanden maart en september ’s nachts niet buiten laten en hem tegen vliegen beschermen (insecticide bijvoorbeeld), zou een advies kunnen zijn. De ziekte komt voor in Zuid-Frankrijk en in landen rond de Middellandse Zee. Er bestaat een tekenband, Scalibor genaamd, verkrijgbaar bij dierenarts en pharmacie, die zes maanden tegen teken én Leishmaniose werkt. Vooral in de regio’s rond de Middellandse Zee worden ze erg veel gebruikt. Kosten: € 15 euro. Er is ook een shampoo te verkrijgen van hetzelfde merk, die wat korter werkzaam is. Ervaring van een forumlid: ‘In Frankrijk is nu een vaccin beschikbaar (van Virbac) dat samen met de Scalibor halsband een bescherming biedt van ca. 95%. Probleem is dat de eerste behandeling bestaat uit drie prikken met steeds drie weken tussentijd. Vaccinatie is ook vrij kostbaar. Eerste jaar ruim € 200 en de jaarlijkse herhaling een kleine € 100. Een hond kan niet van Leishmaniose genezen, maar de ziekte kan wel prima onderdrukt worden met Alopurinol.’
Het nieuwste op gebied van ellendige ziektes voor huisdieren (en dan met name honden) is: hartworm. Inderdaad een worm die in de hartspier of het hart huist met alle gevolgen van dien. Sinds enige tijd lopen in Europa dieren bezuiden de lijn Parijs-Milaan gevaar besmet te worden. Dit gebeurt via besmette larven van muggen. Afdoende zijn middelen met als werkzame stof selamectine.
Bijen, les abeilles, strijken in mei regelmatig in een zwerm ergens neer. Hoe nuttig ze ook zijn: zo’n volk dicht bij huis is niet aan te bevelen. De zwerm hecht zich aan de tak van een boom of struik. Het is niet nodig om zenuwachtig te worden; kijk in de gele gids (pages jaunes) en bel de departementale vereniging van apiculteurs of zoek onder apiculture. Meld dat er een essaim (zwerm) is komen logeren en men komt met vrijwilligers langs om de kluit bijen weg te halen. Als dank voor het bellen krijg je vaak zelfs een potje honing cadeau. Er is ook een website waar een zwerm kan worden aangemeld. Er bromt ook nog de houtbij, de abeille charpentière, die zwaar bromt en zwart-paars is. Hij ‘nestelt’ in hout en kan daaraan flinke schade toebrengen.
In het zuiden van Frankrijk komen schorpioenen voor die soms lelijk kunnen steken en wonden veroorzaken. Een schorpioen zal niet op eigen initiatief steken, hij doet dat pas als hij opschrikt. Wat tips om de beten, die vooral voor kinderen en oude mensen heel vervelend zijn: kijk goed waar je loopt, maak stevige stapgeluiden in gebieden waar schorpioenen voorkomen, loop daar niet met blote voeten maar met stevig schoeisel, ga niet me je handen voeten in stenen of bladeren wroeten, als je buiten op de grond gaat zitten of liggen, kijk dan eerst goed, bescherm ramen en deuren met horren, ga niet lopen spelen met de beesten of probeer er een te vangen, controleer bij kamperen eerst de slaapzak en kijk ook thuis goed in je bed.
Wie gestoken is door een gevaarlijke soort (scorpion centaurus, leiurus – beesten groter dan 3 centimeter) moet zo snel mogelijk een serum laten inspuiten, te verkrijgen bij de apotheek. Symptomen van een schorpioenenbeet zijn hoesten, misselijkheid, buikpijn, verward raken of zelfs, bij het uitblijven van een behandeling, in coma.
Allergieën
Een op de vier Fransen lijdt aan allergieën die worden veroorzaakt door van buitenaf komende factoren, dus niet door het voedsel. De meest verspreide allergie komt van de spinnetjes die overal rondkruipen, binnen en buiten. De tweede boosdoener zijn de bekende pollen, de stuifmeelkorrels. Een op de vijf inwoners van Frankrijk heeft in het voorjaar last van deze pollen en het aantal lijders neemt jaarlijks toe. Maar er zijn ook nieuwe allergieën, zoals die van de cipres. In het zuiden van Frankrijk komt deze allergie voor in de periode van december tot maart. In de Rhônevallei veroorzaakt de plant ambrosia heftige verschijnselen in de periode van augustus tot oktober. De hinder is zo ernstig dat men overweegt om deze planten massaal uit de grond te trekken. De minuscuul kleine zaadjes worden door de wind over grote afstanden verspreid. In Parijs zijn in het voorjaar nogal wat mensen gevoelig voor de berk.
