Is het realistisch om in uw testament een last aan de kinderen op te leggen, of zadel je ze op met een moreel dilemma omdat de realiteit verschilt van de emotie?
Richard en Marion hebben een mooi huis in Frankrijk, dat zij met bloed, zweet en tranen in de loop van de jaren hebben verbouwd tot een mooi paleisje. Compleet met atelier waar zij beiden hun hobby’s (Richard doet aan beeldhouwen en Marion schildert) met passie uitoefenen. Ook hebben zij een aanzienlijke kunstverzameling die met grote zorgvuldigheid wordt geëtaleerd door hun hele huis.
Hun ultieme droom is dat na hun overlijden hun paleisje in stand wordt gehouden en in het bezit blijft van de familie en dat hun kinderen en later ook hun kleinkinderen, hiervan – net als zij – kunnen blijven genieten. Dit willen zij dan ook in hun testamenten laten vastleggen.
Met grote regelmaat spreken cliënten de wens uit dat hun huis in Frankrijk behouden blijft voor de familie. Het huis wat al generaties lang in de familie zit of het opknaphuis waar zij jarenlang aan gewerkt hebben om het precies zo te krijgen zoals in hun dromen, het huis waar emoties en lief en leed zijn gedeeld.
Vaak zijn ze er van overtuigd dat hun kinderen en kleinkinderen er na hun overlijden ook zo over denken en met grote regelmaat zullen terug gaan naar het huis waar hun voorouders en vader en moeder zoveel gelukkige jaren hebben beleefd.
Omdat ik ook erg vaak met de andere kant te maken krijg (kinderen die het huis in Frankrijk van hun ouders hebben geërfd), weet ik dat emoties, wensen en realiteit vaak enorm van elkaar verschillen.
Kinderen die in Nederland wonen en zelf kinderen hebben, zien het vaak niet zitten om iedere vakantie naar dezelfde plek te gaan. Emigreren is een droom van hun ouders geweest en zeker niet van hen. Een generatiehuis brengt kosten met zich mee om het in stand te houden. Bovendien wordt een vliegreis met opgroeiende kinderen steeds kostbaarder, zodat vaak een andere bestemming wordt gekozen voor de vakanties dan het huis in Frankrijk.
Dit maakt dat ik vaak te horen krijg dat het huis in Frankrijk naar alle waarschijnlijkheid zo snel mogelijk verkocht gaat worden, ongeacht de droom van hun (voor)ouders.
Aan de ene kant begrijp ik de emotie van de ouders, maar aan de andere kant zie ik de realiteit, en die is dat kinderen en kleinkinderen vaak niet zitten te wachten op een huis in het buitenland.
