[Rob van der Meulen]

Voor wie vanochtend de Nederlandse dagbladen nog niet gelezen mocht hebben, Mia Doornaert heeft in een opinieblog kort en krachtig gereageerd op de overwinning van Macron. In feite een aanvulling op het nog ontbrekende in haar eerder dit jaar verschenen boek, de actualiteit van het laatste half jaar.

[Rob van der Meulen]

Mag ik in de hectiek van alledag, de over elkaar heen buitelende ontwikkelingen en opinies, de schrijvers en lezers in deze rubriek een moment van rust aanbieden? Met kennis van zaken, maar vooral met begrip heeft een Belgische journaliste een boek geschreven (“Ontredderde Republiek“) over hoe het allemaal zo gekomen is. Op de achterflap staat dit te lezen. De “timeline” loopt door tot het begin van de afgelopen presidentsverkiezingen, dus Macron verschijnt nog net niet in beeld. Tout comprendre ce n’est pas tout pardonner hoor ik iemand al mompelen. Klopt, maar het historische en culturele perspectief waarin Mia Doornaert haar zoektocht naar de Franse ziel plaatst geeft wel wat meer inzicht in de Gordiaanse knoop die de nieuwe president moet gaan zien te ontwarren. “Nieuwe dokter, oude kwalen” is de titel van haar slothoofdstuk. Wanneer dat de komende vijf jaar niet (enigszins) lukt, dan schuif ik ook op in de richting van Jako. Maar wanneer je de vrij desolate toestand van Frankrijk in 1958 beziet bij het aantreden van De Gaulle als president en hoe dat beeld in een paar jaar tijd volledig veranderde, dan is het nog te vroeg om te zeggen: mission impossible. Het is al eerder vertoond. En misschien moet je een beetje kunnen toveren.