Aangemaakte reacties
-
Berichten
-
Bonjour Astrid,
Ik heb een heel oude vakwerkboerderij, dus ook muren van leem. Geen fundament van betekenis, hooguit staan de belangrijkste dragende kolommen op grote stukken steen. Het verschijnsel van de verzakkende vloeren komt bij mij ook voor. In mijn geval wordt dat veroorzaakt door gangengravend gedierte (muizen?) in de leemlaag waar de tegels op liggen. Dan zie ik opeens weer een groepje tegels wegzakken.
U zou eens kunnen kijken of u een paar tegels kunt optillen om te kijken wat eronder zit. Eventueel een beetje graven. Als u dan een gangenstelsel tegenkomt weet u hoe laat het is.
Als het hele huis zou verzakken zou u naar mijn idee ook andere dingen moeten merken. Zoals scheuren in muren, loslatend pleisterwerk, kieren bij aansluitingen tussen muren of muur-plafond en muur-vloer of klemmende ramen en deuren. Als u dat allemaal niet hebt zou ik vooralsnog niet in paniek raken.
Salutations,Jos
Ha Rob,
Dank voor je bericht! De kamer waar de vloer zakt ligt boven/over een gewelfde kelder. De kelder is iets kleiner dan de kamer erboven. Het lijkt alsof de vloer over de kelder zakt maar de muren zakken mee want aansluiting buitenmuur/tegelvloer vertoont geen kier en is dus intakt.
Enig idee waar ik een constructional engineer kan vinden of ben jij er toevallig een?
Groet AstridBedankt voor je ruimhartige bijdrage Cees,
Beneden heb ik ligbad, maar op de etage komt een hele mooie Italiaanse douche, met prachtige dubbele douchekop en veel ruimte voor twee ;>) En een design thermostaat kraan.
De badkamer gaat echt een blikvanger worden, met boven je hoofd een raam waardoor licht naar binnen komt. Het is design maar tijdloos, zo ook het badmeubel met knipoog naar de jaren ’50.
Goede ruime bedden moet ik me nog in verdiepen. Ik dacht aan 1 slaapkamer met entree naar de tuin en een minikeukentje/wasmachine, en 1 slaapkamer daarnaast zonder al die fratsen. Dus 4 personen en eventueel een extra bedje.Ik vind de smaak van de Franse Gites vaak oudbollig, en zoek zelf wat anders.
Keuken is in het ontwerp bedoeld als Amerikaanse keuken, dus open met barkant. Ondanks dat de binnenkant geheel nieuw is, heb ik eiken balken gebruikt bij deur en raamopeningen, niet overdreven en het past goed in dit huis.Ik denk ook dat ik me moet instellen op mensen die bewust voor dit huis en locatie kiezen. Die net als ik daar van genieten, mensen die snel een dak boven het hoofd willen, of grote groepen die alleen maar willen skiën, kunnen overal terecht.
Winkels of markten zijn er hier niet dichtbij, het is zelfs een hele rit… Maar ruim inkopen, dan kan je toch lekker zelf koken.
Beesten mogen niet mee, ik heb een hond die zeer sturend is, daar moet je wel naar luisteren natuurlijk. Doe ik dat niet, dan gaat het fout, dus andere honden -teven- dat kan niet.Maar er is nog veel werk te doen, en een prognose maken vind ik lastig. Hoe veel het gaat kosten, wat het opbrengt, hoe je optimaal omgaat met belasting, dat soort vragen. Het lijkt me beter om dat te overleggen, risico is er altijd, investeren kan ook fout gaan. Hoop dat het lukt.
PS
Ik weet wel zeikers, maar die heb ik toch liever niet aan de deur : >(De markt voor vakantie-verhuur is enorm groot, dus je hebt keuzes ratatouille.
Ik zou gaan voor de dure optie.
Ten eerste zijn mensen met geld « meestal » wat bewuster van de kosten van alles, en zijn ze zuiniger op jouw spulen.
Ten tweede is de markt van verhuur aan goedkoop spul eindeloos, maar in de wat duurdere klasse stukken minder.
Wél zal je flink aan de weg moeten spijkeren de gang erin te krijgen, maar eenmaal lopend gaat het vanzelf.
Ik weet niet hoe groot de ruimte is, kun je een aantal slaapkamers maken waarvan één extra mooi en de ander voor kinderen bijvoorbeeld ?
Als er een goede markt in het dorp is, of een winkel waar men op geringe afstand goed spul kan kopen moet je er een mooie en goede keuken inzetten.
Een bar in de keuken is vandaag meer een must dan een pré, ik merk zelf dat de mensen helemaal lyrisch worden als ze het « franse » koken aan het beoefenen zijn.
Buiten mag natuurlijk een goed bbq niet missen.
Speel niet teveel op de mode van vandaag.
Ten eerste is dat zeer tijdelijk en kun je over twee jaar weer nieuwe tegels gaan leggen en opnieuw gaan schilderen, ten tweede hebben de mensen dat allemaal thuis al.
Ook « buitenlands » is uit den boze.
Er zijn mensen die een Chambres d’Hôtes beginnen en dan hebben ze als thema Marokko of Tunesie, of nog erger.
Als ik een marokkanse ambiance wil ga ik naar Marakech, en niet naar Bretagne.
De groep mensen die geld uitgeven voor een goede vakantie groeit gestaag, daar kun je op inspringen.
Als ik jou was zou ik me aansluiten bij de omgeving, dat wil zeggen, is het boers, dan balken plafonds en houten vloeren, wel in goede kwaliteit natuurlijk, en geen herrie van de kamers ernaast.
De belangrijkste facetten voor de verhuur zijn goede badkamers, goede bEdden, en een goede keuken.
Als je een bed van 140 x 190 neerzet kun je beter gelijk al ophouden, en als je een douchecabine met een douchkop en een hand-douche neerzet ook.
Verder kun je inspringen op diverse sites zoals Airbnb voor de verhuur, maar er zijn er meer.
Wij zijn net terug van een vakantie op het parc van Château de Chambord.
Huisje gehuurd met vier slaapkamers, twee badkamers, een joekel van een keuken, en een nog grotere joekel van een salon met een tafel voor 14 personen.
Mooie eiken vloer, in de keuken sobere maar prachtige tegels, alle benodigdheden inclusief keukenmachines, een badkamer met ligbad, en boven overal dikke planken vloeren die duidelijk op een geisoleerde ondergrond liggen.
Mooie gordijnen, een beetje zuinig met de decoratie.
Ik heb een paar aantekeningen gemaakt voor ze voor extra’s (een wc rol die op is en dan moet je over je schouder op de toiletbak op d etast naar een nieuwe rol, fout natuurlijk.
Als je klaar ben nodig iemand uit die proef gaat logeren, een zeikert.
Komt best goed dan.Cees.
Ik zie hier geen mogelijkheden voor definitieve verhuur.
Dus is een advies over de optimale oplossing wenselijk.De EU draait aan het grote wiel en stevent met de boeg richting het Oosten, waar de andere grote roerganger nu juist naar het Westen aan het kruisen is. De reden van dit maritieme spel, is het besluit van de VS, om niet te voldoen aan haar handtekening, en een streep te zetten onder de opwarming van de aarde.
Nicolas Hulot, de nieuwe ministre de l’écologie heeft zijn kans niet gegrepen de afgelopen dagen, toen de wereldleiders aan het woord waren over het debacle Trump. We waren blij in Parijs, de afspraken om de opwarming te beperken tot minder dan 2 graden, de vervuilers die het meest hadden geprofiteerd voorop, de derde landen -die compensatie was beloofd- schuchter. Het ‘feestje van Hollande’ (met een act van jive dancing Obama) duurde tot diep in de nacht. Dansen zoals ze dat deden op de nacht van de Titanic. Eindelijk na Kyoto zou er echt iets gebeuren, de tranen biggelden, de zoute tranen.
Het besef dat alles met elkaar samenhangt, dat de rommel die de rivier de zee in laat stromen ergens anders weer opduikt, die wetenschap drong langzaam door. De EU was niet alleen, China niet, Rusland en de VS niet. Samenspel was nodig. Maar de VS wil solo, en zeilt alleen over de oceaan.
Kapitein Juncker beviel stuurman Merkon de nieuwe koers zo vast te houden tot nader contact. “Voort moeten we, voort,” zo zei hij.
De gele smog, die traag zwierde boven de metropolen in China, was niet zichtbaar op de radar van de -onder de wat gerafelde vlag- varende EU transitielijn. De instelling van het apparaat was onlangs veranderd na een update van de software, gele kleursegmenten waren vervangen door groen, en het scherm flikkerde ook niet meer.De golven spatten op. Het kruimige schuim, op zoek naar houvast, waaierde uit om zich dan vast te hechten aan de kruisende boeg. De diepte van de Pacific oceaan gaf haar geheimen niet zo maar prijs, jaren van onderzoek gingen er aan vooraf.
Het ontstaan van El Niño is een complexe materie die de gemiddelde TrumpTweet te boven gaat, en veroorzaakte in de periode 97-98 in de VS voor 25 milliard dollar economische schade. Deze storm is al lang onderdeel van intens onderzoek, en kent samenhangende oorzaken: temperatuur fluctuaties van de Pacific zeespiegel, en de dynamiek van de winter moessons in Oost Azië, dragen bij aan dit fenomeen. Een grotere opwarming in het Oosten dan in het Westen versterkt de vorming van de El Niño cyclus. Modellen, berekend met supercomputers, satelliet data, en onderzoek op de grond, bewijzen het beeld dat er ingegrepen moet worden om de opwarming te beperken. Een nieuwe economie flirt aan de horizon.
En zo voer deze EU schuit recht op de China Junk af. Gedreven door de wind van de tijd. De EU kapitein zette zijn pet recht, de klep verhinderde de felle zon om binnen te dringen in zijn verscholen ogen. “Allez Allez, Immer Gerade Aus.” mompelde hij. Op het dak van zijn stuurhut maakte het zonnepaneel overuren.
Rata,
een ding is nog onduidelijk: Gaat het om permanent verhuur of seizoenverhuur (vakantiewoning)?Het vuur aan de schenen van Richard Ferrand van 1993 tot 2012, de directeur général van de Mutuelles de Bretagne. Ferrand -een van de oprichters van de ‘En Marche!’- beweging, zal zijn motieven en moralistische houding die hij regelmatig heeft verkondigd op de Franse tv, nu moeten incasseren tot de luwte weer terug keert.
Op Youtube is een video’tje geplaatst waarbij de indruk gewekt moet worden, dat de verdediging van Ferrard lijkt op die van de rechtse kandidaat Fillon, (tijdens de verkiezingen beschadigd na onthullingen). Opmerkelijk is dat die videosplitscreen opvallend mank gaat in de vergelijking. Ze spreken een andere taal. youtube
Richard Ferrand fut, de 1993 à 2012, le directeur général des Mutuelles de Bretagne, qui fédèrent plusieurs mutuelles de santé du Finistère. Selon Le Canard enchainé, lorsque la société s’est mise en quête, en 2011, de locaux commerciaux à louer pour un nouveau centre de soins, la préférence a été donnée à la Saca, une société civile immobilière (SCI), qui allait notamment être dirigée par l’avocate brestoise Sandrine Doucen, épouse de Richard Ferrand.
Nog een opmerking over de multitools.
Alle modellen die ik ken hebben een matige stofafzuiging. Dat is niet verbazingwekkend, want die dingen zijn gemaakt om ermee in de kleinste hoeken te werken, en dan is er bij het mesje of zaagje weinig plaats voor een afzuigmond. En de aansluiting aan een stofzuiger kan bij beperkte werkruimte hinderlijk of zelfs onmogelijk zijn.
Een mogelijkheid is iemand met een losse afzuigmond dichtbij het gereedschap af te laten zuigen. En natuurlijk een stofmasker dragen!en @rata:
Quality is still remembered long after price is forgotten.Je hebt gereedschap waar je echt van gaat houden, die alleen maar goede herinneringen doen opborrelen, en je hebt gereedschap waarbij je ergenis met elk afgebroken onderdeel alleen maar groter wordt. Van die spullen die je het liefst terug zou willen brengen naar de winkel, “hier ik hoef hem niet, het glom in de verpakking, maar ik weet niet wat ik er mee moet”.
Met blauwe ledjes, en knopjes, en een pakket aan extra’s die je kwijt gaat raken voordat je weet waar je ze voor nodig hebt. Klemmetje voor dit, hulpje voor zo. Zo’n FEIN hoort in de eerste categorie, mijn setje papiersnijmesjes (88 delig) in de tweede. Aan drie type mesjes heb je in de praktijk genoeg.Maar producenten zorgen ervoor dat je in een marketing roes trapt, ze maken je gek met het idee dat je een verkeerde keuze maakt als je hun pad niet volgt, en stapje voor stapje zuigen ze je in hun fantasieweb. ‘Het is fantastisch, iedereen heeft er een, je kan al snel niet meer zonder, voor alles bruikbaar.’ Als je daarin trapt, dan ga je er ook naar handelen, en voor dat je het weet, sta je in de studeerkamer met een platte doos vol mesjes, die je nooit gaat gebruiken.
Tuurlijk een FEIN is duur, maar als je echt wil, laat je je niet van de wijs brengen door zo’n kleinigheid. Want geluk is niet te koop, het moet je overkomen.
Je maakt een keuze voor de lange termijn, voor die toekomstige goede herinneringen. Ik zag ooit een aanbieding voor een professionele Hitachi SDS+ machine, dat zijn van die momenten dat je niet moet wachten met het maken van een goed besluit. En wat heeft dat ding al voor mij gedaan! Onverwoestbaar.http://www.nato.int/cps/en/natohq/topics_49736.htm
‘With the ratification of the Accession Protocol by all parliaments in NATO member states, Montenegro will be able to accede to the Washington Treaty and become a full member of the Alliance. The accession process is expected to be completed by early June 2017. ‘Het 29e lid van de NAVO, Montenegro, zal waarschijnlijk op 5 juni 2017 officieel zijn.
@Rob, @Cees
Het is net niet zo als bij de oude Rockefeller die in de negentiende eeuw petroleumlampen cadeau gaf en aan de olie verdiende.
FEIN is duur en de zaagjes en schuurdelen ook.
Parkside is goedkoop en de onderdelen (gereedschappen) zijn redelijk geprijsd.Ik heb deze FEIN een twintig jaar geleden gekocht voor toen zo’n schrikbarend bedrag van 700 gulden, maar het was een onmisbaar stuk gereedschap in de jachtbouw.
De machine leeft nog steeds, heb er diverse rare capriolen mee uitgehaald, en er vorig jaar zes messen mee versleten om een betonlijm (vroeger werd vloerbedekking nog met zo’n lijm vast gelegd schijnbaar) van een houten parketvloer van pakkembeet 30m2 af te “steken”.
Je kunt er haarzuiver mee werken: een kennis had een click-parketvloer en in één deel een deuk.
Malletje gemaakt van medium, en er met de FEIN dat deeltje uitgezaagd, en er een nieuw deel ingelijmd.
De schuurdelen van de FEIN zijn ideaal voor moeilijke plaatsen.
Zoals al boven beschreven, als je eenmaal zo’n machine hebt, gebruik je hem meer dan je verwacht had.Voor alle machines geld: Hoe zit je zelf in elkaar.
Ben je een active doener, koop dan absoluut geen Ryobi met al die mooie batterijen en lampjes.
Dan heb je meer succes bij de industriele versies van Hitachi, Makita, Bosch, of Metabo.
Let er wel op, veel professionele merken zoals onderandere bovengenoemde hebben OOK een serie amateur-tools.
Bij Bosch is de blauwe professional, de groene amateur (te vergelijken met Ryobi)
Hitachi professional is het knopje rechts, rechtsom, en bij de amateur het knopje links rechtsom.
Ook het Amerikaanse merk Milwaukee blinkt uit en vind je heel soms bij Aldi, maar anders zijn ze schreeuwend duur.
Wil je echt ongestoord profesioneel werken, koop dan Festool, maar dan moet je wel diep in de buidel tasten voor gereedschap wat uitblinkt in alles.
Het grote voordeel van Duitse machines is overigens dat ze nooit technisch veranderen.
Op mijn oude FEIN passen nog steeds de nieuwste hulpmiddelen, en ik heb toevallig een paar weken geleden een aantal schuurpads en kabels van de Festools vernieuwd.Cees.
@Jos:
Zo denk ik als ingenieur er ook over, maar de fabrikanten, ook die van topmerken, moeten het van de doorsnee-klant hebben. Bekend verhaal: van de 17 programma’s gebruiken wij er maar twee of drie.
Problemen met de ‘aansluitfactoren’: de machines zijn blijkbaar voor de geciviliseerde landen gemaakt, waar dit soort problemen haast niet bestaat.Rob en Jos,
ik bezit een FEIN multitool, cadeau van mijn schoonzoon nadat ik hem geholpen had zijn nieuwe keuken te installeren. Ik gebruik die voor de echt heeel slecht toegankelijke klussen (precies zo als Rob die beschreef).
Dan heb ik, omdat die FEIN in Frankrijk lag, bij Lidl in NL een Parkside voor minder dan € 40 gekocht. Die doet het ook prima en heeft het voordeel dat ik daarop de wisselstukken van bijna elk merk kan gebruiken. Dat vind ik het grootste nadeel van de multitools: er bestaat nog steeds geen standaard-aansluiting voor de zaagjes, messen etc., bijna ieder merk heeft zijn eigen aansluiting.
Doet me denken aan auto’s van 30 jaar geleden, waar ook bij ieder merk het dashboard anders ingedeeld was, om het maar niet te hebben over de jaren ’20 waar bij bepaalde merken het rempedaal op een andere plek zat dan gebruikelijk.@Jos: Ik dacht ook eerst dat ik zonder kan, maar als je er een keer mee gewerkt hebt ben je verkocht.
Het voordeel van HD is, dat je in detail de witte knokkels ziet spannen, de pezen zweten, en de grim van het gezicht kan lezen. De Macron vs Trump shake, de wat uitgezakte vlezige homp tegen de schriele maar pezige kantoorvlerk. Met jarenlange squash training, of wat anders.
Maar los van de finesse in beeld, en de gulzige aanwezigheid van de media op dat moment, viel de schouderduw van Trump -die zijn aanwezigheid paradeerde- alle journalisten op. De Montenegro president zwalkte bijna door de knieën, op dat bruin getinte podium.
Dat net besloten was dat Montenegro zich NAVO lid mag noemen, kan daar een rol bij gespeeld hebben, immers, de rol van Rusland om te stoken is dan wel officieel tot een halt gekomen, judoka Putin heeft in worstelaar Trump een goede medestander gevonden, wat duw- en trek werk, en voordat je het weet lig je onderuit. Moet allemaal nog onderzocht worden.
De uitbreiding van de NAVO en de samenwerking op het terrein van defensie binnen de EU, zijn niet hetzelfde, maar de een kan de ander vooruit helpen. De problemen waarmee we te maken hebben komen ook aardig overeen, Eurocommissaris Sir Julian King noemde als voorbeeld de cyberaanvallen die een groot risico voor de samenhang binnen de unie en het democratische proces kunnen zijn.
Montenegro is kandidaat-lidstaat, op de ‘to do list‘ staan wat rode kruizen, (klimaat en milieu, visserij en budgettering lopen hopeloos achter (de corruptie bestrijding ook), maar er is toch ontwikkeling op volledige synergie met onze wensen. Wetenschap en onderzoek, onderwijs en cultuur -daar heb je ze weer- zijn al geheel ok. Premier Duško Marković legt overigens de twee in een zin bij elkaar: “NAVO en EU zijn een garantie op vrede en veiligheid”, zo zei hij.
Na de bierpul ontboezeming van Merkel, die ook de verdieping van de EU, en een wat meer zelfstandige houding ten aanzien van de VS bespreekbaar maakte, kan er ook naar een ander kernpunt van de gezamenlijke EU worden gekeken, onze defensie.
Dit -altijd moeilijke dossier- ligt meestal onder, er boven de krant van vandaag en daarboven de actuele zaken, en geheel bovenaan de goodwill dossiers, die de roamingkosten van uw mobiel verlagen, in een roze enveloppe.
Los van de uitbreiding van de NAVO, kan ook een betere samenwerking ontstaan door de EU partners onderling. De voorzichtige oefeningen met battlegroups (spreekt men dan EU’s onder elkaar?) de inkoop order van marineschepen voor België en Nederland, de gezamenlijke patrouilles boven de BENELUX zijn in dat opzicht wonderlijke kinderstapjes.
Merkels eerste slok was nog niet weg gespoeld, of visioenen van zelf te produceren en samen te gebruiken spullen die je nodig hebben bij de bescherming van het grondgebied, de grenzen, kwamen over. We hebben een goede industrie, maken prachtige dingen en kunnen veel, waarom zetten we dat potentieel niet beter in?
Kan er een sterkere klontering binnen de EU ontstaan die daardoor de NAVO ook een meer Europees tintje gaat geven? Tenslotte moeten we bijlappen tot 2%, en die uitgaven kunnen beter ook hier worden gedaan, met eigen kennis en techniek. Wellicht ook met EU innovaties, kleine drone’s, centra tegen cyberaanvallen, Franse jets of Zweedse. Ik noem maar een paar voorbeelden.
Het is een kans die de EU niet moet laten liggen, neem de sterke onderdelen van elkaar, bouw die samen, vergeet de onderlinge jalousie, trots en wantrouwen, maar profiteer van elkaars kracht. Gun elkaar orders, en bouw samen iets nieuws. Pas dat in de huidige strategie van de NAVO, en bereik zo twee doelen ineen. Strategisch altijd een winner, twee in een. De koopman ruikt kansen, nu nog een stevige handdruk.
Bonsoir Rob,
Inderdaad, nuttige toepassingen. Echter, zoals ik reeds opmerkte, mijn gereedschapskist is reeds rijkelijk gevuld. Dus kan ik altijd kiezen met wat voor apparaat ik een klus te lijf wil. Een aantal klusjes die je noemt kon ik prima klaren met mijn goed oude Dremel, mijn reciprozaag met “alleszaag” blad of één van mijn schuurmachines.
Hoewel ik alle trekken vertoon van een “tool junkie” zal ik dus de multitool waarschijnlijk voorlopig nog in de winkel laten. Hoewel, die Fein… 🙂
Salutations, Jos
Bonsoir Rob,
Wanneer de waterdruk te hoog is hebben de inlaatventielen van wasmachine en vaatwasser behoorlijk te lijden
Natuurlijk heb je daar volkomen gelijk in, en goed dat je er nog eens op wijst.
Echter, bij mij is de waterdruk niet te hoog, integendeel zelfs.
Overigens ben ik van mening dat machines die pretenderen van topklasse te zijn, ingebouwde voorzieningen zouden moeten hebben om schade door “aansluitfactoren” zoals hoge of lage waterdruk, schommelingen in de netspanning en dergelijke te voorkomen.
Dit soort over-engineering lijkt me een stuk nuttiger dan in veelkleurige folders tegen elkaar opbieden met nóg meer programma’s, nóg meer leds en controlelampjes, nóg meer tiptoetsen en nóg meer toeters en bellen.
Kortom, ik zou wensen dat de buitensporige prijzen van de topmerken duidelijk door objectief waardeerbare en kwantitatief meetbare functionaliteit worden gelegitimeerd, in plaats van door “what the market will bear”.Ik droom nog even verder. 🙂
Salutations, Jos
@Henribik.
Je haalt twee dingen door elkaar : productiviteit, en werklust.
Iemand kan ontzettend hard werken en bergen omzetten, maar als die er van af kan is die weg.
Iemand kan ook ontzettend van zijn werk houden, maar een productiviteit van drie keer niks hebben (ik zie ze vaak langs de weg met een bezem en een schop, grapje)
Ik ga niet beginnen over de productiviteit, ik vind die discussie te moeilijk omdat ik me er nooit in verdiept hebt.
Ik weet dat mijn partner de scores hoog legt voor de fransmens, maar laat ik daar ook even een kanttekening bij zetten (vind hij niet relevant terwijl ik daar toch wel een zwaar wegend punt in zie)
Het personeel heeft een afgesproken salaris, en ze werken er hard voor, dat mag gezegd.
Echterrrr …… de een werkt van negen tot vijf, de ander van acht tot vier, maar je hebt er ook die van negen tot zeven werken, of langer zelfs.
Ze krijgen er geen cent meer om, de enige opdracht is het werk doen wat er te doen is, punt.
Aan het einde van de rit zie ik dan bijvoorbeeld ; project loopt nog even door vanwege dingen die nog niet af zijn.
Brussel was 4 jaar werk, dat werden er 5.
Uit de praktijk zie ik het anders, maar dat is persoonlijk.
Ik huur een huisschilder in, die begint te kwasten, ik vraag me af waarom hij de ramen niet afplakt, teveel werk.
Zijn keus.
Ik doe voor de lol met hem mee als hij weg is, en wat blijk, ik ben ruim twee keer sneller.
Dat is nog maar een voorbeeld.
Als ik ooit tijd heb wil ik me wel eens meer in die productiviteit storten maar ik ben bang dat ik gelijk heb, gezien de hoge kosten van werk wat niet alleen kan komen door de belasting.Over de werklust van de fransen zijn genoeg raporten te vinden die mijn beweringen ondersteunen.
Meer dan zestig procent vind werken een opdracht om te overleven, zij gaan absoluut niet met plezier naar hun werk.Over dat basisloon heb ik duidelijk gezegd dat ik er voorstander van ben, maar het gaat niet lukken in Frankrijk.
Dat Iraanse onderzoek is oud, maar idd het kan.
Ik vraag je wel dat raport met aandacht te lezen want er staan nogal wat dingen in de de wenkbrauwen doen optrekken.
Zo lees ik in een passage dat het onderzoek niet helemaal eerlijk valt te beoordelen omdat in diezelfde periode er sancties op Iran werden gelegd.
Ik lees ook ergens dat de deelnemers hun testaandeel drie maanden te laat kregen.
En elders lees ik ook dat diegene die niet eerlijk waren er uit werden geschopt.
In Canada, en ook dat heb ik al eerder tegen bosbess gezegd, werd de test uitgevoerd zonder af te spreken voor hoelang deze zou duren.
Men weet dus niet hélèmaal zeker of die mensen gewoon zijn blijven werken omdat ze dat leuk vonden, of omdat ze bang waren dat morgen de test zou stoppen.
Met het basisloon in Finland wordt volop gespeculeerd dat het een test is of een basisloon voor iedereen kan werken.
Dat is een onjuiste aanname.
Finland doet momenteel een test waarvan overigens nog steeds geen resultaten bekend zijn, onder tweeduizend werkeloze jongeren.
Dus lees goed, NIET onder 2000 Finnen !
De bedoeling van de test is OOK NIET om te kijken of een basisloon kan werken, maar is uitsluitend bedoeld om te kijken of de jongeren daardoor sneller de arbeidsmarkt op kunnen.
Kortom, er wordt volop geprobeerd, maar echte beproefde resultaten zijn er niet.
Maar laat ik je iets anders verklappen ; in Frankrijk proberen we al decenia lang de fransozen engels te leren, zullen we het maar niet over het resultaat hebben ? (18 % van de universitairen kunnen zich amper behelpen)
In Brazilie en Argentine begrepen ze begin2000 dat Europa lonkt voor export.
Masaal gingen de mensen naar de avondschool en in no time spraken ze engels.
In Iran lopen mensen rond die snakken naar vrijheid, naar een leven zoals wij, natuurlijk hebben die een andere mentaliteit.
In Canada is het project ook « geslaagd », maar als je in canada geen baan hebt wordt je gezien als een loser.
Als je in Frankrijk geen werk hebt zegt niemand er wat van en de meeste zijn er nog trots op ook.
Frankrijk heeft er voorlopig helemaal de mentalitiet niet voor een basisloon in te voeren.
Op een rondvraag onder de fransen die ik ken ondersteunt pakweg iedereen mijn beweringen, maar goed, dat zijn allemaal mensen die een goede baan hebben.
Ik ken geen werkelozen om te vragen of ze zouden gaan werken als ze voor niets geld kregen.
Wel weet ik me een leuke ontmoeting te herinneren : Voor een restaurant stonden een aantal mensen met borden en scandeerde teksten.
Een vertelde me dat hij dus staakte.
Ik vroeg wat hij deed.
Niets, chômage.
Het feit ook dat de burgers bijna een minister hebben gelynched omdat hij voorstelde dat iemand die geld krijgt ook wel een paar uur kan werken voor de maatschappij, zegt me verder genoeg in mijn standpunt te blijven geloven.Cees.
Toen wij in 2006 in Frankrijk kwamen wonen moesten we alle keukenapparaten nieuw aanschaffen. Zo ook een lave vaisselle die wij bij Auchan toevallig in de uitverkoop zagen, een Bosch SGS53E82EU voor € 349 (heb ik nog even op de factuur nagekeken),die nog nooit stuk is geweest, een echte aanrader.
Wel laat ik hem 2 x per jaar draaien met een speciaal schoonmaakmiddel.
Verder hebben wij toen aangeschaft een koel/vriescombinatie en wasmachine beide van het merk Indesit en een oven en gaskookplaat van Faure, alles nog steeds in goede staat en nog nooit stuk geweest op de lampjes van ijskast en oven na. Als ik al jullie verhalen lees, sta ik er nog steeds van te kijken hoe wij het getroffen hebben met die apparaten.veel succes bij de uiteindelijke keuze, Corridor
Ik hoop wel dat jullie het met me eens zijn, dat het produceren van een (af) wasmachine die lang mee gaat of juist heel kort, ongeveer de zelfde milieubelasting heeft. Dus gebruik van grondstoffen en energie bij de productie en transport.
Het belang van het maken van een machine die lang meegaat of eenvoudig is te herstellen is in het belang van het milieu, wellicht ook in het belang van de consument, maar hoe denkt de fabrikant / retailer daarover? Wil die elke vijf jaar cashen? Dan moet er een wellicht een producenten belasting komen op machines die maar een kort leven hebben. Of is dit een vreselijke zonde in een vrije markt?
Helaas is de best geteste vaatwasser in de test van que choisir , de Bosch SMS69N08FF, niet meer te koop anders was de bestelling al gedaan.
@Bosbess: Dat dure apparaten het beste getest worden is geen verrassing, maar je kunt ook veel geld uitgeven aan een machine die helemaal niet zo goed is. Dat verschil is door een consument voor de aankoop niet te bepalen en daar zijn die tests juist handig. Zo was er vorig jaar een model van Miele met een verkoopprijs ruim boven de €1000 die door consumenten slecht werd beoordeeld vanwege slechte droging en extreem lange duur van een cyclus. Daar zit je niet op te wachten voor die prijs.Tsja, mijn eigen ervaringen zijn extreem anders. Ik bezit nog een Bauknecht wasmachine en droger die uit Nederland zijn meegekomen, elk ruim 15 jaar oud. Toen nog ‘made in Germany’, en vrij duur in aanschaf. Bauknecht is inmiddels al lang opgeslokt door Whirlpool en ook verworden tot Italiaanse rommel.
Zo’n ‘Italiaanse’ Bauknecht vaatwasser had ik 10 jaar geleden uit Nederland meegenomen, na 3 jaar overstegen de reparatiekosten de waarde (circulatiepomp). Vervangen door goedkoop merk ‘white westinghouse’. Die deed z’n werk bizar slecht en was al na iets meer dan twee jaar defect, ook de circulatiepomp. Die heb ik vervangen door een Indesit. Die ging binnen twee jaar defect =garantie. De garantie werd in opdracht van Boulanger afgehandeld door een paar prutsers van “pro”&Cie die de machine meenamen en een week later met hetzelfde defect terugbrachten. Direct klacht ingediend bij Boulanger die er mee in z’n maag zat, want de prutsers hielden vol dat de machine werkend was achtergelaten. Pas een maand later alsnog door diezelfde prutsers ‘gerepareerd’. Aangezien Indesit zelf geen 2 jaar garantie geeft kon ik daar geen claim neerleggen. De oorzaak van dit gepruts is dus primair de slechte garantieregeling van Indesit.
Na de garantie gaat het apparaat minimaal 1 keer per jaar defect, maar buiten garantie repareer ik hem zelf waardoor ik ook gezien heb wat de prutsers van Pro&Cie hadden aangericht. Inmiddels is het apparaat 6 jaar oud en heeft hij 8 defecten gehad: twee keer het verwarmingselement, aanvoerslang lek, afvoerslang lek, pressostaat defect, toevoerklep defect, afvoerpomp defect en nu de circulatiepomp. De kosten voor de reserveonderdelen zijn al bijna zo hoog als de aanschafwaarde van het apparaat, laat staan als daar arbeidsloon en voorrijkosten bij zouden komen, totale uitgaven inmiddels ruim €700. Een apparaat van ruim €700 aanschaf gaat echter langer mee en met veel minder ergernis. Ik woon nu ruim tien jaar in Frankrijk en in die tien jaar wordt dit de vierde vaatwasser. Dus kom niet aan met ‘die goedkope zijn ook goed’, het is allemaal prul, ook Elektrolux 😉
Een dure vaatwasser die “al” na 7 jaar het eerste defect heeft heb ik nog nooit in mijn leven mogen meemaken, daar doe ik het voor.
@Silex: bedankt voor de nuttige informatie.
QC 2016-01 PDF 9MB
janv
Bonsoir Jako,
Ik waarschuw maar vast, ik ga vloeken in de kerk. 🙂
Vroegah kocht ik altijd topmerken witgoed. Siemens of Bosch was me maar nét goed genoeg. De wasmachine moest eigenlijk van Miele en de koelkast van Liebherr zijn. En ja, tot pak ‘m beet de eeuwwisseling was ik daar erg tevreden mee.
Echter, ik kan mij niet aan de indruk onttrekken dat de “grote merken” van vroeger steeds meer gaan teren op hun reputatie uit het verleden in plaats van hard te werken aan de kwaliteit in het heden. In mijn beleving is de Miele van tegenwoordig niet meer de Miele van vroeger, net zomin als de Liebherr, Siemens of Bosch dat nog zijn.
Mijn eerste Miele wasmachine was al een oudje toen ik ‘m kreeg, en die heeft zijn 25ste verjaardag nog bij me gevierd. Mijn Liebherr koelvriescombinatie kocht ik in 1986 toen ik op mijzelf ging wonen en die is ergens in 2006 door mijn eigen schuld stuk gegaan. Een wasdroger van Siemens, ook uit die tijd, heb ik op 19-jarige leeftijd (van de machine dus) nog goed werkend weg gegeven omdat ik naar FR ging verhuizen.
Helaas, dergelijke succesverhalen zijn er niet meer voor mijn recentere topklasse apparaten. De Miele vaatwasser ging na 7 jaar kapot, de Miele reparateur constateerde dat er water bij een printplaat was gekomen (hoezo kwaliteit), reparatie (vervanging printplaat) zou meer dan 500 euro gaan kosten. Dat doe je dus niet voor zo’n oud ding, dus afschrijven. Ik had zo’n hele grote (en dure) Liebherr vrieskast met no-frost systeem. Na enige jaren ging dat ding strijk en zet op tilt, stopte met vriezen en gaf elke minuut een luide alarmpiep. Het ding in de aanhanger gezet, naar een officiële Liebherr reparateur 90 km verderop gebracht, 300 euro aan kosten betaald, na 6 maanden weer hetzelfde liedje. Je durfde bijna niet meer op vakantie uit angst bij terugkomst een ontdooide voorraad te vinden. Dus naar de dechetterie, niemand wilde ‘m kopen of hebben, de reputatie van dat model was hem al vooruitgesneld…
Toen had ik het helemaal gehad met de dure merken en besloot ik eens iets heel anders te proberen.
Ik kocht bij de Conforama één van hun goedkoopste vaatwassers van Chinese makelij (269 euro). Omdat je zeker weet dat er van die dingen na een paar jaar geen onderdelen meer te vinden zullen zijn, kocht ik er de uitgebreide 5-jaars garantie bij (115 euro). Dus voor een totaalbedrag van 384 euro heb ik 5 jaar gegarandeerd een werkende vaatwasser. Als het ding 1 dag na die 5 jaar kapot gaat schrijf ik ‘m af en heeft me dat dus 384/5 == 76,80 euro per jaar gekost. Elke dag dat ie langer mee gaat is “winst”. Tot nu toe doet hij het uitstekend, bij intensief gebruik, en de vaat wordt zeker niet minder schoon dan in de Miele die ik had.
Op dezelfde wijze heb ik de Miele wasmachine vervangen door een Electrolux met grote trommel, 392 euro plus 99 euro voor 5 jaar garantie. Ook dat bevat tot op heden prima.
De onwillige Liebherr vrieskast heb ik vervangen door een Chinees model zonder nofrost en zonder enige vorm van electronica. Deze zonder aanvullende garantie omdat er bijna niks aan zo’n ding kan stuk gaan.
Voor mij valt de afschrijving op een goedkoop apparaat plus aanvullende garantie veel goedkoper uit dan die op de investering plus onderhouds/reparatiekosten van een topmerk. Your mileage may vary maar ik ben wel klaar met die peperdure apparaten van de grote merken. Ik vind de prijs-prestatieverhouding echt helemaal zoekgeraakt.
Wellicht niet de reactie waar je op had gerekend, maar hopelijk draagt het bij aan je overwegingen.
Salutations, Jos
Bonjour Jan,
Dank voor deze informatie!
Aardig om te zien dat de “usual suspects” (en mijn favoriete merken) Makita en Bosch bovenaan eindigen.
Overigens bezit ik zelf nog geen multitool van de geteste soort. Ik ben er nog steeds niet uit of het de moeite waard is zoiets aan mijn toch al behoorlijk omvangrijke collectie electrisch gereedschap toe te voegen. Als je al cirkelzagen, decoupeerzagen en schuurmachines in verschillende soorten en maten bezit, is het dan nog de moeite waard hier een multitool aan toe te voegen? Iemand ervaringen?
Salutations, Jos
De wolven rennen al een tijdje achter de kar aan. Het is ze makkelijk gemaakt in de lente, geen sneeuw meer te bekennen, en smakelijke herten voor de lunch present. ‘Les chevreuils sont bien en 2017’. Mochten ze variatie wensen, een zoet eendje onderweg gaat er ook wel in.
Dat eendje ‘Le Canard enchaine’ laat zich niet makkelijk vangen, en regelmatig horen we van ze in de Franse politiek. Dit oorspronkelijk satirische blaadje wast met regelmaat oren van zittende politici, ongeacht politieke kleur, sexe of ras. En nu volgt het eendje de karrensporen van president Macron en zijn ploeg. Laat Richard Ferrand (minister de cohesion des territoires) nu ook een klein beetje de verdenking op zich hebben geladen ooit gedacht te hebben aan zichzelf of aan de familie. “la saga des locations familiales”
Want wat blijkt volgens de onderzoekende eendenkuikens?
Zijn zoon is een korte tijd bij hem in dienst geweest, en kreeg voor vijf maanden werk nog geen € 9000,- uitbetaald. Hongerloontje.
Richard Ferrand was lang (vanaf 1993) directeur generaal van een grote Mutuelle, een plusverzekering die veel mensen hebben afgesloten, en in die hoedanigheid zou hij een hokje hebben gehuurd van 384m2 om in te werken, waarbij de eigenaar Sandrine Doucen zijn partner was. Hoe je de zaklamp er ook op zet, het was de goedkoopste aanbieding, iedereen wist ervan, het was geheel transparant, moralistisch zuiver, maar de wolven roken bloed.
Le Pen is een geslepen wolvin, achtervolgd door claims dat ze misbruik zou hebben gemaakt van subsidiegelden, is ze niet te beroerd om zelf ook even achter de kar aan te jagen, opportunisme is haar niet vreemd. Dus roept ze nu om het hardst, dat de nieuwe minister moet aftreden, ‘belangenverstrengeling’ klinkt in haar gehuil.
Dit normale Franse gedrag, goed zorgen voor jezelf en je naasten, is iets dat in extreme vorm népotisme genoemd kan worden, het verrijken van je naaste omgeving door banen en opdrachten te schenken, en alles in eigen kring te verdelen. In mijn dorp de gewoonste zaak van de wereld, een manier die erfelijk overgaat van vader op zoon. Hij burgemeester, zoon burgemeester. Even een bvt’je opstarten (een SCI) voor een samenwerking is ook normaalste zaak van de wereld, mijn tandarts heeft er drie, maar in de ogen van de Canard is het verdacht.
Macron heeft er een punt van gemaakt, en gaat de strijd aan met dit oude gebruik; En Marche! Dus deze schaduw komt hem slecht uit, want dat is het, een reflectie van niets. Het mooie van de Canard is dat iedereen het oppikt, dat niemand gespaard blijft, maar ook dat het ook wel eens een ‘canard’ is. Zoet om te verteren, maar slechts prikkelend tijdens de bereiding.
Ik ben aan experimenteren met een goede samenstelling zand om de verweerde gevel te repareren c.q. voegen.
Ik werk aan een mengsel van fijn (0-2) wit zand, ocre zand (0-2), gris grof (0-4) rivierzand en heel grof (0-10) losse steentjes. Dat lijkt visueel het meest op het origineel. Omdat er witte kalk bij komt kan ik de kleur pas beoordelen na het drogen.Om de verontreiniging uit het buiten opgeslagen zand te krijgen, moet ik wel continue zeven, nadeel is dat de zeef op een gegeven moment verstopt raakt, na tiental keer zeven werkt het niet meer, en moet ik hem uitkloppen. De mixverhouding luistert ook vrij nauw, om controle over het proces te houden, heb ik de volgende verhoudingen genoteerd:
3 delen ocre – 1 deel wit – 1/2 deel gris – 1/2 deel grove steentjesmix. En dan 1: 3.3 witte hydraulische kalk, (en eventueel 5 % witte cement aan de windrichting kant, dat is nog altijd veel minder dan de 20% die in Batichaux zit).De natuursteen gevel bestaat uit verschillende hardheden: graniet/kalksteen/gneiss achtige.
Ervaring uit het verleden gaf met deze verhouding goede resultaten, ook na strenge vorst en hete zomers. Wat echt bestendig is en wat niet, is toch moeilijk in te schatten, het schijnt dat de onderlinge verhoudingen tussen grof en fijn zand de cohesie bewaren en ruimte geven voor het opvangen van kleine bewegingen zoals uitzetting en krimp.
Maar de ervaringen zijn divers, ik lees op internet veel verschillende meningen, over verhoudingen en mixen, om daar de juiste uit te vissen is en blijft lastig. Echt duidelijk is het niet en je moet het allemaal zelf uitzoeken, vandaar dat ik die EU site over restauratie aanbeveel. Er is ook info te vinden bij de producent Chaux de Saint-Astier.De hoge productiviteit van Fransen wordt veroorzaakt door het gegeven dat laag-productieve banen in Frankrijk in het geheel niet meer bestaan. En dat wordt weer veroorzaakt door de (in verhouding) veel te hoge loonkosten.
Ik vermoed dan ook dat de magazijnen en distributiecentra niet werkelijk identiek zijn ingericht. Dat kan bijvoorbeeld door de laagproductieve banen die in NL en DE door studenten en parttimers worden ingevuld weg te automatiseren. Het eindresultaat is hetzelfde werk in minder arbeidsuren.
