In je eentje oud worden in Frankrijk

Dit onderwerp bevat 74 reacties, 17 deelnemers, en is laatst bijgewerkt op 6 jaren, 3 maanden geleden door Noë.

  • Auteur
    Berichten
  • #190299
     Noë
    Sleutelbeheerder

    Laatst werd ik benaderd door iemand die, nog gezond en helder van geest, maar wel op gevorderde leeftijd, een bijzondere regeling wilde treffen. Ze zocht iemand die in de voormalige gîte op haar terrein (kosteloos) wilde wonen in ruil voor enkele uren gezelschap/hulp per dag. Zo kon ze min of meer zelfstandig in Frankrijk blijven wonen. Ik vond dit een originele oplossing.
    Ik vraag me af hoe er over het algemeen door ‘ex-pats’ in Frankrijk gedacht wordt over het ouder worden. Zijn er plannen om uiteindelijk terug te gaan naar Nederland? Zo ja, wanneer dan? Zo nee, is er iets geregeld voor als men niet meer (volledig) zelfstandig kan wonen? Of als men alleen overblijft na overlijden van de partner?
    Ik ben benieuwd.

    #190332
     Noë
    Sleutelbeheerder

    Terug gaan naar Nederland als je ouder wordt is een optie. Maar wanneer dan? Moet je dat bijtijds doen, zodat je zelf de verkoop van het huis en de verhuizing nog kunt regelen?
    En wat heeft het ouder worden in Nederland aan voordelen ten opzichte van ouder worden in Frankrijk, behalve het dichter bij de familie wonen.
    Velen zullen erover nadenken.
    Met alleen maar nadenken kom je niet zo ver, vrees ik. Maar je kunt wel anticiperen door maatregelen te treffen in Frankrijk zodat je het vertrek kunt uitstellen of uiteindelijk gewoon hier kunt blijven. Nu je nog fit bent, kun je een alarminstallatie laten installeren, een alarmmedaillon nemen, je sanitair aanpassen aan de troisième âge, een traplift laten installeren, wat lichtere gasflessen aanschaffen, eens de thuisbezorging van boodschappen uitproberen, de tuin wat minder arbeidsintensief inrichten, je huis eens per zoveel tijd uitmesten en veel spullen door de kringloop laten ophalen, op zoek gaan naar een goede en gezellige hulp in de huishouding (bij voorkeur eentje met een handige partner), het vriesvermogen wat uitbreiden, zodat je door het bereiden van extra grote porties altijd heerlijke kant-en-klaarmaaltijden hebt. Die laatste aanpassingen van verwarming, isolatie, fosse septique en de seniorenbadkamer kun je beter nu laten uitvoeren dan uitstellen tot het moment dat je de ontregeling en de rommel niet meer aankunt. Je administratie vereenvoudigen en maatregelen treffen zodat een derde ook gemachtigd is je bankzaken af te handelen (hé, ik vergat dat met de Franse bank te regelen: actiepunt! Je logistiek van de voorraadkast en verbandkist eens oplijnen, zodat je nooit misgrijpt en weer naar een winkel moet racen. Af en toe een tuinman vragen, wat klussen over te nemen. Eens informeren naar de bezorgmogelijkheden bij je pharmacie. Met de postbode bespreken, dat hij niet alleen je post bezorgt, maar ook je post meeneemt en af en toe velletjes postzegels meeneemt. Ga zo maar door, eigenlijk veel zaken die je ook in Nederland zou hebben gedaan.
    Maar in Nederland heb je geen gasflessen, zijn de afstanden naar winkelcentra beperkter en kun je bij vergeetachtigheid je moerstaal hanteren. Daar tegenover staat dat de thuiszorg hier wat toegankelijker is.
    Het blijft plussen en minnen, maar stilzitten is geen optie. Je moet hoe dan ook aan de slag je dagelijkse leven nu al aan te passen aan mogelijke reductie van mobiliteit. Angst voor de nieuwe levensfase lijkt me net zo’n slechte raadgever als gemakzucht en het idee dat het allemaal wel op z’n pootjes terechtkomt. Daar tussenin ligt het goede verstand.
    In ieder geval zijn wij ons er zeer van bewust, dat we flink moeten sparen dan wel reserveren voor de oude dag. We sloten dan wel automieverzekeringen af, voor mij zelfs twee, waarmee we tot op zekere hoogte het uitblijven van AWBZ-voorzieningen kunnen opvangen. Maar als ambtenaren betalen we voor een groot deel inkomstenbelasting aan Nederland. We komen voor thuiszorg niet in aanmerking voor credit d’impôt omdat we nooit werkzaam waren in Frankrijk. Dan kun je hooguit rekenen op een reductie op de inkomstenbelastingen die je hier over je AOW betaalt. Op hoge bijdragen vanuit de APA hoef je niet te rekenen met een redelijk inkomen. En we bouwden hier geen rechten op voor financiële steun vanuit de Franse ouderenkassen. Zou de nood aan de man zijn, bijvoorbeeld als je dagelijks of zelfs nog ’s nachts assistentie nodig hebt, dan kun je een prêt viager hypothecaire overwegen. Dus een hypotheek op je huis nemen, een deel van je huis “opeten”. Het is goed om je daar nu al over te laten informeren en daar een mapje van aan te leggen. Ook is het verstandig nu al te kijken welke rol een tuteur, iemand die je financiën en zo behartigt, in Frankrijk heeft.
    Maar Marietta, dit zijn allemaal praktische overwegingen. Jij kaart ook een ander aspect aan. Eens kom je op het moment, dat vele vrienden uit je leven verdwijnen en dat je je eenzaam voelt, aanspraak mist. Dat kan je in Nederland ook overkomen. Maar eerlijk gezegd, ligt dat gevaar hier eerder op de loer. Ik zie hier bij oudere Nederlanders, dat ze veel tijd investeren in een kennissenkring. En ik verwacht eigenlijk dat de jongere generatie in Frankrijk graag klaar staat voor de ouderen. Je moet dan wel hulp willen vragen en contacten onderhouden.
    Onze generatie is gezegend met de nieuwe communicatie. Telefoon, e-mails, face time of skype, kranten via internet, e-readers voor Nederlandse boeken in te stellen op koeienletters. Mijn ouders zaten met hun oudste kinderen op Java en mijn grootouders kregen mijn babyfoto’s met een vertraging van weken. Tja, weer een actiepunt voor de blijvers: blijf op de hoogte van alle ontwikkelingen van internet!
    Wij blijven hier vooralsnog en zwaaien intussen vele Nederlandse leeftijdgenoten uit. Zonder enige spijt over het hier achterblijven.
    De langstlevende zal misschien wel eens die stap nemen, alhoewel …..

    #190331
     Noë
    Sleutelbeheerder

    Dank voor je reactie Mimi.
    Het voornemen van de Franse overheid om ouderen zo veel mogelijk zelfstandig te laten wonen heeft zo zijn voordelen voor wat betreft de thuiszorg en de voorzieningen, als je daar tenminste recht op hebt. Een nadeel is, als je niet meer mobiel bent, het gebrek aan contact met leeftijdgenoten, die grotendeels net zo weinig mobiel zijn als jezelf. Aan de andere kant: in een bejaardenhuis in Frankrijk wil je als Nederlander niet terechtkomen.
    Als Fransman/-vrouw waarschijnlijk ook niet. Mijn oude buurvrouw werd in het ziekenhuis opgenomen op de dag dat ze er kennis zou maken, en stierf op de dag dat ze zou verhuizen.
    Ik ken verschillende mensen, vijftigers, zestigers, die er nu al over nadenken een huis te kopen en dat geschikt te maken voor gezamenlijke bewoning, en dan gezamenlijk hulp inkopen. Ook dat is een optie.

    #190334
     Noë
    Sleutelbeheerder

    Voor wie het in de (verzonnen) praktijk wil zien: Et si on vivait tous ensemble, een film van Stéphane Robelin over Franse oudjes die bij elkaar kruipen. Zeer vermakelijk.

    Frans

    #190335
     Noë
    Sleutelbeheerder

    @Mariette Kenkel

    “Aan de andere kant: in een bejaardenhuis in Frankrijk wil je als Nederlander niet terechtkomen. Als Fransman/-vrouw waarschijnlijk ook niet.”
    Is dat echt zo? De zogenaamde sociale bejaardentehuizen zijn inderdaad over het algemeen verre van aantrekkelijk, maar ik heb hier in de buurt toch een aantal privé (kost wat, maar dan heb je ook wat) bejaardentehuizen gezien die erg aantrekkelijk zijn.

    “Ik ken verschillende mensen, vijftigers, zestigers, die er nu al over nadenken een huis te kopen en dat geschikt te maken voor gezamenlijke bewoning, en dan gezamenlijk hulp inkopen. Ook dat is een optie.”
    Is dat dan niet precies hetzelfde, maar al netjes geregeld, als de privé tehuizen die ik bedoel?

    Een voorbeeld van een tehuis zoals ik dat bedoel is te vinden op http://www.domusvi.com/maison-retraite/var-83-la-londe-les-maures-802493.html

    #190322
     Noë
    Sleutelbeheerder

    Marietta: Ik ken verschillende mensen, vijftigers, zestigers, die er nu al over nadenken een huis te kopen en dat geschikt te maken voor gezamenlijke bewoning, en dan gezamenlijk hulp inkopen. Ook dat is een optie.

    Tja, privé-initiatieven voor het inrichten van een eigen huis voor ouderen. Het lijkt zo aantrekkelijk : je koopt met elkaar een terrein en bouwt daar één huis of diverse huisjes op. Of je koopt een groot gebouw en maakt er appartementen in. Je huurt met elkaar de nodige hulp in. Je ontkomt aan hoge directie- en andere overallkosten, want alle bewoners zijn de baas in het gezamenlijke huis. Zij die nog gezond zijn, doen de administratie, de inkopen, ze koken, verzorgen de tuin en klussen in huis. Maar dan zijn er bewoners die door lichamelijke beperkingen hooguit de collectieve boontjes kunnen doppen of afhalen en weinig meer. Dan gaan de zwakkeren op de sterkeren leunen totdat de sterkeren daar de balen van hebben of verzwakken. Dan wordt er meer en meer hulp ingehuurd en dan blijken er participanten te zijn die deze verhoging in de onkosten niet kunnen betalen, dus dan doen de beter gesitueerden een duit in het zakje. Willen ze dat ook echt?
    Allemaal mensen bij elkaar die eens kozen voor de vrijheid in Frankrijk en plots gevangen worden in een collectief. Een collectief dat bij meerderheid van stemmen bepaalt over het hoe en wat. Allemaal mensen op één kluitje die op hogere leeftijd hun karakterkenmerken niet meer kunnen verdoezelen in het belang van het collectief. En er weer uitstappen terwijl je spaargeld erin zit, is moeilijk en iemand die zich niet kan aanpassen, eruit zetten kan niet zomaar.
    Het lijkt mij een ramp, een aanslag op je rust.
    Natuurlijk kan het goed uitvallen, maar voor hoe lang, want ouderen verdwijnen omdat ze overlijden of intensievere zorg elders nodig hebben. In beide gevallen wordt er dan door externen beroep gedaan op de financiële belegging van de desbetreffende in het collectief. En dan moet het collectief – wellicht via een ballotagecommissie – weer een nieuwe bewoner zien te vinden om gelden vrij te maken voor de vertrekkende …
    Er zijn al initiatieven genomen voor een dorp van Nederlandse bejaarden. Het liep op niets uit. Niet iedereen kan direct zijn veel te grote huis verkopen om een huis in zo’n bejaardendorp te kopen. Het kapitaal van veel Nederlanders zit in hun huidige huis, dus in steen.
    En dan woon je in zo’n dorp. Nederlanders zijn rasregelaars en willen bepalen, waar je je was droogt, hoe laat het stil moet zijn en wanneer er met elkaar koffie wordt gedronken of wordt deelgenomen in wandel-, lees-, kook-, kaart- en wat-al-niet-meer-clubs. Je daarvan distantiëren wordt vaak als asociaal ervaren. Ik wil er niet aan denken! Ik zou mijn kinderen al snel bellen om mij te bevrijden uit zo’n regiem. Het klinkt best negatief, maar je hebt weinig fantasie nodig om te voorzien waarop zo’n initiatief kan vastlopen. Zelfs als je zoiets start met je beste vrienden die je door en door kent. Die hebben echt het eeuwige leven niet en dan heb je andere participanten nodig om het model te continueren.
    In Australië en in Zuid-Afrika bestaan – zoals ik vernam – bejaardenparken voor Nederlanders. Wellicht ook elders. Ik weet niet, hoe die zijn opgezet. Maar zoiets kan volgens mij niet lukken vanuit idealen door initiatiefnemers vanuit eigen middelen. Daarvoor heb je externe middelen nodig vanuit overheid en verzekeraars. En die zien daar nog geen brood in. Er bestaan wel al Scandinavische bejaardentehuizen in Spanje waar Nederlanders ook kunnen vertoeven. Die zijn erop gericht, dat oude Scandinaviërs die moeten worden opgenomen, goedkoper kunnen worden geëxporteerd naar Spanje … Wellicht kan de FANF eens onderzoeken, wat de mogelijkheden in Frankrijk zijn met hulp van de Nederlandse zorgverzekeraars? Vooralsnog heb ik daarop weinig hoop.

    #190337
     Noë
    Sleutelbeheerder

    De uitvinding van dit wiel wordt regelmatig aan de orde gesteld door een nieuwe generatie allochtonen in een deel van Frankrijk, de eerste keer dat ik dit bewust meemaakte was in de 80er jaren in het zuid-oosten, maar dat was vast niet de eerste poging ! Bij mijn weten is het wiel nog nooit aan draaien toegekomen.

    De franse bejaardenvoorzieningen zijn veel later op gang gekomen dan in NL, omdat de kosten van de bejaardentehuizen (wettelijk) verhaald worden op de kinderen.
    In NL hadden we in de beginfase ook leuke bejaardentehuizen, weet u nog van het “Sunneke” schandaal in de 60er jaren ?

    M.i. is de beste oplossing, als je in Frankrijk wilt blijven, je aan te sluiten bij de bestaande franse voorzieningen, als je geen franse familie hebt, waar je op terug kunt vallen.

    Een belangrijk punt bij de voorbereiding is het opstellen van een “levenstestament” (mandat de vie futur) via de notaris, niet voor als je dood bent, maar om je wensen (in de meest uitgebreide zin) bij voorbaat vast te leggen, voor het geval dat je er straks niet meer zelf over kunt beslissen.

    Joost Kubbe.

    #190338
     Noë
    Sleutelbeheerder

    Mandat de protection future….niet mandat de vie future..vind ik wel een hele poëtische foute…

    #190339
     Noë
    Sleutelbeheerder

    Ik ben op het ogenblik “en déplacement” en diepte uit mijn geheugen de verkeerde combinatie op.
    Dank voor de correctie Sophie, maar de essentie is in elk geval duidelijk begrepen !

    Joost Kubbe.

    #190326
     Noë
    Sleutelbeheerder

    Met dank aan Mimi voor goed verwoorde bijdragen!!

    Wat ik nog mis in de discussie is het taal-fenomeen. Als (voor NL’ers) het Frans pas op school wordt geleerd en vervolgens bij een tweede bestaan in Frankrijk wordt aangescherpt lijkt het allemaal mee te vallen.
    Als het gebitje los zit en de grijze cellen niet meer alert zijn wordt het gemis in het volgen van een conversatie in een Frans verzorgingshuis pas echt een probleem.
    Hoor graag over positieve of negatieve ervaringen.
    Maar een issue lijkt het me wel!
    p.brand

    #190327
     Noë
    Sleutelbeheerder

    Als je niet meer weet wat je mist, speelt het probleem niet meer, en … Fransen kampen met hetzelfde probleem !

    Joost Kubbe

    #190336
     Noë
    Sleutelbeheerder

    Peter, het lijkt mij goed te voorkomen dat je in zo’n tehuis terechtkomt. Gewoon thuis blijven wonen met thuiszorg. Heb je geen naaste(n) meer, die dat alles kan/kunnen regisseren, zorg er dan voor dat jongere vrienden of een tuteur dat doen of vrienden mèt een tuteur.
    Het kost een hoop, maar de thuiszorg is goed. Je huisarts en de maatschappelijk werk(st)er zijn daar leidend in en de verplegers aan huis vangen je signalen goed op.
    Als het Frans je ontglipt, is de lichaamstaal er nog.
    Ik hoop dat de nog jonge Nederlanders of Engelsen in Frankrijk de cursus voor tuteur oppakken om de niet-Franse ouderen te begeleiden. Het lijkt mij een geweldige uitdaging.
    Als je in Frankrijk wordt opgenomen voor wat voor kwaal ook, ongeacht je leeftijd, ben je als buitenlander afhankelijk van de welwillendheid van de verpleging. Mijn man die de Franse taal zeer goed beheerst, is veelvuldig opgenomen geweest. De verpleging nam alle tijd om te communiceren. Slechts éénmaal trof hij het slecht op de afdeling urologie in Albi. Omdat hij doof is, werd hij direct tot dement bestempeld. Gelukkig werd hij snel overgeplaatst naar Toulouse, waar de verpleging met hem wegliep. Zo’n vriendelijke en opgewekte vent maakten ze niet vaak mee, vertrouwde de verpleging me toe. Als ik op bezoek kwam, had ik geen rustig moment met hem door alle zorg die maar in- en uitliep met gezellige babbels en de hoofdverpleegster wilde hem zelfs mee naar huis nemen. Geintje, natuurlijk.
    Blijf gewoon in je eigen vesting. Je kent de verplegers à domicile al goed door de jaarlijkse bloedafname en griepprik en wat andere akkefietjes. Ze communiceren perfect met de huisarts, de apotheek en de fysiotherapeut die je tot het laatst aan toe wil laten bewegen.
    Ik vroeg onze verpleger aan huis, of ik eens een artikel over zijn werk mocht schrijven. Ik kon echter niet met hem mee op ronde, want zijn band met zijn patiënten was als een familieband en daar mocht geen buitenstaander bij zijn. Ook een fysiotherapeut vertelde me over zijn innige banden met ouderen die hij wekelijks of vaker bezocht.
    Het huis van een buurvrouw brandde af en de burgemeester vroeg ons, of ze bij ons mocht logeren totdat hij een ander tijdelijk huis voor haar vond. Buurvrouw was verbonden aan de thuiszorg. Iedere morgen stond ik vroeg op om haar ontbijt te verzorgen, à midi serveerde ik haar maal en ’s avonds weer. Voor deze maaltjes hoefde ik geen boodschappen te doen, want al die mamies en papies waar ze poetste, gaven haar groente, eieren, taarten, bonbons, fruit en vers geslachte kippen mee. Zo’n band had ze opgebouwd met haar clientèle.
    En wat maken we niet mee met het vaste team taxichauffeurs die de patiënten naar diverse klinieken brengen en weer ophalen. Ze vragen je het hemd van het lijf, maar de volgende rit, informeren ze wel naar je kleinkinderen, je huisdieren, je tuin. Ze weten alles van je, brengen je binnen en geven nog adviezen ook.
    En vergeet de burgemeester niet. Heb je problemen, dan kun je die thuis bellen. En Franse buren zijn goud waard. Die staan ook graag voor je klaar! Natuurlijk rekenen ze ook op jou, maar wanneer je te oud wordt om hen te helpen, begrijpen ze dat best.
    Ja, dan praat ik wel over het platte land. Hoe het in de steden gaat, weet ik niet.
    En iedereen mag mij betichten van een te optimistische kijk op het ouder worden hier.
    Mocht het ooit uit de hand lopen, dan vertrouw ik erop dat mijn kinderen me hier van het bed lichten en naar Nederland vervoeren. Jammer voor Nederland, want daar rekenen ze echt niet op de terugkeer van die hoogbejaarde expats die daar wel degelijk rechten hebben omdat ze braaf maandelijks hun AWBZ voldoen.

    #190340
     Noë
    Sleutelbeheerder

    Als je niet meer weet wat je mist, speelt het probleem niet meer, en … Fransen kampen met hetzelfde probleem !

    Dat is niet helemaal waar, Joost. Ik hoorde eens een schrijnend verhaal van een Nederlandse man die hier in een verzorgingshuis was opgenomen omdat hij niet meer voor zichzelf kon zorgen. Hij was zwaar dementerend. Met kinderen in Nederland was geen contact. De man sprak ineens helemaal geen Frans meer en begreep dat zelf niet meer. Door de frustratie werd hij agressief en was niet te handhaven. Nachtmerrie-scenario. Ik hoorde pas van het verhaal toen hij al was overgeplaatst naar een ander tehuis, verder hiervandaan.

    #190300
     Noë
    Sleutelbeheerder

    Wat een triest verhaal !
    Maar wie weet was die meneer in Nederland hetzelfde overkomen.
    Geluiden horen en niet kunnen herleiden moet verschrikkelijk zijn. Ook je moerstaal raak je kwijt.
    Bij dementie ga je vaak terug naar je prille kinderjaren en toen sprak je nog geen Frans, maar ook niet voldoende Nederlands om goed aan te kunnen geven wat je wel of niet wilde en dan maakte je dat je opvoeders ook op een minder vriendelijke manier duidelijk. Knuistjes, vliegende blokken of eetbordjes, gebrul.
    Die meneer zal niet de enige agressieve patiënt zijn geweest.
    Hoeveel demente Fransen spreken en verstaan nog Frans.
    We zijn bang voor het dement worden, maar dat waren we in Nederland ook geweest.
    De mate van dementie lijkt me bepalend. Maar wanneer je je nog realiseert dat je het Frans kwijtraakt, ben je vast al wat meer kwijt.

    #190301
     Noë
    Sleutelbeheerder

    Ik ben blij met deze discussie en val er nu pas in. Zelf denken we ook vaak aan hoe het nu moet straks/later. Dat van dat mandaat(Joost), moet ik eens opzoeken en over nadenken. Alleen ben ik bang dat wij in de categorie onvoldoende revenue vallen. Hoe werkt een Frans stel dit uit met alleen maar een klein pensioentje, hoe regelen zij dit om door te kunnen leven in hun eigen huisje? De kinderen?
    Wij delen de ervaring van Mimi over de zorg in de campagne, dit hebben wij al eens meegemaakt ook! Vooral de taxichauffeuse, die stuurt na een met haar mee geweest te zijn nog elk jaar een kerstkaart!
    Dank allemaal,
    Warme groet Ada

    #190302
     Noë
    Sleutelbeheerder

    Ik hoop dat de nog jonge Nederlanders of Engelsen in Frankrijk de cursus voor tuteur oppakken om de niet-Franse ouderen te begeleiden.

    ’n Cursus voor tuteur ? Ongetwijfeld zijn daar cursussen voor, F is immers ’t land van de formations.
    Maar ik vind Mimi’s toon wat die voogdij betreft nogal lichtvoetig, waar ik overigens in alle opzichten ’n optimist poog te zijn.

    Iemand onder tutelle plaatsen of iemands tuteur worden zijn nogal ingrijpende procedures met ’n hoop wettelijke gevolgen. Sowieso gaat hier ’n rechter over, godzijdank. En iedere vijf jaar wordt bekeken of die voogdij moet worden voortgezet.

    Peter (die hier veel, erg veel mee te maken heeft gehad en heeft).

    #190303
     Noë
    Sleutelbeheerder

    Mr Petrus, ik ga eigenlijk uit van een tuteur privé. Die zou ook een vriend of een volwassen kind kunnen zijn. Of degene die je in je mandat noemt.

    Gerda, het beste kun je het model van het mandat downloaden en proberen zelf in te vullen. Het registreren bij de belastingdienst kost plm. 125 euro en dat kun je in kleine hapjes per maand betalen. Bovendien bestaat er ook nog een mogelijkheid deze kosten pas te voldoen wanneer het mandaat tot uitvoering komt. Google maar even of vraag het bij de belastingdienst.

    https://www.formulaires.modernisation.gouv.fr/gf/cerfa_13592.do

    #190304
     Noë
    Sleutelbeheerder

    Sorry, niet Gerda, maar Ada.
    Pfffff, ouderdom?

    #190305
     Noë
    Sleutelbeheerder

    Dank je wel Mimi voor je formulier, ik ga het zeker uitzoeken.
    warme groet Ada

    #190306
     Noë
    Sleutelbeheerder

    Mr Petrus, ik ga eigenlijk uit van een tuteur privé.

    Mimi, u zaait verwarring. Waar u ’t heeft over ’n tuteur, bedoelt u waarschijnlijk ’n zaakwaarnemer, naar keuze via ’n Cerfa-formulier. Waarop zeer duidelijk, in kapitalen, is vermeld :

    “JE DECLARE NE PAS BENEFICIER, A CE JOUR, D’UNE MESURE DE TUTELLE (recopiez cette phrase de votre main)”

    Laten we de begrippen niet door elkaar halen, de juridische gevolgen zijn immers van belang.

    Peter.

    #190307
     Noë
    Sleutelbeheerder

    Nee, ik heb het over een tuteur privé of famiale. Onze bank heeft daar een goede prospectus over en zo’n persoon benoemen staat los van het cerfa-formulier. Ik deed de suggestie dat je de persoon die met jou dat voornoemde cerfa-formulier invult ook kunt benoemen tot zo’n tuteur.

    http://www.caisse-epargne.fr/cache/guide-conseil-curateur_doc_20120813162734.pdf

    Uiteraard kan het – wanneer je niets regelde – gebeuren dat je een tuteur d’état krijgt. In dat geval zou het fijn zijn wanneer dat een Engels of Nederlands sprekende tuteur zou zijn. Daarom mijn suggestie, dat jongere landgenoten die het Frans goed beheersen en werkzoekend zijn, zich laten formeren tot tuteur. Uiteraard moet deze rol ook bij je persoonlijkheid passen.

    #190308
     Noë
    Sleutelbeheerder

    Dus voor alle duidelijkheid: je start nu al met een mandat.
    Je bent nog springlevend en je verklaart dus, dat je nog niet wordt geholpen door een tuteur.
    Pas daarna ga je nadenken over een eventuele tuteur privé.
    Tussen deze twee activiteiten kunnen jaaaaaren zitten.

    #190309
     Noë
    Sleutelbeheerder

    Goed, Mimi, we zijn eruit : waar u spreekt over ’n tuteur, bedoelt u dus ’n tuteur familial want die kreet heeft uw bank uitgevonden en komt elders nergens voor.
    Dan hebben we ’t dus over iets anders, namelijk over ’n curatelle.

    Verdiept u zich in de materie alvorens allerlei begrippen rond te slingeren, please.

    Peter.

    #190310
     Noë
    Sleutelbeheerder

    Je bent nog springlevend en je verklaart dus, dat je nog niet wordt geholpen door een tuteur.

    Bij voorbeeld. Als je onder voogdij staat, heb je immers niets meer te verklaren.
    *zucht*

    Peter.

    P.S. ’n Tuteur : ’n voogd.
    ’n Curateur : ’n zaakwaarnemer.
    ’n Mandataire : uw curateur.

    Nota bene : de tuteur treedt op voor en namens z’n protégé. En is hiervoor dan ook aansprakelijk èn verantwoordelijk.
    Dat is ’t verschil met die curatelle.

    Terzijde : die kwestie Bettencourt is ’n aardige casus …

    #190311
     Noë
    Sleutelbeheerder

    Hahaha, Peter, niet zo zuchten.
    Dus voor alle duidelijkheid: je start nu al met een mandat.
    Je bent nog springlevend en je verklaart dus, dat je nog niet wordt geholpen door een tuteur.Want ik ga er van uit, dat de menen die actief op dit forum zijn, nog niet worden bijgestaan door een tuteur.
    Pas daarna ga je nadenken over een eventuele tuteur privé of familiale.
    Tussen deze twee activiteiten kunnen jaaaaaren zitten.
    We willen allemaal juist voorkomen, dat we onder curatele worden geplaatst.

    Kun je wat meer vertellen over de situatie die je meemaakte? Dat zou voor een ieder een wijze les kunnen zijn.
    We zitten niet op dit forum om elkaar af te troeven.
    Maar we kunnen elkaar waardevol aanvullen.
    Je zou mij en misschien ook anderen een plezier doen met je ervaring die waarschijnlijk dichter bij ons staat dan die van Bettencourt.

    #190312
     Noë
    Sleutelbeheerder

    We zitten niet op dit forum om elkaar af te troeven.
    Maar we kunnen elkaar waardevol aanvullen.

    Lijkt me inderdaad een goede basis voor een aangenaam en constructief forum.

    #190313
     Noë
    Sleutelbeheerder

    We willen allemaal juist voorkomen, dat we onder curatele worden geplaatst.

    Mimi, “onder curatele” is ’n typisch Nederlandse, foute vertaling van de Franse tutelle.
    De Franse curatelle is iets anders, iets minder ver-strekkends.

    Kortom I : vraag uw bank naar de juridische status van hun tuteur familial. Mijn inschatting : die status lijkt me juridisch van nul en generlei waarde.

    Kortom II : met plezier verklaar ik me ‘blind’ curateur voor deze & gene, maar aleer me bereid te verklaren iemands tuteur te zijn, verdiep ik me eerst in zijn situatie.

    En, neen, ik ga hier niet publiekelijk m’n privé-ervaringen verhalen. De situaties zijn dermate verschillend, de ervaringen eveneens. Weet slechts dat ik sinds vier jaar de tutelle voer over ’n vriend van ons. Wim B. weet hiervan, wellicht Marietta K. als zijn zaakwaarnemer ook.

    Tot persoonlijk contact bereid,
    Peter.

    #190314
     Noë
    Sleutelbeheerder

    <div class=”d4p-bbt-quote-title”>mimi mentink wrote:</div>
    We zitten niet op dit forum om elkaar af te troeven.
    Maar we kunnen elkaar waardevol aanvullen.

    Lijkt me inderdaad een goede basis voor een aangenaam en constructief forum.

    Inderdaad, Krelis, m’n doel was dan ook niet de wijste te wezen of de langste te hebben, m’n doel was slechts teleurstellingen te voorkomen door al te gemakkelijke informatie.

    Peter.

    #190315
     Noë
    Sleutelbeheerder

    Peter, jij hebt dus verstand van de zaken èn de praktijk, als ervaringsdeskundige.
    En je hebt respect voor degene die je begeleidde en daarom doe je geen verslag. Alle begrip hiervoor. Ik merk ook, dat je erg emotioneel betrokken bent bij deze materie.
    Misschien maakt Mariëtta een vertaalslag indien deze info belangrijk is voor anderen.
    Waarom moet ik het wiel uitvinden, als het hier al rondrijdt. Ik ben inmiddels al goed ingelezen en uitvoerig geïnformeerd, maar de praktijk ken ik niet.
    Ook anderen zitten op een punt zaken goed te willen regelen, nu daar nog volop tijd voor is. Bedankt voor je reacties tot zo ver.

    #190316
     Noë
    Sleutelbeheerder

    Nounounou, Mimi, u vult ’n hoop in.

    Ja, ik meen verstand van zaken te hebben aangaande de tutelle in F.
    En wat nu, “emotioneel betrokken” ?

    U vindt uw wiel uit, ’t is misschien uw hobby. Maar neem mij niet kwalijk wanneer ik uw hobby ’n hobby noem en de door u verstrekte informatie corrigeer. Opdat we teleurstellingen voorkomen.

    Gaat u m’n vragen beantwoorden ? Dàt lijkt me zinvol.

    Peter.

30 berichten aan het bekijken - 1 tot 30 (van in totaal 75)

Je moet ingelogd zijn om een reactie op dit onderwerp te kunnen geven.

©2022 Communities Abroad  |  infofrankrijk.com

DISCLAIMER

Login

Forgot your details?