Dit onderwerp bevat 1 reactie, 2 deelnemers, en is laatst geüpdatet op 11 jaren, 5 maanden geleden door 
-
Berichten
-
Ook in de regen is Marseille een schitterende stad. Maar ze bruist niet, zoals anders. Triest lagen de verlaten terrassen er gisteren bij met hun natte, soms omgewaaide tafels en stoelen. Het gezellige dagje uit waarop mijn zoon, dochter en ik ons hadden verheugd ter gelegenheid van ons paspoortenbezoek aan het NL consulaat, dreigde in het water te vallen. Zoals gebruikelijk was de in NL pasfoto’s gespecialiseerde fotograaf om kwart over tien nog niet open, dus dronken we maar koffie in de bar ernaast. Om half elf bleek de fotograaf aanwezig. De griezelfoto’s waren snel gemaakt, op naar het consulaat.
Daar werden we weer buitengewoon vriendelijk ontvangen. De dame nam er alle tijd voor en babbelde er lustig op los. Zo vertelde ze dat per 1 oktober het consulaat zal worden opgeheven. Zij verliest haar baan en in Marseille blijft alleen een consul over. Maar die is honorair, zei ze, met een gezicht van “dus dan weet je het wel.” Ik wist dat niet, maar hier vond ik er meer over. En dan weet je het inderdaad wel…
De dame vertelde ook dat er van de acht franse consulaten al enkele jaren geleden drie zijn gesloten, waaronder dat in Montpellier. Ook toen was al even sprake van een soort mobiele eenheid voor Zuid-Frankrijk. Ze betwijfelde of die er deze keer wél zou komen. Al babbelend hielp ze tussendoor een meneer die zijn paspoort kwam ophalen. Hij had nog een vraagje: “Ma femme expire en novembre,” zei hij en nu wilde hij weten of ze toch vóór 1 oktober haar paspoort kon vernieuwen om een gedwongen uitstapje naar Parijs te voorkomen. De dame vertrok geen spier en antwoordde vriendelijk dat dat mogelijk was. Een zelfde geval als ik. Maar zelf heb ik voorlopig nog geen plannen om te expireren.
Van het consulaat liepen we naar de oude haven, waar we een aperootje dronken in het historische havencafé dat een grote rol speelt in de Trilogie Marseillaise van Marcel Pagnol. De ferry naar de overkant was wegens onderhoud uit de vaart genomen, dus liepen we over de dagelijkse vismarkt om een restaurant uit te zoeken aan de andere havenkant. Veel visverkopers waren al aan het inpakken, maar de oudste visvrouw van allen stond er nog. Twee mannen, één met grote camera op de schouder, duwden haar een microfoon onder de neus en vroegen om een interview, maar ze weigerde beslist. Teleurgesteld dropen ze af. Marie is niet alleen beroemd vanwege haar jarenlange aanwezigheid op de vismarkt en haar persoonlijkheid, maar behalve vis verkoopt ze ook zogenaamde “ogen van Ste Lucia”, die geluk en voorspoed brengen, mits bewaard in de portemonnee…
De restaurantboot bleek gereserveerd en na enig zoeken kozen we voor een maaltijd in restaurant “Club House”, met een ongelooflijk overvloedig buffet van voorgerechten, soepen, groenten, vis en zeevruchten, vlees, kazen en nagerechten. Je zit wel even vreemd te kijken als de rekening vooraf wordt gepresenteerd, maar daarna worden alleen nog de wijn en de koffie geserveerd en kan je verder je gang gaan. Goed concept. “Alles vers”, zei de eigenaresse trots, “we proberen het uit.” Te oordelen naar de hoeveelheid gasten zal het experiment zeker slagen. Evenals, ondanks de regen, onze laatste paspoortendag in Marseille.
Je moet ingelogd zijn om een antwoord op dit onderwerp te kunnen geven.
