Dit onderwerp bevat 110 reacties, 11 deelnemers, en is laatst geüpdatet op 8 jaren, 10 maanden geleden door 
-
Berichten
-
Jaap, dank voor je reactie. De onze hebben elkaar gekruist maar vullen elkaar aan. Weer blijkt dat wetgeving kaderscheppend moet zijn maar de invulling aan opgeleide en betrokken professionals moet worden overgelaten. Met de wens van de betrokkene centraal.
Nog regelmatig zie ik de eerste Nederlandse documentaire film langskomen (Dood op verzoek, 1994) waarin een ALS-patiënt waardig sterft met hulp van een moedige en betrokken huisarts. Indrukwekkend.
We praten over 20 jaar geleden.Steven
Misschien dat Marietta en ik die fles samen soldaat gaan maken. Maar ter zake : ik hoop dat niet te veel medici zich gaan bemoeien met die gewenste wetgeving. ’t Lijkt me ’n typische – zware – kluif voor juristen en ethici, ’t denkkader van medici is te beperkt want ze zijn betrokken. En die beoogde wetgeving betreft juist hun handelen of ’t nalaten daarvan. Want De Mensch is afhankelijk van z’n receptenschrijver, of er moet ’n ander systeem van medicijnverstrekking worden geïntroduceerd (waar misschien ook veel voor te zeggen is).
Wat Ingrid met haar “falen” bedoelde, is me iets duidelijker geworden. Het is echter niet nodig de hier aanwezigen als onwetenden te behandelen, we weten – acht ik – allemaal waar we ’t over hebben en ik begrijp – denk ik – redelijk veel van stervenden en ook van doodzieke kinderen. Neen, ik ben geen arts, maar ook geen onwetende of onvoelende leek. En daar ga ik nu eens lekker niet over uitwijden. Ik vraag je dan ook met iets meer respect te reageren.
Toch blijven enkele vragen die ik stelde, onbeantwoord. Daarentegen komt er veel casuïstiek voorbij, en dat is geen basis voor generaliserende gedachten.Gelukkig is de eigenaar van dit draadje er ook weer. Mimi, wat beoogt u precies met dit draadje ? Slechts ’t onderwerp aan de kaak stellen of bent u bezig met ’n nieuw boek, ’n nieuw optreden of anderszins ? Wat zijn uw connecties met Dignitas ?
Ik laat ’t hier voorlopig bij (moet gewoon straks ’n trein halen), maar zie met belangstelling ’t verdere verloop tegemoet. En die champagne is voor Marietta en mij, zeker als deze discussie als exemplarisch mag worden beschouwd voor F en haar wetgeving met betrekking tot euthanasie.
Tot volgende week,
Peter.Ik schreef het al eerder: hoewel ik dit onderwerp startte, ben ik op dit moment zoveel met alledaagse zaken bezig, dat ik weinig aan overpeinzingen wat de dood betreft, toekom. Maar toch vind ik dit onderwerp belangrijk, niet alleen voor onszelf maar ook voor hoogbejaarde Nederlanders in Frankrijk die er toch graag over van gedachten willen wisselen en minder overzicht hebben op de huidige situatie hier, alhoewel ze de Franse media goed volgen. Als je bijvoorbeeld visueel gehandicapt bent, kun je weinig opzoeken op internet. Deze groep, de troisième age, die hier al tientallen jaren woont, kan er goed met kinderen in Nederland over praten, maar die kennen de Franse situatie niet. Dus de ouderen praten erover met hun Nederlandse vrienden, hier. Dan help je hen zaken uit te zoeken en dan merk je dat je puur theoretisch bezig bent en de praktijk niet kent.
Wij wonen nu bijna 13 jaar in Frankrijk. Kort nadat wij ons hier definitief vestigden begon er een ziekteproces bij mijn man, die zijn weerga niet kent. Zes verschillende kankers mocht hij overleven met geweldig deskundige, warme en kostbare zorg. Protontherapie in Parijs, een winter lang en ieder weekend werd hij thuisgebracht in de Tarn, met taxi’s, begeleide vluchten om weer lekker zijn glas wijn te kunnen drinken bij zijn eigen haard met zijn honden. Protontherapie, in Nederland nog nauwelijks uitgevoerd. Opnames en operaties in Toulouse en Albi. Wonderen werden verricht! Onze huisarts staat iedere keer te glimmen als hij mijn man (nu 71) ziet, nog zo gezond en zo genietend van het leven. En we zijn de medische zorg in Frankrijk dan ook zeer dankbaar. Wij plukken iedere dag, ons heel bewust van een groot geluk. Maar er waren momenten, dat we niet wisten of er een volgend jaar zou zijn. Dus daarom hebben we over en weer afspraken gemaakt over zinloos lijden. Tja, en dan weet je ondanks alle vergaarde informatie niet goed, wat je eigenlijk moet voorbereiden. En eigenlijk wil je dat nog niet, maar voor je uitschuiven is ook niet verstandig.
Ik vind hetgeen nu al op dit forum is ingebracht, zeer leerzaam!
Ik wil ook wel meedoen met die weddenschap! Ik ga ervoor, dat er in Frankrijk op korte termijn een goede invulling komt van de wetgeving wat de zachte dood betreft en dat de artsen die zo fanatiek voor ons welzijn vochten ons dan ook niet laten vallen. Laat de kurken maar knallen! Desondanks blijf ik me oriënteren op andere mogelijkheden, altijd op zoek naar zekerheid (en als fulltime mantelzorger te druk voor nog een boek of zo, Peter). Wel beloofde ik Dignitas, waarvan wij overigens nog geen lid zijn, de brochure in het Nederlands te vertalen, misschien eens nuttig voor onze kinderen in Nederland, want mijn man en ik beloofden elkaar immers ook iets ….Heel goed, Mimi, ga ervoor. Maar weest voorzichtig met die knallende kurken, zo ver zijn we nog niet. En laten we ons verre houden van propaganda.
Terzijde : er schijnt nogal wat “bilateraal” te zijn gecommuniceerd tussen de hier aanwezige forumdeelnemers. Lijkt me OK, hoe meer communicatie en informatieüitwisseling, hoe beter.
Waar ik onze kinderarts Ingrid verkeerd schijn te begrijpen : ze drukt zich dan ook erg ongelukkig uit. Lezen en begrijpend lezen gaat haar kennelijk ’n berg te hoog.
Zenden is gemakkelijker dan ontvangen en in dat zenden zijn de genezerikken goed opgeleid. In dat ontvangen minder.Ik bedenk me opeens wanneer die Hippo van onze genezerikken leefde. In de vierde, de vijfde eeuw ? Maar in ieder geval vóór Christus. We zijn nu ruim twee tweeduizend jaar verder, wat zou onze Hippo hebben geponeerd met de kennis van nu ?
’t Lijkt me tijd voor Hippocrates 2.0.
Peter, die er nu overigens echt mee ophoudt.
Goedenavond Peter,
Je was verdwenen onder de naam homme de la terre. Tijdje rustig. Ineens las ik een berichtje wat zo netjes geschreven was met alle punten, komma.s en citaten. Ik kon niks anders bedenken dan dat het peter grondman moest zijn, neerlandicus.
Blij weer wat van je te horen maar je cynisme is nog nieT veranderd. Helaas ben ik daar niet zo goed in, een debat voeren in polemische sfeer. Maar goed, Er is nu eindelijk een interessant item op dit forum na lange tijd. Graag mag je me uitleggen wat je niet begrijpt. Ik geeft toe dat ik niet altijd duidelijk ben, of soms ben ik te wolligigin mijn woorden.
Sinds de uitvinding van de ipad wordt het ook niet beter want ik maak
veel te veel typefouten. Trouwens, bestaat dat nog, typefouten in het era van ipads en smartphones?
En ja, artsen zijn erg betrokken, dat is een lastige eigenschap. Vooral voor jezelf en je familie. Patienten zijn er blij mee.
Dus Peter, tot later
IngridIk denk dat dit een rijke discussie is waar veel bijdragers hun hoogstpersoonlijke ervaringen hebben ingebracht.
Inhoudelijk een paar opmerkingen.
Eens met de opmerking van Peter dat de wetgeving niet door artsen moet worden opgesteld. Ethici, filosofen en juristen zijn daar beter in. Artsen staan er te dicht bij. Die kunnen wel in professionele standaarden de uitvoering vastleggen en natuurlijk de voorstellen becommentariëren.
Frankrijk kan niet zomaar modellen van andere landen overnemen maar moet wel leren van de ervaringen elders. Cultuurverschillen o.b.v. religie, omgangsvormen, posities van de “partijen” zijn nu eenmaal een gegeven.Tenslotte: leven is een aangeboren, erfelijke, invaliderende aandoening die onherroepelijk voor iedereen slecht afloopt: met de dood. Kwaliteit van leven gaat boven de duur ervan. Voor dat allerlaatste stukje moet het goed geregeld zijn. Juist ook voor de nabestaanden, die leven nog even door.
Rouwen kun je niet als je geboren wordt. Dat moet je leren. Daar begin je jong mee als het goed is. Heb je dat enigszins onder de knie, dan houd je je eigen laatste fase ook beter in de hand.Steven
Oh, is Peter ook nog neerlandicus? Wel dat zijn Marietta en ik ook, met diploma’s en al. (Wat doen die lui toch in Frankrijk????) Neerlandicus zijn kan een lastige handicap zijn voor jezelf en je omgeving. Maar juist een neerlandicus weet, dat communiceren iets is, wat je spontaan moet doen met inzet voor afstemming, zonder regeltjes van juiste tekst en tekstopbouw. Schrijf- of typefouten zijn helemaal niet interessant. En je motivatie uiten zonder pragmatische benadering, hetgeen Peter Ingrid volgens mij verwijt, is helemaal niet verkeerd. Het gaat toch om een open gedachtewisseling. En Ingrid communiceert vanuit haar hart en vanuit haar realiteit. Ze geeft duidelijk aan, dat actieve euthanasie slechts een actie is daar waar andere begeleiding in een ziekteproces ophoudt dan wel faalt. Ze onderstreept haar gloria-momenten als arts en ze zou die ook willen uitbreiden in de richting van dit onderwerp, maar ze geeft eerlijk aan daarin nog zoekende te zijn.
Intussen kwam Steven weer met een mooie bijdrage die me verder aan het denken zet en waarover ik een dezer dagen ga praten met mijn man die filosofie studeerde. Allemaal heel waardevol. Maar dan denk ik aan Albert die duidelijk een signaal afgaf. Die worstelt misschien in een zware mist van theorie en praktijk, misschien of juist zonder lichtbaken die naar de nooduitgang wijst. Hij wil stappen ondernemen of een naaste helpen die te nemen. Hoe communiceer je met iemand die een houvast zoekt voor het hier en nu om verder te gaan dan dat hier en nu? Iemand die rust wil vinden in een moeilijke zoektocht. Als hij leert rouwen, kan hij dan echt die laatste levensfase beter in de hand houden? Dus – en dat is geen afvangen op woorden!!! – als hij nu ruimte geeft aan verdriet en gaat inzien dat het laatste lijden ook bij het leven hoort, kan hij dan beter kiezen of helpen kiezen? Ik weet dat ik nu chargeer, een foute discussiemethode. Maar het blijft allemaal zo theoretisch voor velen ….Ja, en buiten een (bedrijfs)artsdiploma heb ik ook zwemdiploma A en B, rijbewijs BE en nog een ander Rijkserkende aantekening. Oja, Premiers Secours.
Alle gekheid op een stokje, wat vooral speelt is bewuste levenservaring. Leren van wat je meegemaakt hebt. Te vaak zie ik mensen die zijn blijven steken in een onverwerkt verlies.
Mijn ogen werden geopend door Elisabeth Kübler-Ross, een arts die de fasen van rouwverwerking heeft geanalyseerd en beschreven: ontkenning, woede, verdriet, onderhandelen en aanvaarden. Als je die fasen niet doormaakt (elke fase kan kort of langer duren) blijft het verlies tezeer aan je kleven.
Dagelijks maak ik mensen mee die erin geblokkeerd zijn. Volgestopt met pillen om teveel ongerief te dempen. Niet bij machte om met de omgeving te (durven) praten. Diezelfde omgeving die ee stilletjes omheen blijft lopen. Want wil de rouwende niet kwetsen. Doormaken van die fasen betekent de eindigheid van het leven te aanvaarden. Dat helpt jezelf dus ook.
Maak het niet te zwaar. Het leven als een “aangeboren…etc.” ziekte te beschouwen lucht op. Mijn Franse familie begint het inmiddels te accepteren dat ik praat over “als ik naar de onderkant van de grassprieten lig aan te kijken..” met de bedoeling met mijn (klein)kinderen ervaringen te delen die zij zich zullen herinneren als ik er al lang niet meer ben.Mimi, je man is filosoof (ik ben jaloers) maar filosofen hebben net als artsen moeite om de theorie op zichzelf te betrekken. Want te weinig afstand,logisch, na alle behandelingen. Kijk eens of hij als ervaringsdeskundige niet iets kan betekenen voor anderen. Hoe, hangt van de mogelijkheden af. Je groeit ervan.
Steven
Bedankt voor deze woorden, Steven. Ik heb in mijn padvinderijtijd ook diverse knoopinsignes gehaald, maar wat zijn die waard als je knopen niet kunt ontwarren.
Kübler-Ross, ja, ik heb haar zo vaak opgevoerd als docent bij een christelijke verpleegkundigenopleiding. En inmiddels, veel later, heb ik haar nog beter leren begrijpen. Het gras staat hier hoog, ik zal er van onderaf naar kijken voordat ik weer op de maaier plaatsneem! Nogmaals bedankt. Ik vat ‘m!
Albert, kun je ons zeggen, wat je hebt ervaren na alle postings na jouw laatste? Het hoeft niet, maar toch zou ik het graag weten.Naar mijn beleving heeft het allemaal niet veel te maken met artsen en filosofen. In eerste instantie eis ik vrijheid van handelen op.
Ik heb mij altijd afgevraagd of ik een prachtige jonge man of vrouw – die oppervlakkig gezien – alles heeft zou tegenhouden zelfmoord te plegen. ASl lang geleden ben ik tot de overtuiging gekomen dat ik dat niet zou doen. Ik zou heel bedroefd zijn, maar een ieder heeft recht op zijn eigen beslissingen op basis van zijn eigen kennis en inzichten. Wat Princesje zegt is al helemaal niet relevant voort mij, natuurlijk is het verliezen van het leven een kwestie van falen , in erste instantie van de schepper maar voor van de geneeskunde, maar so what? Er wordt in deze wereld uitsluitrend gefaald en niet geleerd van vroegere fouten. Medisch, politiek en in het onderwijs. Mijn huisarts, mijn partner en ik zijn ervan op de hoogte, dat ik binnen 6 jaar fles Helium zal aanschhaffen of dat partner en ik zullen afreizen naar Zwitserland.
Ik wordt deprie van mensen die vinden dat de NL koning wat meer god in zijn gesprekken moet mengen, die tegen gemengde of mm/mv huwelijken zijn, en mensen die voor anderen willen uitmaken of ze uit het leven mogen stappen.Met andere woorden, ik word depri van “holier than thou” die zo goed en dwingend voor andere weten hoe het moet zijn.
Voor mijn geldt dat in een beschaafde maatschappij het recht op eigen lijf en leden op eerste plaats staat en waar dus leveneinde klinieken zijn waar je zonder rompslomp je leven kan beeidigen. Je hoef alleen maar te controleren of het verzoek zonder dwang van buiten is. Natuurlijhk kan er dan niet worden geklaagd over de consekwenties van je eigen keuzeMonsieur ou Madame X,
Ik heb niet gezegd dat een leven verliezen een falen is voor een arts. Ik heb gezegd dat een arts er moeite voor moet doen een actieve euthanasie te voorkomen door goede begeleiding en goede paliatieve zorg. De ‘keuze’ tot actieve euthanasie is vaak gebaseerd op angst.
IngridMimi,
ik zal alles op het gemak lezen, morgen werk ik niet.
Laat het morgen weten.
Overigens zijn er best wel veel reacties.Albert
Beste Mimi,
we zijn meer dan 40 jaar bij elkaar, geen kinderen, geen familie.
De kans is groot dat er een van ons alleen overblijft.Vanwege de stijgende levensduur is de kans groot dat de langst levende een einde
tegemoet gaat die niet voorzien is. Althans niet op de wijze zoals gewenst, een snel kort ziekbed zonder lijdensweg.
De kans is groter dat je hier op het platteland dementerend achterblijft in een veel te groot huis.
Ik zelf zou er niet voor kiezen om terug te gaan Nederland want ik ben een officieel emigrant
en daar zit men niet op te wachten.Dus voor de gene die overblijft is een levens beëindiging op het juiste moment een optie, zonder daarmee iemand met te hoeven belasten, trein of balkon oid.
Ik spreek regelmatig een bevriende arts die dit wel zou kunnen voorzien, maar twijfelt
met het oog op de geschreven receptuur.Dus rest een van ons de enige mogelijkheid om bij Diginitas een reservering te maken voor een gepast einde.
Iemand zei iets over angst, dat begrijp ik ten volle, maar ik weet niet zeker als je het besef door ouderdom verliest of je dan angst kent. Als dat wel het geval is wordt je onhandelbaar en dat word met medicijnen onderdrukt en raakt dan ondervoed totdat een langzame dood erop volgt.
Dus angst voor een dergelijk einde roept bij ons geen belemmering op maar juist moed om een onwaardig einde als ik aanduid te voorkomen, trots tot de dood erop volgt, en zelf gekozen.
Of de wetgeving dit belast op de betrokkene overlevenden, blijkt niet het geval te zijn.
Ik hoop dat ik duidelijk mijn gedachten weer heb geven.
Mijn moeder zat in een afschuwelijke betonnen gevangenis, een verzorgingshuis,
op water en brood en vele medicijnen. Uiteindelijk na veel praten met de directie mocht ze, op aandringen van ons, morfine pillen met appelmoes opeten, ze genoot van het echte eten als een kraaiende baby. En is met een glimlach vertrokken.Denk men echt dat als je alleen op de wereld bent, dat het zo geschied, ik denk het niet.
Met open ogen,
Albert@Prinsesje
Ten eerste laat het woord ‘moet’nu eens weg. U zegt, dat euthenasie is gebaseerd op angst. Terechte angst zou ik zeggen. Angst is een belangrijke factor in het overleven. Ook bij verzekeren speelt (onberedeneerde) angst een grote rol.
Burgerlijke en christelijke normen en waarden zijn dodelijk in een discussie als deze, alleen niet bruikbaar bij euthenasie.
Natuurlijk moet een arts zijn best doen voor zijn patient, of niet, maar dan moet hij dat zeggen.Onbekend/onbemind, ik vind je bijdragen onsamenhangend. Dat je niets met religie hebt, geen probleem. Dat je zelfbeschikkingsrecht opeist lijkt me logisch en daarbij heb je vele medestanders. Ieder komt nu eenmaal voort uit een cultuur die gebaseerd is op joods-christelijke en humanistische opvattingen.
Moet je daar allemaal niets van hebben dan doe je de andere bijdragers onrecht aan.Steven
Ik vraag me wel eens af, of mensen die huisdieren hadden en daardoor weten wat het is te kiezen voor het juiste moment van laten inslapen van zoiets dierbaars, minder problemen hebben met euthanasie voor de mens.
Het besluit dat je maar voor je uitschuift omdat je nog helemaal niet toe bent aan een afscheid. Andere medicijnen. Steeds blij zijn met nog een dag en nog een dag en dan toch invoelen dat het genoeg is voor het dier. Het dier dat jou volledig vertrouwt en dan plan je de dag waarop de dierenarts die je het beste ligt en waarmee je deze stap al besprak, dienst heeft. Het graf heb je misschien al klaar, de grond in Frankrijk kan zo hard zijn als beton en de tred van het dier werd immers trager en trager. Daarna verdriet en ontreddering door het enorme missen maar toch de troost, dat het dier niet zinloos hoefde te lijden en uiteindelijk de dankbaarheid voor al die jaren dierentrouw. Na zoveel huisdieren en even vaak een afscheid, willen wij niet weer zo’n verlies. Het went nooit, nee, het wordt steeds zwaarder! Geen huisdier meer voor ons, hoe zeer we er ook naar verlangen.Het is een vraagstelling, geen stelling.
En bij deze vraagstelling sluit ik alle discussies over wetten, levensbeschouwing en de individuele wens uit. Iedere vergelijking tussen mens en dier loopt daarin namelijk compleet mank!
Maar toch zeggen oudere mensen: waarom mag ik niet gaan, zoals mijn Minou en mijn Bruno.Wij bespraken het eens met onze Franse huisarts. Het ging niet goed met mijn man, doordat hij moest besluiten afscheid te nemen van één van onze honden. En de huisarts kwam langs en nam alle tijd om daarover met mijn man te praten. Hij begreep namelijk, hoe geweldig kostbaar en mooi het leven voor mijn man is na het overleven van veel bedreigende ziektes. En die avond zei mijn man: we gaan een dag uitzoeken. De arts had hem gevraagd, wat mijn man voor zichzelf zou besluiten als het zo ver was met hemzelf. Heel uniek.
Albert, ik denk dat je heel duidelijk weet, wat jullie willen.
Dan zijn jullie verder dan menigeen.
Mocht je tegen “zaken” oplopen, die ook van belang kunnen zijn voor anderen, dan zou het best nuttig zijn die te melden.
Au revoir, dus.Geen inhoudelijke reactie maar blijk van waardering. Wat ’n mooie, afgewogen, zorgvuldige en interessante discussie.
Dank daarvoor.
AartAart, leuk de feedback. Ik was even “op zwart” gegaan op het forum bij gebrek aan inhoud. Blijf “en retrait” maar dit soort onderwerpen spreken me aan.
Steven
Ik ken een Nederlander die al heel lang geleden in Frankrijk een partner verloor en daarna kon doorgaan in het leven dat ze samen hier creëerden. En hoe! Stokoud, zichzelf, huis en erf perfect verzorgend en altijd een waardevolle invulling gevend aan alle vriendschappen om zich heen. Altijd blij met wat het leven nog biedt. Innig gelovig op een open en bespreekbare manier. Maar toch met zorgen over de beperkingen in de aanloop van de 90e verjaardag. En dagelijks geconfronteerd met het verlangen de partner terug te zien, verlangen naar hetgeen het geloof leerde over het leven na de dood.
Wat kan ik zeggen om gerust te stellen? Men kan hier lang en heel goed verzorgd worden in het eigen, zo vertrouwde huis. De thuiszorg is hier heel goed en de kosten daarvoor kunnen verrekend worden met de erfgenamen indien ze het inkomen en de spaarpot overtreffen. Men kan hier zelfs een inwonende verzorger krijgen.
De huisarts zegt: maakt u zich geen zorgen, u bent nog zo goed te pas.
Ik weet niet wat sterker weegt bij deze lieve kennis, het groeiende verlangen naar de reeds lang geleden overleden partner mèt het verlangen naar het hiernamaals of de angst de nu perfecte controle over het heden te verliezen door aftakeling. Verlangen of angst, wie zal het zeggen. Maar dat is niet van belang, wanneer je er met diegene over praat. Die gelooft zeker in een goede thuiszorg, maar wil ook meer weten over een goede begeleiding naar de dood.
En die begeleiding gaat wel eens mis. Zo maakte een ander mee, van wie de partner hersendood was en toch te horen kreeg dat er op een zware longontsteking moest worden gewacht voor het sterven. Niet met zieken of ouderen slepen, werd op dit forum opgemerkt, maar toch was vervoer naar Nederland noodzakelijk.Aart en Steven,
ook mijn waardering voor deze discussie met diepgang.
Veel nieuwe inzichten leren kennen.Christian
Ik sprak gisterenavond ’n psychiater en we kregen ’t over euthanasie en de mankerende wetgeving.
“Hoezo mankerend ?”, vroeg hij me, “Zoals ’t nu gaat, gaat ’t toch goed ?”
Ja maar, en die huisartsen dan, en de angst voor justitie, voor de familie ?
“Zoals ’t nu gaat, gaat ’t goed.”Peter (die zich de dubbele betekenis van sous le sable herinnerde en vooral de gelijknamige film met Bruno Cremer en Charlotte Rampling).
De kwaliteit van Franse psychiaters is omgekeerd evenredig met de aantallen medicijnen die ze voorschrijven evenals aan de duur van hun consulten…
Deze jongste opmerking van Steven mag-ie terugnemen want a) disqualificeert m’n gesprekspartner van gisterenavond, en b) draagt weinig bij aan ’t lopende discours en c) doet ernstig afbreuk aan z’n reputatie want wanneer vallen genezerikken elkaar nu af ?
Peter.
Ik weet niet wat je denkt Peter maar huisartsen zijn over het algemeen niet aan het werk s’ nachts. Afhankelijk van de secteurs en het aantal huisartsen kun je de mazzel hebben na middernacht nog een huisarts aan te treffen. Na middernacht gaat alles naar de poubelle hospitaliere: les urgences. Daarom worden er op het laatste moment stervenden binnengebracht omdat de familie niet weet wat ze moeten doen. Soms heb je huisartsen die hun no portable geven en beschikbaar blijven. Chapeau. Miscchien is mijn blik te gehospitaliseerd maar de kwestie van levensbeeindiging speelt vooral bij reanimateurs, pediatres, geriatres, urgentistes en neurologen, waarvan de laatsten altijd erg terughoudend zijn. De reanimateurs, daarentegen, zijn meer toegankelijk voor een geavanceerde levensbeindiging. Helaas is er een zeer grote heterogeniteit hier en kan het in le Cantal profonde heel anders liggen dan in La Rochelle om maar wat te noemen.
IngridPeter,
A) ken jouw gesprekspartner niet maar zijn opinie is veelzeggend en getuigt van weinig kennis van, dan wel betrokkenheid met de realiteit
B) het inschakelen van psychiaters bij “einde-levensproblematiek” in Frankrijk is niet aan de orde geweest en ik hoop ook niet dat zij daar een rol in krijgen.
C) ik heb niets tegen psychiaters maar wel tegen artsen die hun theorie ontlenen aan een Oostenrijkse neuroloog die al 75 jaar dood is en/of hun patiënten denken te helpen via het volstoppen met medicijnen in plaats van een goed gesprek met ze te hebben.Steven
Ja, Swaal, en z’n dossiers puilen uit van ongelukkige buitenlanders die ’t maar niet kunnen verkroppen dat ze hun zin niet krijgen of niet gekregen hebben. Hij behandelt ze als telkens terugvallende verslaafden, met ’n redelijke kans op ‘genezing’ of wat daarvoor geldt.
Ik heb opeens ’n andere definitie voor euthanasie : we brengen de boodschappers van onwelgevallige berichten zachtjes om.
Alle sterkte verder, want dan wordt ’n draadje net geroemd om z’n diepgang en zo, en hopla, daar gaan we weer.
Peter.
Bijdrage van JSWaal door de moderator verwijderd, want niet bijdragend. De bedoeling was een correctie/wijziging, maar op het verkeerde knopje gedrukt, met de excuses van uw moderator.
Wat is het goed te horen, dat een psychiater in Frankrijk zegt, dat euthanasie hier binnen zijn werkveld echt niet zo’n probleem is. De Nederlandse euthanasiewet – las ik net – maakt geen onderscheid tussen lichamelijk of geestelijk lijden, maar het is wel zo dat het lijden van een psychiatrische patiënt moeilijker te duiden is. De genoemde psychiater weet blijkbaar binnen zijn eigen kennisveld wat hier in Frankrijk de mogelijkheden zijn. Nogmaals, wat goed dat te horen!
Maar we praten hier met elkaar over mensen die weloverwogen voor Frankrijk kozen en daar hun plekje wisten te verwerven en dat plekje willen koesteren. Echter totdat zij inzien dat ziekte of ouderdomskwalen op zodanige wijze hinderen dat zij willen nadenken en communiceren over het moment waarop hun leven voldoende geleefd is. Dat moment bepalen ze helemaal zelf, werd terecht opgemerkt.
Waren ze in Nederland gebleven, dan waren ze ook op dat moment gekomen. Zij (voor)voelen hier echter meer onzekerheid wegens onvoldoende of onduidelijke afstemming, vooral wanneer ze geen professionele kennis en ervaring hebben, wat deze materie betreft. En als Nederlanders weten ze: zou er een wet inzake euthanasie tot stand komen, dan heeft de praktijk nog veel tijd nodig. En inmiddels schijnt de praktijk hier en daar in Frankrijk al verder te zijn, lezen we nu op dit forum. Hoe leerzaam! En hoopvol!
Ik heb begrepen, dat er posters zijn die elkaar wat langer kennen op dit forum via andere topics. Ze happen nog als jonge honden naar elkaar. Dat moet kunnen. Maar laten we ons uiteindelijk wel richten op de insteek van deze discussie. Ik google met velen op mogelijkheden binnen en buiten Frankrijk en ben zuiver theoretisch bezig. Werkelijke kennis over de praktijk heb ik helemaal niet en ik ken de medische wereld alleen als patiënt of partner van een patiënt. En over de begeleiding bij sterven weet ik nog helemaal niets. Daarin ben ik met velen zoekend en aftastend en de praktijk schuif ik nog graag voor mij uit, maar ik hoop er toch over te horen.
Eens mens oriënteert zich nu eenmaal op de toekomst. En dan komen er ervaringsdeskundigen aan het woord die ook hun eigen mening geven. Nou, dat wordt bijzonder gewaardeerd heeft menigeen al aangegeven.
Ik denk dat velen willen leren over dit onderwerp. Ze willen vast niet als umpire de over en weer flitsende knallers registreren. Is het niet beter elkaar te waarderen over hetgeen een ieder heeft te zeggen vanuit (al dan niet professionele) ervaring of vanuit de grond van het hart, dan wel vanuit stappen in een – nog onzekere – zoektocht? Niemand hoeft zich te verdedigen door aan te vallen. Oneindig deuce dan maar?
Je moet ingelogd zijn om een antwoord op dit onderwerp te kunnen geven.
