Dit onderwerp bevat 53 reacties, 10 deelnemers, en is laatst geüpdatet op 10 jaren, 10 maanden geleden door 
-
Berichten
-
Bonjour,
Hoewel ik niet alle tariefdetails van die in de “je quitte la Sécu” blog genoemde verzekeringen heb uitgespit, valt me wel één ding op. Namelijk, dat voor zover ik kan nagaan bij alle particuliere ziektekostenverzekeringen de premie per persoon is, stijgt met de leeftijd, en dat er soms zelfs sprake is van een maximumleeftijd. Verplichte sociale verzekeringen van overheidswege kennen voor zover ik weet vrijwel altijd een premie per gezin, op basis van (een percentage van) het inkomen en een maximumleeftijd heb ik nog nooit gezien.
Dit leidt natuurlijk gemakkelijk tot kromme vergelijkingen. Een jonge gezonde alleenstaande veelverdiener zal meestal beter af zijn met een particuliere verzekering. Maar als hij ouder wordt en/of een gezin sticht en/of zijn inkomen daalt zal de sociale verzekering niet zelden voordeliger uitpakken.
Als hardcore liberaal heb ik op zichzelf geen moeite met mensen zoals die blogger die zelf hun zaakjes willen regelen. Echter, dan moet die keuze wel consequent en levenslang gemaakt worden. Dus niet op jonge leeftijd lekker een goedkope particuliere verzekering, en als je ouder wordt en dat dreigt serieus duur te worden gebruik gaan maken van het vangnet van de sociale verzekering.
Dit soort “cherry picking” is verzekeringstechnisch onhoudbaar. De sociale verzekering wordt dan, slordig gezegd, voor de dure krakkemikken, met torenhoge premies als gevolg. Ditzelfde fenomeen is overigens momenteel ook een bedreiging voor ObamaCare in de USA, waar jonge mensen op grote schaal tot “opt out” besluiten waardoor het systeem uiteindelijk onbetaalbaar wordt.
Salutations, Jos
De Britten hebben het bij de CMU procedure gemakkelijker dan de Nederlanders. Ooit heeft een Britse regering namelijk besloten om emigratie gemakkelijker te maken door 2 jaar ziektekostenverzekering mee te geven. Hierdoor krijgen bijna alle Britten via een E121 formulier (nu S1?) twee jaar lang gratis ziektekosten vanuit hun geboorteland mee bij emigratie naar Frankrijk. Na 2 jaar kunnen die eenvoudig aantonen dat de verzekering is gestopt (geen rechten meer) en zo relatief simpel doorrollen naar de CMU. Voor Nederlanders is de situatie meer complex.
De Britten kunnen zich die vrijgevigheid overigens niet meer veroorloven en stoppen er binnenkort mee.
Die lange geldigheidsduur (2.5 jaren wordt genoemd, kennelijk onder voorwaarrde van voldoende sociale contributies aan NHS systeem betaald hebbend) van een S1 voor Britse vroeggepensioneerden staat ter duiscussie. Zie:
Zie een belangwekkende gedetailleerde studie over toegang tot de CMU van inactieve immigranten in Frankrijk:
Titel van het eindrapport:
A fact finding analysis on the impact on the Member States’ social security systems of the entitlements of non-active intra-EU migrants to special non-contributory cash benefits and healthcare granted on the basis of residence
DG Employment, Social Affairs and Inclusion via DG Justice Framework Contract
Final report submitted by ICF GHK in association with Milieu Ltd
14 October 2013Daarin:
Case Study 1 ‘Access by non-active EU migrants to (Couverture Maladie Universelle) CMU in France’
Met de eerder genoemde 5 jaren termijn heb ik ook te maken gehad. Ondanks de vermeende aanpassing van de wet lukte het niet in te schrijven bij de CPAM. Diverse personen wisten steeds de wettekst dusdanig uit te leggen dat we eerst de 5 jaar vol moesten maken. In deze draad is een paar maal gesteld dat je het zonder verzekering kan gokken. Ik meen dat dit tegen de wet is om je niet te verzekeren maar in ieder geval wordt bij de inschrijving CPAM bewijs van onafgebroken verzekering gevraagd. Gooi de polissen dus niet weg. Dan is er een alternatief voor de OOM verzekering en wel REPAM Santé. Dit is een Zwitserse verzekering voor grenswerkers maar ook te gebruiken om de 5 jaren te overbruggen. Is aanmerkelijk voordeliger en vergoed meer dan de standaard CMU. Is ook te overwegen voor de meer welgestelden onder ons die 8% premie, zonder plafond, wel wat erg gortig vinden.
Volgens de ‘case study’ bedragen de kosten van inactieve EU immigranten in de CMU tussen 0-0,2% van de totale begroting gezondheidszorg, verwaarloosbaar dus. Dan vermoed ik dat de complexe regelgeving en controle op de huidige regels meer kosten dan het opbrengt en afschaffen juist geld oplevert. Dat is wat velen al lang beweren en het omgekeerde wat Sarkozy beoogde.
Ron, onverzekerd zijn is niet tegen de wet, maar om legaal op franse bodem te verblijven moet je o.a. ook een verzekering hebben. De CMU verzekert geen mensen die illegaal op franse bodem verblijven. Voor de liefhebbers: bij de CMU kun je terecht als je geen andere verzekering hebt, maar de eis van legaal verblijf geldt wel, en houdt dan in dat je een verzekering hebt. Tja en als je een verzekering hebt, waarom moeten zij je dan nog verzekeren?
Dit is inderdaad de redenering van Frankrijk, althans voor de periode totdat je 5 jaren legaal in Frankrijk woont. Ter discussie, elders al gevoerd, is echter het volgende: “onder welke condities is aan de niet-aktieve immigrant die reeds drie maanden verbleef in Frankrijk toegang tot de CMU te verlenen, zodat aldus zijn verblijf (afgezien van de eis van voldoende middelen van bestaan) legaal wordt (en bovendien de betrokkene op legitieme wijze zijn particuliere verzekering kan opzeggen)? “. Daarover blijken de EC en Frankrijk verschillend te denken. Cruciaal daarin is de uitleg van het beginsel van gelijke behandeling t.a.v. ziektekostenverzkering (tussen de niet-immigrant en de niet-aktieve immigrant)
Je zou kunnen kijken of je “micro entrepeneur” kunt worden. Dat is bedoeld voor mensen die (bij)verdiensten hebben als gites verhuren, kleine handeltjes, etc. Dan moet je periodiek (kwartaal?) je omzet opgeven, en daar een percentage over betalen. Als bijeffect mag je dan in de CMU.
JSWaal, micro-, auto- en individuele entrepreneurs zijn basisverzekerd via de RSI. Zij komen dus niet in aanmerking voor de CMU, omdat die er alleen is voor mensen die geen recht hebben op een andere basisverzekering.
Jan, het is niet zo dat de EC en Frankrijk van mening verschillen over de periode waarna het recht op CMU ontstaat. Het onderwerp is in het oude forum begin 2012 al uitvoerig aan de orde geweest, zie hier. Daaruit bleek dat de franse regelgeving het volgende inhoudt:
Iemand die minimaal drie maanden legaal en vast verblijf heeft in Frankrijk kan, als hij aan bepaalde voorwaarden voldoet, in aanmerking komen voor de CMU.
Iemand die minimaal vijf jaar in Frankrijk ononderbroken zijn vaste verblijf heeft, kan zonder voorwaarden in aanmerking komen voor de CMU, mits er geen andere basisverzekering mogelijk is.We zagen in die discussie dat wat ik hier in twee simpele zinnen opschrijf in de franse regelgeving, zie de betreffende circulaire van juni 2011, zó gecompliceerd is geformuleerd, dat voor veel CPAM-ambtenaren niet te ontleden is wat er nu eigenlijk wordt bedoeld. Met als gevolg onterechte afwijzingen.
Uit die discussie bleek ook dat Rob van Schijndel het voor cliënten via een procedure voor elkaar had gekregen om ze na drie maanden ingeschreven te krijgen bij de CMU.
Quote:Quote uit bosbess op 5/01/2014 07:22
JSWaal, micro-, auto- en individuele entrepreneurs zijn basisverzekerd via de RSI. Zij komen dus niet in aanmerking voor de CMU, omdat die er alleen is voor mensen die geen recht hebben op een andere basisverzekering.Ingewikkeld is het zeker. http://www.french-property.com/guides/france/public-services/health/cmu/ heeft een hoop mooie tekst, voor zover ik zie hebben ze ’t wel degelijk over CMU voor micro en auto entrepeneurs. Hoe dan ook, als je een economische activiteit ontplooit is dat een weg naar een ziektekostenverzekering.
Het is wat jammer dat volledig particulier verzekeren zo verschrikkelijk duur is, zeker boven de 60, en ook allerlei nare uitsluitingen kent. Aan de andere kant is het in Nederland raar dat je met een miljoen op de bank en daarvan levend nauwelijks bijdraagt aan de ziektekosten, het grootste deel betaal je immers via de inkomstenbelastingen, en als je renteniert is dat nul. Die 1000 euro premie per jaar is maar een deel van de totale premie die je betaalt.
En ook jammer dat voor de CVZ een stamrecht niet telt als inkomen dat recht geeft op meedoen in de sociale ziektekostenverzekeringen als je in het buitenland woont, al is het uitgesteld loon. In Nederland ben je dan wèl verzekerd, gewoon omdat je er woont.
@Bosbess: Uit de case studie van de EU blijkt dat in de praktijk op individuele basis wordt besloten of een inactieve immigrant eerder dan na 5 jaar tot de CMU wordt toegelaten. In principe wordt de aanvraag afgewezen, tenzij de (verplichte) lopende verzekering ‘buiten schuld van de verzekerde’ wordt beëindigd (handige uitweg voor de Britten na 2,5 jaar) of een ‘accident de vie’ (overlijden etc.)Dat komt precies overeen met de ervaringen hier op het forum. De procedure van Rob van Schijndel heeft kennelijk gewerkt voor enkele individuele zaken die je niet zo maar kunt algemeniseren.
De hamvraag blijft of dit dit wel rechtmatig is binnen de EU regels en die ambtelijke molens lopen maar langzaam.
“Jan, het is niet zo dat de EC en Frankrijk van mening verschillen over de periode waarna het recht op CMU ontstaat.”
Dat beweerde ik ook niet. Ik stelde dat, gegeven een kortere periode van verblijf van 5 jaren, er discussie is over de condities waaronder een niet-aktieve immigrant toegang krijgt tot de CMU. Dit wordt door anderen (Jako bijv.) bevestigd en kennelijk heeft Van Schijndel er al nuttige ervaringen mee opgedaan, in de zin dat sommige inaktieve immigranten (voordat men 5 jaren verblijft) toegang is gegeven tot de CMU? Zo daaruit een patroon te halen valt zou het nuttig zijn de lezers daarover te informeren. Het zou ook nuttig zijn de ervaringen van de Britse expats in Frankrijk op dit punt eens te inventariseren. Die hebben zich immers het meest aktief getoond.
Wie mijn bovenstaande links goed doorleest ziet dat
1 (JSWaal) French Property er destijds naast zat wat betreft de uitleg van genoemde circulaire en
2 (Jako en Jan) de circulaire uitdrukkelijk voorschrijft dat de CPAM-ambtenaar van geval tot geval bekijkt of iemand aan de gestelde voorwaarden voldoet. Dat kan ook niet anders als je naar die voorwaarden kijkt. Het gaat namelijk om de voorwaarden voor verblijfsrecht voor niet-actieven. Na drie maanden vast verblijf krijgt iedere niet-actieve EU-onderdaan verblijfsrecht in een andere EU-staat wanneer hij a. over voldoende inkomen beschikt om zichzelf en zijn gezin niet ten laste te laten komen van de staat en hij b. óf een particuliere ziektekostenverzekering heeft óf over zoveel kapitaal beschikt dat hij eventuele ziektekosten zelf kan bekostigen. (Na vijf jaar vast verblijf ontstaat er automatisch verblijfsrecht en dus recht op de CMU.) Als het verblijfsrecht is vastgesteld, kan toegang worden verleend tot de CMU.
Allereerst moet de CPAM-ambtenaar dus vaststellen of iemand werkelijk drie maanden vast in het land heeft verbleven. Vervolgens de voorwaarden. Dat iemand over een particuliere verzekering beschikt is niet moeilijk aan te tonen, maar hoe kan een eenvoudige CPAM-ambtenaar beoordelen of iemand (met zijn gezin) over voldoende middelen van bestaan beschikt? Of hoe moet hij zonder medische dossiers beoordelen of iemand zonder verzekering voldoende kapitaalkrachtig is om eventuele (soms torenhoge) ziektekosten (van zichzelf en zijn gezin) zelf te betalen? Als daar geen richtlijnen voor bestaan dan kan ik me wel iets voorstellen bij de ambtenaar die voor de zekerheid maar afwijst en denkt: “Zoek het maar hogerop.” Uiteindelijk heeft dan, zoals overal en met alle ambtelijke beslissingen, de rechter het laatste woord.
Wat mij betreft zouden er standaardrichtlijnen (met bedragen) moeten komen aan de hand waarvan de CPAM-ambtenaar “veilig” positief kan beslissen. Het ontbreken daarvan (althans voorzover ik weet) is wat FR valt te verwijten. Als die richtlijnen wél mochten bestaan, dan ben ik het met Jako eens.
“Of hoe moet hij zonder medische dossiers beoordelen of iemand zonder verzekering voldoende kapitaalkrachtig is om eventuele (soms torenhoge) ziektekosten (van zichzelf en zijn gezin) zelf te betalen? “
Dit is geen criterium in het kader van de EU Richtlijn voor verblijf (2004/38). Men dient over voldoende ziektekostenverzekering te beschikken. Naar een administratieve beslissing van de EC is dat een verzekering met een dekking die ten minste gelijk is aan die van de wettelijke dekking voor ziektekosten van het woonland.
Bovendien meen ik dat Frankrijk ook in zijn nationale wetgeving eist dat de inwoners verzekerd zijn tegen ziektekosten. Zoals bijvorobeeld Duitsland dat eist sinds 2009.De toets op voldoende middelen van bestaan lijkt me in beginsel ook niet zo moeilijk: vaststellen of het inkomen (evt. ook uit vermogen) ten minste gelijk ia aan de bijstandsnorm van het land. Brengt wel wat papieren rompslomp met zich om dat aan te tonen natuurlijk. Omdat Frankrijk niet met een GBA registratie werkt is de vraag hoe vaak zo’n toets in de praktijk wordt toegepast. Dat laatste brengt ook met zich dat het voor de immigrant in Frankrijk nogal lastig is aan te tonen dat hij inderdaad in Frankrijk woont, zoals uit andere discussiedraden op dit forum blijkt (die daarvoor suggesties doen gerelateerd aan de “mairie”, huurbewijzen, registratie bij nutsbedrijven en aanmelding bij de Franse belastingdienst). En daarmee tevens wanneer de 3-maands- en de vijfjaarsperiode van wonen in Frankrijk in een individueele geval voorbij zijn.
zie de volgende petitie van Britten in Frankrijk:
27.2.2013
MEDEDELING AAN DE LEDEN
Betreft: Verzoekschrift 1186/2007, ingediend door Michael Cain (Britse nationaliteit), over een ziektekostenverzekering voor Britse staatsburgers in Frankrijk
Verzoekschrift 1218/2007 ingediend door Djordjevic Peter (Britse nationaliteit) over een ziektekostenverzekering voor Britse staatsburgers woonachtig in Frankrijk
Samenvatting van verzoekschrift 1218/2007Indiener, een Brits staatsburger, is sinds 2005 woonachtig in Frankrijk. Bij het verlaten van het Verenigd Koninkrijk ontving hij een E106-formulier waarmee zijn ziektekosten tot 5 januari 2008 door de Franse staat werden gedekt. Vervolgens hebben de Franse autoriteiten in het kader van de tenuitvoerlegging van de bepalingen van Richtlijn 2004/38 aangekondigd dat niet-Franse EU-burgers die werkloos zijn (dat wil zeggen: mensen die de pensioengerechtigde leeftijd nog niet hebben bereikt of niet werkzaam zijn) zullen worden uitgesloten van het staatsgezondheidsstelsel. Indiener heeft geen recht meer op vergoeding van zijn ziektekosten door de staat en dient daarom een particuliere verzekering af te sluiten. Zijn echtgenote, die borstkanker heeft, is niet langer gedekt voor medische kosten.
In antwoord op een verzoek om opheldering van de Commissiediensten legden de Franse autoriteiten uit dat EU-onderdanen die al vóór 27 november 2007 bij het CMU-stelsel waren aangesloten, ook in de toekomst onder de CMU zullen blijven vallen, omdat de facto is erkend dat zij legaal woonachtig zijn in Frankrijk. Personen die zich recentelijk in Frankrijk hebben gevestigd of die in Frankrijk willen gaan wonen en die in hun eigen land niet meer onder een wettelijke ziektekostenverzekering vallen, kunnen zich niet bij de CMU aansluiten en moeten zich particulier verzekeren.
ConclusiesDe diensten van de Commissie blijven bilateraal contact onderhouden met de Franse autoriteiten wat betreft het afstemmen van Verordening nr. 1408/71 inzake de coördinatie van socialezekerheidsstelsels met Richtlijn 2004/38/EG.
4. Aanvullend antwoord van de Commissie (REV.), ontvangen op 16 maart 2012
Sinds de introductie van de herziene regels voor toegang tot de CMU in 2007 heeft de Commissie regelmatig contact gehad met de Franse autoriteiten over deze kwestie. Het doel van de Commissie in deze dialoog is steeds geweest te garanderen dat de regels voor toegang tot de CMU in overeenstemming met de EU-wetgeving gebracht worden. Toegang tot de CMU wordt in de EU-wetgeving geregeld volgens de bepalingen van Verordening (EG) nr. 883/2004 betreffende de coördinatie van de socialezekerheidsstelsels. Indien niet-actieve EU-onderdanen hun gewone verblijfplaats in Frankrijk hebben, zijn zij onderworpen aan de sociale zekerheidswetgeving van Frankrijk. Artikel 4 van Verordening (EG) nr. 883/2004 geeft deze personen het recht op “de rechten en verplichtingen voortvloeiende uit de wetgeving van Frankrijk onder dezelfde voorwaarden als de onderdanen van deze staat”. Dit betekent dat niet-actieve EU-onderdanen op een gelijke wijze behandeld dienen te worden als niet-actieve Franse onderdanen met betrekking tot de voorwaarden voor toegang tot de CMU. Bovendien heeft Richtlijn 2004/38/EG geen invloed op de toepassing van Verordening nr. 883/04.
Op 9 juni 2011 hebben de Franse autoriteiten een nieuwe circulaire nr. DSS/DACI/2011/225 uitgegeven betreffende het recht van studenten, werkzoekenden en economisch inactieven die voor meer dan drie maanden in Frankrijk woonachtig zijn op toegang tot de CMU. De Commissie hoopte dat de wijzigingen in de circulaire een nieuwe benadering van de toegang van niet-actieve EU-onderdanen tot de CMU zouden betekenen. De Commissie houdt sinds juni toezicht op de manier waarop de nieuwe circulaire in de praktijk wordt toegepast om te zien of dit in overeenstemming is met de letter en de geest van Verordening nr. 883/2004.
Naar aanleiding van dit toezicht maakt de Commissie zich ernstige zorgen dat de Franse autoriteiten nog steeds toegang tot de CMU weigeren, wat in strijd is met de EU-wetgeving.
Conclusie
De Commissie maakt zich ernstige zorgen dat de regels inzake de toegang tot de CMU niet op een manier worden toegepast die in overeenstemming met de EU-wetgeving is. Zij heeft daarom deze problemen bij Frankrijk aangekaart.
5. Aanvullend antwoord van de Commissie (REV.), ontvangen op 27 februari 2013 (REV II)
Met betrekking tot verzoekschriften 1186/2007 en 1218/2007
Nadat op 9 juni 2011 een nieuwe circulaire nr. DSS/DACI/2011/225 werd uitgegeven betreffende het recht van studenten, werkzoekenden en economisch niet-actieve personen die voor meer dan drie maanden in Frankrijk woonachtig zijn op toegang tot de Couverture Maladie Universelle (CMU), heeft de Commissie een groot aantal klachten van in Frankrijk woonachtige EU-burgers ontvangen aan wie toegang tot de CMU werd geweigerd. De Commissie riep de klagers op gebruik te maken van nationale herzienings– en beroepsprocedures, en in een aanzienlijk aantal gevallen slaagden klagers erin de weigering ongedaan te maken.
Tegelijkertijd heeft de Commissie een dialoog met de Franse autoriteiten onderhouden om te trachten te waarborgen dat economisch niet-actieve EU-burgers die in Frankrijk woonachtig zijn, onder dezelfde voorwaarden toegang krijgen tot de CMU als Franse onderdanen. Deze dialoog is nog steeds gaande, maar naar verwachting zal er in de eerste zes maanden van 2013 een oplossing worden gevonden.
Juridisch interessant blijft nog dit zinnetje:
“Bovendien heeft Richtlijn 2004/38/EG geen invloed op de toepassing van Verordening nr. 883/04.”
De vraag doet zich dan voor of men op grond daarvan in de visie van de EC reeds voordat men 3 maanden in Frankrijk na immigratie woonachtig is recht zou hebben op toegang tot de CMU onder dezelfde voorwaarden als de Franse onderdanen.
Dat zinnetje is misschien voor jou interessant Jan, maar mij zegt het niets. Toch snijd je wel een interessant onderwerp aan. Want die eerste drie maanden dienen als maatstaf om vast te stellen of iemand definitief in Frankrijk is gevestigd. Als dat op welk tijdstip dan ook eenmaal is vastgesteld, dan zou je kunnen redeneren dat die persoon dus vanaf het moment van binnenkomst al definitief in FR gevestigd was. Dat is natuurlijk niet altijd het geval, omdat er ook mensen zijn die eerst eens komen rondkijken en dan besluiten om te blijven.
Maar stel dat je je hele hebben en houden in NL hebt opgedoekt, je hebt je uitgeschreven uit het bevolkingsregister en daarbij een frans adres opgegeven. Je hebt je afgemeld bij het CVZ en bij de belastingdienst, kortom uit alles blijkt dat je je definitief in FR wilt gaan vestigen. Dan zou je dus als je dat inderdaad doet, volgens EU-regels met terugwerkende kracht recht moeten hebben op de CMU tot het moment van binnenkomst. En zouden vanaf dat tijdstip met terugwerkende kracht de medische kosten moeten worden vergoed.
Het is me trouwens niet duidelijk waarom iemand die wegens borstkanker onder behandeling is in zijn herkomstland zich tijdens die behandeling in Frankrijk zou vestigen, vooral niet in zo’n onzekere situatie. Maar goed, alles weten is alles begrijpen.
Feitelijk rekent de Nederlandse wetgeving er ook op dat de ziektekostenverzekering in het nieuwe woonland per direct ingaat omdat bij uitschrijven de lopende verzekering ook onmiddellijk stopt, in tegenstelling tot de Britse regeling waar de Britten tot 2,5 jaar de verzekering van de emigrant betalen.(tot voor kort)
Het Britse geval gaat juist om die regel: Na 2,5 jaar verviel de Britse dekking (E106) en de CPAM geeft nog niet thuis, maar iemand die in de tussentijd een ernstige ziekte oploopt is ook particulier onverzekerbaar.
Hetzelfde gold bij invoering in 2007: iedereen die vóór 2007 naar Frankrijk was geëmigreerd moest zijn lopende ziektekostenverzekering opzeggen en verplicht naar de cpam. Vóór 2007 was het dus verplicht en daarna verboden en werden deze mensen per direct uit de cpam gezet. Dat laatste werd na enkele maanden weer teruggedraaid, vooral onder druk van UK/NL omdat dit toch wel bijzonder onzorgvuldig handelen van de overheid was die tot grote problemen leidde, vooral voor diegenen die in de tussentijd ernstig ziek waren geworden en dus onverzekerbaar. Daarnaast bleek op dat moment nog geen enkele Franse verzekeraar gereed om een verzekering zonder basisdekking van de cpam te kunnen aanbieden, dus iedereen vluchtte, samen met de verzekeringspremie, naar buitenlandse aanbieders.
Al met al bewijst het hoe knullig de Franse overheid hier mee om gaat.
Een stukje geschiedenis, of, waarom de Franse instanties niet meer zo makkelijk toegang tot de CMU geven. Men kwam er zo’n 10 jaar geleden achter, dat een aantal Engelsen met in Frankrijk gekochte landerijen en bezittingen, rijdend in grote dikke auto’s op doktersbezoek gingen en via de CMU gratis medische zorg hadden. Bovendien hadden sommigen ook nog een RMI uitkering, terwijl het duidelijk was dat deze mensen in een welgestelde positie verkeerden. Let wel: sommigen!!!! Die hebben het toen waarschijnlijk voor de te goeder trouwen verpest. Hier een artikel uit die tijd: http://www.ladepeche.fr/article/2005/10/18/333885-aude-ces-anglais-soignes-aux-frais-de-la-princesse.html
Inderdaad interessant om te lezen, maar bij ieder misbruik zijn er mazen in de wet, in het systeem en/of in de controle. Ongeveer 10 jaar geleden kwamen ze er achter. Is dat nu dan nog steeds niet opgelost? Het is toch duidelijk dat wanneer de enige maatstaf het inkomen is en niet wordt gekeken naar de bezittingen van iemand, de deur dan wagenwijd openstaat voor misbruik. Zeker als het buitenlanders betreft die wellicht niet opgegeven inkomsten en/of spaarrekeningen in hun land van herkomst hebben.
Het is ook logisch dat FR, dat jaarlijks een golf van nieuwe en meestal redelijk welgestelde pre-pensionado’s over zich heen krijgt, geen zin heeft om daarvoor voorzieningen open te stellen die bedoeld zijn voor de eigen minderbedeelden die tussen de wal en het schip vallen. En zoals ik hierboven al schreef, kan ik me de houding van ambtenaren wel voorstellen die uit veiligheid de toegang tot de CMU weigeren en denken: “Zoek het maar hogerop en ga in beroep, dit is te moeilijk voor mij.” Want eerlijk gezegd zijn al die mitsen en maren en criteria waaraan iemand moet voldoen veel te ingewikkeld, zeker voor een doorsnee ambtenaar. Maar voor goedwillende en integere immigranten is het natuurlijk hoogst frustrerend.
Waarna die circulaire kwam in 2007, waarin werd bepaald dat de inactieve europeaan eerst 5 jaar zelf voor zijn ziekenkosten moest zorgen, en geen last moest zijn voor het Franse sociale stelsel. Dat is door Europese druk min of meer genuanceerd in 2010 door het toevoeging “cas par cas” http://www.securite-sociale.fr/Affiliation-a-la-CMU-pour-les-ressortissants-europeens-inactifs-etudiants-ou-demandeurs-d
Uit de cijfers blijkt dat deze groep een verwaarloosbaar klein deel van de ziektekostenbudget uitmaakt: tussen 0 en O,1%. Zelfs als iedere inactieve emigrant het systeem zou misbruiken is dit dus nog steeds slechts een misbruik van ten hoogste 0,1%.
Alle inspanningen om dat percentage terug te dringen is bij voorbaat nutteloos, want verwaarloosbaar ten opzichte van andere vormen van misbruik. Het gevolg is nu dat de ‘rijke’ emigranten zich blijvend buiten het Franse ziektekostensysteem plaatsen en helemaal niets betalen, terwijl ‘arme’ emigranten in ieder geval na 5 jaar alsnog een (bijna-) gratis dekking krijgen.
Netto resultaat: minder inkomsten en meer uitgaven voor de secu. Prima doordachte maatregel.
Je moet ingelogd zijn om een antwoord op dit onderwerp te kunnen geven.
