Dit onderwerp bevat 97 reacties, 7 deelnemers, en is laatst geüpdatet op 5 jaren, 6 maanden geleden door 
-
Berichten
-
In de Midi Libre een mooie uiteenzetting over de nieuwe Franse regering. 18 zéér bekwame lieden van uiteenlopende signatuur. Zolang iedereen zich met zijn eigen missie bezig houdt zal het wel werken, maar indien er een nieuw fenomeen opduikt van algemene aard zal het niet meevallen om alle 18 op één lijn te krijgen.
Ik ben er eerlijk gezegd ook niet ontevreden mee, maar net als jij Henri, heb ik me wel afgevraagd hoe je met zo’n stel sterk uiteenlopende figuren moet regeren. In Nederland slaagden ze er al niet eens in om het in het algemeen eens te worden. Hier zitten ze nu gedwongen bij elkaar. Worden dat, ondanks het feit dat Macron uiteraard bepaalde eisen en voorwaarden heeft gesteld, niet vele konten tegen de krib? Wat helpt is dat de twee die afkomstig zijn van LR door hun eigen partij meteen op straat zijn gezet. Die hoeven zich dus van partijstandpunten niets meer aan te trekken.
Ik las wel dat er nogal wat associations zijn die zich grote zorgen maken over het ontbreken van een aantal ministeries/staatssecretariaten, waaronder enkele die door Macron uitdrukkelijk waren toegezegd of die onder Hollande wél bestonden. Zo is er geen ministerie van Emancipatie (toegezegd door Macron), geen ministerie van Logement (is er altijd geweest) en van Familie (bestond onder Hollande). Ook ontbreken ministeries van Jeugdzaken en Ouderenzaken. In de Midi Libre staat een overzicht van alle ministeries/staatssecretariaten met alle ministers/staatssecretarissen plus korte beschrijving en hun portret. Dat presidenten zelf mogen bepalen hoeveel en welke ministeries er onder hun regering zijn blijkt uit de volgende illustratie onderaan het artikel:
Inderdaad een overdaad aan ministeries. Naar mijn smaak zou een regering efficiënter werken als er naast een ministerie van Algemene+Buitenlandse zaken slechts 7 andere ministeries zouden zijn met ieder 2 tot 4 staatsecretarissen: 4 voor de kerntaken: Defensie, Veiligheid+Justitie, Financiën, Infrastructuur+Economie+Milieu en 3 voor de leuke dingen: Onderwijs+Cultuur, Sociale zaken+Werkgelegenheid, Welzijn+Gezondheid+Sport.
Dat zou veel discussies vanuit de ministerraad verplaatsen naar overleg binnen de ministeries tussen de betrokken staatssecretarissen en dat lijkt mij vruchtbaarder.Overigens als je iedereen een basisinkomen van 777 euro geeft kun je Sociale zaken+Werkgelegenheid ook opheffen.
Helemaal mee eens, vooral met het laatste. Maar Macron is tegen een universeel basisinkomen. Hij denkt nog steeds dat (vrijwel) volledige werkgelegenheid mogelijk is. Een illusie.
De franse senaat zou dit jaar een proefproject Basisinkomen opstarten in diverse gebieden, maar volgens mij hebben ze vanwege de verkiezingskoorts alles op sterk water gezet. En van uitstel komt afstel. Jammer.
Bosbess, Macron mag (en kan) dat niet zeggen, maar ik wel.
Ik heb het ook al eerder gezegd: als je in Frankrijk een basis-inkomen instelt gaat een grote groep fransmensen er lekker van profiteren.
Een basis-inkomen kan werken, maar niet met de mentalitiet van de fransen die een broertje dood hebben aan werken.
Een hele grote groep mensen die tegen Macron zijn hebben als belangrijke rede dat Macron de mensen (en zij denken dat ze dat dan verplicht zijn) meer dan 35 uur wil laten werken.Cees.
Ik ben het niet met je eens Cees, dat Fransen niet willen werken. Waar haal je dat in vredesnaam vandaan? Ongetwijfeld zijn er Fransen die niet willen werken, evenals er Nederlanders zijn die daar een broertje dood aan hebben. Maar als ik zie hoe sommige ouderen in de bloedhitte de hele dag in de brandende zon aan de weg staan te werken, hoe oudere mensen nog in de horeca bedienen (wat zwaar werk is zoals ik uit eigen ervaring weet), dan vraag ik me af waar je de moed vandaan haalt om te beweren dat Fransen niet willen werken.
Uit diverse proeven in verschillende landen is bovendien gebleken dat mensen die een basisinkomen ontvangen bepaald niet de hele dag op de bank gaan zitten of in bed blijven liggen. Wanneer ze nog kunnen gaan ze bijvoorbeeld studeren, vrijwilligerswerk doen, mantelzorgen enzovoort. Ieder gezond mens zoekt een zinvolle bezigheid, ook al is niet iedereen het er altijd over eens wat zinvol is. Maar dat hoeft ook niet.
Zie bijvoorbeeld het artikel dat ik in januari jl. op Nederlanders.fr heb geschreven over het basisinkomen. Lees ook de commentaren eronder. Dan kun je misschien begrijpen dat het systeem zichzelf terugbetaalt en zelfs rekening houdt met mensen die echt helemaal niets willen uitvreten. En dan praten we verder.
Waarom is volledige werkgelegenheid een illusie?
Nederland is er bijna, Duitsland ook en zelfs bij de Britten kan de werkloosheid nauwelijks nog lager. Volledige werkgelegenheid is helemaal geen illusie, maar je moet wel de juiste omstandigheden creëren en een goede arbeidsmoraal.
En daar ben ik het met Cees eens: internationaal gezien staat Frankrijk er slecht voor: Gemiddeld werken Franse arbeiders vergeleken met omliggende landen erg weinig. Dit wordt veroorzaakt door de korte werkweek, het hoge verzuim, de hoeveelheid vrije dagen en extreem veel stakingsdagen en de lage pensioenleeftijd. En dan ook nog eens één van de hoogste arbeidskosten. Ja, dan is volledige werkgelegenheid een illusie: wie wil er nou in zo’n land een fabriek plaatsen?Bossbes, ik heb geen zin om die hele discussie weer op te halen want je wilt het gewoon niet weten.
Ook toen zei je steeds ben het er niet mee eens.
Wat je ziet Bosbess zijn mensen die moeten werken omdat ze anders niks hebben.
56% contrainte nécessaire pour subvenir à ses besoins, staat er in een raport.
Maar jij ziet nog steeds die mensen werken dus houden ze van werken.
Nee lieve, als ze de kans zien om « les besoins » te betalen met geld dat ze gratis krijgen leggen ze er geheit het bijltje bij neer.Cees.
Bonjour,
Eigenlijk is het in de grond heel eenvoudig. De Fransen willen gewoon alles. Een maximaal 35-urige werkweek, keuze uit veel leuke goedbetaalde banen waar je niet te moe van wordt, uiterlijk met 55 jaar met pensioen, universele gezondheidszorg, gesubsidieerd wonen, een goede lunch met prima wijn, 6 weken vakantie, elke maand een bijzondere feestdag, gratis universitaire studie, maximumprijzen voor stokbrood en koffie, door werkgevers vergoede verzekeringen tegen alles, betaald verlof voor bezoek aan dokter en minnares, hogesnelheidstreinen en autoroutes naar Parijs (en nergens anders), lagere belastingen, de baas zijn van Europa en Frans als wereldtaal.
Macron heeft laten doorschemeren dat ze daarin hun zin gaan krijgen. Zodra duidelijk wordt dat dat niet gaat gebeuren, gaat zijn populariteit dezelfde kant op als die van Hollande. Ik voorspel dat hij maximaal 1 termijn vol maakt en dan nét als Hollande exit stage left gaat. Wellicht zelfs met nóg lagere waarderingspercentages. Terwijl de bevolking dan nóg gefrustreerder zal zijn dan ze nu al is omdat ze zich wéér voor een karretje hebben laten spannen.
Ondertussen gaat de rot in de constructie onder de verse laag Macronverf onverbiddelijk verder.
En begin me alsjeblieft niet wéér over dat basisinkomen, dat idee was volgens mij hier al grondig afgeserveerd. Daar heeft Macron dan weer wél gelijk in.
Salutations, Jos
Als je wat meer wil begrijpen van de franse werklust moet je het boek eens lezen van Gaël Brulé : Geography of happiness: a comparative exploration of the case of France.
Jij kijkt met jouw ogen en ziet wat je ziet, meer niet.
Al heel lang buigen mensen zich over de verschillen tussen het ene en het andere land, om te begrijpen waarom en hoe.
In Brussel wordt door de universiteit vaak dagen georganiseerd met lezingen.
Dit doen ze vooral voor het bedrijfsleven om uit te leggen welke verschillen er spelen en hoe er mee om te gaan.
Brulé zelf heeft onderandere onderzocht waarom twee vestigingen van één en het zelfde bedrijf, de een in Nederland, de ander in Frankrijk.
Nederland draait goed, Frankrijk hobbelt maar wat.
Hoe kan dat.
Ik zit over twee weken weer een week in Brussel en hoop weer een seminar bij te wonen.
De Amerikanen hebben een groot deel van Alstom gekocht, en al jaren gaan de geruchten rond dat in Aytré (bij La Rochelle) Alstom aan een zijde draadje hangt, en wellicht is het over een paar jaar echt gedaan.
Iedereen haalt zijn schouders op, niemand die er een stap harder voor loopt.
In plaats van zorgen dat de werkplaats rendabel blijft gooien ze er gewoon weer een stakingkje tegen aan:-)
En als Europa niet snel de regels goed uitvoert dan kun je Airbus over een paar jaar ook op je buik schrijven.
Ik kom uit een tijd dat alles wat chinees was, was bagger, en alles wat uit polen kwam was om te janken.
Wij lieten stalen casco’s van jachten in polen bouwen, en eenmaal in Holland zonken ze van al de gaten die erin zaten.
Tegenwoordig gaan de auto’s van de chinezen prijstechnisch langer mee dan de europeanen, en zijn de polen zo wijs geworden dat veel bedrijven liever daar dan in Frankrijk zitten.
Als de franse werklust dus niet snel veranderd zal straks iedereen een basisinkomen hebben, maar dan verplicht, ook wel chômage genaamd.Cees.
Ik zeg niet Cees, dat het in Frankrijk allemaal zo ideaal is. Ik haat het bij iedere verandering platgooien van de hele economie, ik haat het onpraktische en omslachtige denken van Fransen, hun moeite met het meekomen in en het aanpassen aan de nieuwe tijd. Dat je in een bouwmarkt komt en de verf die je wilt hebben blijkt een leeg vak te zijn. Je roept de verkoper en je vraagt wanneer die verf weer beschikbaar is. Antwoord: Hoeveel heeft u er nodig? Ik: Geen idee, maar dit vak is leeg, dat moet toch worden aangevuld? Jullie hebben toch computers? Waarop de arme jongen antwoordt, dat ik gelijk heb maar dat de eigenaar daar over gaat.
Ander voorbeeld: In een andere bouwmarkt hangt iets héél hoog. Ik haal ergens een kruk en pak het om te bekijken. Ondertussen neemt iemand de kruk weg. Ik leg het product dus maar op de grond. Een week later kom ik er weer en het ding ligt nog op precies dezelfde plaats. Dat zijn dingen waar ik niet goed van word.
Maar het heeft volgens mij niet te maken met werklust, maar met organisatietalent en efficiënt kunnen denken. Mijn zoon werkt ergens en hij zegt: “Als ze ergens een spijker in moeten slaan, staan ze eerst een half uur te delibereren waar en hoe precies. In de gemeenteraad idem dito: eindeloze discussies over helemaal niets, wat je met één hamerslag en binnen vijf minuten kunt afhandelen en waarvan je van tevoren de uitslag al weet. Daar word je doodmoe van. Alles moet ingewikkeld, anders deugt het niet.
Recente voorbeelden maken weer duidelijk dat de arbeidsethos in Frankrijk bizar is. Twee bedrijven in de Limousin zijn bijna dagelijks in het nieuws omdat ze bijna failliet zijn: een fabriek van reserve auto-onderdelen en een verwerker van vloeibare gassen. Voor beide bedrijven zijn curatoren op zoek naar nieuwe investeerders.
Om nieuwe investeerders te motiveren vernielen de werknemers in het ene bedrijf de machines waarmee onderdelen gemaakt worden en in het andere bedrijf worden gevulde gasflessen opgehangen aan een grote zuurstoftank met de mededeling dat die zal worden opgeblazen.
In Nederland is dat al voldoende aanleiding voor het UWV om een WW uitkering af te wijzen omdat de werknemer niet alles heeft gedaan om aan het werk te blijven. Franse werknemers weigeren zelfs maar te begrijpen dat dit onrechtmatige handelingen zijn, want sancties blijven uit.
Ja dan geef jij het maar een andere naam, ik noem het beestje gewoon werklust.
Ze hebben er geen zin in dat ding terug te leggen, of ze hebben er geen zin in die trap op te zoeken, of ze hebben er geen zin in het de klant comfortabeler te maken zodat die niet struikelt, of ze hebben er geen zin in het aan hun chef te vragen, of ze hebben er geen zin in…….
Als je dat ding bewust daar laat liggen heb je er ergens geen zin in, of dat nu organisatie is of wat dan ook, het blijft geen zin.
Dat kun je de werknemer niet kwamijk nemen, die is zo gemaakt.
Als je voortdurend door een betweterige gekleineerd wordt, dan krijg je vanzelf een instelling van een loonslaaf.
Op school al is eigen initiatief uit den boze, de meester heeft altijd het woord en altijd gelijk.
Een leerling met een beetje eigen initiatief moet dus van goede huize komen wil die daar niet tot z’n knieën afgebrand worden.
Als je geluk hebt ben je behebt met een goed stel hersens, en kun je snel omhoog naar een plek waar je boven een paar andere vogels zit die je kunt onderschijten.
Waar je ook gaat of staat in de franse cultuur, Hiearchie is onvermijdelijk.
Een beetje president heeft een eigen luchthaven of snelweg, een beetje burgemeester heeft een eigen school of straat, en een gendarme mag altijd meer dan jij, jij bent en blijft namelijk een van die onderste vogels.
Is het dan werkelijk zo dat het de schuld is van de opvoeding ?
Nee, net als godsdienst, of maatschappelijke status heb je het recht en de kans het anders te doen.
Gelukkig zijn die mensen er, en ik hoop dat de nieuwe président daar wat aan heeft en er mee om kan gaan.
Iemand zei me eens, we hebben de koning van de troon gestoken maar we hebben er steeds weer een nieuwe voor terug.
Ik ben ooit zo dom geweest mijn volledige naam af te geven, dat was een ernstige fout.
Fransen houden niet van adel en dat lieten ze weten ook.
Ik dacht dat ze dus niet van de standen hielden, iedereen gelijk !
En dat is juist nergens zo averechts als in Frankrijk, je vind nergens zoveel standen als hier.
Alleen laten ze dat niet merken door titles of namen, maar door gedrag.
Ik ben de leraar en ik heb gelijk, ik ben baas en jij hebt te luisteren, ik ben chef en jij luisterd naar mij.
Vorige week kwam ik met mijn C8 bij de decheterie, Stop.
De beveiliger wees naar de voorkant van de auto waar een sticker zit van een zeilboot.
Bedrijfsauto, verboden toegang.
Niet waar, wel waar.
Weet je, je kunt dan die gozer een ongekende knal tegen z’n kop geven, maar hij doet alleen maar wat zijn chef gezegd heeft : als er stickers op een auto zitten zijn het bedrijfsauto’s. Punt.
Ik ga naar huis en zet de doos in onze berlingo zonder stickers, onze bedrijfsauto.
Eenmaal leeg begin ik voorzichtig de discussie, en al snel vlogen de vonken eraf.
Bewijs het maar jongen, ik ga de C8 halen.
Kenteken buldert hij.
Met zijn vinger zoekt hij het papiertje af.
Staat er niet op hé ?
Als ik de sticker eraf haal mag ik er op.
Zucht, ik heb er een zondag over gedaan de zaak te overdenken, tegen m’n principes de sticker eraf halen, of maar toegeven.
‘T deed zeer.
Is dat de schuld van de schoolmeester, zijn ouders, de burgemeester, of zijn chef ?
Heeft die jongen dan helemaal geen capaciteiten om zelf te werken aan zijn eigen toekomst.
Daar heeft hij helemaal geen zin in.
Werklust Bosbess, en ik heb het niet alleen over een hamer of een schop, werklust is er aan werken, er voor gaan.
Gelukkig hebben heel veel fransen voor Macron gekozen die energie uitstraalt, en misschien over vijftig jaar zeggen ze in de wereld : Frankrijk is veranderd toen de jonge président kwam.
Het is toch te zot voor woorden dat je alle landen om je heen ziet floreren, en je krijgt het maar niet voor elkaar.
Spanje en portugal hebben een betere en snellere economische groei dan Frankrijk, hoe is het mogelijk!
Zelfs Jos zal dan glimlachen:-)Cees.
Jean-Paul Sartre, Michel Foucault, Simone de Beauvoir, Bernard-Henri Lévy.
Er is misschien een reden waarom Fransen eerst denken en dan doen. De juiste maat spijker uitkiezen, uit het assortiment, het enige geschikte model hamer naar voren halen, nadenken en discussiëren over over de hoogte van de plaatsing, het gewicht van de hamerkop inschatten en voorzichtig maar kaarsrecht de spijker de lambrisering inslaan.
Wellicht worden nog overwogen hoe vochtig het hout is, of de spijker van gehard blauwstaal of gegalvaniseerd moet zijn, en de toekomstige mogelijkheid om het ding schadevrij weer te verwijderen. Slapen de kinderen door het hamergeklop heen? De familie, de kinderen zijn altijd in het centrumbeeld van de Fransman.
Dat het allemaal tijd kost, dat het niet efficient is? Belangrijk is of de spijker voor de gezamenlijke lunch, of beter daarna in het hout geslagen kan worden. Het klusje kent toch een zeker risico, dat je beter zonder wijn kan uitvoeren. De centrale vraag dient zich tijdens de lunch al snel aan; waarom moet er eigenlijk een spijker in de lambrisering? Is het niet beter de lat te laten hangen zoals het was? Heeft de kleine beweging van het huis in de voorgaande jaren, nu niet net gezorgd voor deze spanning, die de lat te veel was geworden? Zou de nieuwe spijker niet zorgen voor een verplaatsing van het probleem? Dat de andere lat los laat?
Met een vers stukje brood, worden de resten uit het pannetje kipbouillon bijeengeveegd, over de verte kijkend bedacht hij zich, dat uitzicht een spiegel kan zijn, jij ziet de wereld, en andersom.
Het grootste probleem is dat na al die overwegingen de spijker van het verkeerde materiaal is en onjuist op de verkeerde plek wordt geslagen waarna het spel opnieuw begint. Het gewenste eindresultaat komt steeds verder weg te liggen en de timmerman krijgt de schuld.
Mooi geschreven en vol met waarheden ratatouille.
Toen ik in Israel woonde had ik een huisje in een kibboets.
Nog steeds durf ik te beweren dat dit het meest perfecte leven is wat er bestaat.
Er is geen haast, er is geen competitie, er is een perfect sociaal leven, jaloezie is ver te zoeken, er is tijd om te leren (de beste studenten komen uit kiboetsiem) er is tijd om te ontspannen.
En er was een staatskas die boordevol zat zodat zieken en hulpbehoevende konden worden geholpen.
Iedereen werkte, mijn oude overgroot-tante was 96 en werkte nog altijd elke ochtend op de wasserij.
Opie veegde wat in de koestal en gaf de kalfjes melkpoeder.
Het kon omdat men voor lage kosten (salaris was ongeveer 300 euro per maand voor iedereen hetzelfde) en voor gewone prijzen de melk, tomaten en andere diensten verkocht.
Eigenlijk het tegenovergestelde van de situatie hier : enorme loonkosten tegen verkoopkosten.
Het mooie is dat je tijd en rust hebt.
Ik kan me voorstellen dat jij daar boven in de bergen met de koeien die tegen de heuvels op grazen, de buurman met de zeis, en de was van de buurvrouw aan de straat, dat je daar heerlijk woont, wat een rust en zaligheid.
Maar ik denk ook dat jij wel een goede verzekering hebt, en als je ziek wordt wel ergens wat hebt liggen om eventueel een nieuwe elektrische radiateur kunt laten ophangen omdat het te koud wordt voor jouw oude botten.
Misschien ben je zelfs wel een van die mensen die hun huis in Nederland hebben verkocht voor acht ton cash, in Frankrijk een huisje hebben gekocht voor vijftig duizend, er een tonnetje tegenaan gegooid hebben voor de verbouwing, en de resterende zesenhalf rustig nuttigen en met veel plezier elke dag een roseetje drinken op het terrasje om de hoek.
Wat een zwitserlevengevoel, leven als een god in frankrijk.
Alleen is die god voor het overgrote meerendeel van de fransen ver te zoeken.
Ze moeten knokken om te overleven vaak met een baan die ze helemaal niet leuk vinden, en ze stromen over van de stress.
Natuurlijk kan die lat blijven hangen, en berg de hamer en spijkers maar weer op, maar dan ?
Wie verdient hier de kost ?
Wie zorgt er voor dat die kas gespekt wordt waar ze allemaal uit moeten eten ?
De kiboets bestaat niet meer.
Het is nu een gewoon dorp met bmw’s en dikke toyota’s in de straatjes.
Het grote publieke zwembad is een partycenter, de meeste hebben een eigen zwembad in de tuin.
Het gezamelijke restaurant waar we elke sabat zo veel lol hadden staat leeg.
De kleermakerij zit dicht, de mensen lopen nu in jeans en gucci.
Ze verdienen nu tien keer zoveel, kunnen op vakantie, naar een echt restaurant.
Een paar kiboetsiem bestaan nog, gevoed door het orthodoxe geloof van zowel joden als christenen blijven ze zich koesteren aan hun omheinde dorpje.
Er zal best wel iemand zijn die ze zal helpen als ze dat nodig hebben ooit.
Die wereld van jou veranderd, daar kom je niet omheen.
Het is juist de balans die weer even goed gelegd moet worden van die wereld.
Stel dat er nu een van die jongens opstaat en de hamer pakt, een paar ferme klappen de de klus is geklaard.
Dan hangt de lat weer voor jaren goed, en kan iedereen gezellig door kletsen met een roseetje.Cees.
Ja, maar zo’n ‘ik doe het even’ jongen moet je net in de buurt hebben, een doorpakker of aanpakker.
Die niet alleen die ene plank vastzet, maar meteen het hele huis even inspecteert… ;>)Maar ik kan me voorstellen dat die kibboetsperiode ook een romantische, genoegelijke tijd is geweest.
Enkele tientallen jaren geleden hoorde ik ook van die verhalen over de kibboets, hard werken op het land, maar in de avond gezellig samen met prachtige mensen.Mijn eerste avontuur ging niet zo ver, maar ik maakte een reis door Marokko, ik sta nog te trillen van opwinding als ik aan die tijd terugdenk, wat was dat een enerverende ervaring! Gelukkig had ik ook vrienden in Nederland die verre reizen maakten, een ging zelfs helemaal naar India, en zo konden we verhalen en ervaringen uitwisselen. Dat versterkt de vriendschap alleen maar.
Er is er veel veranderd, maar ook weer niet; jonge mensen maken nu ook verre reizen, zoals naar Australië om te gaan backpacken en beleven het een en ander. Het reizen is iets makkelijker geworden, en een sabbatical periode is een verrijking van je leven.
Maar, ik geef toe dat ik wel wat offtopic gegaan ben met mijn reaktie op je kibboetsleven. Voor de nieuwe Franse regering is er geen tijd voor retraite, er moeten plannen gemaakt worden die plankjes vastmeppen overbodig maken.
Dat denk ik toch niet ratatouille.
Ik denk dat reizen een belangrijp begrip zijn voor de rest van je leven.
Ja ik weet het ook, er gaan franse jongeren naar Autralie om daar te backpacken, en de meesten willen niet meer terug naar frankrijk.
Ze krijgen daar een studievisum, hebben een baantje in de avonduren, en betalen hun studie zelf.
Al met al houden ze aan het eind van de maand meer geld over dan in frankrijk.
Maar goed, over reizen en jij denkt dat je afdwaalt.
Het is juist goed om eens goed af te dwalen in je leven, maar dan heb ik het niet over of topic.
Iemand vertelde me eens dat hij ook een sahara reis had gemaakt, mee met een stam.
Hij zei toen met een traantje in de ogen: “dan ben je heel erg miezerig klein”
Ik ben na school in de ofshore terecht gekomen, en daar werk je bijvoorbeeld maanden en dan heb je vier maanden vrij.
Zo heb ik in die periode bijna de hele wereld afgereisd met m’n rugzakkie.
Het maakte niet uit waar je woonde, wij bouwde die platforms en of je nu van amsterdam of van Tokyo vandaan kwam deed er niet toe, als je er maar was.
In Frankrijk is reizen helemaal niet populair.
Als je in Frankrijk een cv laat zien met een gat van een half jaar vraagt de potentiele baas zich op z’n hoofd krabbend af of dat wel verstandig is zo’n knul aan te nemen, stel dat hij weer een jaar wegglipt.
Reizen wordt dus niet als een pluspunt gezien in Frankrijk, terwijl dat in de meeste andere landen wel zo is.
Al mijn opdringerige geduw naar de jeugd toe om eens de rugzak te pakken worden dan ook door zowel de ouders als de leerkrachten fel bestreden.
Ga maar een paar weken naar Martinique of Reunion.
Al onze trouwe franse vrienden en familie zijn mensen die allemaal engels spreken, allemaal internationale jobs hebben, en allemaal meteen zeiden “eindelijk een president die engels spreekt”.
De studenten gingen masaal de straat op met de arbeidswet van El Khomri, meestal opgejuint door de leerkrachten.
Ik had toen een groep bij mij thuis en ik vroeg ze waarom, en ik zei ze dat dankzij die arbeidswet ze tijdelijk in engeland duitsland of elders kunnen werken.
Daar hebben ze die wet namelijk al jaren.
Ik werd door de leiding van de universiteit op de vingers getikt, ik mocht me niet met politiek bemoeien, daar zijn studenten niet voor.
En de leraren dan?
Een week later kreeg ik een schrijven: project afgesloten.
Juist door andere culturen te zien, juist door meer talen te spreken, juist door je zo nu en dan eens heel erg netelig klein te voelen dat je wel janken kan, daar wordt je groot en sterk van.
We hebben een land met softies, ze willen elke avond thuis op de bank zitten, of met hun vrienden in mooie kleertjes en een Iphone op een terrasje de bink uithangen.
Ze hebben niet in de gaten dat er straks harde munten moeten worden verdiend, dat straks de schatkist helemaal leeg is en dan is het gebeurd, op, fini.
Deze softies worden leerkrachten, rechters, advocaten, ministers, ….
Nooit geen reis gemaakt buiten Martinique of Reunion, en die moeten het opnemen tegen die Ôllanders en Duitsters die de wereld afstruinen, net als in die goeie ouwe tijd.
Een klein voorbeeldje is bijvoorbeeld onze oude Chambres d’Hôtes, altijd vol, mensen uit de hele wereld.
Drie andere Chambres d’Hôtes hebben amper een kamer geboekt.
I like to have a room.
Pardon, je ne comprend pas, no anglies pleezzeh.
Verbreed je kennis, kennis maakt macht, en als je elders in de wereld ziet hoe het werkt is de stap naar een nieuwe plank, een hamer en een hand vol spijkers heel dichtbij.Ps, Als ik minister was zou ik al die vluchtelingen op een bus naar de Auvergne brengen, banden lek prikken en laat ze maar gaan.
Moet jij eens zien hoe snel daar de boel weer bloeit.Cees.
Ik kan wel enige synergie ontdekken in het reizen door de woestijn en het reizen over de zeeën.
Je kan letterlijk alle kanten op, maar het lijkt wel of ieder schip en elk kameel zijn doel heel zuiver voor zich heeft liggen. De koers is bepaald. Het mooie van zwerven is dat je dat doel minder omlijnd hebt, maar iets directer inspeelt op gevoel, op intuïtie. Zo kom je op plaatsen en ontmoet je mensen die je verrassen.Frankrijk heeft veel te bieden, maar het duurt een tijdje voordat je beseft wat de plaatselijke codes zijn, de manier van omgang, en dat de locals je laten zien waar ze voor staan, hulpvaardigheid is er meestal wel, maar inschatten van politieke voorkeur is al een stuk lastiger. Voor de bergboer is de EU belangrijk zodra er geld zijn portemonnee instroomt, maar ze hebben het liever cash, en ze stemmen tegen.
Ik woon hier niet om te flierefluiten met een glaasje rose, maar had een plan met een pand en voer dat gestaag, en continue uit. Zo draag ik ook bij aan het dorpsbehoud, en anders dan de maison secondair bezitters, ben ik er ook in een barre winter.
Vanuit mijn kant bezien is het aangeboden Franse beeld en leefverwachtingen anders dan die vanuit de buitenstaander. Je zit er wel midden in, maar hoort niet tot de ‘innercircle’, en zeker niet tot de clan van het geïsoleerde dorp. Je doet half mee, maar bent wel afhankelijk van je medebewoners.
Het is soms wat lastig om onderscheid te maken tussen het een en de ander, als ook enige vorm van overleg wegblijft, is het soms raadselachtig waarom sommige dingen plaatsvinden. Of waarom je er buiten wordt gehouden. Iedereen weet dat de weg opengebroken gaat worden, maar jij niet, dat soort dingen. Dat is lokale politiek. Denken ze dat het voor mij niet belangrijk is? Maar ik glimlach om dat soort momenten, ik ben veel vriendelijker dan menig stugge bergbewoner, en maak ook geen geheim van mijn politieke kleur.
Pas als mijn hond wordt aangereden en niemand zich meldt ben ik alle staten. Dan zie je het water zich scheiden, voor een boer is een hond minder dan een koe, maar hij moet wel werken, voor iemand uit het land van de dierenpartij is dat een felle discussie waard. Dan laat ik mijn wens tot intergratie varen, en kom ik op voor mijn belangen.
Ik denk ook niet dat mijn woonomgeving veel aandacht zal krijgen van de nationale politiek, het is couleur locale, die je het beste met wat subsidie tevreden kan houden, als het volk ook hier wegtrekt, ligt die glasvezelkabel (die in 2027 aan moet landen), er vrijwel voor niets, en rukt de boomgrens nog verder op.
Het bewerken van het stugge land en het vreten van de koeien bepalen de dagelijkse agenda, mijn ene buurman heeft er zes, de ander een veelvoud. De seizoenen kan je indelen in de landwerkzaamheden om de cyclus in stand te houden. En zo zwerft en meandert het leven voorbij.Cees, wellicht is dit dé methode om Fransen meer werklust te bezorgen?
@Cees, lees dit artikeltje eens.
Merkwaardig dat jij denkt dat Fransen lui zijn, ik neem hard werkende Fransen waar en zelfs gepensioneerden zijn heel actief.
Mijn Rijswijkse buurman heeft in Nederland, België en Duitsland en Frankrijk een identiek magazijn en distributiecentrum opgezet en kwam tot de verrassende ontdekking dat de Fransen in 35 uur meer presteerden dan de Duitsers in 40 uur.
De hoge productiviteit van Fransen wordt veroorzaakt door het gegeven dat laag-productieve banen in Frankrijk in het geheel niet meer bestaan. En dat wordt weer veroorzaakt door de (in verhouding) veel te hoge loonkosten.
Ik vermoed dan ook dat de magazijnen en distributiecentra niet werkelijk identiek zijn ingericht. Dat kan bijvoorbeeld door de laagproductieve banen die in NL en DE door studenten en parttimers worden ingevuld weg te automatiseren. Het eindresultaat is hetzelfde werk in minder arbeidsuren.
Ik heet geen Cees, maar ik het het artikeltje van Henri ook maar eens opgeslagen. Daarmee blijkt Henri de discussie over het universele basisloon toch weer te hebben geopend. Eens komt het er, daar ben ik van overtuigd.
Al die verschillende wetten, regels, overheidsinstellingen en controle-organen die allemaal een ander uitkeringkje dienen, moeten gemakkelijk kunnen worden vervangen door één uitkering, zonder verplichtingen, dus zonder controle, zonder dure gebouwen plus onderhoud, voortdurend wijzigende administratie plus bijbehorend personeel (waaronder rechters, OM en door de overheid betaalde advocaten vanwege de eindeloze stroom aan bezwaar-, beroeps- en strafprocedures). En vergeet niet de klachten over al die instellingen bij de Nationale Ombudsman.
De wolven rennen al een tijdje achter de kar aan. Het is ze makkelijk gemaakt in de lente, geen sneeuw meer te bekennen, en smakelijke herten voor de lunch present. ‘Les chevreuils sont bien en 2017’. Mochten ze variatie wensen, een zoet eendje onderweg gaat er ook wel in.
Dat eendje ‘Le Canard enchaine’ laat zich niet makkelijk vangen, en regelmatig horen we van ze in de Franse politiek. Dit oorspronkelijk satirische blaadje wast met regelmaat oren van zittende politici, ongeacht politieke kleur, sexe of ras. En nu volgt het eendje de karrensporen van president Macron en zijn ploeg. Laat Richard Ferrand (minister de cohesion des territoires) nu ook een klein beetje de verdenking op zich hebben geladen ooit gedacht te hebben aan zichzelf of aan de familie. “la saga des locations familiales”
Want wat blijkt volgens de onderzoekende eendenkuikens?
Zijn zoon is een korte tijd bij hem in dienst geweest, en kreeg voor vijf maanden werk nog geen € 9000,- uitbetaald. Hongerloontje.
Richard Ferrand was lang (vanaf 1993) directeur generaal van een grote Mutuelle, een plusverzekering die veel mensen hebben afgesloten, en in die hoedanigheid zou hij een hokje hebben gehuurd van 384m2 om in te werken, waarbij de eigenaar Sandrine Doucen zijn partner was. Hoe je de zaklamp er ook op zet, het was de goedkoopste aanbieding, iedereen wist ervan, het was geheel transparant, moralistisch zuiver, maar de wolven roken bloed.
Le Pen is een geslepen wolvin, achtervolgd door claims dat ze misbruik zou hebben gemaakt van subsidiegelden, is ze niet te beroerd om zelf ook even achter de kar aan te jagen, opportunisme is haar niet vreemd. Dus roept ze nu om het hardst, dat de nieuwe minister moet aftreden, ‘belangenverstrengeling’ klinkt in haar gehuil.
Dit normale Franse gedrag, goed zorgen voor jezelf en je naasten, is iets dat in extreme vorm népotisme genoemd kan worden, het verrijken van je naaste omgeving door banen en opdrachten te schenken, en alles in eigen kring te verdelen. In mijn dorp de gewoonste zaak van de wereld, een manier die erfelijk overgaat van vader op zoon. Hij burgemeester, zoon burgemeester. Even een bvt’je opstarten (een SCI) voor een samenwerking is ook normaalste zaak van de wereld, mijn tandarts heeft er drie, maar in de ogen van de Canard is het verdacht.
Macron heeft er een punt van gemaakt, en gaat de strijd aan met dit oude gebruik; En Marche! Dus deze schaduw komt hem slecht uit, want dat is het, een reflectie van niets. Het mooie van de Canard is dat iedereen het oppikt, dat niemand gespaard blijft, maar ook dat het ook wel eens een ‘canard’ is. Zoet om te verteren, maar slechts prikkelend tijdens de bereiding.
@Henribik.
Je haalt twee dingen door elkaar : productiviteit, en werklust.
Iemand kan ontzettend hard werken en bergen omzetten, maar als die er van af kan is die weg.
Iemand kan ook ontzettend van zijn werk houden, maar een productiviteit van drie keer niks hebben (ik zie ze vaak langs de weg met een bezem en een schop, grapje)
Ik ga niet beginnen over de productiviteit, ik vind die discussie te moeilijk omdat ik me er nooit in verdiept hebt.
Ik weet dat mijn partner de scores hoog legt voor de fransmens, maar laat ik daar ook even een kanttekening bij zetten (vind hij niet relevant terwijl ik daar toch wel een zwaar wegend punt in zie)
Het personeel heeft een afgesproken salaris, en ze werken er hard voor, dat mag gezegd.
Echterrrr …… de een werkt van negen tot vijf, de ander van acht tot vier, maar je hebt er ook die van negen tot zeven werken, of langer zelfs.
Ze krijgen er geen cent meer om, de enige opdracht is het werk doen wat er te doen is, punt.
Aan het einde van de rit zie ik dan bijvoorbeeld ; project loopt nog even door vanwege dingen die nog niet af zijn.
Brussel was 4 jaar werk, dat werden er 5.
Uit de praktijk zie ik het anders, maar dat is persoonlijk.
Ik huur een huisschilder in, die begint te kwasten, ik vraag me af waarom hij de ramen niet afplakt, teveel werk.
Zijn keus.
Ik doe voor de lol met hem mee als hij weg is, en wat blijk, ik ben ruim twee keer sneller.
Dat is nog maar een voorbeeld.
Als ik ooit tijd heb wil ik me wel eens meer in die productiviteit storten maar ik ben bang dat ik gelijk heb, gezien de hoge kosten van werk wat niet alleen kan komen door de belasting.Over de werklust van de fransen zijn genoeg raporten te vinden die mijn beweringen ondersteunen.
Meer dan zestig procent vind werken een opdracht om te overleven, zij gaan absoluut niet met plezier naar hun werk.Over dat basisloon heb ik duidelijk gezegd dat ik er voorstander van ben, maar het gaat niet lukken in Frankrijk.
Dat Iraanse onderzoek is oud, maar idd het kan.
Ik vraag je wel dat raport met aandacht te lezen want er staan nogal wat dingen in de de wenkbrauwen doen optrekken.
Zo lees ik in een passage dat het onderzoek niet helemaal eerlijk valt te beoordelen omdat in diezelfde periode er sancties op Iran werden gelegd.
Ik lees ook ergens dat de deelnemers hun testaandeel drie maanden te laat kregen.
En elders lees ik ook dat diegene die niet eerlijk waren er uit werden geschopt.
In Canada, en ook dat heb ik al eerder tegen bosbess gezegd, werd de test uitgevoerd zonder af te spreken voor hoelang deze zou duren.
Men weet dus niet hélèmaal zeker of die mensen gewoon zijn blijven werken omdat ze dat leuk vonden, of omdat ze bang waren dat morgen de test zou stoppen.
Met het basisloon in Finland wordt volop gespeculeerd dat het een test is of een basisloon voor iedereen kan werken.
Dat is een onjuiste aanname.
Finland doet momenteel een test waarvan overigens nog steeds geen resultaten bekend zijn, onder tweeduizend werkeloze jongeren.
Dus lees goed, NIET onder 2000 Finnen !
De bedoeling van de test is OOK NIET om te kijken of een basisloon kan werken, maar is uitsluitend bedoeld om te kijken of de jongeren daardoor sneller de arbeidsmarkt op kunnen.
Kortom, er wordt volop geprobeerd, maar echte beproefde resultaten zijn er niet.
Maar laat ik je iets anders verklappen ; in Frankrijk proberen we al decenia lang de fransozen engels te leren, zullen we het maar niet over het resultaat hebben ? (18 % van de universitairen kunnen zich amper behelpen)
In Brazilie en Argentine begrepen ze begin2000 dat Europa lonkt voor export.
Masaal gingen de mensen naar de avondschool en in no time spraken ze engels.
In Iran lopen mensen rond die snakken naar vrijheid, naar een leven zoals wij, natuurlijk hebben die een andere mentaliteit.
In Canada is het project ook « geslaagd », maar als je in canada geen baan hebt wordt je gezien als een loser.
Als je in Frankrijk geen werk hebt zegt niemand er wat van en de meeste zijn er nog trots op ook.
Frankrijk heeft er voorlopig helemaal de mentalitiet niet voor een basisloon in te voeren.
Op een rondvraag onder de fransen die ik ken ondersteunt pakweg iedereen mijn beweringen, maar goed, dat zijn allemaal mensen die een goede baan hebben.
Ik ken geen werkelozen om te vragen of ze zouden gaan werken als ze voor niets geld kregen.
Wel weet ik me een leuke ontmoeting te herinneren : Voor een restaurant stonden een aantal mensen met borden en scandeerde teksten.
Een vertelde me dat hij dus staakte.
Ik vroeg wat hij deed.
Niets, chômage.
Het feit ook dat de burgers bijna een minister hebben gelynched omdat hij voorstelde dat iemand die geld krijgt ook wel een paar uur kan werken voor de maatschappij, zegt me verder genoeg in mijn standpunt te blijven geloven.Cees.
Het voordeel van HD is, dat je in detail de witte knokkels ziet spannen, de pezen zweten, en de grim van het gezicht kan lezen. De Macron vs Trump shake, de wat uitgezakte vlezige homp tegen de schriele maar pezige kantoorvlerk. Met jarenlange squash training, of wat anders.
Maar los van de finesse in beeld, en de gulzige aanwezigheid van de media op dat moment, viel de schouderduw van Trump -die zijn aanwezigheid paradeerde- alle journalisten op. De Montenegro president zwalkte bijna door de knieën, op dat bruin getinte podium.
Dat net besloten was dat Montenegro zich NAVO lid mag noemen, kan daar een rol bij gespeeld hebben, immers, de rol van Rusland om te stoken is dan wel officieel tot een halt gekomen, judoka Putin heeft in worstelaar Trump een goede medestander gevonden, wat duw- en trek werk, en voordat je het weet lig je onderuit. Moet allemaal nog onderzocht worden.
De uitbreiding van de NAVO en de samenwerking op het terrein van defensie binnen de EU, zijn niet hetzelfde, maar de een kan de ander vooruit helpen. De problemen waarmee we te maken hebben komen ook aardig overeen, Eurocommissaris Sir Julian King noemde als voorbeeld de cyberaanvallen die een groot risico voor de samenhang binnen de unie en het democratische proces kunnen zijn.
Montenegro is kandidaat-lidstaat, op de ‘to do list‘ staan wat rode kruizen, (klimaat en milieu, visserij en budgettering lopen hopeloos achter (de corruptie bestrijding ook), maar er is toch ontwikkeling op volledige synergie met onze wensen. Wetenschap en onderzoek, onderwijs en cultuur -daar heb je ze weer- zijn al geheel ok. Premier Duško Marković legt overigens de twee in een zin bij elkaar: “NAVO en EU zijn een garantie op vrede en veiligheid”, zo zei hij.
Na de bierpul ontboezeming van Merkel, die ook de verdieping van de EU, en een wat meer zelfstandige houding ten aanzien van de VS bespreekbaar maakte, kan er ook naar een ander kernpunt van de gezamenlijke EU worden gekeken, onze defensie.
Dit -altijd moeilijke dossier- ligt meestal onder, er boven de krant van vandaag en daarboven de actuele zaken, en geheel bovenaan de goodwill dossiers, die de roamingkosten van uw mobiel verlagen, in een roze enveloppe.
Los van de uitbreiding van de NAVO, kan ook een betere samenwerking ontstaan door de EU partners onderling. De voorzichtige oefeningen met battlegroups (spreekt men dan EU’s onder elkaar?) de inkoop order van marineschepen voor België en Nederland, de gezamenlijke patrouilles boven de BENELUX zijn in dat opzicht wonderlijke kinderstapjes.
Merkels eerste slok was nog niet weg gespoeld, of visioenen van zelf te produceren en samen te gebruiken spullen die je nodig hebben bij de bescherming van het grondgebied, de grenzen, kwamen over. We hebben een goede industrie, maken prachtige dingen en kunnen veel, waarom zetten we dat potentieel niet beter in?
Kan er een sterkere klontering binnen de EU ontstaan die daardoor de NAVO ook een meer Europees tintje gaat geven? Tenslotte moeten we bijlappen tot 2%, en die uitgaven kunnen beter ook hier worden gedaan, met eigen kennis en techniek. Wellicht ook met EU innovaties, kleine drone’s, centra tegen cyberaanvallen, Franse jets of Zweedse. Ik noem maar een paar voorbeelden.
Het is een kans die de EU niet moet laten liggen, neem de sterke onderdelen van elkaar, bouw die samen, vergeet de onderlinge jalousie, trots en wantrouwen, maar profiteer van elkaars kracht. Gun elkaar orders, en bouw samen iets nieuws. Pas dat in de huidige strategie van de NAVO, en bereik zo twee doelen ineen. Strategisch altijd een winner, twee in een. De koopman ruikt kansen, nu nog een stevige handdruk.
http://www.nato.int/cps/en/natohq/topics_49736.htm
‘With the ratification of the Accession Protocol by all parliaments in NATO member states, Montenegro will be able to accede to the Washington Treaty and become a full member of the Alliance. The accession process is expected to be completed by early June 2017. ‘Het 29e lid van de NAVO, Montenegro, zal waarschijnlijk op 5 juni 2017 officieel zijn.
Het vuur aan de schenen van Richard Ferrand van 1993 tot 2012, de directeur général van de Mutuelles de Bretagne. Ferrand -een van de oprichters van de ‘En Marche!’- beweging, zal zijn motieven en moralistische houding die hij regelmatig heeft verkondigd op de Franse tv, nu moeten incasseren tot de luwte weer terug keert.
Op Youtube is een video’tje geplaatst waarbij de indruk gewekt moet worden, dat de verdediging van Ferrard lijkt op die van de rechtse kandidaat Fillon, (tijdens de verkiezingen beschadigd na onthullingen). Opmerkelijk is dat die videosplitscreen opvallend mank gaat in de vergelijking. Ze spreken een andere taal. youtube
Richard Ferrand fut, de 1993 à 2012, le directeur général des Mutuelles de Bretagne, qui fédèrent plusieurs mutuelles de santé du Finistère. Selon Le Canard enchainé, lorsque la société s’est mise en quête, en 2011, de locaux commerciaux à louer pour un nouveau centre de soins, la préférence a été donnée à la Saca, une société civile immobilière (SCI), qui allait notamment être dirigée par l’avocate brestoise Sandrine Doucen, épouse de Richard Ferrand.
De EU draait aan het grote wiel en stevent met de boeg richting het Oosten, waar de andere grote roerganger nu juist naar het Westen aan het kruisen is. De reden van dit maritieme spel, is het besluit van de VS, om niet te voldoen aan haar handtekening, en een streep te zetten onder de opwarming van de aarde.
Nicolas Hulot, de nieuwe ministre de l’écologie heeft zijn kans niet gegrepen de afgelopen dagen, toen de wereldleiders aan het woord waren over het debacle Trump. We waren blij in Parijs, de afspraken om de opwarming te beperken tot minder dan 2 graden, de vervuilers die het meest hadden geprofiteerd voorop, de derde landen -die compensatie was beloofd- schuchter. Het ‘feestje van Hollande’ (met een act van jive dancing Obama) duurde tot diep in de nacht. Dansen zoals ze dat deden op de nacht van de Titanic. Eindelijk na Kyoto zou er echt iets gebeuren, de tranen biggelden, de zoute tranen.
Het besef dat alles met elkaar samenhangt, dat de rommel die de rivier de zee in laat stromen ergens anders weer opduikt, die wetenschap drong langzaam door. De EU was niet alleen, China niet, Rusland en de VS niet. Samenspel was nodig. Maar de VS wil solo, en zeilt alleen over de oceaan.
Kapitein Juncker beviel stuurman Merkon de nieuwe koers zo vast te houden tot nader contact. “Voort moeten we, voort,” zo zei hij.
De gele smog, die traag zwierde boven de metropolen in China, was niet zichtbaar op de radar van de -onder de wat gerafelde vlag- varende EU transitielijn. De instelling van het apparaat was onlangs veranderd na een update van de software, gele kleursegmenten waren vervangen door groen, en het scherm flikkerde ook niet meer.De golven spatten op. Het kruimige schuim, op zoek naar houvast, waaierde uit om zich dan vast te hechten aan de kruisende boeg. De diepte van de Pacific oceaan gaf haar geheimen niet zo maar prijs, jaren van onderzoek gingen er aan vooraf.
Het ontstaan van El Niño is een complexe materie die de gemiddelde TrumpTweet te boven gaat, en veroorzaakte in de periode 97-98 in de VS voor 25 milliard dollar economische schade. Deze storm is al lang onderdeel van intens onderzoek, en kent samenhangende oorzaken: temperatuur fluctuaties van de Pacific zeespiegel, en de dynamiek van de winter moessons in Oost Azië, dragen bij aan dit fenomeen. Een grotere opwarming in het Oosten dan in het Westen versterkt de vorming van de El Niño cyclus. Modellen, berekend met supercomputers, satelliet data, en onderzoek op de grond, bewijzen het beeld dat er ingegrepen moet worden om de opwarming te beperken. Een nieuwe economie flirt aan de horizon.
En zo voer deze EU schuit recht op de China Junk af. Gedreven door de wind van de tijd. De EU kapitein zette zijn pet recht, de klep verhinderde de felle zon om binnen te dringen in zijn verscholen ogen. “Allez Allez, Immer Gerade Aus.” mompelde hij. Op het dak van zijn stuurhut maakte het zonnepaneel overuren.
De Ferrand storm is voorbij en Macron heeft zijn positie in het Franse bestel verstevigd.
‘Bravo’. Veel Fransen trekken de chaussures weer aan, nu ze voor een deel met de blote voeten gestemd hebben door weg te blijven. ‘En marche!‘, maar niet blootsvoets.
Het deel dat kwam, heeft mandaat gegeven de kussens te schudden, de zetels te kuisen en de verandering te komen brengen.“La politique, c’est de la merde!”
Ik loop door een zonnige drukke pretparkachtige stad in Nederland, met op elke 10 meter een eet-proef-drink-ervaar-hap etablissement, sommigen nog geen 20m2 groot, en wacht op een helder moment. Een moment waarin communicatie plaats vindt zoals je dat normaal doet rondom de eettafel, zeg eens… en luister eens…. Geen gedraai. Maar het blijft stil, trams en ander geknetter onderbreken dat. Goede intenties dwalen rond sombere gedachten. Is er een verzekering tegen depressies?
Kansen komen maar een keer voorbij, en wennen doet altijd pijn. Macron heeft tij én de waterstand schatting, dus maaninzicht, goed in de gaten gehad. Nog even, maar Mercurius is hem goed gezind. La Franse weet diep in het hart dat het gereed is voor een verandering, maar elke wijziging van het klassieke menu doet pijn. Spreek het niet uit, doe het gewoon. De ander helft heeft voetpijn, liever een middag met de kinderen, of een devotie voor het onheil dat toch je kant op komt.
EU burgers, met de Franc op het etiket van het stokbrood. Wat is ons overkomen, waar gaat het naartoe, wie kunnen we vertrouwen? Macron heeft een zware job, met zijn verse deels onervaren ploeg, is hij er in geslaagd de noodzakelijke macht te krijgen om veranderingen aan te brengen in het leven van de gewone Fransoos. De pers kreeg hem niet klein, op een wit bordje liggen naast een zompig stukje stokbrood de restanten van de ‘confit de canard’. Het was heerlijk.
Op wat fladderduiven na, zijn het de stadsmerels die de muziek brengen in de avondzon. Rondom vijftien september moet je Mercurius ook daadwerkelijk kunnen waarnemen op dat tijdtip, ik ben benieuwd.
Je moet ingelogd zijn om een antwoord op dit onderwerp te kunnen geven.
