Nederlanders in Frankrijk

is een sinds 1885 werkzame vereniging met als doelstelling Nederlanders in Frankrijk bij te staan die in – materiële – nood verkeren. Inmiddels werkt de vereniging over geheel Frankrijk en zet zich nu ook in voor een goede informatievoorziening, het bezoeken van eenzamen en het ondersteunen van behoeftigen.

De vereniging (lidmaatschap € 35) is te bereiken: A.van Marken, 12, Avenue Rapp, 75007 Paris. E-mail: contact@aneas.fr, website: www.aneas.fr.

Nederlands Ondersteuningsfonds
Sinds 1967 is in Zuid-Frankrijk het Nederlandse Ondersteuningsfonds actief dat hulp biedt aan Nederlanders die in hun woonland Frankrijk in moeilijkheden zijn komen te verkeren. Het fonds werd destijds opgericht door de toenmalige consul in Nice. Hij kwam regelmatig Nederlanders tegen die permanent in Frankrijk woonden en die in behoeftige omstandigheden leefden. In zijn functie kon hij weinig voor hen doen en hij besloot een speciale liefdadigheidsvereniging op te richten, waarop een beroep kan worden gedaan door alle Nederlanders en hun verwanten die permanent in Zuid-Frankrijk wonen.

Het werkgebied van het Ondersteuningsfonds omvat de departementen die onder de consulaten in Monaco, Nice en Marseille ressorteren. De consulaten zijn ook in het fondsbestuur vertegenwoordigd.

De werkzaamheden van het Ondersteuningsfonds beginnen meestal met een melding bij één van die consulaten. Vervolgens wordt contact opgenomen met het bestuur van het fonds, een groep van tien vrijwilligers voor wie de Franse en Nederlandse regelgeving gesneden koek is en die in staat is te onderzoeken hoe een probleem zo snel mogelijk opgelost kan worden. De activiteiten van het fonds variëren sterk. Soms wordt incidentele hulp verleend, begeleiding bij opname in een ziekenhuis bijvoorbeeld, maar meestal is permanente zorg nodig bij fysieke, mentale en sociale problemen en daarmee vaak samenhangende financiële moeilijkheden. Kort gezegd: Als de overheid geen oplossing kan bieden, springt het fonds bij met financiële ondersteuning of met geestelijke bijstand en vaak met een combinatie van die twee.

Voorzitter mevrouw Renée de Gans: ‘We hebben een flink aantal oudere cliënten, mensen die vaak kind noch kraai hebben, maar ik vind het belangrijk te vermelden dat we ook jonge mensen ondersteunen. Eén van onze bestuursleden begeleidt bijvoorbeeld twee kinderen van wie de moeder na een lange ziekte is overleden en onlangs hebben we een jonge vrouw die van de ene op de andere dag alleen kwam te staan een bijdrage gegeven in de kosten van aanschaf van een computer, zodat ze een computercursus kan gaan volgen die tot werk zal leiden. Op die manier helpen we haar aan een structurele oplossing voor haar probleem.’

De bestuursleden van het Ondersteuningsfonds betalen zelf hun onkosten en werken verder geheel belangeloos. Voor de financiële middelen is het fonds afhankelijk van donateurs. Meer informatie is te krijgen bij mevrouw De Gans op telefoonnummer 0492 922333 of  per email reneedegans@gmail.com

Reclasseringsvrijwilligers gezocht in Frankrijk

Reclassering Nederland zoekt Nederlandstalige vrijwilligers die bereid zijn om regelmatig Nederlandse gedetineerden in Frankrijk te bezoeken. De organisatie wil een bijdrage leveren aan de vermindering van recidive en gedetineerden voorbereiden op een terugkeer in de samenleving. Zonder begeleiding is een nieuwe start in Nederland moeilijk en de kans op terugval in crimineel gedrag groter. Het Bureau Buitenland wil Nederlanders in de buitenlandse gevangenis  ondersteunen bij het beperken van detentieschade door het geven van informatie en advies en hen zo goed mogelijk voorbereiden op een terugkeer naar Nederland.

De reclassering zoekt mensen ‘met een behoorlijk portie gezond “Hollands” verstand, die tegen een stootje kunnen, geduld kunnen opbrengen en goed kunnen luisteren, beschikken over een portie humor en relativeringsvermogen, Nederlandstalig zijn en bereid zijn om regelmatig Nederlandse gedetineerden te bezoeken en daarvan schriftelijk verslag te doen, goed kunnen samenwerken met de reclassering en de officiële vertegenwoordiging (ambassade/consulaat).’ Verder moeten deze mensen bereid zijn de jaarlijkse vrijwilligersbijeenkomst te bezoeken en zij moeten niet verder wonen dan 150 kilometer van een Franse gevangenis waar Nederlanders ‘zitten’. De vrijwilligers zouden ook kennis moeten bezitten van de Franse taal en de Franse gewoonten.
De Nederlanders worden gezocht in Nord-Pas de Calais, Regio Parijs, Centre (Tours–Orléans), Limousin en Perpignan.
Over de hele wereld beschikt het bureau over bijna 300 vrijwilligers in 46 landen. Een keer per 4 à 8 weken bezoeken zij Nederlandse gedetineerden en zijn ‘de uitgestoken handen, de oren en de ogen’ van Bureau Buitenland, die de vrijwilligers in hun werk ondersteunt. Voor een goede onkostenvergoeding en verzekering is gezorgd. Meerdere keren per jaar wordt een digitale nieuwsbrief naar de vrijwilligers gestuurd. Ook krijgen zij toegang tot het extranet van Bureau Buitenland.
Men kan contact opnemen met Klaas Spoelstra, regiocoördinator Frankrijk van Bureau Buitenland in Utrecht, tel. 0031 (0)30 2879994,  e-mail: k.spoelstra@reclassering.nl. Meer informatie is ook te vinden op de website van de reclassering onder het kopje Buitenland.
(20.09.13)

Uit de weblogs

365

Afgelopen zondag was het precies één jaar geleden dat we naar Frankrijk emigreerden. We hadden onszelf een jaar gegeven om te kijken of we konden aarden, of de kinderen het zouden redden, of het financieel haalbaar was, of het zou zijn wat we ervan hoopten.  Wat is dat jaar voorbij gevlogen en wat is er best veel gebeurd zo tussendoor. Dingen die we niet hadden voorzien zoals het starten van een B&B. Dingen die tegen vielen zoals het zien ploeteren van je kinderen met de taal de eerste 5 maanden en het noodzakelijk terugkeren naar Nederland voor hartoperaties van dochter Zoë. Het moment dat mijn dochter Chelsey aan het bevallen was en ik hier in Frankrijk zat was even erg moeilijk voor mij. Dingen die veel beter waren dan waar je op hoopte. De vriendelijkheid van de Fransen, de gemoedelijkheid van het leven in een Frans dorp, de rust, ruimte en creativiteit die ik in mezelf heb kunnen vinden, het los laten van oud zeer en negativiteit. Wat hebben we een hoop geleerd: De taal, (de kinderen ratelen rap Frans en zonder Nederlands accent wordt mij verteld) Franse gewoonten, lekker eten en wijntjes, de streek en bijbehorende geschiedenis. Ik heb geleerd dat wat je hebt aan spullen totaal onbelangrijk is. Belangrijker is wie je bent. Ik heb leren relativeren, te leven met de dag en die dag gewoon te plukken. Ik heb leren kijken, genieten van iets simpels als een mooi zelf geplukt boeket wilde bloemen of een café crème op een terras in de zon.  Het landschap verveelt me nog steeds niet evenmin als de geur van vers stokbrood, wilde tijm onder mijn voetstappen of bloeiende kamperfoelie in de heuvels. De pracht van een veld koren – of zonnebloemen, een overstekend wild zwijn en hert. De dorpsfeesten met elk hun eigen tradities geven me een kinderlijk blij gevoel. Zo bijzonder om daar bij te mogen zijn. Niemand vind het belachelijk of kinderachtig, het is gewoon zoals het is en iedereen doet mee.

Lees verder op de weblog van Café au lait

Uit de weblogs

Nieuw leven

Als mensen in het verleden wel eens tegen mij zeiden als ze hoorden dat we gingen emigreren “goh, je krijgt een nieuw leven” vond ik dat altijd wat overdreven. Ik dacht, ik ga gewoon verder met mijn leven, maar dan op een andere plek. Toch moet ik ze wel gelijk geven, zo achteraf. Het IS echt een nieuw leven, soms ben je net een peuter wie alles moet leren, de taal, de omgangsvormen, rijgedrag, eetgewoonten en de tradities van het land. Ik heb het gevoel met een schone lei te zijn begonnen. Heerlijk. Net als die peuter ben ik weer naïef, ongeschonden door vervelende ervaringen met vervelende mensen. Tuurlijk besef ik dat ik hier ook gewoon op mijn gezicht ga, vandaag of morgen, maar nu nog even niet. En dat is best een goed gevoel. Een gevoel van rust. Ontdaan van wantrouwen en ongezond achterdocht, gewoon een blanco blaadje. Het maakt me open, vrij, heeft opgebouwde muren neergehaald. Onzeker ben ik niet in dit proces, ik stoom met volle kracht vooruit, spreek mensen gewoon aan in mijn beperkte Frans en krijg potverdrie gewoon dingen voor elkaar.

Lees verder op de weblog van Elly Schuurmans

Uit de weblogs

Wonen en leven in Frankrijk

“Het is niet voor iedereen weggelegd.” Die opmerking hoor en lees ik vaak. Het gaat dan veelal om het een draai geven aan het leven. Het bereiken en werken aan een droom(beeld), een (andere) toekomst. Iets dat wel reëel is, maar niet als haalbaar ervaren wordt. Naar Frankrijk verhuizen is er zo één. Hoeveel mensen hebben wij al niet ontmoet, nog in Nederland, met de droom, het ideaalbeeld in juist Frankrijk te willen wonen. B&B-tje of een camping overnemen, dan heb je alleen seizoenswerk, denkt ‘men’. Of genoeg geld hebben om niet meer te hoeven werken, want Frankrijk is geen land om te werken, daar wonen de goden en rentenier je met een wijntje op je veranda met uitzicht op een glooiend gebied terwijl de geur van lavendel je samen met de wijn doezelig maakt en je al uitkijkt naar dat verse stokbroodje in de morgen en de postbode die je vriendelijk gedag zegt. Tis altijd mooi weer en die buitjes vallen gewoon ’s nachts, eventjes, om je potplanten op je riante terras van voldoende water te voorzien.

Lees verder op De Onzichtbare Brug