In Frankrijk moet iedereen individueel voor zijn eigen oude dag zorgen. Mits je kunt rekenen op de reconversion van het salaris van je man. /quote]
Hierin een contradictie. Dus weer wel financiële afhankelijkheid van de man.
In Frankrijk worden inkomens van mannen en vrouwen bij elkaar opgeteld voor de belasting. En vervolgens via “parts familiaux” wordt er weer aftrek verleend.
Partneralimentatie (“prestation complémentaire”) is niet aan tijd gebonden maar in NL maximaal 12 jaar en er wordt over gepraat om deze verder te verlagen.
Inderdaad, een echte AOW is er niet, een revenu minimum vieillesse is er wel maar ook aan werken gebonden, ik geloof 120 trimestres.
Tot zover financiële afhankelijkheid.
Een deel van de dagelijkse zorg voor jonge kinderen wordt uit handen genomen door de scholen waar er voor een redelijk bedrag goed wordt gegeten en waar kinderen lang verblijven. Vaak eten de ouders ook in bedrijfsrestaurants. Het dîner kan dus bescheiden zijn ’s avonds. Maar wel moet er stevig huiswerk gemaakt worden waar de ouders bij betrokken worden.
Bij zieke kinderen kan een “congé enfant malade” opgenomen worden, onbetaald verlof maximaal 3 tot 5 dagen per jaar. Ik hoor nooit dat mannen dat opnemen. Zoals Ingrid stelt, geven huisartsen vaak een “arrêt social” dat in feite oneigenlijk is.
Bedrijfscrèches zijn er weinig, terwijl dit juist schitterende mogelijkheden zijn om werk en kinderen met elkaar te combineren. Mijn suggestie om dat bj een paar grote bedrijven en gezondheidszorginstellingen te introduceren werd weggehoond. Daar moesten de Staat en de ouders zelf maar voor zorgen.
Ik denk dat in Frankrijk men er te makkelijk vanuit gaat dat de Staat alles regelt (en dus ook betaalt, direct of indirect via subsidie en aftrek).
Ouders zouden financieel minder afhankelijk van ekaar moeten zijn. Bedrijven zouden betere verlofregelingen en kinderopvang moeten regelen. Maar zolang in overlegorganen (vakbonden, CE, CHSCT) de mannen de dienst uitmaken zie ik dat nog niet snel gebeuren.
Steven
