Un drôle d'oiseau.

[Noë]

Sinds vorig jaar hebben de Chambres d’Hôtes uitgebreid.
Ik heb een prachtig exemplaar van een Texelse Blazer op de kop getikt, een veertien meter Haringvisser uit 1952 waar er nog maar twee van bestaan.
In 1962 heeft de visser de netten aan de wilgen gehangen en zijn schip verkocht aan een zeilschool.
We varen uit naar de eilanden waar we droog vallen en schelpen en oesters rapen, en we kunnen de rivier op naar pittoreske dorpjes en stadjes waar we kikkerbillen en gebakken paling eten.
Op een dag komen we de haven binnen en vangt een man ons touw op om aan te leggen.
‘Jean hareng’ zegt hij met een diepe zucht, ik verbaasde me dat hij de link kon leggen tussen de in duidelijk Nederlands geschreven naam Jan Haring en de Franse vertaling ervan.
‘Ik ken dat schip’ roept hij trots terwijl ik de motor afzet, hij vertelde dat hij op de zeeuwse wateren had gezeild.
Ik legde hem uit dat veel Nederlandse schepen op elkaar lijken voor een leek, maar dit schip kon hij niet kennen.
Hij hield stug vol van wel, en vroeg me of hij, peut-être, een blik naar binnen mocht werpen.
‘Identique, je ne crois pas, rien changé’ hij kijkt me trots aan.
Ik begin te bibberen, van de oude eigenaar kreeg ik niet alleen een werkplaats aan gereedschap en verf en lak, maar ook een bibliotheek aan informatie over alleen maar dit schip.
Op de plank boven de hondenkooi staat de bijbel van het schip, iedereen die op het schip heeft gevaren is erin verhaald.
Trillend slaan we samen bladzijde na bladzijde om ‘je crois c’etait 1965’ zei hij, we bladeren snel door.
Putain, oh mon dieux, hij legt zijn hand op een klein tekeningetje van Jan Haring in de haven van Zierikzee ‘c’est moi qui faite ca’ een traantje glinstert in zijn ogen, zijn naam staat erbij.
50 jaar geleden nam hij zeilles op Jan Haring, dat is lang geleden.
De Beerenburg (met twee é’s) sloeg hij af, maar hij vroeg me wel een foto te maken van hem en zijn vrouw op het dek.

Ik ben er schijnbaar voor geboren, vreemde vogels.
Eind mei was er de nationale 2cv dag in La Rochelle, en we kochten een eend.
De gasten kunnen de eend meenemen voor een picknick en een lekker wijntje, maar opeens kreeg le canard nukken en reed niet harder dan 30km.
De garage vertelde me dingen die ik niet geloofde, dus ik ging dagen goegelend het leven door om digitaal de eend volledig te strippen, alleen nu nog in de praktijk.
Het schijnt zo te zijn dat je geen geleerde hoeft te zijn om zo’n wagentje uit elkaar te halen, dus vol goede moed ging ik aan de slag, en al na een uurtje stond de dame poedeltje naakt in de tuin.
Ik kreeg de volgende dag een telefoonnummer van de garagist want hij vond nog steeds dat de motor verrot was, en daar kon ik misschien een torretje vinden, hij keek minachtend naar onze naakte eend.
Ik bel die man op, en hij vraagt me of ik wil komen, dus op pad.
In een dorp verder zit een man, jonger dan ons, die denkt eend, droomt eend (hij zal wel eend eten) en is gewoon eend.
In zijn tuin staan kadavers zonder verf, lege banden, scheefhangende deuren, sommige met een kleed en planken afgedekt, in een ligt een plastic lijk.
‘Hij blaast uit de olievuldop’, leg ik hem uit, ‘dus de garagist zegt dat die verrot is’.
Hij loopt naar een roesthoop toe, trekt het klapraampje op, steekt zijn hand erin en vroemmm, ik kan m’n oren niet geloven.
Na een wandeling en wat uitleg door zijn wagenpark steekt hij zijn handen diep in z’n met bretels opgehouden manchester broek, en steekt me twee oude bougies in de hand.
Draai die er maar eens in monsieur.
Ik heb de eend weer in elkaar gezet, en weet in ieder geval hoe dat moet.
oh ja, en bougies verwisselen, maar daarvoor hoef je niet de hele eend te slopen.
Een vreemde eend.

Cees.

[Auteur]

Berichten