Dit onderwerp bevat 45 reacties, 14 deelnemers, en is laatst geüpdatet op 10 jaren, 1 maand geleden door 
-
Berichten
-
Mijn Grande Maison XIXe gaat dus niet door, maar niet getreurd, er zijn meer leuke huizen. We hebben onlangs in de Charente er een paar bekeken, waarvan ééntje best leuk, maar natuurlijk ook weer met maren, er moet dus nog even over worden gepuzzeld.
Nu heb ik weer een nieuwe op ’t oog. En da’s blijkbaar ook weer een lastige. Het huis staat bij een flink aantal makelaars geadverteerd, met als vroegste datum een advertentie uit 2011. Nou kan het zijn dat dat een vorige verkoop was, dat het huis onderhand dus wéér te koop is, in plaats van nog steeds…
Als eerste de makelaar in het plaatsje zelf gecontacteerd via het formulier op de website. Engelse juffrouw, dus dat is voor mij handig qua taal. Ze mailt terug dat ze liever wil bellen, dat is goed. Dat doet ze op een moment dat ik er even niet ben, ik spreek in in het antwoordapparaat. En nog een keer. En een mail. En.. niks meer.
Goed, voor jou de volgende makelaar. Die antwoordt netjes, en biedt zelfs aan zijn mail de volgende dag in het Engels te vertalen (wow!). Niet nodig, ik kan behoorlijk Frans lezen ondertussen. Maar op mijn vragen krijg ik verder geen antwoord meer. (En ik heb echt niks raars gevraagd.)
Ik weet precies waar het huis is, en ik weet zelfs welke numeros cadastrale er (ongeveer) bij horen, het geoportail is mij immers bekend. Dus, heb ik stoute schoenen aangetrokken en de mairie van het dorp een mail gestuurd (in het Frans) of ze misschien de eigenaar willen vragen contact met mij op te nemen, als ze die kennen. Liever rechtstreeks contact met de eigenaar. De makelaars bieden hem/haar immers ook geen geweldige service door een mogelijke koper een beetje in zijn sop te laten gaarkoken, voor 4-7% van de prijs. (Doei!)
Heeft u ervaring met het achterhalen van de eigenaar van een perceel? In:
http://www.french-property.com/guides/france/property-rights/registration/ staat dat de mairie in principe deze info moet verschaffen..Kan ook via http://www.cadastre.gouv.fr (betaald) dacht ik…
Maar langs gaan en in de buurt vragen werkt ook goed… 🙂Ja ja, natuurlijk, langs gaan werkt het best, maar dat kost me tijd, moeite en geld, terwijl het beantwoorden van wat simpele vragen mij die moete zou kunnen besparen. Ik mag toch vantevoren wel weten welke percelen er bij horen?
Huizen kopen kost nu eenmaal tijd, moeite en geld. Als je via de marie of het cadastre (inderdaad tegen een vergoeding) achter de naam van de eigenaar van een te koop staand pand bent gekomen, moet je zelf contact opnemen. Je kunt natuurlijk ook een ander (makelaar) inschakelen, maar dat kost je meestal geld. Bovendien zijn er, zeker bij erfkwesties, vaak meerdere eigenaren wat het vinden van de juiste man of vrouw zeer bemoeilijkt. Kortom, je moet er tijd, moeite en geld aan besteden. De huizen komen niet vanzelf naar je toe.
Frans
De huizen komen niet vanzelf naar je toe.
Kopers komen ook niet vanzelf naar een huis toe. Dit staat al een tijdje te koop, dus er zou wel wat meer moeite… Als de juiste percelen er niet bij horen is het niks voor me, en ga ik er niet kijken. Dat soort zaken wil ik echt van tevoren weten. De verkoper mag er ook wel een beetje moeite in steken, zeg. (VERDORIE!)
Maar ondertussen heb ik contact met makelaar nr. 3. En hij spreekt Engels!
Dit huis is ook weer extra complex qua fosse septique. Die er is is niet op norm, en ligt pal naast een rivier. Makelaar nr. 3 suggereert nu wel vrolijk dat er achter de bestaande fosse gewoon een vloeiveld aangelegd kan worden. (Da’s niet waar.) Dit is typisch een plek voor een micro-station. Maar goed, dat is voor de SPANC om te bepalen.
Deze issue is best een lastige, een simpele fosse septique vervangen kan ik nog wel een geschat bedrag aan hangen, maar hier weet ik het gewoon niet. Eigenlijk zou de huidige eigenaar een SPANC-rapport moeten regelen om te zien wat er precies vereist is. Anders krijg je achteraf een voor mij onbetaalbare installatie op mijn dak. (Nou ja, niet echt op het dak, hoewel..) Kosten van zo’n “etude de sol” zijn ca. 400€, is mij verteld.
Ik vrees dat je er mee moet leren leven dat voor sommig verkopers de druk om te verkopen niet bijster groot is. Bij mij in de buurt staan ook huizen al vele jaren te koop. De eigenaren doen geen enkele moeite om er van af te komen. Het eet geen brood, denken ze dan en wachten geduldig op een koper die wel de vraagprijs betaalt en geen moeilijke vragen stelt. Bij één van die huizen komt het omdat er tenminste vier eigenaren zijn (het is een erfenis) en 1 wil het eigenlijk helemaal niet kwijt. Zij wil er ook verder niets mee, maar het moet wel in de familie blijven. Eén keer per jaar komt ze langs om appels uit de boomgaard te plukken. Dus verwachten dat de verkoper er moeite in zal steken, is vaak tevergeefs, ongeacht hoe vaak je ‘verdorie’ roept.
Straks ga ik nog MERDE! roepen en met mijn voet stampen.
Ach, misschien ben ik gewoon niet geschikt om in Frankrijk te gaan wonen. Is Duitsland wat?
Trouwens, eet geen brood? Verzekering en tax foncière houden toch niet op? En verval kost geld. Òf aan direkt nodig onderhoud, òf aan een mindere latere opbrengst. Dure appels hoor. Kunnen die mensen wel rekenen?
JSwaal,
ik heb geen oplossing voor je problemen, maar kan wel een paar van je conclusies bevestigen.
1. Makelaars zijn inactief
Klopt. De makelaar bij wie wij ons huis gezien hadden deed een heel summiere rondleiding, deed niet eens de luiken open. Toen wij de volgende dag, met de sleutel van de makelaar, nog eens gingen kijken, kwam een buurvrouw op ons af, en na een beetje heen-en-weer gepraat zei ze dat de vader van de eigenaar twee straten verder woont en dat de eigenaar, zijn zoon, twee dagen later op bezoek komt. Dus een afspraak gemaakt met de vader van …
Toen wij het huis met ze zoon bezichtigden had die alle luiken open gedaan, zijn cd-speler aangezet met muziek van (ik denk) Charpentier, hij heeft ons rondgeleid – en toen waren wij verkocht.
Wie verdient nu de makelaarscourtage? De oude buurvrouw (later onze beste vriendin in het dorp), de eigenaar – de makelaar zeker niet!
2. Fransen hebben geen benul van de waarde die zij in bezit hebben.
Een aantal huizen in ons dorp staan al jaren leeg. De eigenaar, die soms twee dorpen verder woont, kijkt er eens per twee jaar naar, maar iets doen om het te verkopen? Neeen. niet. En zij moeten toch de normale lasten betalen? Ik begrijp het niet. Krakers bestaan er blijkbaar niet in Frankrijk.Christian-le-bricoleur
Wie verdient nu de makelaarscourtage? De oude buurvrouw (later onze beste vriendin in het dorp), de eigenaar – de makelaar zeker niet!
Heeft deze makelaar “zijn” geld wel gekregen?
Ondertussen, geen idee wat zich achter de schermen allemaal heeft voorgedaan, wie weet heeft de mairie de eigenaar ingeseind, maar, na een week radiostilte is daar opeens weer een mail van makelaar nr. 2, dat de eigenaar hem heeft gebeld. Met de mededeling dat er opeens iemand héél geïnteresseerd is!
Goh, wie zou dàt nou wezen…?Makelaar nr. 3 heb ik laten weten dat ik zonder SPANC report geen verdere stappen onderneem, en geen huis zal kopen met onbekende extra kosten. Ik zou nog iets kunnen zeggen als “we schatten zelf de kosten op 20.000 euro; die trekken we van ons bod af, en we zetten in het contract een ontbindende voorwaarde over overstijgen van dat bedrag”.
De huidige fosse zit onder een terras dat fraai tegel-in-cement gelegd is. Dat wordt dus opbreken, de oude fosse opvullen of verwijderen, op die plek een soort hele grote sanibroyeur aanbrengen, het terras verder opbreken voor een leiding naar een micro-station. Maar ja, waar DIE moet komen bepaalt ook weer de SPANC.
Ik ben ook helemaal niet te beroerd om 400€ uit te geven aan een SPANC plan, maar dan wil ik wel graag medewerking van de eigenaar of één van zijn makelaars om te weten of het überhaupt wat voor me is. En er moet niet ondertussen een andere koper opduiken.
Bonsoir JSwaal,
[..] Ach, misschien ben ik gewoon niet geschikt om in Frankrijk te gaan wonen [..]
Ik weet natuurlijk niet of u niet geschikt bent om in FR te gaan wonen. Echter, gezien de typische FR eigenaardigheden pakt u naar mijn persoonlijke mening in elk geval uw zoektocht verkeerd aan. Laat mij hier eens over uitweiden. Bij voorbaat alvast een disclaimer: dit zijn mijn persoonlijke inzichten en ervaringen, dus niet noodzakelijk universele waarheden of wijsheden. Dat we dat maar even duidelijk hebben.
Allereerst, aan 99% van de FR makelaars hebt u als NL huizenzoeker helemaal NIETS. Ze begrijpen niet dat NL kopers naar in hun ogen ouwe rommel op zoek zijn. Ze vinden het maar lastig om iemand met zo’n raar accent te woord te staan. Laat staan in het Engels of zo. Ze houden niet van Internet en E-mail, ze hebben liever de telefoon of de fax. Ze willen zich helemaal niet verdiepen in details als septictanks en dergelijke. Ze willen gewoon een koper, snel naar de notaris, deal rondmaken en provisie opstrijken. Het moet immers niet op werk gaan lijken.
Dan het aanbod. Daarvoor is het nuttig zich eens te realiseren hoe FR huizen eigenlijk op de markt komen. Laat ons eens aannemen, een oud familielid overlijdt, een familie wordt het éindelijk eens over wat te doen met het huis van opa, whatever. Er wordt besloten een object te verkopen.
In de 1e instantie wordt gekeken of er belangstellenden zijn in de directe kring van familie, vrienden, buren of kennissen. Als het object héél aantrekkelijk is stapt één van die groep er in. Einde verhaal.
In de 2e instantie wordt een lokale campagne gestart. Bordje in de tuin, briefje bij de supermarkt, mond-tot-mond bij mairie, boulanger en kroeg. Als het object aantrekkelijk is gaat het op deze manier van de hand.
In de 3e instantie wordt een lokale makelaar of niet zelden de notaris ingeschakeld. Soms gebeurt dat nooit, omdat de verkoper liever het huis langzaam laat aftakelen dan een sou aan een bemiddelaar te gunnen. Maar goed, het object komt in de lokale vitrine, de onroerend-goed rubriek in het lokale sufferdje, en misschien van die kleurige brochures die bij elke makelaar liggen. Redelijk aantrekkelijke objecten worden op deze wijze vaak relatief vlot verkocht.
In de 4e instantie komt het object op Internet en wordt derhalve zichtbaar voor al die merkwaardige buitenlanders die een money pit in FR zoeken. Het moge duidelijk zijn dat alle behoorlijke objecten inmiddels in eerdere instanties zijn uitgefilterd. Dus wat overblijft zijn niet zelden dogs waar tot dusverre niemand is ingetrapt, maar wellicht kan er zo’n rare rijke buitenlander mee opgezadeld worden.Voor de goede orde, met uw huidige handelwijze beweegt u zich in die laatste categorie. Ik kan u verzekeren, daar kunt u oud mee worden. Dat wil zeggen, met het onderzoeken en bekijken van allerlei gruwel waar elk weldenkend mens gillend van zou wegrennen. Verborgen gebreken, nuisances uit de omgeving, servitudes uit de hel, waanzinnige burgemeesters, beschermde uitzichten, gevaarlijk verklaarde gebieden, dubieuze bestemmingsplannen, bodemverontreiniging, restauraties à la cache misère, de lijst is eindeloos. U besteedt steeds weer tijd en energie aan onderzoek, en steeds weer levert dat een teleurstelling op.
Wat nu te doen?
Het hele geheim is, uw werkwijze zodanig aan te passen dat u niet langer beperkt bent tot de 4e instantie. Integendeel, u wilt het aanbod vanaf de 2e instantie kunnen evalueren. Dáár zitten nog potentiële pareltjes tussen.
Kortom, uit de luie stoel, achter de computer vandaan, boots on the ground. In de auto en óp naar het gebied in FR waar u wellicht wilt wonen. Aldaar in kleine hotelletjes of chambres d’hotes overnachten. Overal uw licht opsteken. Rondrijden en naar groen uitgeslagen bordjes “a vendre” kijken. Vragen, vragen, vragen bij mairie, bakker, notaris, kroeg en kerk. Overal visitekaartjes achterlaten. En ja, u kunt altijd even in de vitrines van makelaars kijken.Ik kan u verzekeren, slechts door zélf aan te pakken vindt u uw droomobject in FR. Passief afwachten tot één of andere makelaar een leuk aanbod heeft gaat het niet worden. Tenzij u héél veel mazzel heeft. Maar hopen op mazzel is nooit mijn favoriete strategie geweest. Ik ben geen hopiumroker.
Ik spreek uit bittere ervaring. Ik ben lang geleden op uw manier bezig geweest. Ik heb ontelbare makelaars gesproken, talloze objecten bezocht, en onnoemelijk veel tegenvallers moeten incasseren. Pas toen ik het heft in eigen hand nam heb ik uiteindelijk mijn droomobject gevonden. Dat overigens niet bij een makelaar stond en ook nooit gestaan heeft. En dat was in een tijd dat alles wat te koop kwam vrijwel direct blind werd opgekocht door met name rijke Engelsen. Op dit moment staat er méér te koop, dingen staan langer te koop en de prijzen zijn vaak enigermate onderhandelbaar. Dus het zou moeten lukken nu iets moois te vinden. Maar je moet er wél wat voor doen!!
Salutations, Jos
Als ik al dit hollandse ge-generaliseer lees gaan bij mij de haren overeind..
Een makelaar is inactief, nee er zijn inactieve makelaars, vooral tov. hollandse kopers, ik heb het vooral in het westen van Frankrijk regelmatig meegemaakt dat als ik bij een franse collega een hollandse klant aanbracht, bij hem onmiddelijk de haren overeind gingen : « Nee, géén Hollanders » (en dit verschijnsel bestond al lang voordat Hollande aan het bewind kwam).
Als je je eerst in de franse gebruiken en omgangsvormen, nationaal, regionaal en lokaal verdiept, en je bereid bent om je daaraan aan te passen, kun je in Frankrijk iets bereiken.
Precies zoals in dit geval worden er vaak alleen vragen en eisen gesteld vanuit de leunstoel, en direct al antwoorden geleverd, zonder enige kennis van de exacte situatie. De inactief geworden makelaar heeft al te vaak alle antwoorden en oplossingen gezocht om zijn mogelijke koper te plezieren, en daarna nooit meer een woord (zelfs niet van dank) vernomen, dus scheert hij ten onrechte alle Hollanders over één kam, net als jij DE franse makelaar.Met precies dezelfde bril moet je de waarde die een Fransman aan een huis hecht bekijken. Dat is voor hem in de meeste gevallen géén geldelijke waarde, het is het « patrimoine » van zijn familie, en dat is een heel andere waarde, die de Hollander absoluut niet kent.
Hier is, en zeker « à la campagne » lang niet alles voor geld te koop, of in geld uit te drukken.Als je je daar eerst eens in verdiept, in plaats van de Fransen met je hollandse denkwijze op te zadelen, dan wordt het je misschien eens gegund om hun familiehuis te kopen, en dan is de prijs niet de meest belangrijke factor.
Geen Fransman heeft je gevraagd een huis te komen kopen, en « ons boertje » zoals de franse buurman van het vakantiehuis vaak vertederend genoemd wordt, kan de Hollander op het gebied van innerlijke beschaving heel veel leren. En dan spreek ik uit 40 jaar ervaring.
Daarom staat in Frankrijk philosophie op het schoolrooster !Dus DE Makelaar is niet INactief, DE Bricoleur is géén klungel, DE Rom is géén dief, en zo kan ik nog wel even doorgaan met anti-discrimineren. Zucht ok, maar “hààt” heeft nog nooit iets opgelost, integendeel ….
Dit moest er even uit, even goede vrienden !
Joost Kubbe.
Bonsoir Joost,
Onze reacties hebben elkaar gekruist maar we lijken het over een aantal zaken behoorlijk eens te zijn. Zou stof tot nadenken moeten zijn voor de OP.
Salutations, Jos
Ja zeg, nu voel ik me óók wel een beetje over één kam geschoren met met mijn landgenoten. Ik snap véél van het gevoel over het familiehuis dat zij gaan verliezen, al krijgen ze er geld voor terug. En ik begrijp ook wel dat het voor een makelaar geen feest is te communiceren met een rare buitenlander die slecht Frans verstaat, en nog eisen heeft ook. En ik begrijp ook dat de heer Kubbe zèlf makelaar is, en de nodige ervaringen op dit gebied zal hebben(?).
Op dit moment ben ik nog wat beperkt qua in een streek een tijd vertoeven en mij verdiepen in de lokale gebruiken, ik moet gewoon nog werken, en centjes verdienen, die ik overigens in Frankrijk ga uitgeven (of niet). Ik speur dus vanuit mijn aktief-zit bureaustoel naar een huis dat ik leuk vind, en voldoet aan wat wensen. En af en toe (niet vaak) componeer ik een uiterst beleefd mailtje in het Frans met alstublieft wat verzoeken om nadere info.
Maar inderdaad, als DE fransman, of DE makelaar (voor dit huis ben ik met de derde bezig) niet uit hùn leunstoel kunnen komen voor zo’n rare buitenlander, dan gebeurt er niks. Ja, je krijgt sarcastische bijdragen in een forum, te uwer vermaak. Of niet, natuurlijk.
Rebonsoir JSwaal,
Nou, dan gaat u toch lekker door met zoeken op uw eigen manier zonder u iets aan te trekken van ervaringsdeskundigen. Niet mijn probleem, ik woon reeds plezierig in FR.
Succes ermee.
Salutations, Jos
Sarcasme heeft niets met hààt te maken, en dit laatste, vooral met de accenten vindt ik totaal ongepast.
Joost Kubbe.
Over letterlijk gesproken, U valt al over één letter; Dit bedoelde ik nu precies met het verschil tussen frans en hollands reageren. Gaat U maar flink door met hàten, dan komen we vast in een voor U verdraagzamer wereld terecht. Wel eens van balken en splinters gehoord ?
Joost Kubbe
Misschien heb ik iets gemist in deze pijnlijk wordende discussie, maar waarom niet eerst eens kijken op Le Bon Coin.
Daar vind je per regio met diverse zoekcriteria op prijs leuke huizen die men zonder tussenkomst van een makelaar wil verkopen.
Ook op Marktplaats staan hele leuke aanbiedingen en dan koop je van een Nederlander.Succes verder,
Peter.
Precies, wij hebben ook ons huis gevonden via le bon coin. Zelf onderhandeld met de eigennaar en hop naar de notaris.
Ik vond het zo lastig met makelaars dat je niet altijd wist waar het huis lag. Ik nam dan de foto mee en liet deze zien op het werk. Er was altijd wel iemand die ongeveer wist waar het lag. Maar goed, wij zochten dan ook in een beperkte omgeving.
IngridIk snap heel goed dat dat jswaal gefrustreerd is over de gemiddelde Franse makelaar.
Hoewel ik denk dat er ook nog wel een behoorlijke verschillen kunnen zijn tussen de regio’s en dit natuurlijk altijd een persoonlijke ervaring is.Ik heb ongeveer dezelfde ervaringen als Jos.
Overigens is in onze streek de volgorde in sommige gevallen wel anders. Nadat er niemand in de familie is gevonden, wordt het huis op leboncoin.fr gezet en als dat niks oplevert gaan ze naar een makelaar.Daarnaast is mijn ervaring dat het feit dat geen enkele fransman een huis wil (stadium 4) niet wil zeggen dat het voor een Nederlander geen interessant object kan zijn. Maar ook daarbij denk ik dat dit afhangt van de streek, bij ons hebben de meeste Fransen helemaal geen zin en een opknapper bijvoorbeeld…
Wij hebben (mede omdat we de tijd hadden) ongeveer 4 jaar gezocht op allerlei manieren, via le boncoin, makelaars, via Franse vrienden, op bezoek etc.
Wij zijn in die 4 jaar 1 Franse makelaar tegengekomen die zijn best deed.
De rest lijkt wel in winterslaap, luistert niet en geeft je het gevoel dat je blij mag zijn dat ze je te woord staan.Je kunt natuurlijk zeggen dat je niet in de klant inleven, onvolledige of geen informatie verstekken en niet reageren op email tot de Franse levenswijze behoort, maar volgens mij is het gewoon slecht ondernemerschap.
Het mooie is diegene die het beter doen zullen overleven, de rest gaat er aan, ook in Frankrijk.. En nu de huizen verkoop minder is en de stroom buitenlanders afneemt, zie ik ze bij ons in de buurt bij bosjes verdwijnen.
Ik zie overigens in het voorbeeld van Joost het verschil tussen de generaliserende Nederlander en de Franse makelaar die geen Nederlanders meer wil niet zo.. Beide even generaliserend IMHO.
Maar goed, het heeft ook vooral niet zo veel zin om je over makelaars op te winden, het is nou eenmaal zo…
Ik denk dat het best goed is om af en toe even stoom af te blazen, maar als je dat niet achter je kunt laten (ik heb er ook wel eens over getwijfeld), koop dan geen huis in Frankrijk.
Wij hebben uiteindelijk het huis van de overleden buurman van Fransen die tijdens onze zoektocht vrienden zijn geworden gekocht.
Iemand binnen de familie wilde het kopen maar voor een belachelijk lage prijs. Wij hebben afgewacht, maar toen er een ander bod van buiten kwam hebben wij daar overheen geboden.Overigens heeft kopen zonder makelaar ook nadelen. De verkopende familie had nogal wat ruzie onderling en dus duurde alles vrij lang en hebben we een paar keer gedacht dat het alsnog mis zou gaan. Van ons bod tot tekenen CDV duurde bijna 1.5 jaar in ons geval.
2 tips voor als naar FR rijden lastig is:
1. Niet e-mailen maar bellen (ook bij leboncoin). Op e-mail krijg je vaak geen reactie. Als je dat zelf niet kunt, zoek dan iemand die het wel kan.
2. Probeer iemand in de regio te vinden die je desnoods betaalt om een pre-scan te doen. FF gaan kijken en een paar foto’s maken voor je naar Frankrijk rijdt.succes, Timo
Je kunt natuurlijk zeggen dat je niet in de klant inleven, onvolledige of geen informatie verstekken en niet reageren op email tot de Franse levenswijze behoort, maar volgens mij is het gewoon slecht ondernemerschap.
Het zou ook angst kunnen zijn. Frankrijk is een enorm land, maar een klein percentage klanten zal buitenlands zijn, i.h.a. Onbekend maakt onbemind. Ik kan me ook wel iets voorstellen bij de weerstand tegen die botte Nederlanders. Aan de andere kant mag je voor 4-7% van de prijs van een huis ook wel iets meer verwachten dan (misplaatste) trots, en stap je maar over je angst heen. Ik vind het óók eng om een Franse makelaar te benaderen.
Huizen vinden is niet zozeer het het probleem, er zijn heel wat behoorlijk werkende sites. Mijn ervaring tot nu toe is dat de Engelse makelaars in Frankrijk een stuk beter voldoen aan mijn verwachtingspatroon. En dat is niet slechts een ontbrekende taalbarriere.
Overigens vind ik een aardige manier om huizen te vinden: gewoon met Google. Als je, bijvoorbeeld, een fermette zoekt gewoon: vendre fermette, dan de Google images tab, et voilà: een paar pagina’s plaatjes vòl te koop staande fermettes.
Op dit moment kan ik hier gewoon niet weg, dus zal ik me even moeten behelpen met elektronisch zoeken, met alle beperkingen en frustraties van dien. Tweede is dat ik me niet vastpin op een regio. Ik zou in Aude willen wonen, maar de Charente is óók prima, bijvoorbeeld. Dichtbij de kust is mooi, maar bergen zijn óók fijn. Waar ik mijn huis vind zal ik wonen.
Uw moderater is blij dat de discussie, die inderdaad pijnlijk en hatelijk dreigde te worden, weer uit het chagrijn is getrokken. Met dank aan Cabagnous, Prinsesje en Timo.
Ik verzoek u niet over spelfoutjes te vallen en de toon hoffelijk te houden. Soms moet u gewoon even een nachtje slapen over een antwoord.Waar ik mijn huis vind zal ik wonen.
Daar wil ik nog wel een opmerking aan toevoegen: niet alleen het huis, maar ook de woonomgeving is belangrijk voor het leefplezier. Het is de moeite waard om uit te vinden of u zich in een bepaald dorp of bepaalde buurt, tussen de mensen die er wonen, wel thuis denkt te gaan voelen.
Veel succes op uw zoektocht.Natuurlijk, de woonomgeving is óók heel belangrijk. Nou zoek ik wel een plek au calme en très privée, en een cadre bucolique en verdoyant en zo. Met andere woorden: weinig last van andere mensen, dus liefst een groot stuk bos met een lekker huis middenin. Niet dat ik daar als kluizenaar ga zitten kluizen, ik zal ook gráág meedoen aan het dorpsleven, en als er een fijn restaurant is zal ik daar goede vriendjes mee worden, hoop ik.
Maar, 95% van mijn tijd ben ik nu ook in en rond mijn huis.. En 99% of meer van mijn tijd in mijn huidige woonplaats. Het proprieté zelf vind ik dus wel leidend. Het is één van de dingen die leuk zijn om uit te vinden als je een huis op het oog hebt: met google maps en streetview uitvinden of er voorzieningen zijn in de buurt. Is er een bakker, slager, winkels, restaurant, .. En ook: ligt je huis niet naast een crossterrein, open carriere, snelweg,…
Eigenlijk vind ik het overal in LDF wel aardig.
JSwaal,
ik wil even ingaan op je opmerking:Natuurlijk, de woonomgeving is óók heel belangrijk. Nou zoek ik wel een plek au calme en très privée, en een cadre bucolique en verdoyant en zo. Met andere woorden: weinig last van andere mensen, dus liefst een groot stuk bos met een lekker huis middenin.
Zo dachten wij ook op onze zoektocht die in totaal twee jaar duurde. Tot ik erop kwam dat bijna alle eenzaam gelegen huizen sporen van inbraak of poging tot inbraak hadden. Zo langzaam leerden wij waar wij op moesten letten.
Dan toch liever in een dorp, met vriendelijke buren (de mensen die in het begin het meest terughoudend waren werden na een paar jaren onze beste vrienden).Trouwens, is het mogelijk in de header van deze discussie het woord
háátte schrappen of door irritatie te vervangen? 😉bijna alle eenzaam gelegen huizen sporen van inbraak of poging tot inbraak hadden.
Goed punt! Op dit moment haken we zelfs (nog) af als een huis in een hameau ligt, of als een huis aan de rand van een perceel staat. We letten er wel op dat er goede luiken zijn, en zo.
Eén van de twijfelhuizen heeft 40 meter verderop een groot statig buurhuis, dat van een familie is die er alleen in de vakanties is; het moet namelijk in de familie blijven, al wordt er niks aan gedaan. Ik ben benauwd dat zoiets straks toch wordt verkocht en het gedaan is met de stilte.
Aan de andere kant zijn goede buren heel welkom, maar heb je die zelden voor het kiezen. Ik ben al eens verhuisd omdat mijn buren een kinderhouderij startten, waarbij binnenshuis rolschaatsen niet vreemd gevonden werd. Toen er twee pianos kwamen was de maat vol. (Ze konden er niks van.)
Met huizen zoeken is het al net als met pianospel, en misschien is het in het hele leven wel zo: alles draait om ritme, harmonie en melodie. Is er geen goede afstemming, geen goede balans, dan volgen er alleen maar wanklanken. Dan moet er gezocht worden waar dingen fout gaan.
Muziek kan worden gespeeld volgens een vast stramien, vanaf blad. Het notenschrift duidt maat en telling aan, maar die zijn slechts een onderdeel van ritme. Er is geen duiding van precies die dingen uit het ritme die de emotie raken, die kunnen enthousiasmeren, een hemels gevoel geven, aanzetten tot dansen en bewegen. Ondanks “de beste wil van de wereld” zal de muziek van iemand die zich onvoldoende inleeft houterig blijven klinken. Wanneer vervolgens het zwelpedaal wordt ingezet als uiting van irritatie ….
Net als bij pianospel draait het bij huizen kopen om inleving, om aanvoelen, om improvisatie. De pianist die met golvende polsen speelt zal mooiere muziek produceren dan die stijve hark. En de huizenzoeker die zich wil beperken tot het vanaf een luie stoel foto’s op internet te bekijken, zal nooit van z’n leven slagen.
In de communicatie met verkopers, met makelaars en zoveel andere Fransen draait het net als bij muziek om gevoeligheid, timbre en touche. Ontbreekt dit, dan wordt alles moeilijk verteerbaar.
Speel het spel met gevoel. En … wat erg veel zou schelen … probeer dezelfde taal te spreken.
Succes,
Wilmde huizenzoeker die zich wil beperken tot het vanaf een luie stoel foto’s op internet te bekijken, zal nooit van z’n leven slagen.
Ik ben een paar weken geleden nog in de Charente geweest, ik voel me dus niet aangesproken en trek deze schoen niet aan. Suggereren dat ik een luie huizenzoeker ben vind ik nogal aanmatigend.
Een makelaar vind ik niet erg veel meer dan een tussenpersoon bij de verkoop van een huis. Hij verleent een dienst en krijgt daarvoor tamelijk riant betaald. Stel je voor dat je bij de bakker of de autoverkoper net zo onderdanig moet verzoeken of het wellicht mogelijk zou zijn dat zij hun diensten aan jou willen verlenen, mits het hun niet ontrieft?
Hoffelijkheid en beleefdheid spelen een belangrijke rol. Overal. En in de supermarkt niet minder dan bij de makelaar. Ik ga me niet verdedigen door uit te leggen of ik wel hoffelijk genoeg ben, of niet.
Als de houding van de makelaars ook maar iets lijkt op wat verder gebruikelijk is in Frankrijk dan gaat de franse economie het vast nog moeilijk krijgen. O, die economie hééft het al moeilijk? Verrassend.
Helemaal alleen in mijn huidige mening over makelaars sta ik niet, getuige deze aardige satire:
Spitting Image – Estate Agent song
En dat gaat nota bene over Engelse makelaars, waar ik tot nu toe mijn beste ervaringen mee heb.
Je moet ingelogd zijn om een antwoord op dit onderwerp te kunnen geven.
