Dit onderwerp bevat 12 reacties, 7 deelnemers, en is laatst bijgewerkt op 5 jaren, 1 maand geleden door 
-
Berichten
-
Ik woon in een gebied waar moderne zaken nogal ver van het bed van de gemiddelde bergbewoner afstaan. Men is druk bezig met het melken van de koeien, het binnenhalen van het hooi, overleven eigenlijk. Men leeft Spartaans, een geschoten hert, wat groenten uit eigen tuin, brood bak je zelf in de dorps oven. Een hardwerkend, maar rustig bestaan.
Moderne zaken zijn er wel, maar minimaal, om mij heen gaat de bergboer om 9 uur in de avond tussen de lakens. Om er vroeg weer uit te gaan. Als je hier een beetje opvalt, dan staat binnen no-time het halve dorp naar je te kijken. Dus als nieuwkomer kan je je beter aanpassen.
Ik probeer dat zo goed mogelijk. Want anders is het geen doen is een rurale omgeving.
Feesten doen we ook. Er zijn drie dorpsfeesten per jaar, hoogtepunten, dan komen we samen, dan zien we elkaar. Dat zijn altijd mooie herinneringen voor later. Het zijn de spaarzame ontmoetingen, dan spreek je met elkaar over het weer, de koeien, de familie. Meestal is het rustig in de bergdorpjes, het enige dat knettert, zijn de donderwolken in de verte.Wij zijn bevriend geraakt met de buren en vervolgens met hun vrienden. Wij nemen deel aan de festiviteiten in dit stadje, en leerden zo veel mensen kennen. Enkele op die manier opgedane kennissen nodigden ons uit om lid van een bejaardenclub te worden en daar hebben wij het enorm naar onze zin bij het maandelijkse ‘repas dansant’. Inmiddels zijn er meer festiviteiten in de buurt dan we aan kunnen. Ik denk dat het sleutelwoord is ‘participer’ , ga meedoen (aan wat dan ook) dan komt de rest vanzelf.
Ik kwam eerst met m’n partner in Parijs aan waar we een jaar hebben gewoond.
Intergreren in Parijs is net zoiets als intergreren op de camping, het heeft nul en geen waarde.
Parijs is mooi, als je van theaters houd, en van de gezellige eetgelegenheden.
Ik ben een buitenmens, en toen de eerste zonnestralen na een lange grijze winter doorkwamen zat ik voor een open raam zonder shirt en dacht, wat doe ik hier.
Ik kan niet eens zonnen!
We vonden een appartement in La Rochelle, aan de westkust van Frankrijk.
Onze enige noodzaak was dichtbij een luchthaven wonen, of er heel snel kunnen zijn.
La Rochelle heeft de TGV naar Parijs, en een eigen airport.
Maar ook hier begon m’n bloed weer te borrelen, ik zat vast tussen werk, balcon, of verplicht naar het strand.
Het eerste was me lief, en het derde is leuk maar niet elke dag.
Ruimte, ik voelde me opgesloten, niet in de zin van dat balcon, maar ik had gewoon niets om handen.
We kochten een bouwval van een keet, om er later een Chambres d’Hôtes te beginnen, maar uiteindelijk liep alles anders.
Ik heb mensen om me heen nodig, ik hou van gezelligheid, en ik wil graag genieten van dingen.
Alleen genieten kan ik niet, ik vlieg de gordijnen in, alleen, hoe kom je in contact met de mensen?
Ik heb het twaalf jaar geprobeerd, en ik begrijp nu pas de Parijzenaar die me vertelde dat hij zeven jaar in La Rochelle heeft gewoond en NOOIT MEER!
Ik zie het deels als twaalf verloren jaren van m’n leven, aan de andere kant hebben we van onze Chambres d’Hôtes genoten met heel veel gasten.
Ik ben nu in een andere streek, al gelijk schoven de gordijnen opzij om te kijken wie we waren, en al de derde dag zaten we bij wildvreemden aan de apéro.
Elke zaterdagochtend na de markt komt men samen in de stamkroeg onder het hotel.
De een trekt zijn wenkbrauwen op, de ander slaat me op de schouders, het is een omgeving waar men iedereen respecteerd, ongeacht wat je geloof is, welke kleur je hebt, of met wie je tussen de lakens ligt.
De gehele mentaliteit is anders, men houd van werken, ieder weekend zijn er wandeltochten en fietstournooien, er zijn evenementen en festivals, en groot en klein is actief voor en achter de schermen.
We hebben alles in ons dorp van 3000 zielen, een carefourmarket, drie bloemenwinkels, twee slagers, vier bakkers, een brillenzaak, schoenenzaak, sportzaak, hotel, vijf restaurants, enkele garages, tientallen clubs…
Hier val ik niet op, het is mijn dorp, ik doe men dingetje, ik loop bij de oude buurman even door de tuin om de takken te verslepen, ik drink een glaasje met Jean Yves of Pascal, we doen allemaal mee met een draaiende maatschappij en we zijn tevreden.
In ons oude dorp in de Charente Maritime heb ik nooit kunnen intergreren, men hield de deur dicht, men zat niet te wachten op iemand die de takken uit je tuin komt halen.
Men wilde geen contact met wie dan ook, ze leven als eenlingen onderling in een heel klein groepje.
Iemand beweerde dat het komt door protestanten en katholieken, een ander beweerde dat het kwam omdat héél vroeger de omgeving allemaal eilandjes waren met hun eigen clans, en weer een ander beweerde dat het kwam omdat ze na de slavenhandel waar ze stinkend rijk van zijn geworden, zijn afgedaald naar arm en dit niet willen toegeven tegenover het rijke Cognac en het rijke Bordeaux.
Dure auto’s, er is zelfs een zaak waar je Rolex kunt huren voor een weekendje stappen, mooie kleren, en geen cent om te makken, dus je krijgt nooit een kijkje in hun echte priveleven.
Dan kom je daar als nuchter Hollander, je zet de schop in de grond en laat het dorp schudden, alleen kwamen de mensen niet naar buiten maar kropen nog verder in hun hol.
Hier in Renaison pas ik tussen de mensen, we doen mee met de activiteiten, en als we iets voorstellen wordt het niet rigoreus van tafel geveegd.
Hier val je niet op als je met de trekker door het dorp kom, en dure auto’s of een gehuurde rolex, ach wat is de meerwaarde.
Integreren is niet iets wat start en na verloop klaar is.
Integreren is een levensweg, het gaat makkelijk of moeilijk.
Waarschijnlijk was ik wel geintegreerd in ons oude dorp, men dacht waarschijnlijk aan die mafkees die “daar” woonde.
Hier ben ik bezig met intergratie, en aangemoedigd door de mensen.
Iets typisch van hier (zegt men) is “Les classes” een carnavalsque feest waar iedereen uit hetzelfde geboortecijfer in optocht door het dorp wordt gedefileerd.
Ik ben van 63, dus ik moet nog wachten tot 2023, maar ik ben al ingedeeld bij de groep met de 3.
Hoor ik er al bij dan?
Nog niet, kwa feesten wel, en men respecteerd me wat ik met m’n handjes doe (dat verfoeide ze in ons oude dorp), maar ik ben nog wel de buitenstaander.
Ik moet me bewijzen, men wil aftasten naar m’n politieke kleur (ons oude dorp waren ras-socialisten, grrrr) en men zou me ook wel eens wat vaker in de kerk willen zien, vooral de ouderen.
Maar wat heel erg belangrijk is leven en laten leven, gun iedereen het zijne.
Je koopt om de hoek, je helpt elkaar, en je ondersteund elkaar.
Dat was wereldvreemd in ons oude dorp, vandaar dat ik er nooit bij pastte.
Uiteindelijk wonen we nu in precies zo’n zelfde dorp als waar ik ben geboren aan de rivier.
Niets is voor niets, dus ook de afgelopen twaalf jaar hebben mij iets belangrijks geleerd, namelijk het hoe en waarom van integratie.
(Bedankt rattaouille voor de start van deze draad)
Nu pas begrijp ik de moeilijkheden in de wijken mat macro’s en andere “minderheden”.
Wat doet het met je als je je best doet mee te doen, en je wordt niet geaccepteerd.
Wat doet het met je als je naar het theater gaat en niemand zegt een woord tegen je.
Wat doet het met je als je als een stuk stront wordt aangekeken als je een project hebt of iets wat de gemeenschap kan helpen.
Wat doet het met je als je voortdurend bezig bent energie te steken in iets waar niemand om je heen een moer om geeft.
Je wordt arrogant, je blijft geloven in jezelf maar je stelt je boven de ander, die idioot.
Je steekt bij wijze van spreken je middelvinger omhoog en blijft doorgaan met wat je deed, maar dan alleen.
Je kijkt neer op die stakkers die na eeuwen nog steeds niet verder zijn gekomen dan die opgeblazen kikker die ze zijn.
Een buurman die voor de zoveelste keer expres zijn auto zo neerzette dat ik er amper omheen kon: ik nam zelfs de moeite niet om aan te kloppen, ik ramde allebij zijn spiegels eraf, dat doe je niet weer vriend.
De andere buurman die expres elke dag over m’n opnieuw geplante Stokroos reed, ik heb er zes gepland, de zevende dag is de rustdag zei ik tegen Pierre, en ik plante een stokroos met een venijnig scherpe stalen punt.
Ik begrijp nu des te meer de problemen in die wijken.
Je wilt, maar je kunt het niet, dat drijft je tot iets wat je niet begrijpt.
Waar sturen de sterren me nu naar toe?
Voor iedereen die van plan is in Frankrijk te komen wonen, kijk vooral goed of je in die omgeving past.
Vraag het na op deze site, bestudeer ook jezelf of je echt wel zo alleen en eenzaam wilt wonen, zeker als je straks geen kachelhout meer kan kloven.
In sommige streken is integreren een spel tussen lekker eten en een glaasje wijn zoals bij Henri, in andere streken zitten ze helemaal niet op U te wachten.Cees.
Nou er is een verschil met niet allemaal in één hokje passen of totaal buitengesloten worden.
Ik herinner me een vraag van een Nederlandse boer of iemand een oplossing wist voor zijn probleem.
Hij had een franse boerderij gekocht en werd ronduit weggejaagd.
Ze deden suikerklontjes in zijn tank, er miste koeien, en niemand in het dorp die ook maar iets gezien had.
Hoe het met ze afgelopen is weet ik niet, ik weet dat ze de boerderij te koop hebben gezet maar natuurlijk wilde geen hond het kopen.
Je kunt dan net zo goed je best doen om te integreren als je wilt, in dit soort situaties, en zoals bij ons ook spreek je dan niet van integratie.
Jij vroeg “Hoe verliep jouw integratie in Frankrijk?”
Nou zo dus, en nog veel erger.Cees.
Het zijn rattenstreken…
Maar ik doe de hond wel even binnen.
Ik hou van Amerikaanse auto’s JEEP, bijvoorbeeld.
EE ..Dank Ratatouille om dit draadje verder te laten gaan dan het begin bericht van RaadenDaad.
Na dat ik de berichten gelezen heb, ben ik het met Capitaine eens dat “integratie” een moeilijk te omvatten woord is.
Voor veel mensen zal het een andere betekenis hebben. Zolang je je beide voeten lekker in/op de grond hebt staan gaat het goed, maar owee als het anders is. Dan deugt er vaak niets aan La Douce France, dan is het “iedereens schuld behalve de mijne”. Zo heb ik het hier al vele verhalen gelezen en ook op nl.fr. Daar heb ik iemand die als beschreven hierboven door Capitaine, proberen te helpen, aan de telefoon gehad. Radeloos waren deze mensen, wisten niet meer wat te doen. Maar het spoor liep dood en ik vraag me vaak af hoe het gegaan met deze mensen.Zelf zijn we redelijk geintegreerd. In ons eerste gehucht werden we als een van hen gezien, (nog steeds). Maar we zijn na 10 jaar verhuisd ivm gezondheden, en wonen nu in een ander gehucht. Daar zijn we nu al redelijk geintegreerd in hun samenleving. We hebben goed contact met de buren en hebben feestjes, apéro’s ed.
Voor mij betekent integratie, jezelf blijven en je binnen een gemeenschap voegen, met hun waarden en normen. Je aanpassen, zonder dat je jezelf verliest.
Blijf gelukkig in je dorp Capitaine, en die sterren hang je zelf op!!
Groet GeradaCees zei’ik weet dat ze de boerderij te koop hebben gezet maar natuurlijk wilde geen hond het kopen.’
Maar je kan het dan toch verkopen aan Fransen? Of waren de dorpelingen tegen elke vorm van nieuwe bewoning. Ik denk dat je gelijk hebt, pesterijen ze zijn er goed in. Maar ook in NL heb je er last van. Kras op de lak, enz. En dan vragen ze zich af waarom het zo leegloopt op het platteland of in de dorpen, daarom! Omdat mensen niet zichzelf kunnen zijn. Dat anderen wel even gaan laten zien hoe je moet leven in hun dorp.
Ik hou niet zo van die simpele oefeningen om te demonstreren wie er de baas is, de te gemakkelijke keuzes. Iedereen een wit hek, jij ook een wit hek.
Als je dat dan anders doet, lig je er uit.Ik vind het mooi om te zien hoe jullie alle sociale aspecten boven water halen. Zelf woon ik nu bijna 3 jaar lang ergens zonder zeezicht, terwijl ik de 10 jaar daaraan voorafgaand dat wel had. Ik mis het ontzettend. Over 3 weken ben ik weer in LDF. Huizen kijken doen we aan de kust. Ook al wonen daar misschien niet de aardigste Fransen.
Ik schreef nog wat over mijn integratie in het bergdorpje –> https://infofrankrijk.com/forums/topic/voila-de-nieuwe-franse-regering/#post-204987
waar ik tot de conclusie kwam dat ik er ongeveer half bijhoor, ik zit wel in het midden van de gemeenschap, (voor de vakantiehuis eigenaren ben ik een ‘vaste bewoner’), maar ik hoor niet tot de echte kern van bewoners, ik krijg niet alle informatie door die ze met elkaar delen, maar doe wel mee met de feestjes en de verdeling van de houtkap. En dan nemen ze me ook serieus.Zo nu en dan hoor je wat van een oudere bewoner, maar er is ook veel dat niet gedeeld wordt. Ik kijk regelmatig in de vitrine bij het stadhuis waar je bouwproject aanvragen kan inzien, en algemene info, maar dat is redelijk beperkt. Ik ben bang dat het wel eens 20 jaar kan duren voordat de knop omgaat en je er ‘echt’ bijhoort. Er zijn zelfs bewoners die zeggen dat zij ook niet alles te horen krijgen en anderen weer wel…
Hoe kleiner het dorp hoe langer het duurt?Hoe gaat dat bij jullie?
Felix, je kunt niet zeggen dat langs de kust Fransen niet de aardigste zijn. Waar ook ter wereld vind je overal aardige en minder aardige mensen. Misschien dat ze in toeristische gebieden wat minder toeschietelijk zijn, omdat ze ’s zomers worden overspoeld door mensenmassa’s en toeristen zich niet altijd even respectvol gedragen. Maar in wezen word je overal geaccepteerd wanneer je niet een bedreiging vormt voor hun manier van leven.
Toen ik voor de tweede keer met de makelaar mijn huis bezocht en we naar buiten liepen, kwamen er al meteen twee vrouwen op me af, die vroegen of ik hier kwam wonen. Toen ik antwoordde: “Waarschijnlijk wel”, zeiden ze dat ik dan lid kon worden van “de club”. En dat speelde in de Cevennen, waar ze ook bepaald niet bekend staan om hun openheid naar de buitenwereld.
Nu, acht jaar later, ben ik helemaal opgenomen en zelfs lid van de gemeenteraad, al blijf ik natuurlijk altijd La Hollandaise. Alle nieuwtjes hoor ik uit de eerste hand van buurman Michel, ons wandelende dorpsblad. Ik zie en spreek hem altijd wanneer ik met hondje Pico langs zijn huis kom en zo word ik dagelijks bijgepraat over alle “wetenswaardigheden”: hartaanvallen, zelfmoorden, verkeersongevallen, overlijdens, huizen te koop en te huur, wie wat over wie of wat heeft gezegd, enzovoort.
Je moet ingelogd zijn om een reactie op dit onderwerp te kunnen geven.
