En dan zet ik de schijnwerper nog maar weer eens op dit artikeltje van Monumentenzorg over het gebruik van kalkmortels. Managements summary: cement maakt bij renovatie van traditionele gebouwen meer kapot dan je lief is.
Wanneer u dat te kort door de bocht vindt dan laat ik Jos Oskam – moet ergens in oud-archief staan, maar nog steeds zonder zoekmachine – aan het woord die het iets genuanceerder heeft verwoord:
“De moderne Portlandcement is prima geschikt voor de moderne bouwwijze, waarbij op een onvervormbaar (gewapend beton) fundament wordt gemetseld, en de vochthuishouding wordt gerealiseerd door middel van expliciete bouwkundige voorzieningen zoals dampkeringen, spouwen, geventileerde (kruip)ruimtes en dergelijke. Daarin past prima het gebruik van de onvervormbare en niet-vochtdoorlatende Portlandcement.
In oude gebouwen was de vochthuishouding meer impliciet, door het gebruik van ademende en poreuze materialen. Die gebouwen waren ook vaak minder robuust gefundeerd waardoor altijd enige beweging en “kruip” in de constructie voorkwam. In deze omstandigheden is de enigszins soepele en ademende kalkmortel helemaal op zijn plaats. Het is allemaal een kwestie van bouwkundige en materiaalkundige compatibiliteit.”