Dit onderwerp bevat 45 reacties, 13 deelnemers, en is laatst geüpdatet op 10 jaren, 9 maanden geleden door 
-
Berichten
-
Na een paar echte lentedagen van zware regen en een ijskoude harde wind liepen Pico en ik de mijn weer eens in. In een populierenbosje lagen overal door de wind afgerukte takken. Tot mijn verbazing zag ik dat aan de takken trossen kleine witte bloemetjes zaten. Eerlijk gezegd had ik nog nooit een populier in bloei zien staan. Ik nam drie kleine takken mee naar huis om ze in een fles te zetten.
De volgende morgen bleken er allemaal kleine witte pluizen op tafel te liggen! ??? Toen zag ik de takken, waaraan ook kleine witte pluisjes zaten:
Het ging heel hard en de volgende morgen zag het er zo uit:
Tijdens m’n ochtendwandeling lette ik goed op de populieren en toen begreep ik waarom ik een populier nog nooit in bloei had gezien: de voortdurend bewegende en ritselende groen-zilveren blaadjes onttrekken de bloemtrosjes aan het oog. Die zie je alleen als je héél goed kijkt. En de pluizen zijn zó licht, dat ze bij het minste zuchtje wind loslaten. Nu zag ik ze ook voor het eerst door de lucht zweven. Maar bij mij thuis staat natuurlijk geen wind en na drie dagen zag het er zo uit:
Toen heb ik ze maar opgeruimd. Om te voorkomen dat het hele huis vol pluizen zou zitten, verzamelde ik eerst alle pluizenbollen. Alweer tot m’n verbazing leverde dat een prachtige bol veerkrachtige watten op, net zoiets als kapok. Mooi natuurlijk vulmateriaal. Uiteraard even gegoogeld. Het blijkt een zwarte populier te zijn, waarvan de vrouwelijke exemplaren (de populier is tweehuizig) deze bloeiwijze vertonen.
Uit de Wiki:“De zwarte populier geldt als de meest bedreigde boomsoort in Europa. De plant dankt deze status aan het massaal aanplanten van cultivars en het verdwijnen van zijn natuurlijk milieu.
De dikst bekende zwarte populier van Nederland (met een omtrek van 5,7 m in 2009) staat aan de rand van het Vondelpark in Amsterdam.”
Wat leuk bosbess, zo leer je iedere dag weer.
IngridWe hebben voor het zoveelste jaar een koppel groenlingen in de tuin, geweldig!
De buren hameren maar op het bijknippen (lees bijna wegsnoeien) van de haag, de boom, en de struiken (we hebben drie buren)
Ik verdom het, wat hun aan hun kant doen zal me een biet wezen, ik wil geen jardinland-tuin.
Dankzij mijn eigenwijzigheid barst het van de merels in de tuinen, komt de groenling elk jaar terug, zit er een roeptoeter (hoe heet zo’n beest ok al weer, hij heeft een kuif) en zitten er veel andere mezen en wat dies meer.
Beien, vlinders, het is een levendige “bende” in onze tuinen.
Maar die groenlingen, man wat fluiten die mooi, en dan een wedstrijdje tegen de merels, echt lachen.Roeptoeter met kuif: een hop?
Ingridyes, een hop, bedankt prinsesje.
La Meuse, ja.
Op 15-11-13 gefotografeerd vanaf de D123A tussen Regnéville-sur-Meuse en Forge-sur-Meuse.
janv
Iedereen de beste wensen voor het nieuwe jaar toegewenst.
Het is 3 januari 2014, veel te warm voor de tijd van het jaar weliswaar maar vandaag zag ik een wat groot uitgevallen ‘gewone’ wesp. Ik was de kerstspullen aan het opruimen, niet een werkje waarbij je een wesp denkt tegen te komen. Mogelijk een koningin?
MiekeWie heeft ervaring met pinda’s aan een touwtje rijgen en ophangen voor bv de mezen? Vorig jaar heb ik het geprobeerd maar kennelijk had geen vogel er belangstelling voor.
Nu hebben we een pindakaashouder met pindakaaspot erin opgehangen. Het dekseltje is er af maar er is geen belangstelling tot nu toe, 2 weken. We wonen in L’Aisne.
MiekeDe vetbollen in netjes (te koop voor weinig) doen het bij ons altijd prima bij alle mezen en mussen.
Steven
Over vogels gesproken, in NL fluiten nu (18 januari) de hele nacht door de merels! Om twee uur in de nacht in de winter.
Inderdaad Ratatouille, dat viel mij vannacht ook op en gisteren leek het of een merel (in Rotterdam) in de clematis bezig was om een nest te gaan maken.
De gesloten open mijn is een heerlijk wandelgebied, hoewel niet helemaal zonder risico. Na periodes van regen zijn vaak hele stukken weg weggeslagen, diepe geulen in de hellingen gevallen en steile wanden afgekalfd. Maar het vocht zorgt er ook voor dat normaal onzichtbare bewoning tot leven komt. Als je dan de mijn inloopt op het moment dat de zon nét boven de bergen uitkomt, zie je plotseling een dichtbevolkte woonwijk die anders onzichtbaar is. De bewoners laten zich maar zelden zien. Het zijn kleine spinnetjes met een dik lijfje en vrij korte pootjes.
De webben zijn alleen te ontwaren zolang ze nog nat zijn. Wanneer de zon verschijnt drogen ze snel op, wat altijd in het midden van het web begint. Dan lijkt het soms net of het web aan flarden hangt, maar schijn bedriegt.
En dat is natuurlijk precies de bedoeling van een spinneweb: het moet onzichtbaar zijn, anders vliegt geen insect er in. Een half uur later is er geen spinneweb meer te bekennen. Als je hebt onthouden waar er een zat, kan je met lang turen soms nog vaag een draadje ontdekken. Maar de mijn lijkt volkomen webloos.
Je moet ingelogd zijn om een antwoord op dit onderwerp te kunnen geven.
