Al vele jaren praten overheid, vakbonden en werkgevers over een versoepeling van de regels op de arbeidsmarkt. Werkgevers willen meer varianten van arbeidscontracten invoeren en ontslagen bij reorganisaties gemakkelijker mogelijk maken. Op den duur is de werkgelegenheid daarmee gediend, is het hoofdargument van de werkgeversorganisaties. De Franse vakorganisaties hebben zich altijd verzet tegen de flexibilisering van de arbeidsmarkt.
De werkgeversorganisatie heeft de laatste weken krachtig aangedrongen bij president Hollande om mee te werken aan een versoepeling van de regels. Het mobiliseren van de regering is bij de syndicaten verkeerd gevallen en scheidend voorzitter Bernard Thibault (foto) van de grote vakbond CGT zal zich in de eerste dagen van januari al ‘met alle krachten’ verzetten. Want zaken als versoepeling van het ontslagrecht zullen volgens hem tot nog meer werkloosheid leiden. Thibault koestert geen enkel vertrouwen in het terugdringen in 2013 van de werkloosheid, zoals door Hollande voorgespiegeld. In de laatste 19 maanden is het aantal werkzoekenden voortdurend gestegen.
Scepsis heerst niet alleen bij de vakbonden. Volgens een enquête heeft nog slechts een kwart van de Franse bevolking vertrouwen in de pogingen van de regering om de overheidsfinanciën op orde te krijgen en niet meer dan 21% gelooft dat de werkloosheid zal dalen in 2013. Bovendien meent driekwart van de bevolking dat de gevraagde financiële inspanningen niet evenwichtig zijn verdeeld. Vooral bij links had men op dit punt meer verwacht, zo blijkt uit het onderzoek. De maandelijks uitgebrachte barometer over de economische en politieke stemming van de bevolking liet in mei van dit jaar een positieve stemming zien bij 45% van de Fransen. In december verklaarde nog slechts 29% optimistisch te zijn over de toekomst van de Franse maatschappij. Het traditionele optiimisme direct na presidentsverkiezingen is met een ongebruikelijke snelheid ineengezakt.
Weer een ander onderzoek zegt dat zes van de tien Fransen betreuren dat de franc is verdwenen en plaatsmaakte voor de euro. Algemeen was de verwachting dat door het verstrijken van de tijd – de euro werd als betaalmiddel in 2002 ingevoerd – de stemming zou omslaan naar een acceptatie van de nieuwe munt. Maar de economische en financiële crisis hebben de kritiek op de euro weer doen toenemen. De bekende, maar vaak onterecht geuite kritiek, dat de euro ‘alles duurder’ heeft gemaakt, blijft de nostalgie naar de franc in leven houden. Daarnaast wordt de kritiek op de euro nog gevoed door de algemeen heersende en zelfs groeiende ontevredenheid over ‘Europa’. Vooral de afgelopen zomer genomen beslissingen over het in stand houden van de euro-zone, ‘Griekenland’ en de overige Europese problemen, hebben het vertrouwen in de Europese munt er niet groter op gemaakt.
