Bedankt Bosbess, hieruit komt al weer een hoop meer tevoorschijn dat ik in mijn beweringen gelijk heb.
Iid, boeken zijn niet m’n favoriet, maar dan heb ik het over boeken waar jullie mee aan komen zwaaien van oud-geleerden en oud-economen.
Zoals ik al zei, je kunt de economie niet vergelijken met een oude crisis met de oplossing daarbij, immers hebben beiden crisis min of meer geleid to een oorlog en dat willen we nu juist niet.
Jouw link –daarvoor bedankt, ik zal hem uitprinten en gebruiken- geeft exact weer waar de fout zit.
Smic, lager, en ik kan nou niet echt zeggen dat het leven in Frankrijk goedkoper is, of je moet een moestuin en een geit hebben.
Werkeloosheid, om te gillen, stakingsdagen, vertrouwen in de medemens, aow, en dan rolt uiteraad het hogere aantal armoedegrenspercentage als antwoord in de bus.
Met andere woorden, de schoen wringt hem in het vertrouwen, het aantal werkelozen (er zijn genoeg banen waar geen mensen voor gevonden worden) de lage salarissen en de hoge kosten.
Ik ben er van overtuigd dat als men de relatiesfeer op de werkvloer verbetert (lees hierover de stukjes die Steven vermeld met zijn ervaringen) de kloof tussen baas en personeel verwijderd, en de lonen optrekt en tevens de uitkeringen inkrimpt, en voorál het ontslagrecht versoepeld, er snel een hele grote groep mensen zal zijn die zegt aan de gang te willen en te kunnen.
Negenhonderd euro chômage in de maand, ze gaan (en ik lieg niet) naar de interim en pôle emploi, worden gevraagd zich aan het sollicitatiegedrag te houden, daarna moeten ze een baan nemen, maar ze gaan tijdens het interview zitten gapen (een vertelde dat hij bij de vrouw die het interview afnam zijn neus uitpeuterde) en vervolgens krijgt pole emploi een mailtje, deze kandidaat is niet geschikt voor ons team.
Ik kan je tientallen voorbeelden geven, ik ben er zelfs mee naar pole emploi geweest, ik vroeg ze op te treden in naam van de democratie en de arbeidsomstandigheden, hun antwoord was zeer kort en duidelijk.
“geachte meneer cees, in Nederland is het misschien gebruikelijk maar in in frankrijk niet; omwille van de privacy hebben noch ik, noch een controleur niets te zoeken in het leven van een bedrijfseigenaar zolang deze geen strafbaar feit heeft ondergaan.”
Op de vraag hoe je zonder te controleren kunt weten of een bedrijf een strafbaar feit ondergaat haalde men de schouders op met de woorden; “jullie werken dus met verraders?”
De burgemeester hier weet niet eens hoeveel mensen er in zijn dorp werkeloos zijn, en wie.
Met andere woorden, men is zo vrij als een vogeltje en niemand die er wat van zegt.
De staat keert per direct de uitkering uit, de gemeente staat buiten spel.
In nl wordt de gemeente door de overheid op het matje geroepen, en de burgemeester is verantwoordelijk voor zijn werkelozen.
De burgemeester wordt dus min of meer ook aangekeken als er een hoop werkelozen zijn, en hij wil herkozen worden, dus hij gaat daar aan werken.
Hier zal het de burgemeester een betterave wezen al zit het halve dorp in de steun.
Mensen die geen werk hebben betalen geen impots, SDF al helemaal nooit.
Moet veranderen, iedereen moet belasting betalen, al is het maar één euro.
Door het betalen van belasting voel je je mede verantwoordelijk voor de maatschappij, en trouwens, zei mijn partner tegen een SDF “waarom zou ik in de stress moeten liggen in mei voor het betalen van enkele duizenden euros en jij hoeft nog geen centimes te betalen en slaapt lekker, lig ook maar eens wakker!”
Kortom, het hele franse systeem is zo verrot als maar kan, er wordt door zowel links al rechts gejat bij de vleet en het is altijd de ander die het gedaan heeft.
Ze klagen over de vele werkelozen maar gaan aan de haal met zwartwerkers die een uitkering hebben en het werk veel goedkoper doen dan een bedrijf, die maar meer en meer impots moet betalen.
Om terug te komen dus op de bewering van HansP dat de smic naar beneden moet…
Het zou dramatisch worden voor een land met deze mentaliteit die nul komma nul over heeft voor de medemens, nul komma nul vertrouwen heeft in de medemens, en je achter je rug om een oor aan naait.
Men zou een enorme stijging zien van chômage, en dat is zeker op dit moment niet door de belastingbetaler op te hoesten.
De enige manier is de arbeidsmarkt los te trekken door arbeid aangenaam te maken, maar ja, of dat kan in Frankrijk?????
