Dit onderwerp bevat 74 reacties, 17 deelnemers, en is laatst geüpdatet op 8 jaren, 8 maanden geleden door 
-
Berichten
-
Dit is een kwetsbaar maar belangrijk onderwerp. Probeer het svp niet te persoonlijk te maken, (allen) want het heeft potentie om verkeerd te gaan. Terwijl het oud worden, alleen in Frankrijk, vele kanten heeft, en het discussiëren waard is.
Mee eens, Ratatouille.
Het is zaak om goed uit te zoeken hoe een en ander zit.Naast ’tutelle’ is er de maatregel ‘sauvegarde de justice’, altijd voor korte tijd en minder zwaar dan een tutelle. De rechter kan eventueel gebruik maken van ‘mandataires’ in de omgeving van de betrokkene. Een andere maatregel is een ‘curatelle’ en die laatste bestaat weer in verschillende graden van zwaarte.
Aan alledrie de maatregelen ligt een rechterlijke uitspraak ten grondslag, gebaseerd op o.a. een medische verklaring dat de betrokkene bescherming behoeft.
Is dat allemaal nog niet aan de orde, dan kun je als ouder-wordende alvast zelf je maatregelen nemen door procurations af te geven aan iemand die je vertrouwt. Dit is waar Mimi op doelt denk ik?
Voilà, Mariëtta,
Inmiddels ben ik druk met een aanvraag bij de prefectuur voor de toekenning aan partner van een GIR bij de APA, een verklaring van de gezondheid en daaraan gerelateerde vermindering van onafhankelijkheid. Ten behoeve van thuiszorg. Een piepkleine vergoeding of niet, maar wel toegang tot de diverse mogelijkheden.
Allocation Personnalisée d’Autonomie.Een paspoort in de wereld van de hulpverlening.
Het formulier voor die aanvraag haal je af bij de mairie.
Eén deel vul je zelf in, het andere deel de huisarts.
Nu maar wachten, want bij de APA is een achterstand van een maand.
Wordt je dossier gestart, dan komt er iemand langs om de situatie thuis te bekijken. Dat is geen arts, overigens.
Al met al een trage procedure.
Daarom kan ik iedereen adviseren, er nooit te lang mee te wachten. De GIR wordt bijgesteld, als de situatie verslechtert, dus je bent er nooit te vroeg mee. Als je maar in het systeem terechtgekomen bent.
Natuurlijk schuif je zoiets steeds voor je uit, want je wil liever dat stempeltje met de afhankelijkheidsgradatie nog even niet op het voorhoofd hebben.
Totdat de huisarts de maatschappelijk werkster op je af stuurt.
De laatste is een spin in het web. Ze wil ook aanwezig zijn, als de APA langskomt.
De huisarts is de tweede spin. Die regelt alle prescriptions voor huishoudelijke hulp, assistentie bij de verzorging, eventueel gebruik van de maaltijdenservice, dagbesteding en een dame in huis die 24 uur per dag de taak van de verzorgende partner overneemt indien die even uitvalt of een reis naar de familie maakt. Allemaal zaken, waaraan we nog niet willen denken, want het is veel rustiger, gezelliger en goedkoper als je het nog alleen redt. Maar als de verzorgende partner een heup breekt, is alles sneller in werking gezet, heb je sneller een entree bij de hulpverleners.
Ik zal melden wanneer de procedure voltooid is. Misschien over een paar maanden?Ik beloofde over onze ervaringen met de APA te vertellen. De allocation personnalisée d’autonomie, zeg maar een persoonsgebonden budget. Bepaald, georganiseerd en afgehandeld door de conseil général van je departement. Ik had niet verwacht, dat mijn man daarvoor in aanmerking zou komen, gezien ons inkomen. Maar middels de APA, hoopte ik de GIR-indicatie te krijgen, de mate van afhankelijkheid (ingedeeld in 6 gradaties, iso-ressources) teneinde onze verzekering prévoyence d’autonomie te laten uitkeren.
Voor een APA-aanvraag ga je naar het gemeentehuis. Daar krijg je een pakje formulieren, waarvan één door je huisarts wordt ingevuld. Amper twee weken na verzending ontvingen we een dossiernummer en kort erna kwam er een APA-deskundige (geen arts) langs, om de situatie ter plekke te bekijken. GIR 2, stelde hij vast, 6 uur thuiszorg per week. Dat kan niet, zei ik, u heeft toch onze belastingaanslag gezien. Hij dacht dat ik meer uren wilde. Nee, ik was verbaasd over de toegezegde uren alsmede andere voorzieningen. Na zijn bezoek kreeg ik een voorstel van een medische commissie waarop ik mocht reageren als ik het niet eens was met 24 uur per maand. Had ik binnen twee weken niet gereageerd, dat zou de commissie een officieel besluit nemen.
Het besluit kwam, voor de komende drie jaar het voorgestelde pgb waarmee ik de thuiszorg en overige voorzieningen betaal en wanneer ik er de voorkeur aan geef daarvoor een privé-persoon in te huren, dien ik gebruik te maken van chèques emploi service en wordt het pgb met 10% verlaagd. Ik gaf er de voorkeur aan gebruik te maken van een thuiszorgvereniging en dus niet zelf werkgever te worden en zodoende geen verantwoording te hoeven afleggen voor de besteding van de allocation.
Nog geen twee maanden na de APA-aanvraag komen hier twee geweldige dames over de vloer die zelfstandig werken en tussendoor met veel plezier en enthousiasme mijn man meenemen voor een wandeling. Het zijn niet zulke stresskippen als ik, stelde mijn man vast en ze kunnen ook nog beter overhemden strijken. Waarvan akte.
Oud worden in Frankrijk?
Hoe anders is de thuiszorg nu in Nederland!
Elders op deze site onder het kopje LEVEN, Ziektekosten, CVZ, AWBZ: APA, een eenvoudige vorm van AWBZ staat over de autonomieverzekeringen geschreven:
“(…) kiezen veel Fransen voor een verzekering bij verlies van de autonomie. Maar deze verzekeraars hebben eigen artsen in dienst die de mate van afhankelijkheid bepalen waarop de verzekeraar de maandelijkse uitkering bepaalt. De verzekerde maandbedragen worden in werkelijkheid pas uitgekeerd bij volledige afhankelijkheid.”
Een objectieve uitspraak? Ik wacht af, wat onze autonomie-verzekering doet en zal u ook daarvan op de hoogte brengen.Beste Mimi,
gefeliciteerd met deze gang van zaken. En mijn dank voor u verslag.
Dan wil ik ook in Frankrijk oud worden!Beste Mimi
Hartelijk dank voor deze uitvoerige informatie.
Helaas heb ik geen <like> knop gevonden 😉Groet
Peter
Dank je wel Mimi voor deze en eerdere uitleg. Ik leer weer een heleboel. Wat me ontgaan is of je hier een verzekering voor moet afsluiten of dat je dit zonder meer kunt aanvragen?
Misschien vraag ik iets doms of heb ik ergens over heen gelezen.
Dat overkomt mij tegenwoordig wel eens.
Ik heb de volgende vraag.Recentelijk brak ik mij been – dat was mij al eens overkomen.
Mijn vrouw was ook niet zo lekker en had problemen met de schouders.Leuke en aardige verpleegster van de IDE aan huis die zei
‘vraag even wat hulp tijdelijk tot je weer een beetje uit de voeten kan want na opname in het ziekehuis heb je recht op een maandje wat thuiszorg. Niks bijzonders maar een paar uur in de week – beetje stofzuigen en zo, Aan te vragen bij de assitente social van het ziekenhuis waar ze je in de urgences hebben opgenomen.Allemaal uitgezocht met die assistente maar het bleek dat wij nergens recht op hadden omdat wij hier in Frankrijk nooit ‘gecotiseerd’ hebben dus nooit in die zin bijgedragen alhoewel wij wel premies voor de contributions sociales hebben betaald maar die bleken niet mee te tellen.
In dit geval en in de huidige situatie was het geen big deal want die infirmiere – trouwens moordmeiden die je om een boodschap kunt sturen – zei effe bellen met de mutuelle en dat deed ik en het was kat in ’t bakkie,
Ik vraag me alleen af als er iets ergers aan de hand is en we hebben langdurig een handje hulp nodig en we zijn nooit sociaal verzekerd geweest in Frankrijk maar we hebben wel sociale contributies CSG en CRDS betaald hebben we dan recht op hulp of niet ?
Niet dat wij er van wakker liggem want er zijn ook weer zat leuke meiden in het dorp die wel wat willen bijverdienen en die dat soort werk doen voor een tientje per uur maar ik weet nou niet of dat de beste manier is qls de nood aan de man komt.
Weet iemand doe dit zit en wat de legale mogelijkheden zijn ?
Ook – weer een stomme vraag – heb ik wel eens gehoord dat er dan iemand komt die vaststelt dat je “x invalide bent en dat je dan recht hebt op ‘x’procent zorg voor rekening van de Repulbliek maar dat er dan ook de missende ‘x’procent worden gereserveerd die verrekend worden op de opbrengst van je huis als je de pijp uit gaat.
Jullie zien wel – ik heb er de ballen verstand van maar dat gebroken been heeft mij een beetje aan het denken gezet.
Weet iemand hoe dit zit ?
Gerada, iedereen boven de 60 jaar kan bij het verlies van autonomie een beroep doen op de APA, ook als je geen Franse nationaliteit hebt. Wel moet je overwegend in Frankrijk wonen.
Buitenlanders moeten een geldige verblijfsvergunning hebben, maar dat gaat natuurlijk niet op voor degenen die oorspronkelijk uit een lidstaat komen.
Overigens betaalt Nederland alle zorgkosten die Frankrijk voor Nederlanders in Frankrijk maakt, terug. Dus in Nederland krimpt de thuiszorg, maar Nederland betaalt onze thuiszorg in Frankrijk wel.Oom Kees, de mutuel of de complementaire betaalt doorgaans 1 maand huishoudelijke hulp na ziekenhuisopname, operatie enz. wanneer dat nodig is. Je moet die hulp doorgaans bij een plaatselijke thuiszorgorganisatie afnemen.
Thuiszorg heeft niets te maken met de zgn. sociale belastingen.
Maar ook Frankrijk kent zgn. bedrijfsverenigingen en die kunnen in deze zorgkosten voorzien, wanneer je daarbij was aangesloten wegens werkzaamheden.Overigens kan iedereen boven de 60 een reductie op de inkomstenbelasting krijgen voor huishoudelijke hulp, hulp bij eenvoudige klussen in tuin en huis of voor de computer. Je moet deze hulp dan wel bij een plaatselijke thuiszorgorganisatie afnemen of met de daartoe bestemde cheques betalen.
Reductie op de belastingen is geen credit. Bij credit d’impot kun je meer terugkrijgen dan je had moeten betalen aan inkomstenbelasting. Bij reductie krijg je 50% terug van een gelimiteerd bedrag. Zou je weinig inkomstenbelasting betalen (bijvoorbeeld alleen over je AOW), dan krijg je ook maar weinig terug. Maar het is toch mooi meegenomen.Elders op deze site onder het kopje LEVEN, Ziektekosten, CVZ, AWBZ: APA, een eenvoudige vorm van AWBZ staat over de autonomieverzekeringen geschreven:
“(…) kiezen veel Fransen voor een verzekering bij verlies van de autonomie. Maar deze verzekeraars hebben eigen artsen in dienst die de mate van afhankelijkheid bepalen waarop de verzekeraar de maandelijkse uitkering bepaalt. De verzekerde maandbedragen worden in werkelijkheid pas uitgekeerd bij volledige afhankelijkheid.”
Een objectieve uitspraak? Ik wacht af, wat onze autonomie-verzekering doet en zal u ook daarvan op de hoogte brengen.Iedereen die in Frankrijk woont, kan tot zijn of haar zeventigste verjaardag een autonomieverzekering afsluiten voor een belastingvrije tegemoetkoming in de kosten voor het inkopen van hulp bij het ouder worden. Sommige verzekeringen betalen al uit bij GIR 4. Andere pas bij GIR 3. Bij GIR 4 wordt door alle al een bedrag verstrekt voor een tegemoetkoming in een aanpassing in huis. Assurposte bij La Poste is de enige verzekering die kankerpatiënten accepteert. De premie is afhankelijk van de leeftijd. Als je jong bent, is de premie minimaal.
Op het moment dat de verzekering gaat uitkeren, houdt de premie-inhouding op.
Onze verzekering bij La Poste accepteerde zonder meer de GIR-bepaling van het departement en keert vanaf die datum uit zonder extra keuringsartsen te sturen. Zou je terugkeren naar Nederland dan nog blijft de verzekering betalen, maar kan dan niet meer voorzien in assistentie bij het zoeken naar een tijdelijk pension voor huisdieren bij ziekenhuisopname of het zoeken van de lokale thuiszorgservice en meer van dat. Wat dus op deze site erg negatief werd beschreven over deze verzekeringen, kan ik op basis van onze verzekering bij La Poste onderuithalen. Van volledige afhankelijk is nog absoluut geen sprake bij mijn man!
Heb je al thuiszorg vanuit de APA, dan blijft die bestaan ondanks de uitkeringen van de assurance prévoyance autonomie.Ik een vraag met betrekking tot de kosten van mijn vader die in een verpleeghuis is opgenomen in Frankrijk.
Mijn vader woont ca. 30 jaar in Frankrijk met zijn vrouw, tweede huwelijk. Hij is daar een camping begonnen en daar financieel slecht vanaf gekomen. Wij, 3 kinderen, hebben minimaal contact met mijn vader en stiefmoeder. Sinds ruim een jaar zit hij nu in een verpleeghuis in de Dordogne. Hij is opgenomen geweest in een gesloten inrichting in Toulouse en mocht na de behandeling van een paar maanden naar huis. Zijn vrouw zag dat echter niet zitten en heeft een verpleeghuis gevonden waar hij terecht kon. Nu zijn wij sinds kort per email benaderd om onze inkomsten op te geven om te bepalen hoeveel de kinderen, 3 in totaal, moeten gaan bijdragen in de kosten.
Dit heeft ons zeer verbaasd! Wij hebben op deze site ook een artikel van Mimi Mentink gelezen dat kinderen die in Nederland wonen met een ouder in Frankrijk, niet verplicht kunnen worden om bij te dragen de kosten van een verpleeghuis omdat zij in Nederland al bijdragen in de AWBZ. Ik heb zelf het Ministerie van Buitenlandse Zaken al benaderd, maar die verwijzen mij weer door naar de Franse Ambassade. Dit lijkt mij een beetje vreemd aangezien wij Nederlandse burgers zijn en onder de Nederlandse wet vallen.
Ook hebben wij een Nederlandse advocaat in Frankrijk benaderd en zij beweert dat wij verplicht zijn bij te dragen in de kosten.
Wij willen graag boven tafel krijgen waar wij kunnen vinden wat onze rechten zijn! Kunt u ons misschien verder helpen?
Met vriendelijke groet,
Chantal, wat een confrontatie en wat heb je al veel stappen ondernomen.
Misschien maak je je te veel zorgen. Klop je op verkeerde deuren.
Geen paniekvoetbal! Je vader wordt hoe dan ook verzorgd.
Heb je een gerechtelijk bevel gekregen teneinde inkomstengegevens te verstrekken? Door een erkende tolk in het Nederlands vertaald?
Als je geen Française bent, niet in Frankrijk woont en geen mede-eigenaar bent van je vaders bedrijf of bezit in Frankrijk, val je als Nederlandse onder het Nederlands recht en ben je niet verplicht bij te dragen in de zorg van een ouder in Frankrijk.
Wanneer je vader overlijdt, zullen onbetaalde zorgkosten op een erfenis worden ingehouden: misschien ging het schrijven daarover?
Informeer gewoon eerst bij een Nederlandse jurist.Hallo Mimi,
Bedankt voor je reactie.
Nadat wij een email, adres doorgegeven door mijn stiefmoeder, hadden gekregen met een formulier en het verzoek dit snel in te vullen, anders zouden zij een advocaat in de arm nemen, zijn wij, de drie kinderen en schoondochter en zwagers toch wel hevig geschrokken.
Ik heb toen contact opgenomen met het Ministerie van Buitenlandse zaken, die verwezen mij door naar de Franse Ambassade, dit is hun reactie:
Geachte mevrouw,
De nationaliteit en woonplaats van de kinderen is niet bepalend wat de aansprakelijkheid betreft. Op het moment dat de kosten van de bejaardentehuis niet door de gepensioneerde zelf bedekt zijn en dat er een oproep gedaan is op de Franse overheid om (een gedeelte van) de kosten te betalen kunnen de kinderen en klein kinderen van de persoon aansprakelijk gesteld worden.
Hopend u voldoende te hebben geïnformeerd,
Met vriendelijke groet,
Consulat général de France à Amsterdam
Service social et bourses scolaires
+31 (0) 20 530 69 68
lundi – mardi – jeudi – vendrediMijn man heeft een advocaat in Frankrijk benaderd met de Nederlandse Nationaliteit, zij schreef het onderstaande:
Geachte heer,
Over het algemeen geldt op basis van artikel 205 van de Code Civil dat kinderen verplicht zijn bijdragen in het onderhoud van hun ouders. De ouders moeten daarvoor bewijzen dat zij die hulp nodig hebben en dat zij zelf niet in staat zijn in hun eigen onderhoud te voorzien.
Alle kinderen zijn verplicht tot het doen van de bijdrage, naar rato van hun eigen inkomsten en mogelijkheden. De hoogte van de alimentatieverplichting wordt door een rechter vastgesteld. Tenzij de kinderen zelf vrijwillig bijdragen natuurlijk. De rechtbank is autonoom is zijn beslissing maar werkt in de praktijk vaak met staffels (bij een bepaald inkomensniveau hoort een vast bedrag).
De plicht geldt voor kinderen en voor schoonkinderen.
De brief van het bejaardentehuis betreft een oproep aan de kinderen om aan te geven wat hun inkomens- en vermogenspositie is.
Er geldt geen boete voor het niet invullen en terugsturen van het formulier. Dat neemt niet weg dat de onderhoudsverplichting bestaat en dat het bejaardentehuis de rechter kan laten vaststellen dat u alimentatie verschuldigd bent. De alimentatie is pas verschuldigd vanaf het moment dat u bent gedagvaard. Het verpleegtehuis kan dus niet met terugwerkende kracht voor de hele periode dat u schoonvader er verblijft een bijdrage vragen.
Praktisch heeft dit voor u als gevolg dat u er belang bij hebt de dagvaarding zolang mogelijk uit te stellen. Daarbij hebt u het voordeel dat als u in Nederland woont de dagvaardingsprocedure voor het verpleegtehuis duurder en moeilijker wordt. De beslissing om wel of niet te dagvaarden zal ook afhangen van de verwachte levensduur van uw schoonvader.
Als u niets wenst bij te dragen hebt u de volgende opties:
– Niet reageren en hopen dat ze u niet dagvaarden;
– Het formulier zo invullen dat eruit blijkt dat er geen financiële ruimte bestaat om een bijdrage te leveren. Dat laatste kan ik u aanraden als dat daadwerkelijk het geval is. In dat geval dient u salarisstrookjes mee te sturen en een kopie van de laatste belastingaangifte.Als u nog meer (specifieke) informatie wenst, of een dagvaarding ontvangt, sta ik tot uw beschikking.
We hebben ook nog de volgende stappen ondernomen;
1. Ik heb het Landelijk Bureau Inning Onderhoudsbijdragen gebeld. Daar werd mij verteld dat ze feitelijk geen ervaringen hebben met claims van ouders in Frankrijk met in Nederland wonende kinderen. Wel uit andere landen. Geadviseerd werd om mee te werken aan de inlichtingenvraag. Ook volgens de Nederlandse wet moeten kinderen hun ouders ondersteunen als dat nodig is. Alleen wordt in Nederland geen uitvoering geven aan deze bepaling (Burgerlijk Wetboek, boek 1, artikel 392 e.v).
Het beeld werd geschetst dat als de rechter in Frankrijk de bijdrage vaststelt dat het dan mogelijk was dat het LBIO als tussenschakel de bijdrage bij ons gaat innen. Ook is het mogelijk dat men zelf vanuit Frankrijk actie gaat ondernemen om de bijdrage te innen.Zelf ben ik er nog achtergekomen dat in het Burgerlijk Wetboek, boek 10 (Internationaal privaatrecht), artikel 116, geregeld is welk recht van toepassing is op verplichtingen tot levensonderhoud. Dat is geregeld in het protocol en verdrag dat ik in mijn eerdere mail al heb aangehaald.
2. Ik heb Linkadvocaten gebeld, volgens de website gespecialiseerd in familierecht. Gesproken met een advocaat en zij vertelde mij dat zij niets voor mij kon betekenen in deze kwestie.
Is een Franse aangelegenheid waar je vanuit Nederland niet veel kunt doen. Zij adviseerde om een Franse advocaat in de arm te nemen.Ik vind het onbegrijpelijk dat niemand ons kan vertellen wat onze rechten als Nederlandse burger, wonende in Nederland, zijn!
Met vriendelijke groet,
Chantal
Mij werd hier in Frankrijk door juristen uitgelegd, dat de verplichting niet kon worden opgelegd aan personen die niet onder de Franse wetgeving vallen.
Ik zou deze vraag voorleggen aan de minister van VWS.
Maar pas nadat een Franse rechter je de verplichting daadwerkelijk heeft opgelegd.
Volgens mij zal ie dat niet eens doen.Ik vind het onbegrijpelijk dat niemand ons kan vertellen wat onze rechten als Nederlandse burger, wonende in Nederland, zijn!
Chantal, probeer eens Mr Mireille Bosscher, in Den Haag.
Peter.
Wanneer kinderen in Frankrijk meebetalen aan de zorg van hun ouders, kunnen ze deze kosten in mindering brengen op hun inkomsten bij belastingopgave. (Nemen ze ouders in huis, dan kunnen ze een standaardbedrag in mindering brengen bij hun belastingaangifte.) De ontvangende ouder moet dit in mindering gebrachte bedrag weer opgeven als inkomsten.
Een kind in Nederland heeft deze mogelijkheid niet en intussen ontvangt de Franse belastingdienst wel gelden die bij de ouder worden ingehouden.
Hoe is zoiets belastingtechnisch te regelen tussen Nederland en Frankrijk ?
Ook daarom geloof ik niet, dat jullie verplicht zijn bij te dragen in de zorgkosten van jullie vader in Frankrijk.Ik vind het een heel interessante vraag en ben dan ook op zoek gegaan naar officiele regelgeving. Eigenlijk wordt dit in Frankrijk “obligation alimentaire” genoemd, omdat kinderen verplicht zijn om voor hun ouders te zorgen, als ze zelf niet meer in hun onderhoud kunnen voorzien.Zie: http://vosdroits.service-public.fr/particuliers/F2009.xhtml
Vervolgens heb ik deze site gevonden, waar een en ander duidelijk staat beschreven over de Europese overeenkomst hierover: http://europa.eu/legislation_summaries/justice_freedom_security/judicial_cooperation_in_civil_matters/jl0024_nl.htm
Sterkte met deze kwestie, ik weet dat in Frankrijk zelfs kinderen die als babies verstoten waren door hun moeder, toch in haar onderhoud moeten voorzien, het is een drama!Hoewel Mimi m’n bijdragen kennelijk niet op prijs stelt, doe ik toch ’n poging Chantal op weg te helpen om – inderdaad – drama’s te voorkomen.
Chantals vader zit in ’n Frans verpleeghuis, de kinderen wordt gevraagd bij te dragen aan de kosten. ’n Schok voor Chantal, zonder iets te hoeven te weten van de relatie tussen die vader en z’n drie kinderen.
Maar goed, zo is nu eenmaal de Franse – en de Nederlandse blijkbaar ook – regelgeving.Ik raad Chantal aan zich te laten informeren door ’n deskundige. Ze heeft al enkele antwoorden gekregen, maar die bevielen haar niet. Dat doet niets af aan de kwaliteit van die antwoorden.
Dus : raadpleeg ’n deskundige in wie u wèl vertrouwen heeft.Aan de andere kant (op ’t gevaar af dat ik nu alle Mimi’s en Chantallen over me heen krijg) : wat is er mis met die regelgeving ? Waarom onderhouden kinderen op hun beurt hun ouders niet, als dit nodig mocht zijn ?
Van tweeën één : of je zorgt, of je ziet overal vanaf. Maar dan ook geen aanspraak maken op eventuele erfenissen, straks. Dan gaat de staat ook vóór.Aan de derde kant : waarom zou de Franse staat géén bijdrage vragen aan de kinderen van iemand die in F wordt verpleegd ? Of die nu ’n Fransmens is of ’n buitenlander ?
Aan de vierde kant : waarom zou ik, als F staatsburger, moeten bijdragen aan de verpleging van buitenlanders terwijl er kinderen zijn ?
Kortom : ’n lastige kwestie die schreeuwt om deskundige bijstand en niet om meninkjes van dezen & genen.
Peter.
P.S. Chantal vraagt wat haar rechten zijn. Misschien moet ook de vraag worden gesteld wat haar plichten zijn.
Hallo Petrus, Mimi en Louise,
Bedankt voor jullie reactie!
Petrus, op jouw reactie wil ik het volgende zeggen;
Ik merk in jouw overwegingen een bepaalde ondertoon, de door mij ontvangen reacties van de diverse instanties zouden mij niet bevallen. Het gaat mij er niet om of de antwoorden mij bevallen maar wel of de reacties juist zijn.
Ik begrijp dat de regelgeving in Frankrijk zo is en er op kinderen van Franse burgers die in Frankrijk wonen een beroep gedaan kan worden om financieel bij te dragen. Het gaat er nu juist om dat wij, de Nederlandse kinderen hier in Nederland, al belasting en sociale premies betalen, w.o. AWBZ, en Nederlandse ouderen in een bejaardentehuis/verpleeghuis bijdragen naar inkomen. Mijn moeder bijvoorbeeld heeft een groot deel van haar vermogen hieraan kunnen/moeten besteden. Heb je geen vermogen, dan springt de overheid bij met behulp van de geïnde belasting/premies en word je als kind niet persoonlijk benaderd om bij te dragen. Het lijkt mij dus niet zo gek dat dit dan rauw op je dak valt als dit je overkomt. M.i. zouden wij dubbel belast worden in het geval van mijn vader die in Frankrijk woont. Daarnaast is het zo dat je als Franse burger een verzekering kan afsluiten zodat je (Franse) kinderen niet belast worden met het financieel ondersteunen van je bejaarde ouder. Je zou kunnen stellen dat dat een beetje nalatig was van mijn vader en zijn vrouw! Letterlijk, wie dan leeft wie dan zorgt! Ik zal het niet hebben over de rol die mijn vader in ons leven gespeeld heeft, het was in ieder geval geen traditionele ouder rol.
De opmerking dat er dan ook geen aanspraak op een eventuele erfenis zou moeten zijn lijkt mij overbodig. Immers, als er verzocht wordt om een bijdrage lijkt het mij logisch dat er geen vermogen is!
Ik zal t.z.t. de uitkomst posten zodat volgende mensen in dezelfde situatie niet hoeven te zoeken naar een speld in een hooiberg.
Groet,
Chantal
Nee, hoor, Petrus, ik vond het juist goed dat je Chantal de hint gaf zich te vervoegen bij een deskundige. Want ze komt hier wel stevig binnen met een nog steviger item waarmee wij haar niet echt verder kunnen helpen, terwijl dat wel de insteek is van dit best unieke forum. Dat ze die deskundige vindt is mijn grote wens.
Ikzelf heb minder prettige ervaringen met deskundigen in Nederland die zelfs tegen betaling verwijzen naar deze site of adviezen geven die nergens op slaan. Ik was meelezer van de eerste uitgave van het boek van Wim Bavelaar (ik ben hem nog steeds dankbaar voor wat hij niet allemaal voor ons op een rijtje zette) en net op dat moment ontdekte ik een persverse studie van een jonge Parijse juriste over la Convention de la Haye van 14 maart 1978 en konden vele deskundigen, notarissen in Frankrijk en Nederland zich richten op hetgeen Wim daarover publiceerde met betrekking tot een bepaald onderwerp van het erfrecht, terwijl zij voordien allerlei zinloze adviezen gaven tegen betaling. Andere Nederlandse deskundigen, zoals hoge functionarissen binnen de Nederlandse ministeries, zijn doorlopend in overleg met Nederlandse expats in lidstaten om deskundig te worden. Wie weet is Chantal straks de deskundige op dit punt. Maar ik hoop voor haar, dat ze de zaak in goede handen kan geven. Ze heeft zeker niet stilgezeten, vele instanties aangeschreven en veel onderzocht.
Maar dan laat het onderwerp je niet los. Dan denk je er verder over na. En daarom mijn opmerking over de belastingen.
De cultuur in Frankrijk is anders dan die in Nederland, zeker ook wat de verantwoordelijkheden binnen de familie betreft Ik draag die cultuur hier in Frankrijk net zoals Petrus een warm hart toe. Ik heb begrepen dat die in veel zuidelijke landen bestaat en in een bepaalde mate zelfs in België, niet eens zoveel zuidelijker voor Nederlanders.
De cultuur start al bij de zorg voor het kind. Als ouders niet in die zorg kunnen voldoen, zijn grootouders of andere familieleden verantwoordelijk voor dat kind. Dat gaat heel ver. En wanneer dat kind volwassen is geworden, krijgt het ook met verantwoordelijkheden te maken, zoals met de obligation alimentaire des enfants envers leurs ascendants. Het is een prachtig systeem, waarop niet alleen de belastingwetgeving is ingesteld maar ook de opbouw van persoonlijke leningen en hypotheken opdat jonge mensen eens kunnen voldoen aan de zorgbehoefte van hun ouders. steeds meer Franse ouders doen er alles aan om geen claims bij hun kinderen te hoeven leggen! Zij verzekeren zich.
In hoeverre deze zorgcultuur ook kan worden overgebracht op kinderen buiten dit cultuurgebied van wie ouders zelf kozen binnen die Franse cultuur te gaan leven, is nu dus de vraag. Deze kinderen zijn misschien wel opgegroeid met een morele verplichting voor hun ouders te zorgen, maar niet met een strikt juridische verplichting met financiële gevolgen. Ze waren er niet op voorbereid en kunnen in Nederland weinig rechttrekken middels belastingvermindering.
De eenwording van Europa heeft nog vele stappen te gaan.
De link die Louise Elzas aangaf heeft vooral betrekking op de zorg voor het kind en niet van het kind voor een ouder.
Ik ben een fervent lezer van het blad Le Particulier die in een eenvoudige taal de relatie tussen wetten en de praktijk uitlegt. Ik ging vandaag de zolder op en vond weer nummer 1039 van juli-augustus 2009 waarin dit onderwerp veel aandacht krijgt wat de werkelijke implementatie in Frankrijk betreft en dan zie je dat de rechters die bepalen welke bijdragen een kind in de zorg voor een ouder moet leveren heel veel rekening houden met relatieproblemen en de gevolgen daarvan voor het kind. Het kind blijft goed beschermd.
Ik wil deze bladzijden wel scannen en naar de beheerder van dit forum sturen die ze dan weer naar Chantal kan mailen. Maar volgens mij gaat het hier over een grensoverschrijdende zaak.
Ik wil Chantal dan ook hartelijk danken voor haar inbreng, mijn waardering uitspreken voor al haar intensieve speurwerk en ik wens haar veel succes met haar zaak. Ze is heel open geweest in haar probleemstelling en ik heb daarin geen enkel spoor van winstbejag of zo gevoeld. Haar ervaring kan belangrijk zijn voor nog veel meer kinderen in Nederland. Goed dat ze dit allemaal naar voren bracht en top dat ze beloofde ons via dit forum op de hoogte te houden.
Ik ben het helemaal met haar eens dat Nederlandse ouders die zich om wat voor reden dan ook in het buitenland vestigen daar zelf moeten voorzien in onkosten bij ziekte en afhankelijkheid. Ze kunnen de gevolgen van hun stap niet afwentelen op hun kinderen.Dicht me niet te veel toe, Chantal en Mimi. Zoek geen ondertonen en ik heb me – geloof ik – niet uitgelaten over de cultuur in F die ik al dan niet ’n warm hart toedraag.
Chantal moet aan ’t werk. En ja, houd ons op de hoogte van de afloop.
Peter.
Chantal, kijk eens even op de site van de FANF http://www.fanf.fr
De vice-voorzitter zit in de werkgroep zorg en heeft diverse ingangen bij Nederlandse ministeries. Voor hem zal dit zeker een interessant item zijn. Leg hèm jullie situatie voor.Chantal,
Ik vond de ware deskundigen die je graag kosteloos verder helpen. Zij kennen de regelgeving op dit punt. Als je mij je e-mailadres doorgeeft, kan ik je met hen in contact brengen.Waarom zo geheimzinnig, Mimi ? Deel ! Dat is immers ’t doel van ’n forum als dit.
En : bij “kosteloos” word ik voorzichtig.
Peter.
Nee, Petrus, Chantal beloofde dit forum te informeren.
Zij zal met hulp van deze zeer deskundigen een brief naar het tehuis van hun vader sturen met daarin vermelding van de artikelen waaruit blijkt dat deze unieke Franse zorgplicht niet geëxporteerd kan worden. Deze deskundigen zochten absoluut vrijwillig zoveel voor Nederlanders in de lidstaten uit en beschikken daardoor over een grote kennis en veel contacten. Laat het aan Chantal over. Die kan ermee aan de slag gaan en zal daarna als ervaringsdeskundige ons allemaal op de hoogte brengen.Mimi, dan begrijp ik uw bericht van 2139 in ’t geheel niet. Laat ’t dan ook aan Chantal over, en doe niet interessanter dan de kwestie reeds is.
Peter.
Je moet ingelogd zijn om een antwoord op dit onderwerp te kunnen geven.
