Dit onderwerp bevat 0 reacties, 1 deelnemer, en is laatst geüpdatet op 11 jaren, 7 maanden geleden door 
-
Berichten
-
Een vrolijk bericht.
Afgelopen juni bleek de kraan in mijn waterput te lekken. Niet heel dramatisch. Ongeveer een halve liter per minuut. Snel gemeld bij de compagnie des eaux. Na twee weken verscheen er onaangekondigd een meneer die de zaak kwam bekijken.”Ja die kraan lekt, maar daar ga ik niets aan doen.U heeft aan uw zijde van de meter geen kraan zitten. dat moet!” Binnen drie dagen had ik een loodgieter aan mijn zijde van de meter een kraan laten plaatsen. Begin juli verscheen de beambte opnieuw. “Ja de kraan lekt, maar we kunnen de put in de weg niet vinden. Demain kom ik terug”. Demain viel laat dit jaar en eind augustus zag ik opeens drie heren op de kruising van de weg heftig praten en gesticuleren. De put was ontdekt! Helaas twee jaar geleden onder het nieuwe asfalt terecht gekomen. “Tja, daar hebben we nu het gereedschap niet voor. Vendredi komen we terug”. Vendredi viel ook laat afgelopen zomer. Begin september werd de straat opengebroken en de put vrijgemaakt. Dat was een hele klus, ze waren er moe van. Daarom zou demain de kraan worden vervangen. Eind september kwam de beambte met een apprentice langs om de kraan te vervangen. “Hmm, een bijzondere diameter leiding, die hebben we niet bij ons”. Toen werd het stil. Begin december maar eens gebeld of er nog een monteur langs zou komen.”Tja, u was verschillende malen niet thuis”. Dat klopt. daarom heb ik u al verschillende malen het telefoonnummer gegeven van Mr Belval, op nr 27 die de sleutel van mijn huis heeft”
Eind december langsgegaan bij het kantoor van de compagnie. Een vergeeld briefje op de deur:,”Deze vrijdag helaas afwezig” Toen weer de mairie bezocht. De vriendelijke secretaresse legde me uit dat ik toch wel zou begrijpen dat nu het vroor er geen grondwerkzaamheden konden plaatsvinden. Dat begreep een kind, Nietwaar!” Ze gaf me als extra service nog maar eens het nummer van de beambte. Met mijn vriendelijkste glimlach zei ik dat ik haar verhaal begreep en dat ik ook begreep waarom Frankrijk in een crisis verkeerde. Begin februari, de postbode brak bijna zijn been bij een glijpartij over de klomp ijs beneden aan mijn oprijpad. Het relaas van de postbode ging als een lopend vuurtje door het dorp.
Begin maart sneeuwde het. Het leek me geen fijn weer om kranen te vervangen. Ik heb lekker met het gezin voor voor de kachel gezeten.
Afgelopen pasen bemerkte ik bij binnenkomst dat het water was afgesloten. Had ik straf? Meteen naar het schuurtje en naar de waterput. Een mooie blauwe kogelkraan voor de meter. Met een kwartslag draai van de hendel hoorde ik het water ruisend en lekloos door de leiding stromen.
Bijzondere jongens, die Fransen…Jeroen B, 62
Je moet ingelogd zijn om een antwoord op dit onderwerp te kunnen geven.
