Dit onderwerp bevat 45 reacties, 14 deelnemers, en is laatst geüpdatet op 8 jaren, 4 maanden geleden door 
-
Berichten
-
“… als DE fransman, of DE makelaar (voor dit huis ben ik met de derde bezig) niet uit hùn leunstoel kunnen komen voor zo’n rare buitenlander, dan gebeurt er niks….”
Ergo, dat wordt inleven, zelf uit de leunstoel komen, Frans leren, of anders accepteren dat er niets gebeurt en het voornamelijk bij plaatjes kijken blijft.
Zoals Jos al zei: stof tot nadenken.
Haaaa, ik zou willen dat ik de eerdere vergelijking met muziek zoals Wilm die omschreef, zo mooi had kunnen benoemen. Wilm benoemt niet alleen hoffelijkheid en beleefdheid maar heeft het duidelijk ook over begrip en inlevingsvermogen. Bovendien spreekt hij nergens over een luie huizenzoeker maar gaat het over een luie leunstoel.
Mijn ervaring met Frankrijk is: als je iets wilt, zul je ervoor moeten gaan en bijna altijd zelf het initiatief moeten nemen. Of dat nou om het kopen van een huis gaat, het organiseren van een verbouwing en zorgen dat die goed verloopt of het openen van een franse bankrekening. Als je goed weet wat je wilt, ben je zelf verantwoordelijk voor het bereiken van je doel. Zo koop je zelfs je brood want die bakker kan echt niet raden wat je nodig hebt.
Als Nederlandse ben ik getrouwd met een Engelsman en het grootste deel van het jaar wonen we in Frankrijk. Het leven dat wij leiden heeft ons maar al te duidelijk gemaakt dat er wel degelijk cultuurverschillen zijn tussen bijv. Frankrijk, Nederland en Engeland. Inleving in en respect voor die cultuurverschillen levert een rijk leven op, maar dat komt niet vanzelf.
Ik hoop dat je het huis van je dromen vindt Jswaal, maar dat gaat vast lukken.Mijn ervaring met Frankrijk is: als je iets wilt, zul je ervoor moeten gaan en bijna altijd zelf het initiatief moeten nemen.
U heeft helemaal gelijk. En het geldt eigenlijk voor alles in het leven, en ook in Nederland.
Met alle liefde zal ik contact leggen met een eigenaar(esse). Met “mijn” XIXe huis heb ik dat gedaan, in het Frans, zonder makelaar. Best een mooie ervaring. Jammergenoeg wordt dat huis het toch niet. Ik ga ze nu ter afsluiting een mooie antieke carte postale sturen waar hun huis op staat, met waarschijnlijk één van hun voorvaderen erop. (Delcampe.net heeft ook van uw dorp oude cartes postale, erg leuk.)
Op dit moment beschouw ik de makelaar meer een sta-in-de-weg dan een hulp, en doen ze gewoon hun werk niet. Adverteer dan niet online, als je niet wenst te reageren. (Merde!)
Wel, de gemeente mailen heeft geen resultaat gehad, dus in arren moede de vierde makelaar aangeschreven. En die bleek de feitelijke, actieve, makelaar te zijn, met familiebanden met de eigenaar, want ze kende het huis al vanaf haar prille jeugd. Helaas voor mij wordt binnenkort de akte met een andere koper getekend.
Ik hou er voorlopig mee op, en zal straks werkelijk mijn uiterste best doen de makelaar te omzeilen.
Ik hoop nog een beetje dat de koop afketst, of dat de nieuwe koper iets *overkomt*, maar dat zijn strohalmen. Zo’n geluk ligt echter vast niet in het verschiet.
“Ik haat makelaars, en ik hoop dat een ander een ongeluk overkomt, voor mijn geluk”.
Ik vind, met of zonder t, dit een pracht mentaliteit !
Joost Kubbe.Beste JSw,
Als ik op le bon coin kijk zie ik 1 153 354 huizen te koop.
Waarvan zeker 80% zonder de door jou gewraakte makelaar.
En die kun je stuk voor stuk, in je luie stoel verblijvend, afkraken.Alors wie niet beweegt vangt niets.
AlbertHeren, ter herinnering aan de forumregels:
Welkom op het forum, een plaats waar leuke en/of nuttige informatie kan worden uitgewisseld in een positieve sfeer.
Een paar regels om de sfeer goed te houden:Gebruik geen scheld- en/of schuttingwoorden, discriminerend of anderszins aanstootgevend taalgebruik.
Word niet persoonlijk, maar houd het bij het onderwerp.
Provoceer niet, laat u niet provoceren als u het niet met een posting eens bent of als u zich eraan ergert; slaap een nachtje alvorens te antwoorden of antwoord niet.Ik wens u een prettige dag.
Niemand verliest graag. En toch moeten we het allemaal leren …., zo begint een van de essays van de Martelaere, waarin ze verhaalt over verlangen en ontroostbaarheid. Ik moest er meteen aan denken toen ik de laatste opmerkingen van JSW zag.
Ik realiseerde me dat JSW middenin een rouwproces zit, zijn geliefde object is onbereikbaar is geworden. Dit vereist dat hij verbindingen met het bewuste object moet verbreken; een uitermate pijnlijk proces, gepaard gaand met rouw of zelfs melancholie.
De “”kunst” bij rouw is om het beminde object los te laten om vervolgens weer uit te kijken naar andere beloftevolle objecten. Maar sommigen hebben “altijd pech”; ze kiezen keer op keer de verkeerde objecten, maken steeds weer verkeerde keuzes. Het zijn degenen die gefrustreerd raken, met beschadigde ego’s blijven zitten, enerzijds steeds risicolozer en onproductiever te werk gaan, en anderzijds steeds meer “anderen” de schuld geven. En de liefde die er was voor het object slaat om in een blinde haat.
Een tragische toestand.De normale afloop van een normaal rouwproces bestaat erin dat de rouwende na verloop van tijd zich weer positief gedraagt en weer geïnteresseerd raakt. Maar daar is tijd voor nodig. Ik hoop voor JSW dat de rouw snel voorbij gaat, dat hij weer vreugde in het leven vindt, dat hij weer geïnteresseerd raakt in de objecten zelf.
Bete JSW, je zult ontdekken dat rouw eindig is, en eindigt in een soort ontrouw aan het verloren object: het was al met al toch niet Alles, toch niet het Enige. Je zult ontdekken dat elk object vervangbaar is, dat er geen reden is de schuld aan anderen te geven, en dat je de oorzaak van het onbereikbaar worden van je geliefde object vooral en op de eerste plaats bij jezelf moet zoeken.
Dank Wilm, natuurlijk is het een rouwproces(je). Een mooi huis is dan ook niet zomaar iets. En het gaat ook wel weer over, maar nu nog even niet. Geen enkel huis is nu nog mooi of leuk, behalve deze ene.
En ik ben niet eens zo snel tot over m’n oren om een huis. Ik studeer er eerst een paar dagen op, kijk wat er in de omgeving is, hoe het klimaat er is, etc. Zo “groeit” een huis. En als het dan nog steeds leuk is zoek ik contact.
Dit is (was) mijn derde echt “begeerde” object. De eerste is nu 2.5 jaar terug. Op het moment dat ik vliegtickets had gekocht en dat de makelaar liet weten dat ik eraan kwam, zoals twee dagen eerder besproken, was dat huis verkocht. De tweede is dat Maison XIXe. Erg leuk, maar te groot, en de staat is te slecht om op te knappen, voor mij dan. Het is te veel werk, en kost te veel.
Dit derde huis kostte me eigenlijk best even moeite om te leren kennen. Het stond (staat nog steeds) bij een hele serie makelaars. Drie heb ik er gehad die zonder opgaaf van reden de communicatie lieten opdrogen, pas de vierde bleek de eigenlijke makelaar. Had ik het anders kunnen doen? Ik weet het niet hoor. Ik heb ze aangeschreven op volgorde van afstand tot het huis, de vierde zit nogal een eind weg en had de sufste advertentie, met de kortste tekst en de minste fotos.
Ja, ik heb het een paar weken laten liggen tot ik de vierde schreef. Ai. Fout! Wel pech, want het heeft ca. 3 jaar te koop gestaan.
Ontrouw aan niet verkregen huizen… Dat eerste huis vind ik nog steeds erg leuk. Ik kan het nog een beetje volgen omdat het verhuurd wordt, al loopt de verhuur niet erg hard, als ik de kalender mag geloven. Ik hou ’t in de gaten, voor het geval de huidige eigenaar het zat wordt. Al is dat ook weer een lastige optie, hij zal ongetwijfeld méér willen hebben dan de prijs toen plus kosten. En daar betaal ik dan weer 7% extra bovenop, en dan begint het de randen van m’n budget te naderen.
Het tweede huis is geen optie meer, daar ben ik aardig overheen.
Aan de andere kant is de zoektocht naar een huis ook héél leerzaam, zeker het tweede object heeft me véél geleerd over de staat en bouw van huizen, en hoe het zit met o.a. vocht, en septic tanks. (Met dank aan vooral Jos en Christian.) Al heeft dat de discussie met makelaar nr. 3 in zekere zin vertraagd, die had namelijk helemaal geen zin om over de (moeilijke) septic te discussiëren.
Ik laat het nu een tijd liggen omdat ik de komende maanden niet makkelijk (snel) kan reizen, en ik het zou moeten doen met kraken vanuit de aktief-zit bureaustoel. En dat werkt niet erg, dat is duidelijk.
JS
(…) en ik het zou moeten doen met kraken vanuit de aktief-zit bureaustoel. En dat werkt niet erg, dat is duidelijk.
Waarom “kraken” ? Of bedoelt u geen afkraken maar gewoon wat last van arthrose zoals wij allemaal ?
Zonder persoonlijk te willen worden want dat mag niet : ik ben blij dat ik geen makelaar ben want je kunt heel lastige gasten over de vloer krijgen.
Peter.
Ik bedoelde inderdaad afkraken, ik heb geen last van artrose met of zonder h, of accenten.
En ik word ook niet persoonlijk, ik doe vanaf nu gewoon lelijk tegen àlle makelaars. (Waar is mijn ironie-teken, want voor je het weet..)
JS
Het blijft een gedoe. Maar, op dit forum heeft men je vorige woning virtueel geheel verbouwd, veranderd, ingericht, van rioolsystemen voorzien, en de vochtplekken verwijderd. Wat een inspanning * (ik deed niet mee).
Alleen, het bleef virtueel, want je kocht dat huis niet.
Waar (letterlijk: welk forum/plaats, gezelschap) kan je nog een huis virtueel laten verbouwen met pagina’s aan advies, zonder dat het ooit wat gaat worden?Meestal koop je een woning, en gaat dan een plan van aanpak maken voor de verbouwing, maar je kreeg nu wel inzicht in mogelijkheden en kosten, dat is ook fijn.
Tegelijkertijd waren er hele waardevolle adviezen over het kopen van een huis, hoe om te gaan met makelaars, procedures, maar ook dat was virtueel, want ik kreeg door je antwoorden- het idee dat je gewoon op de oude manier bleef doorgaan, mailen met makelaars die niet antwoorden ed.
En huizen die jaren te koop staan bij makelaars zijn bijna nooit interessant want anders waren ze al verkocht! Je moet er op af, praten met de bakker in dorpjes, de kleine advertenties lezen, kletsen op de markt. Rondrijden met een fototoestel, notitieblok en het boek ‘La Maison!’ En dat is slechts een klein advies.
Mijn dank voor het meedenken is gróót! En het is niet virtueel gebleven, ik ben uit mijn luie stoel gekropen, en er geweest. Ik heb aan het hout gepulkt, mijn vinger door de vloer gestoken, gerekend en plannen gemaakt of het tòch… Maar ik (we) hebben besloten dat het niet kan. (Overigens zonder makelaar, maar rechtstreeks met de eigenaar.)
Ik begrijp heel goed dat het beter kan gaan als je ter plaatse bent, en met de bakker kan praten, maar dat kan ik nu helaas nog niet. Over een jaar kan ik dat wel. Tot die tijd moet ik het doen met wat ik online kan vinden. Ik zit ook nog steeds niet gebakken aan een regio. Ik vind véél plekken leuk en mooi, maar heb wel tamelijk specifieke wensen betreffende het huis en het land, en de omgeving. Vandaar óók dat ik gericht zoek. Op goed geluk rondrijden kan nog wel eens heel lang gaan duren.
Nou is het niet ongebruikelijk dat zo’n zoektocht een paar jaar duurt. Er zijn mensen die tientallen huizen bezoeken en telkens teleurgesteld worden. Zo bont heb ik het nog niet gemaakt (kunnen maken).
Misschien moet ik me inschrijven bij Droomhuis Gezocht? Dan kan ik met Sybrand Niessen naar de “Lankedok”!
JS
JS,
je hebt zo te zien iets geleerd van je mislukkingen en de discussies op dit forum.
Ik ook.
Kijk naar voren, beschouw je ervaringen als nuttige lessen!Christian
Zeker, Christian. Anders had ik nooit ook maar iets geweten van poutrelles en hourdis, en was ik nooit verdacht geweest op optrekkend vocht in muren door een mooie tegelvloer.
Ook val ik niet meer voor fraaie gipsen plafonds. Liever kale houten balken en houten planken, en kale muren zonder plaatwerk. (Ik griezel nog van de schimmel en andere groeisels tussen vloer en onderliggende plafonds.)
JS
Je moet ingelogd zijn om een antwoord op dit onderwerp te kunnen geven.
