Aangemaakte reacties
-
Berichten
-
Oh, is Peter ook nog neerlandicus? Wel dat zijn Marietta en ik ook, met diploma’s en al. (Wat doen die lui toch in Frankrijk????) Neerlandicus zijn kan een lastige handicap zijn voor jezelf en je omgeving. Maar juist een neerlandicus weet, dat communiceren iets is, wat je spontaan moet doen met inzet voor afstemming, zonder regeltjes van juiste tekst en tekstopbouw. Schrijf- of typefouten zijn helemaal niet interessant. En je motivatie uiten zonder pragmatische benadering, hetgeen Peter Ingrid volgens mij verwijt, is helemaal niet verkeerd. Het gaat toch om een open gedachtewisseling. En Ingrid communiceert vanuit haar hart en vanuit haar realiteit. Ze geeft duidelijk aan, dat actieve euthanasie slechts een actie is daar waar andere begeleiding in een ziekteproces ophoudt dan wel faalt. Ze onderstreept haar gloria-momenten als arts en ze zou die ook willen uitbreiden in de richting van dit onderwerp, maar ze geeft eerlijk aan daarin nog zoekende te zijn.
Intussen kwam Steven weer met een mooie bijdrage die me verder aan het denken zet en waarover ik een dezer dagen ga praten met mijn man die filosofie studeerde. Allemaal heel waardevol. Maar dan denk ik aan Albert die duidelijk een signaal afgaf. Die worstelt misschien in een zware mist van theorie en praktijk, misschien of juist zonder lichtbaken die naar de nooduitgang wijst. Hij wil stappen ondernemen of een naaste helpen die te nemen. Hoe communiceer je met iemand die een houvast zoekt voor het hier en nu om verder te gaan dan dat hier en nu? Iemand die rust wil vinden in een moeilijke zoektocht. Als hij leert rouwen, kan hij dan echt die laatste levensfase beter in de hand houden? Dus – en dat is geen afvangen op woorden!!! – als hij nu ruimte geeft aan verdriet en gaat inzien dat het laatste lijden ook bij het leven hoort, kan hij dan beter kiezen of helpen kiezen? Ik weet dat ik nu chargeer, een foute discussiemethode. Maar het blijft allemaal zo theoretisch voor velen ….Ik denk dat dit een rijke discussie is waar veel bijdragers hun hoogstpersoonlijke ervaringen hebben ingebracht.
Inhoudelijk een paar opmerkingen.
Eens met de opmerking van Peter dat de wetgeving niet door artsen moet worden opgesteld. Ethici, filosofen en juristen zijn daar beter in. Artsen staan er te dicht bij. Die kunnen wel in professionele standaarden de uitvoering vastleggen en natuurlijk de voorstellen becommentariëren.
Frankrijk kan niet zomaar modellen van andere landen overnemen maar moet wel leren van de ervaringen elders. Cultuurverschillen o.b.v. religie, omgangsvormen, posities van de “partijen” zijn nu eenmaal een gegeven.Tenslotte: leven is een aangeboren, erfelijke, invaliderende aandoening die onherroepelijk voor iedereen slecht afloopt: met de dood. Kwaliteit van leven gaat boven de duur ervan. Voor dat allerlaatste stukje moet het goed geregeld zijn. Juist ook voor de nabestaanden, die leven nog even door.
Rouwen kun je niet als je geboren wordt. Dat moet je leren. Daar begin je jong mee als het goed is. Heb je dat enigszins onder de knie, dan houd je je eigen laatste fase ook beter in de hand.Steven
Goedenavond Peter,
Je was verdwenen onder de naam homme de la terre. Tijdje rustig. Ineens las ik een berichtje wat zo netjes geschreven was met alle punten, komma.s en citaten. Ik kon niks anders bedenken dan dat het peter grondman moest zijn, neerlandicus.
Blij weer wat van je te horen maar je cynisme is nog nieT veranderd. Helaas ben ik daar niet zo goed in, een debat voeren in polemische sfeer. Maar goed, Er is nu eindelijk een interessant item op dit forum na lange tijd. Graag mag je me uitleggen wat je niet begrijpt. Ik geeft toe dat ik niet altijd duidelijk ben, of soms ben ik te wolligigin mijn woorden.
Sinds de uitvinding van de ipad wordt het ook niet beter want ik maak
veel te veel typefouten. Trouwens, bestaat dat nog, typefouten in het era van ipads en smartphones?
En ja, artsen zijn erg betrokken, dat is een lastige eigenschap. Vooral voor jezelf en je familie. Patienten zijn er blij mee.
Dus Peter, tot later
IngridHeel goed, Mimi, ga ervoor. Maar weest voorzichtig met die knallende kurken, zo ver zijn we nog niet. En laten we ons verre houden van propaganda.
Terzijde : er schijnt nogal wat “bilateraal” te zijn gecommuniceerd tussen de hier aanwezige forumdeelnemers. Lijkt me OK, hoe meer communicatie en informatieüitwisseling, hoe beter.
Waar ik onze kinderarts Ingrid verkeerd schijn te begrijpen : ze drukt zich dan ook erg ongelukkig uit. Lezen en begrijpend lezen gaat haar kennelijk ’n berg te hoog.
Zenden is gemakkelijker dan ontvangen en in dat zenden zijn de genezerikken goed opgeleid. In dat ontvangen minder.Ik bedenk me opeens wanneer die Hippo van onze genezerikken leefde. In de vierde, de vijfde eeuw ? Maar in ieder geval vóór Christus. We zijn nu ruim twee tweeduizend jaar verder, wat zou onze Hippo hebben geponeerd met de kennis van nu ?
’t Lijkt me tijd voor Hippocrates 2.0.
Peter, die er nu overigens echt mee ophoudt.
Bedankt voor je reactie Jako.
Wij hebben een Optex ORT 8819.
De keuze voor de schotel was simpel omdat wij een schotel hebben met 4 aansluitingen was er voldoende ruimte en tot een week geleden hadden we prima beeld.
WilliamWelke ontvanger gebruik je?
Je hebt een veel nieuwere versie van de kaart ontvangen (alle voorgaande versies zijn gehackt) en die moet (automatisch) geactiveerd worden. Als je een officiële ontvanger gebruikt moet activatie vanzelf gaan, het kan wel enige tijd duren.P.s. als een ‘hark’ ook werkt, waarom dan moeilijk doen met een schotel en losse ontvanger?
Beste Theo,
De rapen zijn nooit zo gaar als je zegt.
Je kunt in Nederland gewoon met een franse of zwitserse of italiaanse
kentekenplaat rond rijden. Zonder de BPM dreiging.
Men hoeft slechts een formulier, via internet verkrijgbaar, in te vullen.
En je kunt dat zonder probleem meerdere keren per jaar doen.
Overigens als je dat niet doet, ben je als nederlands ingezetene niet verplicht om op de hoogte te zijn van deze belastingen wetgeving en krijg je een pardon.
Bovendien wordt je in nederland met een buitenlands kenteken minder snel aangehouden.
Ik heb zo’n jaar of 6 met diverse kentekens rond gereden.Dus de rapen zijn minder gaar dan je denkt Theo.
Albert
Ik schreef het al eerder: hoewel ik dit onderwerp startte, ben ik op dit moment zoveel met alledaagse zaken bezig, dat ik weinig aan overpeinzingen wat de dood betreft, toekom. Maar toch vind ik dit onderwerp belangrijk, niet alleen voor onszelf maar ook voor hoogbejaarde Nederlanders in Frankrijk die er toch graag over van gedachten willen wisselen en minder overzicht hebben op de huidige situatie hier, alhoewel ze de Franse media goed volgen. Als je bijvoorbeeld visueel gehandicapt bent, kun je weinig opzoeken op internet. Deze groep, de troisième age, die hier al tientallen jaren woont, kan er goed met kinderen in Nederland over praten, maar die kennen de Franse situatie niet. Dus de ouderen praten erover met hun Nederlandse vrienden, hier. Dan help je hen zaken uit te zoeken en dan merk je dat je puur theoretisch bezig bent en de praktijk niet kent.
Wij wonen nu bijna 13 jaar in Frankrijk. Kort nadat wij ons hier definitief vestigden begon er een ziekteproces bij mijn man, die zijn weerga niet kent. Zes verschillende kankers mocht hij overleven met geweldig deskundige, warme en kostbare zorg. Protontherapie in Parijs, een winter lang en ieder weekend werd hij thuisgebracht in de Tarn, met taxi’s, begeleide vluchten om weer lekker zijn glas wijn te kunnen drinken bij zijn eigen haard met zijn honden. Protontherapie, in Nederland nog nauwelijks uitgevoerd. Opnames en operaties in Toulouse en Albi. Wonderen werden verricht! Onze huisarts staat iedere keer te glimmen als hij mijn man (nu 71) ziet, nog zo gezond en zo genietend van het leven. En we zijn de medische zorg in Frankrijk dan ook zeer dankbaar. Wij plukken iedere dag, ons heel bewust van een groot geluk. Maar er waren momenten, dat we niet wisten of er een volgend jaar zou zijn. Dus daarom hebben we over en weer afspraken gemaakt over zinloos lijden. Tja, en dan weet je ondanks alle vergaarde informatie niet goed, wat je eigenlijk moet voorbereiden. En eigenlijk wil je dat nog niet, maar voor je uitschuiven is ook niet verstandig.
Ik vind hetgeen nu al op dit forum is ingebracht, zeer leerzaam!
Ik wil ook wel meedoen met die weddenschap! Ik ga ervoor, dat er in Frankrijk op korte termijn een goede invulling komt van de wetgeving wat de zachte dood betreft en dat de artsen die zo fanatiek voor ons welzijn vochten ons dan ook niet laten vallen. Laat de kurken maar knallen! Desondanks blijf ik me oriënteren op andere mogelijkheden, altijd op zoek naar zekerheid (en als fulltime mantelzorger te druk voor nog een boek of zo, Peter). Wel beloofde ik Dignitas, waarvan wij overigens nog geen lid zijn, de brochure in het Nederlands te vertalen, misschien eens nuttig voor onze kinderen in Nederland, want mijn man en ik beloofden elkaar immers ook iets ….Misschien dat Marietta en ik die fles samen soldaat gaan maken. Maar ter zake : ik hoop dat niet te veel medici zich gaan bemoeien met die gewenste wetgeving. ’t Lijkt me ’n typische – zware – kluif voor juristen en ethici, ’t denkkader van medici is te beperkt want ze zijn betrokken. En die beoogde wetgeving betreft juist hun handelen of ’t nalaten daarvan. Want De Mensch is afhankelijk van z’n receptenschrijver, of er moet ’n ander systeem van medicijnverstrekking worden geïntroduceerd (waar misschien ook veel voor te zeggen is).
Wat Ingrid met haar “falen” bedoelde, is me iets duidelijker geworden. Het is echter niet nodig de hier aanwezigen als onwetenden te behandelen, we weten – acht ik – allemaal waar we ’t over hebben en ik begrijp – denk ik – redelijk veel van stervenden en ook van doodzieke kinderen. Neen, ik ben geen arts, maar ook geen onwetende of onvoelende leek. En daar ga ik nu eens lekker niet over uitwijden. Ik vraag je dan ook met iets meer respect te reageren.
Toch blijven enkele vragen die ik stelde, onbeantwoord. Daarentegen komt er veel casuïstiek voorbij, en dat is geen basis voor generaliserende gedachten.Gelukkig is de eigenaar van dit draadje er ook weer. Mimi, wat beoogt u precies met dit draadje ? Slechts ’t onderwerp aan de kaak stellen of bent u bezig met ’n nieuw boek, ’n nieuw optreden of anderszins ? Wat zijn uw connecties met Dignitas ?
Ik laat ’t hier voorlopig bij (moet gewoon straks ’n trein halen), maar zie met belangstelling ’t verdere verloop tegemoet. En die champagne is voor Marietta en mij, zeker als deze discussie als exemplarisch mag worden beschouwd voor F en haar wetgeving met betrekking tot euthanasie.
Tot volgende week,
Peter.Jaap, dank voor je reactie. De onze hebben elkaar gekruist maar vullen elkaar aan. Weer blijkt dat wetgeving kaderscheppend moet zijn maar de invulling aan opgeleide en betrokken professionals moet worden overgelaten. Met de wens van de betrokkene centraal.
Nog regelmatig zie ik de eerste Nederlandse documentaire film langskomen (Dood op verzoek, 1994) waarin een ALS-patiënt waardig sterft met hulp van een moedige en betrokken huisarts. Indrukwekkend.
We praten over 20 jaar geleden.Steven
Ingrid, elke dood van een naaste, zeker van een ouder, is een traumatische ervaring. Mijn vader is niet met een spuitje maar met een zelf opgedronken drankje overleden. Beslissing in overleg en bij volledig bewustzijn genomen. Met de hersenmetastasen had hij nog een paar weken kunnen leven maar hoe? En was zonder euthanasie het niet veel erger geweest? Dat ik erbij was, was zijn wens, en ook ondersteuning van mijn stiefmoeder. Ik ben er niet ziek van geweest, heb er geen trauma aan overgehouden. Ik zou het echter mijn eigen kinderen nooit aandoen.
Controle hebben en houden over je ziekte en overlijden is typisch Nederlands. Soms moet je echter de zaken gewoon uit handen kunnen geven. Fransen laten dit weer veel te makkelijk over aan de arts, die daar veel moeilijker in staat.
Frankrijk kan niet 1:1 het Nederlandse model overnemen want te grote cultuurverschillen. Toch gaat het lukken.Mariëtta,
Lees ik impliciet dat je de weddenschap om de fles champagne met mij en Ingrid aanneemt?Steven
Dag allemaal,
Met heel veel interesse en soms ontzetting lees ik de bijdragen aan dit onderwerp.
Om te beginnen, heel goed, dat dit langs komt. Men kan niet goed genoeg geïnformeerd zijn over dit onderwerp. Uitbundig dank dus aan de starter van deze draad.
Heel veel leken en een enkele arts hebben zich inmiddels uitgelaten over euthanasie.
Ik heb kortelings van zeer nabij in Nederland een situatie meegemaakt, waarbij euthanasie is toegepast. Het betrof mijn zuster die leed aan ALS.
Een ziekte, die je zelfs je ergste vijand niet toewenst.
Al in een heel vroeg stadium had zij aangegeven, niet onnodig te willen lijden.
En zo is geschied. Toen zijn aangaf, dat ze echt niet meer verder kon, is er door de behandeld arts, de tweede arts, de thuiszorg en de haar omringende familie op een indrukwekkende en respect afdwingende manier gereageerd en geacteerd.En ik kan u uit de eerste hand aangeven, dat de situatie waarin zij verkeerde, niets meer van doen had met een menswaardig lijden of sterven. De smart maar ook het respect, dat ik voor haar had, toen, en nu ook nog maanden na haar sterven, zijn zo intens, dat ik mag hopen, dat ook in Frankrijk de wetgeving eens zo zal zijn als in Nederland.
Wat een prachtig land is het dan toch,Nederland, in dat opzicht.
Nogmaals, ik respecteer ten volle wat u allen hier ter berde heeft gebracht. Maar laat de wens van de mens zelf uw leidraad zijn of worden. Want alleen die kan en mag, uiteraard binnen regels voor de hem/haar omringenden, beslissen over zijn/haar eigen lot. Inclusief het sterven.
Amen.
Ik heb genoeg Nederlanders in Nederland meegemaakt die bang waren een spuitje te krijgen. Mijn ervaring in de volwassenenzorg is weinig maar tijdens mijn co-schappen inwendige geneeskunde en neurologie heb ik toch ettelijke keren meegemaakt dat het einde nabij was voor de patient dmv een spuitje, zo bang, heel triest. Dat was dan 1996-1998. Ik ben niet trots op dit typische Nederlandse van euthanasie. Het blijft toch een rollende sneeuwbal en het einde weten we niet. Voor mij, nogmaals, een goede arts probeert een euthanasievraag te voorkomen. Vaak is het toch de tijd die doet leren.
IngridIn Australië ging het bericht rond dat in Nederland bejaarden werden “doodgehongerd”, via de conservatieve christelijke radio. Nou is dat wel een héél erg crue weergave van “versterven”, maar het verhaal werd wel geloofd. Ook door mensen waarvan je zou verwachten dat ze beter weten. Hopelijk blijft dit soort kwaadaardige misinformatie Frankrijk bespaard.
JS
Mooie bijdragen hier. Dat in Nederland euthanasie is ontwikkeld vanuit een gebrek aan palliatieve zorg, dat werd mij duidelijk gemaakt door een verpleegster bij ons in het dorp. De indruk bestaat hier in Frankrijk bij sommigen dat mensen in Nederland een spuitje krijgen, zoals je een hond afmaakt, om ze uit hun lijden te verlossen of erger nog, om de verzorgenden van hun taak te ontheffen. Bezuinigingen dus.
Ik ben overigens bang dat tijdens dit quinquennat de nieuwe wetgeving er niet gaat komen.Waar je in Nederland of België met 1 auto per huishouden kan volstaan, is het in Frankrijk soms veel handiger om er 2 te hebben, waarvan er 1 dan in Frankrijk blijft. Afstanden zijn nu eenmaal groter.
Peter, mijn collega kinderarts heeft daar ooit een boek over geschreven. Op de stoel van god, geschreven door Paul Brand. Literaire niet interessant maar je begrijpt dan meer van ernstig zieken en stervende kinderen. Nee, ik speel niet voor god. Wat ik wel eens heb als ik een baby gereanimeerd heb, baby overleeft het en ligt bij moeders. Dan denk ik wel eens als ik thuis kom in de nacht: tja, toch maar even gedaan, ik heb een beginnend leven gered en ga blijmoedig slapen. Dat is nu het leuke van dit werk.
Le docteur Bonnemaison heeft tegen zich, en daarom ligt zijn proces ook moeilijk, is dat hij de inslaapspuitjes gaf zonder overleg met collega artsen of verzorgenden, zelfs niet met familie. Dat kan en mag nooit. Ik snap wel hoe het gaat: de patient ligt te ‘gaspen’ dat betekent dat het ademcentrum in het verlengde erg nog wat doet maar de rest van het brein ligt eruit. Dat gaspen is heel akelig om te zien omdat de familie denkt dat de patient nog leeft en dat hij nog lijdt. Ik maak dat mee met te vroeg geborenen die geen kans hebben en bij de ouders in de armen doodgaan. Dan zou je graag zo verlammend spuitje gevev. Aan de andere kant, als je het goed uitlegt en je blijft in de buurt accepteren ouders het wel en hebben ze toch het gevoel dat hun kindje een natuurlijke dood is gestorven.
Het stervensproces is iets natuurlijks. Het kan enorm veel goeds doen voor de patient en voor de familie. Je moet de tijd hebben voor de begeleiding zoEl de verzorgende als de arts en dat is er vaak niet, althans niet in een ziekenhuis. Heel actief intervenieren in een stervensproces kan traumas en leed geven. Dan ga ik er vanuit dar er al aan de voorwaarden van goede palliatieve zorg zijn voldaan.
Actieve euthanasie moet mogelijk zijn maarhet is de kunst, l’art de medcine ´, om dit te voorkomen, mijn persoonlijke mening.
Als ik kijk wat Frankrijk investeert in goede perinatale zorg, en die is goed, al zeg ik het zelf ivm NL, GB, mag de minister van gezondheid ook goed investeren in het einde van het leven. Meer mensen zouden thuis moeten kunnen blijven, omringd met verzorgenden en een attentieve huisarts. Eveneens het bouwen van hospice. Dat stamt uit Engeland en heb daar hele goede ervaringen mee. Ik weet niet hoe dit hier in Frankrijk geregeld is.
In nederland is de euthanaise ontwikkeld door het gebrek aan palliatieve zorg en dat gold zeker voor de periode 1992, denk ik. Of niet Steven?
Dus ja, een kleine bijdrage uit het veld.
IngridPeter,
“Voor God spelen” houdt voor mij in dat je verreikende beslissingen neemt zonder daar anderen in te betrekken en zonder daar verantwoording voor af te leggen. Slechts geleid door je eigen overtuiging, zo je wilt religie.
Ik denk dat je Ingrid verkeerd begrepen hebt. Artsen pretenderen niet iemand te allen tijden te genezen (daar zijn ook de niet-Goden onder hen al snel achter gekomen) maar tot het einde toe goed te begeleiden en het stervensproces waardig te laten verlopen. Niet alleen voor de stervenden maar ook voor omgeving en nabestaanden. In die zin kan een actieve euthanasie voor de omgeving een “brute daad” zijn. Ik heb dat zelf ervaren bij de euthanasie van mijn vader in 1992, netjes volgens de regels en ik stond er helemaal achter en was het er mee eens (en erbij…). Het kan anders, heb ik gezien bij mijn schoonvader in een “hospice” in Parijs, “Jeanne Garnier”.Mimi,
Het staat mij zeer tegen te (moeten) gaan slepen met stervende mensen naar een buitenland. Het moet zo snel mogelijk goed geregeld worden in Frankrijk. En dat gaat gebeuren.Tenslotte: Fransen zijn bange mensen. Veel wet- en regelgeving komt voort uit angst (extreme bescherming van voedsel, zwembaden, branden, kwalen, voertuigen, werkomstandigheden, noem maar op..) en roept onvoldoende op tot dialoog en rede. Veel van mijn collega-artsen zijn extreem defensief want “on ne sait jamais”. Terwijl de consequanties zelden belangrijk zijn maar alleen al het je moeten verantwoorden, liefst in de schijnwerpers van de publiciteit, jaagt schrik aan. Ik overtreed verschillende wetten dagelijks maar kan het altijd uitleggen. En dan zijn de “pouvoirs publics” plotseling begripvol. Maarja dokter, bijna God..;-))
De bezwaren die Theo noemt zijn voor mij niet interessant omdat mijn ene auto permanent in Frankrijk blijft, netzo als Pietje dit van plan is, en ik met een andere naar Nederland rij.
In deze gevallen heeft het in Frankrijk inschrijven van een auto een groot voordeel:
Men moet niet jaarlijks voor de APK naar Nederland of België (waar op een aantal plaatsen ook NL-APK gekeurd kan worden), want de Europese landen erkennen elkaars keuringen nog niet, ook niet bij ‘import’. Ik schrijf dat expres met aanhalingstekens omdat het tussen EU landen toch om binnen-europees verkeer van goederen gaat! Men kan dan gerust om de twee jaar naar de Contrôle Technique twee dorpen verder gaan, kost net zo veel als de NL APK (€80 om de twee jaar ipv. jaarlijks €40 ).
Dit probleem is nog veel groter voor mensen die hun vakantiehuis bijv. op Ibiza of Elba hebben 😉Christian
Het voordeel (waarover men spreekt) om in Frankrijk een auto te hebben is het simpele gegeven dat er in Frankrijk geen houderschapsbelasting / wegenbelasting bestaat. Alleen bij houderschapsverandering of invoering betaal je een beperkte belasting aan de hand van het aantal paardenkrachten van de auto, daarna niets meer. Voor Nederlanders is dat interessant omdat in Nederland deze belasting zwaar kan drukken.
Het nadeel is dat je die Franse auto niet vrij mag gebruiken in Nederland (ik weet niet hoe dat is in Belgie). Voor de belastingen en vezekering wordt gekeken naar de tenaamstelling c.q. de eigenaar van de auto. Als je in Nederland bent ingeschreven in de gemeentelijke basisadministratie en met vindt je met een auto met een Frans kenteken dan zijn de rapen gaar… BPM, wegenbelasting etc. Ook moet een auto van een Nederlander verzekerd zijn bij een verzekeringsmaatschappij die de verzekering kan inschrijven in een (Nederlands) register (dat niet toegankelijk is voor Franse verzekeraars). De rapen zijn dan gaar…
Je kunt als Nederlands ingezetene slecht beperkt – een paar weken per jaar – met een Franse auto rijden. Dat moet dan vooraf worden gemeld. Als de auto nooit Frankrijk verlaat is er geen probleem. Het enige voordeel dat ik zie is dat je naar je bestemming kunt vliegen of treinen en dan ter plekke een autootje hebt…
Met veel belangstelling lees ik al uw reacties.
Van Dignitas in Zwitserland kreeg ik intussen het bericht dat zij weinig kunnen betekenen voor kandidaten die zich niet kunnen uiten in Duits, Frans, Engels en Italiaans.Hallo Martijn,
zijn dit extra kosten naast de kosten voor de aansluiting? Ik betaalde € 1600 voor plaatsing van put, meter en aansluiting. De leiding vanaf de meter naar het huis, 40 meter, moest ik zelf verzorgen.
Eric
Goed dat Ingrid en Steven hier zijn, want ik denk dat alle mogelijke wetgeving slechts draait om de rol van en de gevolgen voor de arts.
Steven verdenkt Bonnemaison en de Franse artsen in ’t algemeen voor “god” te willen spelen (en keurt dat kennelijk af, impliciet), waar Ingrid ‘actieve euthanasie’ ziet als “een teken van falen van gezondheidswerkers y compris artsen.”
Hoezo een falen ? Sommige ziektegevallen zijn toch onbehandelbaar, sommige situaties zijn toch uitzichtloos, sommig lijden ondraaglijk ? Wie of wat faalt er hier dan ? ’n Genezerik ? ’n Gezondheidswerker ? Dan heeft Ingrid nogal ’n hoge dunk van haar beroep, ze denkt toch niet voor “god” te kunnen spelen ?Ik wil best ’n fles goede champagne inzetten, maar laten we dan eerst afspreken over wat voor wetgeving ’t gaat. ’n Grijs compromis à la Het Noorden met toetsingen, commissies en zo, of ’n wet die euthanasie uit ’t strafrecht haalt en geheel vrij laat ? ’n Nieuwe lezing van die eed van Hippocrates lijkt me noodzakelijk, Hippocrates was – voor zover ik weet – géén Griekse god.
Peter.
Dank Wim, inmiddels heeft ERDF gereageerd en ik kan een tel.nr. bellen om 14 dagen tevoren een afspraak te maken. Groet, Jean
Ingrid, ik refereerde impliciet inderdaad naar de affaire Bonnemaison. Die bij mij toch gemengde gevoelens achterlaat. Ik twijfel niet aan zijn bedoelingen maar verdenk hem er wel een beetje van “God” te hebben willen spelen. iets wat vele Franse artsen niet vreemd is. De “Ordre des Médecins”, de Franse KNMG die haar eigen Tuchtraad heeft is geen haar beter want heeft hem op 15 april al uit het ambt gezet terwijl de rechtszaak nog moest komen. Die op 25 juni uitmondde in vrijspraak maar een hoger beroep door het OM is aangekondigd.
Blijkbaar hebben de Fransen affaires als Bonnemaison en Humbert nodig (Nederland had ook Postma-van Boven en Chabot…) om de publieke opinie te laten kantelen.
Verder eens met je overige opmerkingen. Jij zult vanuit de zieknhuiswereld wat meer gezien hebben aan terminaal lijden dan ik maar de lotgevallen van drie mensen uit mijn naaste omgeving die zijn overleden laten mij nog steeds de tenen krommen. Wat een gekluns. Een goede vriend heb ik persoonlijk uit het ziekenhuis ontvoerd de dag voor Kerst en bijgestaan tot zijn vredige overlijden thuis op 16 januari.
Nu nog iemand zoeken die met ons om een goede fles champagne wil wedden dat euthanasie erdoor is voor of op 26 augustus 2019……de reli-fundos die we ook de straat hebben zien opgaan tegen de “Mariage pour Tous” zullen zich wel weer roeren maar dat zijn achterhoedegevechten.
Steven
Dag Peter,
Wat Steven betoogt, namelijk dat binnen vijf jaar euthanasie wettelijk geregeld is, zal in mijn ogen ook plaatsvinden. Het één en ander is versneld door het proces Bonnemaison, de urgentiste uit Bayonne die inslaapspuitjes gaf aan stervende mensen. Hij is geroyeerd door de ordre des medecins. Hij is ook echt over de schreef gegaan wettelijk gezien. Wel heeft hij iets gedaan wat vele anderen stiekum deden: insuline en kaliuminfuzen om de dood te bespoedigen. Ook ikzelf heb hier direct mee te maken. Voor artsen is het prettig als je iets achter de hand hebt om de dood te bespoedigen bij een ingewikkeld stervensproces. Daar zullen vele artsen hier in Frankrijk blij mee zijn. Eerlijk gezegd weet ik niet goed wat huisartsen hier doen in Frankrijk. In de nacht draait altijd de smur/samu overal voorop en er is in de verste verte geen huisarts te vinden. Er zijn wel ‘secteurs’ waar in de nacht een dienstdoende is maar informeer goed.
De echte euthanaie zoals NL dat heeft: schriftelijke toestemming van de patient, controle door de een tweede arts en dan een shot thuis met familie etc. Ik weet het niet. Vergeet niet, zeventig procent van de Fransen gaat dood in het ziekenhuis.
Toch is er wel een goede palliatieve zorg maar ook dat is geregeld via het ziekenhuis. Daar is de arts voor soins palliatifs en heeft hij een equipe mobile van infirmieres.
Maar goed, persoonlijk heb ik het niet op zogenaamde actieve euthanasie. In mijn ogen is dat een teken van falen van gezondheidswerkers y compris artsen.
Wel hoop ik dat het levenseinde vergemakkelijkt kan worden met spuitjes die de dood echt versnellen. Morfine is daar niet geschikt voor en midazolam ook niet altijd of je moet het in echt grote hoeveelheden geven zoals dr bonnemaison deed. Verder zou je een paralysant moeten kunnen geven, norcuron en andere curare middelen. Dus ja.
IngridBeste Martijn
Klopt m.i., weet ook zo geen wetsartikel maar hebben hetzelfde meegemaakt bij de bouw van ons huis, is conform alle informatie die wij kregen van architect, gemeente, etc.
Wees blij dat het “maar” 1200 is, bij ons op de causses was het 5000. En klopt bij ons wat JS zegt, tot de grens van ons terrein.
Tip: normaal krijg je een leiding voor 1 huis, onze buurman heeft echter geregeld dat er, zonder meerkosten, een leiding gelegd is voor 2 1/2 huis. Dit met de gedachte dat als wij ooit een tweede huis zouden willen bouwen en/of een gastenverblijf de watervoorziening al aanwezig is.
Veel succes, William[quote quote=153033]Een m.i. passende oplossing is het voorschrijven van medicijnen die niet genomen worden maar opgespaard door de betrokkene.
Ik weet dat het al gebeurt.[/quote]Inderdaad, Steven. Vandaar die vermaledijde statistieken die beweren dat de consumptie in F zo hoog is.
Peter.
Mimi, ik weet niet waarom u denkt dat dit onderwerp mij niet zou interesseren, “geenszins” nog wel. ’t Tegendeel is waar, maar laten we niet vervallen in ’n competitie tussen wie ’t meest heeft meegemaakt, wie ’t meest heeft moeten lijden, wie ’t zwaarst moet strijden. Dergelijke details doen er niet zoveel toe en kunnen we ons allemaal voorstellen.
Uw vergelijking met ’n brandverzekering loopt mank, want die verzekering is in F verplicht (u zou weleens schade kunnen toebrengen aan derden, daarom), maar vooral : we krijgen allemaal zeker ‘brand’ in die zin dat de dood onze enige zekerheid is. Hoe, dat is de vraag. Daar zijn geen verzekeringen vóór noch tegen. Wie z’n wijze van sterven in eigen hand wil houden, moet die dan ook in eigen hand houden en in eigen hand willen houden.
“En als-t-ie dat niet meer kan ?”, zult u vragen. Inderdaad, dat is de kwestie.Voor velen zal ’t verkrijgen van de nodige middelen ’n obstakel zijn, de recepten voor de Brompton cocktail en de pil van Drion zwerven overal rond. Dus toch die afhankelijkheid van de huisarts, en dat vereist ’n goede verstandhouding en wederzijds vertrouwen. Waar niemand anders mee te maken hoeft te hebben, waar niemand anders mee te maken mag hebben. Zeker geen liefhebbende moeders die sterker gelovig zijn dan weten lief te hebben, maar dat is ’n persoonlijke mening.
Helpt wetgeving hieraan ?
En zo ja, houdt iedereen zich dan aan die wet ?
Dat doen we vandaag toch ook al niet.
Kortom : ’t is ’n politieke kwestie en waar Steven denkt dat er binnen vijf jaar duidelijkheid komt, vraag ik me dat af. In ’n land waar zo wordt gehamerd op laïcité weet je één ding zeker : die laïcité bestaat niet (wat ook geldt voor die vrijheid, broederschap en gelijkheid maar dat is ’n andere discussie).Overigens staat “NDLR” voor note de la rédaction, wat niet per se wil duiden op ’n bron. ’t Is slechts ’n aanvulling door de scribent.
Peter.
