De meeste aspecten van dit onderwerp zijn nu aan de orde geweest. Ik vat mijn ideeën nog één keer samen.
1. Gelijke behandeling door de overheid en door de maatschappij houdt in dat gelijke gevallen gelijk worden behandeld. Ongelijke gevallen worden niet gelijk behandeld. Mannen en vrouwen zijn gelijkwaardig, maar niet hetzelfde. Vrouwen verkeren daardoor niet in dezelfde maatschappelijke en economische posities als mannen. Wie eist dat alle moeders net als mannen werken ziet dat over het hoofd.
2. Dat moeders werken is macro-economisch niet noodzakelijk, aangezien er een tekort aan arbeidsplaatsen is.
3. Vrouwen moeten niet levenslang afhankelijk zijn van een man. Ondersteuning van moeders door de overheid is echter geen afhankelijkheid maar erkenning van het feit dat zij een belangrijke maatschappelijke en economische taak vervullen.
4. Het werk van moeders die zelf voor hun kinderen (en voor hun werkende echtgenoot) willen zorgen moet daarom worden gewaardeerd als arbeid, niet als “niet-werken”. De vader betaalt deze arbeid, zoals hij anders de kinderopvang en huishoudelijke hulp (mee)betaalt. De overheid moet zorgen voor een gelijkwaardig pensioen. De NL overheid erkent de arbeid van thuisblijvende moeders via de AOW-voor-iedereen. Als vrouwen dat niet voldoende vinden, kunnen zij als de kinderen groter zijn alsnog gaan werken. Maar moeders met jonge kinderen dwingen om vanwege een verweg pensioen buitenshuis te werken, zoals in het franse systeem, vind ik ondanks diverse maatregelen uit den boze.
5. Voor moeders die buitenshuis willen of moeten werken en die hun kinderen toevertrouwen aan anderen moet de overheid zorgen voor voldoende faciliteiten. Bedrijfscrèches zijn lang niet in alle sectoren mogelijk. Ook dient de overheid te zorgen voor maatregelen die het voor werkgevers aantrekkelijk/verplicht maken om tijdens zwangerschaps- en ouderschapsverlof voor vervanging te zorgen, zodat collega’s niet worden overbelast.
Dit alles heeft niets te maken met een makkelijke houding van “vadertje staat moet overal voor zorgen”, maar alles met het waarderen door overheid en maatschappij van alle arbeid en van het recht van mannen én vrouwen én kinderen om op hun eigen manier te leven en bij te dragen aan de samenleving.
