In je eentje oud worden in Frankrijk

Terug gaan naar Nederland als je ouder wordt is een optie. Maar wanneer dan? Moet je dat bijtijds doen, zodat je zelf de verkoop van het huis en de verhuizing nog kunt regelen?
En wat heeft het ouder worden in Nederland aan voordelen ten opzichte van ouder worden in Frankrijk, behalve het dichter bij de familie wonen.
Velen zullen erover nadenken.
Met alleen maar nadenken kom je niet zo ver, vrees ik. Maar je kunt wel anticiperen door maatregelen te treffen in Frankrijk zodat je het vertrek kunt uitstellen of uiteindelijk gewoon hier kunt blijven. Nu je nog fit bent, kun je een alarminstallatie laten installeren, een alarmmedaillon nemen, je sanitair aanpassen aan de troisième âge, een traplift laten installeren, wat lichtere gasflessen aanschaffen, eens de thuisbezorging van boodschappen uitproberen, de tuin wat minder arbeidsintensief inrichten, je huis eens per zoveel tijd uitmesten en veel spullen door de kringloop laten ophalen, op zoek gaan naar een goede en gezellige hulp in de huishouding (bij voorkeur eentje met een handige partner), het vriesvermogen wat uitbreiden, zodat je door het bereiden van extra grote porties altijd heerlijke kant-en-klaarmaaltijden hebt. Die laatste aanpassingen van verwarming, isolatie, fosse septique en de seniorenbadkamer kun je beter nu laten uitvoeren dan uitstellen tot het moment dat je de ontregeling en de rommel niet meer aankunt. Je administratie vereenvoudigen en maatregelen treffen zodat een derde ook gemachtigd is je bankzaken af te handelen (hé, ik vergat dat met de Franse bank te regelen: actiepunt! Je logistiek van de voorraadkast en verbandkist eens oplijnen, zodat je nooit misgrijpt en weer naar een winkel moet racen. Af en toe een tuinman vragen, wat klussen over te nemen. Eens informeren naar de bezorgmogelijkheden bij je pharmacie. Met de postbode bespreken, dat hij niet alleen je post bezorgt, maar ook je post meeneemt en af en toe velletjes postzegels meeneemt. Ga zo maar door, eigenlijk veel zaken die je ook in Nederland zou hebben gedaan.
Maar in Nederland heb je geen gasflessen, zijn de afstanden naar winkelcentra beperkter en kun je bij vergeetachtigheid je moerstaal hanteren. Daar tegenover staat dat de thuiszorg hier wat toegankelijker is.
Het blijft plussen en minnen, maar stilzitten is geen optie. Je moet hoe dan ook aan de slag je dagelijkse leven nu al aan te passen aan mogelijke reductie van mobiliteit. Angst voor de nieuwe levensfase lijkt me net zo’n slechte raadgever als gemakzucht en het idee dat het allemaal wel op z’n pootjes terechtkomt. Daar tussenin ligt het goede verstand.
In ieder geval zijn wij ons er zeer van bewust, dat we flink moeten sparen dan wel reserveren voor de oude dag. We sloten dan wel automieverzekeringen af, voor mij zelfs twee, waarmee we tot op zekere hoogte het uitblijven van AWBZ-voorzieningen kunnen opvangen. Maar als ambtenaren betalen we voor een groot deel inkomstenbelasting aan Nederland. We komen voor thuiszorg niet in aanmerking voor credit d’impôt omdat we nooit werkzaam waren in Frankrijk. Dan kun je hooguit rekenen op een reductie op de inkomstenbelastingen die je hier over je AOW betaalt. Op hoge bijdragen vanuit de APA hoef je niet te rekenen met een redelijk inkomen. En we bouwden hier geen rechten op voor financiële steun vanuit de Franse ouderenkassen. Zou de nood aan de man zijn, bijvoorbeeld als je dagelijks of zelfs nog ’s nachts assistentie nodig hebt, dan kun je een prêt viager hypothecaire overwegen. Dus een hypotheek op je huis nemen, een deel van je huis “opeten”. Het is goed om je daar nu al over te laten informeren en daar een mapje van aan te leggen. Ook is het verstandig nu al te kijken welke rol een tuteur, iemand die je financiën en zo behartigt, in Frankrijk heeft.
Maar Marietta, dit zijn allemaal praktische overwegingen. Jij kaart ook een ander aspect aan. Eens kom je op het moment, dat vele vrienden uit je leven verdwijnen en dat je je eenzaam voelt, aanspraak mist. Dat kan je in Nederland ook overkomen. Maar eerlijk gezegd, ligt dat gevaar hier eerder op de loer. Ik zie hier bij oudere Nederlanders, dat ze veel tijd investeren in een kennissenkring. En ik verwacht eigenlijk dat de jongere generatie in Frankrijk graag klaar staat voor de ouderen. Je moet dan wel hulp willen vragen en contacten onderhouden.
Onze generatie is gezegend met de nieuwe communicatie. Telefoon, e-mails, face time of skype, kranten via internet, e-readers voor Nederlandse boeken in te stellen op koeienletters. Mijn ouders zaten met hun oudste kinderen op Java en mijn grootouders kregen mijn babyfoto’s met een vertraging van weken. Tja, weer een actiepunt voor de blijvers: blijf op de hoogte van alle ontwikkelingen van internet!
Wij blijven hier vooralsnog en zwaaien intussen vele Nederlandse leeftijdgenoten uit. Zonder enige spijt over het hier achterblijven.
De langstlevende zal misschien wel eens die stap nemen, alhoewel …..

Voor wie het in de (verzonnen) praktijk wil zien: Et si on vivait tous ensemble, een film van Stéphane Robelin over Franse oudjes die bij elkaar kruipen. Zeer vermakelijk.

Frans

Marietta: Ik ken verschillende mensen, vijftigers, zestigers, die er nu al over nadenken een huis te kopen en dat geschikt te maken voor gezamenlijke bewoning, en dan gezamenlijk hulp inkopen. Ook dat is een optie.

Tja, privé-initiatieven voor het inrichten van een eigen huis voor ouderen. Het lijkt zo aantrekkelijk : je koopt met elkaar een terrein en bouwt daar één huis of diverse huisjes op. Of je koopt een groot gebouw en maakt er appartementen in. Je huurt met elkaar de nodige hulp in. Je ontkomt aan hoge directie- en andere overallkosten, want alle bewoners zijn de baas in het gezamenlijke huis. Zij die nog gezond zijn, doen de administratie, de inkopen, ze koken, verzorgen de tuin en klussen in huis. Maar dan zijn er bewoners die door lichamelijke beperkingen hooguit de collectieve boontjes kunnen doppen of afhalen en weinig meer. Dan gaan de zwakkeren op de sterkeren leunen totdat de sterkeren daar de balen van hebben of verzwakken. Dan wordt er meer en meer hulp ingehuurd en dan blijken er participanten te zijn die deze verhoging in de onkosten niet kunnen betalen, dus dan doen de beter gesitueerden een duit in het zakje. Willen ze dat ook echt?
Allemaal mensen bij elkaar die eens kozen voor de vrijheid in Frankrijk en plots gevangen worden in een collectief. Een collectief dat bij meerderheid van stemmen bepaalt over het hoe en wat. Allemaal mensen op één kluitje die op hogere leeftijd hun karakterkenmerken niet meer kunnen verdoezelen in het belang van het collectief. En er weer uitstappen terwijl je spaargeld erin zit, is moeilijk en iemand die zich niet kan aanpassen, eruit zetten kan niet zomaar.
Het lijkt mij een ramp, een aanslag op je rust.
Natuurlijk kan het goed uitvallen, maar voor hoe lang, want ouderen verdwijnen omdat ze overlijden of intensievere zorg elders nodig hebben. In beide gevallen wordt er dan door externen beroep gedaan op de financiële belegging van de desbetreffende in het collectief. En dan moet het collectief – wellicht via een ballotagecommissie – weer een nieuwe bewoner zien te vinden om gelden vrij te maken voor de vertrekkende …
Er zijn al initiatieven genomen voor een dorp van Nederlandse bejaarden. Het liep op niets uit. Niet iedereen kan direct zijn veel te grote huis verkopen om een huis in zo’n bejaardendorp te kopen. Het kapitaal van veel Nederlanders zit in hun huidige huis, dus in steen.
En dan woon je in zo’n dorp. Nederlanders zijn rasregelaars en willen bepalen, waar je je was droogt, hoe laat het stil moet zijn en wanneer er met elkaar koffie wordt gedronken of wordt deelgenomen in wandel-, lees-, kook-, kaart- en wat-al-niet-meer-clubs. Je daarvan distantiëren wordt vaak als asociaal ervaren. Ik wil er niet aan denken! Ik zou mijn kinderen al snel bellen om mij te bevrijden uit zo’n regiem. Het klinkt best negatief, maar je hebt weinig fantasie nodig om te voorzien waarop zo’n initiatief kan vastlopen. Zelfs als je zoiets start met je beste vrienden die je door en door kent. Die hebben echt het eeuwige leven niet en dan heb je andere participanten nodig om het model te continueren.
In Australië en in Zuid-Afrika bestaan – zoals ik vernam – bejaardenparken voor Nederlanders. Wellicht ook elders. Ik weet niet, hoe die zijn opgezet. Maar zoiets kan volgens mij niet lukken vanuit idealen door initiatiefnemers vanuit eigen middelen. Daarvoor heb je externe middelen nodig vanuit overheid en verzekeraars. En die zien daar nog geen brood in. Er bestaan wel al Scandinavische bejaardentehuizen in Spanje waar Nederlanders ook kunnen vertoeven. Die zijn erop gericht, dat oude Scandinaviërs die moeten worden opgenomen, goedkoper kunnen worden geëxporteerd naar Spanje … Wellicht kan de FANF eens onderzoeken, wat de mogelijkheden in Frankrijk zijn met hulp van de Nederlandse zorgverzekeraars? Vooralsnog heb ik daarop weinig hoop.

Mandat de protection future….niet mandat de vie future..vind ik wel een hele poëtische foute…

Met dank aan Mimi voor goed verwoorde bijdragen!!

Wat ik nog mis in de discussie is het taal-fenomeen. Als (voor NL’ers) het Frans pas op school wordt geleerd en vervolgens bij een tweede bestaan in Frankrijk wordt aangescherpt lijkt het allemaal mee te vallen.
Als het gebitje los zit en de grijze cellen niet meer alert zijn wordt het gemis in het volgen van een conversatie in een Frans verzorgingshuis pas echt een probleem.
Hoor graag over positieve of negatieve ervaringen.
Maar een issue lijkt het me wel!
p.brand

Peter, het lijkt mij goed te voorkomen dat je in zo’n tehuis terechtkomt. Gewoon thuis blijven wonen met thuiszorg. Heb je geen naaste(n) meer, die dat alles kan/kunnen regisseren, zorg er dan voor dat jongere vrienden of een tuteur dat doen of vrienden mèt een tuteur.
Het kost een hoop, maar de thuiszorg is goed. Je huisarts en de maatschappelijk werk(st)er zijn daar leidend in en de verplegers aan huis vangen je signalen goed op.
Als het Frans je ontglipt, is de lichaamstaal er nog.
Ik hoop dat de nog jonge Nederlanders of Engelsen in Frankrijk de cursus voor tuteur oppakken om de niet-Franse ouderen te begeleiden. Het lijkt mij een geweldige uitdaging.
Als je in Frankrijk wordt opgenomen voor wat voor kwaal ook, ongeacht je leeftijd, ben je als buitenlander afhankelijk van de welwillendheid van de verpleging. Mijn man die de Franse taal zeer goed beheerst, is veelvuldig opgenomen geweest. De verpleging nam alle tijd om te communiceren. Slechts éénmaal trof hij het slecht op de afdeling urologie in Albi. Omdat hij doof is, werd hij direct tot dement bestempeld. Gelukkig werd hij snel overgeplaatst naar Toulouse, waar de verpleging met hem wegliep. Zo’n vriendelijke en opgewekte vent maakten ze niet vaak mee, vertrouwde de verpleging me toe. Als ik op bezoek kwam, had ik geen rustig moment met hem door alle zorg die maar in- en uitliep met gezellige babbels en de hoofdverpleegster wilde hem zelfs mee naar huis nemen. Geintje, natuurlijk.
Blijf gewoon in je eigen vesting. Je kent de verplegers à domicile al goed door de jaarlijkse bloedafname en griepprik en wat andere akkefietjes. Ze communiceren perfect met de huisarts, de apotheek en de fysiotherapeut die je tot het laatst aan toe wil laten bewegen.
Ik vroeg onze verpleger aan huis, of ik eens een artikel over zijn werk mocht schrijven. Ik kon echter niet met hem mee op ronde, want zijn band met zijn patiënten was als een familieband en daar mocht geen buitenstaander bij zijn. Ook een fysiotherapeut vertelde me over zijn innige banden met ouderen die hij wekelijks of vaker bezocht.
Het huis van een buurvrouw brandde af en de burgemeester vroeg ons, of ze bij ons mocht logeren totdat hij een ander tijdelijk huis voor haar vond. Buurvrouw was verbonden aan de thuiszorg. Iedere morgen stond ik vroeg op om haar ontbijt te verzorgen, à midi serveerde ik haar maal en ’s avonds weer. Voor deze maaltjes hoefde ik geen boodschappen te doen, want al die mamies en papies waar ze poetste, gaven haar groente, eieren, taarten, bonbons, fruit en vers geslachte kippen mee. Zo’n band had ze opgebouwd met haar clientèle.
En wat maken we niet mee met het vaste team taxichauffeurs die de patiënten naar diverse klinieken brengen en weer ophalen. Ze vragen je het hemd van het lijf, maar de volgende rit, informeren ze wel naar je kleinkinderen, je huisdieren, je tuin. Ze weten alles van je, brengen je binnen en geven nog adviezen ook.
En vergeet de burgemeester niet. Heb je problemen, dan kun je die thuis bellen. En Franse buren zijn goud waard. Die staan ook graag voor je klaar! Natuurlijk rekenen ze ook op jou, maar wanneer je te oud wordt om hen te helpen, begrijpen ze dat best.
Ja, dan praat ik wel over het platte land. Hoe het in de steden gaat, weet ik niet.
En iedereen mag mij betichten van een te optimistische kijk op het ouder worden hier.
Mocht het ooit uit de hand lopen, dan vertrouw ik erop dat mijn kinderen me hier van het bed lichten en naar Nederland vervoeren. Jammer voor Nederland, want daar rekenen ze echt niet op de terugkeer van die hoogbejaarde expats die daar wel degelijk rechten hebben omdat ze braaf maandelijks hun AWBZ voldoen.

Wat een triest verhaal !
Maar wie weet was die meneer in Nederland hetzelfde overkomen.
Geluiden horen en niet kunnen herleiden moet verschrikkelijk zijn. Ook je moerstaal raak je kwijt.
Bij dementie ga je vaak terug naar je prille kinderjaren en toen sprak je nog geen Frans, maar ook niet voldoende Nederlands om goed aan te kunnen geven wat je wel of niet wilde en dan maakte je dat je opvoeders ook op een minder vriendelijke manier duidelijk. Knuistjes, vliegende blokken of eetbordjes, gebrul.
Die meneer zal niet de enige agressieve patiënt zijn geweest.
Hoeveel demente Fransen spreken en verstaan nog Frans.
We zijn bang voor het dement worden, maar dat waren we in Nederland ook geweest.
De mate van dementie lijkt me bepalend. Maar wanneer je je nog realiseert dat je het Frans kwijtraakt, ben je vast al wat meer kwijt.

Ik hoop dat de nog jonge Nederlanders of Engelsen in Frankrijk de cursus voor tuteur oppakken om de niet-Franse ouderen te begeleiden.

’n Cursus voor tuteur ? Ongetwijfeld zijn daar cursussen voor, F is immers ’t land van de formations.
Maar ik vind Mimi’s toon wat die voogdij betreft nogal lichtvoetig, waar ik overigens in alle opzichten ’n optimist poog te zijn.

Iemand onder tutelle plaatsen of iemands tuteur worden zijn nogal ingrijpende procedures met ’n hoop wettelijke gevolgen. Sowieso gaat hier ’n rechter over, godzijdank. En iedere vijf jaar wordt bekeken of die voogdij moet worden voortgezet.

Peter (die hier veel, erg veel mee te maken heeft gehad en heeft).

Sorry, niet Gerda, maar Ada.
Pfffff, ouderdom?

Mr Petrus, ik ga eigenlijk uit van een tuteur privé.

Mimi, u zaait verwarring. Waar u ’t heeft over ’n tuteur, bedoelt u waarschijnlijk ’n zaakwaarnemer, naar keuze via ’n Cerfa-formulier. Waarop zeer duidelijk, in kapitalen, is vermeld :

“JE DECLARE NE PAS BENEFICIER, A CE JOUR, D’UNE MESURE DE TUTELLE (recopiez cette phrase de votre main)”

Laten we de begrippen niet door elkaar halen, de juridische gevolgen zijn immers van belang.

Peter.

Dus voor alle duidelijkheid: je start nu al met een mandat.
Je bent nog springlevend en je verklaart dus, dat je nog niet wordt geholpen door een tuteur.
Pas daarna ga je nadenken over een eventuele tuteur privé.
Tussen deze twee activiteiten kunnen jaaaaaren zitten.

Je bent nog springlevend en je verklaart dus, dat je nog niet wordt geholpen door een tuteur.

Bij voorbeeld. Als je onder voogdij staat, heb je immers niets meer te verklaren.
*zucht*

Peter.

P.S. ’n Tuteur : ’n voogd.
’n Curateur : ’n zaakwaarnemer.
’n Mandataire : uw curateur.

Nota bene : de tuteur treedt op voor en namens z’n protégé. En is hiervoor dan ook aansprakelijk èn verantwoordelijk.
Dat is ’t verschil met die curatelle.

Terzijde : die kwestie Bettencourt is ’n aardige casus …

We zitten niet op dit forum om elkaar af te troeven.
Maar we kunnen elkaar waardevol aanvullen.

Lijkt me inderdaad een goede basis voor een aangenaam en constructief forum.

<div class=”d4p-bbt-quote-title”>mimi mentink wrote:</div>
We zitten niet op dit forum om elkaar af te troeven.
Maar we kunnen elkaar waardevol aanvullen.

Lijkt me inderdaad een goede basis voor een aangenaam en constructief forum.

Inderdaad, Krelis, m’n doel was dan ook niet de wijste te wezen of de langste te hebben, m’n doel was slechts teleurstellingen te voorkomen door al te gemakkelijke informatie.

Peter.

Nounounou, Mimi, u vult ’n hoop in.

Ja, ik meen verstand van zaken te hebben aangaande de tutelle in F.
En wat nu, “emotioneel betrokken” ?

U vindt uw wiel uit, ’t is misschien uw hobby. Maar neem mij niet kwalijk wanneer ik uw hobby ’n hobby noem en de door u verstrekte informatie corrigeer. Opdat we teleurstellingen voorkomen.

Gaat u m’n vragen beantwoorden ? Dàt lijkt me zinvol.

Peter.