Nieuw paspoort
Is men eenmaal in Frankrijk gevestigd, dan zijn er op gezette tijden zeker nog contacten met Nederlandse instanties. De Belastingdienst bijvoorbeeld, of de Sociale Verzekeringsbank SVB en het CVZ, College voor Zorgverzekeringen. Dichter bij ‘huis’ is er dan nog, voor specifieke zaken, de Nederlandse ambassade in Parijs en zijn consulaten, verspreid over het hele land. Bij ernstige problemen met de overheid, bij sterfgevallen tijdens vakantie in Frankrijk, bij de wens om een stoffelijk overschot naar Nederland te transporteren is de consul de man of vrouw die de zaken probeert te regelen.
Is er bijvoorbeeld iets met het paspoort, dan kan men het best de ambassade in Parijs of het dichtstbijzijnde consulaat bellen. Zaken als nationaliteit, Nederlanderschap, erkenning kinderen van een buitenlandse partner enz. behoren ook tot het takenpakket van een ambassade. Op de site van de Nederlandse ambassade in Parijs is de meest recente informatie hierover beschikbaar. Bij telefonische contacten met de ambassade kan men gewoon Nederlands spreken. Consulaten hebben vaak ook Franse medewerkers in dienst.
Het aanvragen van een nieuw paspoort is voor de in het buitenland wonende Nederlander een zaak voor de ambassade/consulaten. De Nederlandse ambassade in Parijs geeft hierover de volgende informatie. Reisdocumenten zijn persoonsgebonden en moeten als zodanig (in principe) persoonlijk worden aangevraagd. Het nieuwe paspoort wordt centraal in Nederland geprint. Alle aanvragers van een nieuw reisdocument, dus ook kinderen, moeten persoonlijk verschijnen op het moment van aanvraag. Nieuwe reisdocumenten worden voorzien van een elektronische chip waarin naast de persoonsgegevens ook een digitale gezichtsopname is opgenomen. De digitale gezichtsopname wordt gemaakt door het scannen van een pasfoto.
Iedere Nederlander kan bij ieder Nederlands consulaat dat een afgiftepunt voor reisdocumenten heeft, een nieuw paspoort of nieuwe identiteitskaart aanvragen. Dit kan dus ook in Barcelona of Milaan! Er moet een bewijs overgelegd worden van de huidige woonplaats in Frankrijk (kan ook rekening elektriciteit of water zijn); het oude paspoort en een pasfoto die aan de criteria voldoet.
Wetswijziging Nederlandse reisdocumenten
- Vanaf maandag 20 januari 2014 worden er geen vingerafdrukken meer opgenomen bij de aanvraag van een Nederlandse identiteitskaart;
- Bij de aanvraag van een paspoort worden nog maar twee vingerafdrukken opgenomen in plaats van vier;
- Vanaf zondag 9 maart 2014 is de geldigheidsduur van de paspoorten en identiteitskaarten 10 jaar voor volwassenen (voor minderjarigen blijft de geldigheidsduur 5 jaar, zowel voor paspoorten als identiteitskaarten)
- Met gelijke datum zullen in het buitenland aangevraagde paspoorten en identiteitskaarten de ondertekening minister van Buitenlandse Zaken dragen.
Met de uitgave van de nieuwe paspoorten en identiteitskaarten vanaf 9 maart gelden de volgende tarieven voor de reisdocumenten:
- paspoorten aangevraagd bij een ambassade of consulaat in het buitenland, met geldigheidsduur 10 jaar, kosten voor volwassenen vanaf 18 jaar € 131,11
- paspoorten aangevraagd bij een ambassade of consulaat in het buitenland, met geldigheidsduur 5 jaar, kosten voor alle minderjarigen € 115,20
- identiteitskaart aangevraagd bij een ambassade of consulaat in het buitenland, met geldigheidsduur 10 jaar, kosten voor volwassenen vanaf 18 jaar € 118,25 euro
- identiteitskaart aangevraagd bij een ambassade of consulaat in het buitenland, met geldigheidsduur 5 jaar, kosten voor alle minderjarigen € 93,66 euro.
bron: Nederlandse Ambassade
Nog meer Franse consulaten gesloten voor de afgifte van paspoorten
Na 1 oktober 2013 zal het niet meer mogelijk zijn op de honoraire consulaten in Bordeaux, Toulouse, Lyon, Marseille en Nice paspoortaanvragen in te dienen. Eerder werd deze maatregel al doorgevoerd voor het consulaat te Straatsburg. Vanaf die datum moeten aanvragen in persoon worden ingediend bij de consulaire afdeling van de ambassade in Parijs.
Het is ook mogelijk om, in persoon, een paspoortaanvraag in te dienen bij de Nederlandse ambassade in een ander land waar men tijdelijk verblijft. De functie van Honorair Consul blijft bestaan. Nederlanders kunnen bij een Honorair Consulaat terecht voor beperkte consulaire dienstverlening. Nadere informatie hierover zal op de website van het Nederlandse consulaat in Parijs te vinden zijn. De reisdocumenten zijn ook in Nederland aan te vragen bij de gemeenten Den Haag, Enschede, Maastricht, Echt-Susteren, Oldambt, Bergen op Zoom en in 2013 op de luchthaven Schiphol en gemeente Montferland (vanaf maart.)
Deze maatregel, die Nederland ook in andere landen doorvoert, is het gevolg van bezuinigingen.
Vanaf zondag 9 maart 2014 is de geldigheidsduur van de paspoorten en identiteitskaarten 10 jaar voor volwassenen (voor minderjarigen blijft de geldigheidsduur 5 jaar, zowel voor paspoorten als identiteitskaarten).
Met gelijke datum zullen in het buitenland aangevraagde paspoorten en identiteitskaarten de ondertekening minister van Buitenlandse Zaken dragen.
Met de uitgave van de nieuwe paspoorten en identiteitskaarten vanaf 9 maart veranderen ook de tarieven voor de reisdocumenten.
Paspoort en DigiD voor buitenlandse Nederlanders nu ook Schiphol
Nederlanders die in het buitenland wonen, kunnen vanaf begin 2013 bij een balie op Schiphol hun reisdocumenten vernieuwen. Ook kunnen ze bij die balie een persoonlijke DigiD krijgen om zaken met de overheid via internet te kunnen afhandelen. De ministeries van Binnenlandse Zaken en Koninkrijksrelaties en Buitenlandse Zaken hebben een convenant getekend met Haarlemmermeer en Amsterdam voor een gezamenlijke pilot. Wordt de pilot een succes, dan zal Haarlemmermeer de ‘Schipholbalie’ zelfstandig voortzetten. De Schipholbalie biedt een alternatief aan Nederlanders die in het buitenland wonen, en geen consulaire post in de buurt hebben waar reisdocumenten worden uitgegeven. Ze kunnen het vernieuwen van reisdocumenten dan ook regelen tijdens een bezoek aan Nederland. De Schipholbalie van Haarlemmermeer wordt daarmee de zesde locatie waar dat kan, de gemeenten Den Haag, Echt-Susteren, Enschede, Maastricht en Oldambt bieden deze dienst al aan. Nederlanders die in het buitenland wonen kunnen op dit moment nog geen DigiD aanvragen, omdat hun huidige woonadres in het buitenland niet in de Gemeentelijke Basisadministratie (GBA) is opgenomen. Om te zorgen dat ook zij van online dienstverlening van de Nederlandse overheid gebruik kunnen maken, wordt het mogelijk bij een aantal balies een DigiD te verkrijgen. Naast de balie op Schiphol, is het de bedoeling dat ze voor hun DigiD ook terecht zullen kunnen op balies bij drie grensgemeenten (Echt-Susteren, Enschede en Maastricht), de gemeente Den Haag en het Nederlands Consulaat-Generaal te Antwerpen.
(27.08.12)
Wonen en werken mogen
Wie permanent in Frankrijk gaat wonen, heeft geen verblijfsvergunning meer nodig. Ook niet meer als men daar een baan heeft gevonden. Het heeft even geduurd, maar Frankrijk erkent nu ook in de regelgeving dat van EU-inwoners geen extra verblijfspapieren meer mogen worden gevraagd. Het paspoort kan ‘Nederlands’ blijven, tenzij de sterke behoefte bestaat om van nationaliteit te veranderen en écht ‘Fransman tussen de Fransen’ te worden. De regelgeving over ‘nationaliteit’ is overigens aan het veranderen. Vooral mensen met kinderen moeten daar – als ze langer in Frankrijk wonen – goed rekening mee houden.
Als een verblijf in Frankrijk langer dan 3 maanden duurt, kan een vergunning tot verblijf (Carte de Séjour Communauté Européenne) worden aangevraagd bij de Commissariat de Police, gemeentehuis of prefectuur waar de woonplaats onder valt maar dit is niet noodzakelijk.
‘Omdat u onderdaan bent van een van de lidstaten van de Unie, mag u ook in alle andere landen van de Unie wonen. Dat is niet afhankelijk van het feit of u bijvoorbeeld werkt, studeert of gepensioneerd bent. Er zijn echter wel bepaalde voorwaarden en verplichtingen verbonden aan dit verblijfsrecht.’ Aldus de tekst van de Europese Commissie op haar website. En verder: ‘Een inwoner van een lidstaat heeft het recht om tijdelijk in een andere lidstaat van de Unie te verblijven, bijvoorbeeld als er vakantie wordt gehouden, men door zijn bedrijf wordt uitgezonden of er incidenteel diensten worden verricht. Werklozen hebben het recht om tijdens “een redelijke periode” in een andere lidstaat te verblijven om er werk te zoeken. De meeste lidstaten gaan uit van een periode van zes maanden. Sommige hanteren echter een periode van drie maanden, zoals Frankrijk. Na deze termijn hoeft men het land niet te verlaten, zolang is aan te tonen dat de werkloze echt op zoek is naar werk en een redelijke kans heeft een baan te krijgen. Voorwaarden voor een rechtmatig verblijf van niet-actieven zijn formeel nog wel: het bezit van een ziektekostenverzekering en het beschikken over voldoende middelen van bestaan, zodat geen onredelijk beroep behoeft te worden gedaan op de Franse staat.’
Gezinsleden mogen mee naar een andere lidstaat en hebben, ongeacht hun nationaliteit, daar ook verblijfsrecht. Niet alleen de echtgenoot en kinderen onder de 21 jaar of kinderen die ten laste van het gezin komen, vallen onder deze regeling. De regeling geldt ook voor de ouders of die van de echtgenoot. Hoewel de carte de séjour niet meer nodig is, bevelen sommigen aan toch zo’n kaart aan te vragen of te verlengen om als identificatiebewijs te dienen. Dat kan handig zijn als men met de Franse auto in Nederland wordt aangehouden door douane of Belastingdienst. Er zijn echter al prefecturen die niet meewerken aan de verstrekking van de kaart onder het motief dat een dergelijke verblijfstitel niet meer nodig is. Zonder carte is het tamelijk lastig aan te tonen dat je in Frankrijk woont, een rekening van de EDF kan niet elke Nederlandse diender of douanebeambte overtuigen.
Wie definitief is verhuisd naar Frankrijk kan vaak nog te maken te krijgen met Nederlandse instellingen, zoals Sociale Verzekeringsbank (AOW), College voor Zorgverzekeringen (uitvoering Zorgverzekeringswet), Rijksdienst voor het Wegverkeer (overschrijven auto). Al enkele jaren werkt de Nederlandse overheid aan het invoeren een registratie voor niet-ingezetenen, de RNI. In Nederland werkt de GBA, de Gemeentelijke Basisadministratie Persoonsgegevens en voert een basisregistratie van in Nederland gevestigde mensen. De overheid wil een vergelijkbare registratie voor niet-ingezetenen; dit zijn in eerste instantie personen die niet of korte tijd in Nederland wonen, maar wel meerdere relaties met Nederlandse overheidsinstellingen hebben. Te denken valt aan grensarbeiders, buitenlandse studenten of personen die in het buitenland wonen én een uitkering ontvangen (en niet zijn opgenomen in de GBA). Ongeveer 1,6 miljoen personen hebben (nog) te maken met de Belastingdienst in Nederland. Het was de bedoeling om de RNI eind 2010 in werking te laten treden, maar dat is niet gebeurd.
Uitschrijven, ‘inschrijven’
Wie zich in Frankrijk wil vestigen, zal zich vóór vertrek uit Nederland moeten laten uitschrijven – zo meldt de Nederlandse ambassade. De praktijk leert anders. Nogal wat Nederlanders wonen officieus permanent in Frankrijk, en houden ook nog een postadres aan in Nederland. Of de vrouw woont officieel in Frankrijk en de man blijft nog in Nederland ingeschreven staan. De privé-omstandigheden van de halve of hele emigranten verschillen nogal en ook zijn er (vermeende) fiscale redenen waarom men juist wel in Frankrijk ingeschreven wil staan of juist niet. De belastingwetgevers in beide landen hanteren bij dit laatste punt overigens steeds krachtiger de maatstaf van het ‘hoofdverblijf’, de plaats waar men het grootste deel van zijn sociale en economische leven doorbrengt.
Je laten inschrijven in een Franse gemeente is niet mogelijk. Men houdt wel een burgerlijke stand bij, maar een bevolkingsregister kent men niet, zoals in Nederland de GBA, Gemeentelijke basisadministratie. Om de zoveel jaar worden alle Franse ingezetenen bij een volkstelling ondervraagd over de huiselijke- en gezinssituatie. En ook bestaat er het kiezersregister, waarin ook buitenlanders zich kunnen laten opnemen als zij willen meedoen aan de gemeenteraads- of Europese verkiezingen.
Bij de aanvraag voor een verblijfskaart, niet meer verplicht maar soms handig als identificatiemiddel, kan nog het volgende worden gevraagd:
• werknemers: een verklaring van de werkgever;
• zelfstandigen: bescheiden waaruit de status blijkt; het bewijs kan met elk geschikt middel worden geleverd (bijvoorbeeld aansluiting bij een beroepsorganisatie, bezit van een BTW-nummer of inschrijving in het handelsregister);
• dienstverleners: een bewijs van die status is nodig;
• studenten: zij moeten aantonen dat zij bij een door het ministerie van Onderwijs erkende onderwijsinstelling zijn ingeschreven om daar als hoofdbezigheid een beroepsopleiding te volgen en dat zij een ziektekostenverzekering hebben. Ook moeten zij kunnen aantonen over voldoende middelen van bestaan te beschikken.
Hieronder nog een lijstje van ondervonden procedures en benodigde bescheiden:
• voor iedere persoon vier pasfoto’s;
• fotokopie van paspoorten of identiteitskaarten uit Nederland;
• officieel uittreksel uit het geboorteregister van de geboorteplaats;
• fotokopie van de huwelijksakte of van het trouwboekje met vermelding van de kinderen;
• fotokopie van een officieel bewijs dat men maandelijks een salaris ontvangt van de uitkerende instantie (vertaald in het Frans), eventueel aangevuld met een fotokopie van een bankafschrift waarop het bovenvermelde salaris werd gestort;
• een maandafrekening van bijvoorbeeld EDF of France Télécom;
• fotokopie van de originele en definitieve koopakte van het huis, verstrekt door de notaris;
• eventueel een fotokopie (in drievoud) van een recent bewijs van uitschrijving van de gemeente waaruit men zich heeft laten uitschrijven.
Is men eenmaal in Frankrijk gevestigd, dan zijn er op gezette tijden zeker nog contacten met Nederlandse instanties. Dichter bij ‘huis’ is er dan nog, voor specifieke zaken, de Nederlandse ambassade in Parijs en zijn consulaten, verspreid over het hele land. Bij ernstige problemen met de overheid, bij sterfgevallen tijdens vakantie in Frankrijk, bij de wens om een stoffelijk overschot naar Nederland te transporteren is de consul de man of vrouw die de zaken probeert te regelen. Is er bijvoorbeeld iets met het paspoort, dan kan men het best de ambassade in Parijs of het dichtstbijzijnde consulaat bellen. Zaken als nationaliteit, Nederlanderschap, erkenning kinderen van een buitenlandse partner enz. behoren ook tot het takenpakket van een ambassade. Op de site van de Nederlandse ambassade in Parijs is de meest recente informatie hierover beschikbaar. Bij telefonische contacten met de ambassade kan men gewoon Nederlands spreken. Consulaten hebben vaak ook Franse medewerkers in dienst.
Franse nationaliteit
Kinderen die in Frankrijk zijn geboren van twee Nederlandse ouders bezitten de Nederlandse nationaliteit. De buitenlandse ouders van een in Frankrijk geboren minderjarig kind kunnen met toestemming van het Franse nationaliteit aanvragen vanaf de 13-jarige leeftijd van het kind. Maar dan moet aangetoond kunnen worden dat het kind sinds de leeftijd van acht jaar de vaste woonplaats heeft in Frankrijk. Dat minderjarige in Frankrijk uit buitenlandse ouders geboren kind kan zelf vanaf de 16-jarige leeftijd de Franse nationaliteit aanvragen op voorwaarde dat hij of zij de vaste woonplaats in Frankrijk heeft gedurende een periode van minstens vijf jaar sinds de leeftijd van elf jaar.
Een in Frankrijk uit buitenlandse ouders geboren kind dat ten minste een periode van 5 jaar vóór het verkrijgen van de meerderjarigheid de vaste woonplaats in Frankrijk heeft gehad, verkrijgt bij de meerderjarigheid van rechtswege de Franse nationaliteit. Verlies van het Nederlanderschap treedt bij bovenstaande gevallen niet in. Het kind heeft de mogelijkheid om de Franse nationaliteit af te wijzen binnen zes maanden voor het verkrijgen van de meerderjarigheid of binnen één jaar daarna.
De aanvraag om in aanmerking te komen voor de Franse nationaliteit wordt ingediend bij de (sous)préfecture van het departement. Aangeraden wordt om voor dit soort vraagstukken altijd schriftelijk contact op te nemen met de ambassade in Parijs.
Normaal gesproken verliest men het Nederlanderschap als men vrijwillig een andere nationaliteit heeft gekozen. Sinds 2003 zijn hierop de volgende uitzonderingen van toepassing:
– wie is geboren in het land van de andere nationaliteit en daar ook de vaste woonplaats heeft op het moment dat de andere nationaliteit is verkregen, zal de Nederlandse nationaliteit niet verliezen;
– wie vóór de 18-jarige leeftijd zonder onderbreking vijf jaar heeft gewoond in het land van de andere nationaliteit, zal de Nederlandse nationaliteit niet verliezen;
– wie een andere nationaliteit wil verkrijgen, verliest het Nederlanderschap niet als hij of zij is getrouwd met een persoon van die andere nationaliteit.
Regels voor het verkrijgen van de Franse nationaliteit
‘U wenst Français te worden. Dat is een belangrijke en weloverwogen beslissing. Français worden is niet een eenvoudige administratieve handeling. Het verkrijgen van de Franse nationaliteit is een besluit dat u bindt en daarenboven uw nakomelingen bindt’, aldus omschrijft het nieuwe charter dat kandidaten voor het verkrijgen van de Franse nationaliteit voortaan moeten ondertekenen.
Het signeren van dat Charte des droits et des devoirs du citoyen français (charter van de rechten en plichten van de Franse burger) gebeurt als afsluiting van de aanvraagprocedure tijdens het laatste toelatingsgesprek. Naast de symbolische betekenis bevat het charter ook zekere verplichtingen: ‘elke burger draagt bij aan de verdediging en de saamhorigheid van de natie’. Verder nog: ‘als u Français wordt, kunt u zich niet meer beroepen op een andere nationaliteit op Frans grondgebied’. Met deze formulering wordt een discussie over het het bezit van een dubbele nationaliteit afgesloten. In de praktijk zal het niet altijd mogelijk zijn het bezit van twee nationaliteiten te voorkomen, erkent het ministerie van Binnenlandse Zaken. Een land als Marokko staat het niet toe om af te zien van de nationaliteit. In de ogen van het Marokkaanse koninkrijk blijven een Marokkaan en zijn kinderen altijd Marokkaan. In dit soort gevallen zullen de autoriteiten zich er van moeten vergewissen dat deze personen goed zijn geïntegreerd in de Franse samenleving.
Voor alle kandidaten geldt dat het niveau van het beheersen van de Franse taal hoger wordt dan tot nu toe het geval is bij de toelating. Vanaf januari zullen op dit punt hogere eisen worden gesteld en moet het niveau van het Frans liggen op dat van een scholier aan het einde van zijn leerplicht. Sommigen immigranten die al lange tijd in Frankrijk wonen, zijn analfabeet en ondervinden daar last van. ‘Wie Fransman is, spreekt Frans’, zo vatte de toenmalige minister het samen. Hij koesterde ook de opvatting dat immigranten die weigeren een taalcursus te volgen geen verlenging kunnen ontvangen van de verblijfsvergunning.
Vorig jaar zijn 95.000 mensen genaturaliseerd. De meesten van hen wonen al meer dan 15 jaar in Frankrijk en vragen de nationaliteit aan op het moment dat hun in Frankrijk geboren kinderen de Franse nationaliteit verkrijgen. De nieuwe kandidaten zullen moeten aantonen dat zij voldoende kennis bezitten van de geschiedenis, van algemene culturele kenmerken en van de Franse samenleving. Historici zullen een toetsingsmodel maken op het niveau van de leerstof van een collège (de Franse middenschool.) De controle zal vermoedelijk via een vragenlijst verlopen. Wie daarbij en ook in het slotgesprek de waarden van de scheiding van kerk en staat (de fameuze laïcité) en de gelijkwaardigheid van man en vrouw ontkent, zal ‘zakken’ voor het toelatingsexamen, zo wordt nog expliciet gemeld.
Regering van Hollande laat meer naturalisaties toe
Direct al na zijn aantreden als minister van Binnenlandse Zaken, heeft Manuel Valls – Spanjaard van geboorte en op 20-jarige leeftijd tot Fransman genaturaliseerd – laten weten de mogelijkheid van naturalisatie te verruimen. In oktober vorig jaar bracht hij al enkele versoepelingen aan van de toelatingsprocedure voor jongeren en talentvolle buitenlanders.
Inmiddels is gebleken dat het aantal positieve adviezen van de prefecten nu 61% bedraagt van de aanvragen, dat was vorig jaar om deze tijd 40%. Het aantal volwassenen dat de Franse nationaliteit heeft verkregen is in de twaalf maanden juli/juli met 14% toegenomen. In 2010 kwamen 95.000 naturalisaties tot stand onder een regering die het jaar daarop de toelatingseisen verscherpte, zodat het aantal in 2012 was gedaald tot 46.000. Minister Valls heeft per decreet bepaald dat personen die ouder zijn dan 60 jaar (was 65 jaar) worden vrijgesteld van de taaltests die zij eerst in eigen land moesten afleggen. De regering van François Hollande wil weer terug naar een aantal van circa 100.000 naturalisaties, een streven dat door het Front national van Marine le Pen als ‘desastreus’ wordt omgschreven. De grote toestroom is volgens haar onverantwoord gezien de schade die een dergelijke instroom berokkent aan de economie, ‘onze
identiteit en onze collectieve veiligheid’.
(03.09.13)
Uit de weblogs
Stempeltje
Voor nationalisme ben ik altijd een beetje bang, maar chauvinisme heeft wel een zekere charme. Ondoordachte en tamelijk zinloze ‘liefde’ voor een land, een stad, een club, wat zou er verkeerd aan zijn? Ik ben een geboren Rotterdamse en al ben ik heel lang niet meer in die stad geweest, kom mij niet aan met propaganda voor 020. En handen af van de Kuip, maar dat is een ander verhaal. Ik mag Ajax ook nog altijd graag zien verliezen, wat in de huiselijke kring overigens helemaal niet gewaardeerd wordt. Ik las ergens een berichtje over Peugeot. Die auto’s hebben het label ‘Origine France garantie’ toegekend gekregen. Zo zo. Ik ging even op zoek en wat blijkt? Die ‘onderscheiding’ mag je gebruiken zodra je (eind)product (vrij vertaald) voor minimaal 50% in Frankrijk is gemaakt en aan het Franse BNP bijdraagt. Mooi initiatief van ‘Pro France’, een ondernemersorganisatie die zich sterk maakt voor het Franse product. Ik googelde even op mijn regio en kwam uit bij de lokale vertegenwoordiger. Hij doet in gekleurd beton; wel Frans gekleurd beton, mèt keurmerk uiteraard. Peugeot strooit inmiddels gretig met het keurmerk in advertenties. En wordt straks ongetwijfeld door Brussel op de vingers getikt wegens protectionisme of zo. Ik wil best nóg meer bijdragen aan de Franse economie dan ik nu al doe. Maar zo´n label ´Origine France garantie´ verleidt me er niet toe mijn bejaarde Japanse SUV te verruilen voor een Peugeot. Ik zou niet weten waarom het stempeltje ´uit Frankrijk´ een overtuigend keurmerk is. Hooguit voor mensen die gevoelig zijn voor nationalisme? Chauvinisme dan misschien?
Lees verder op de weblog van Kijk, Zuid-Frankrijk!
