Dit onderwerp bevat 3 reacties, 4 deelnemers, en is laatst geüpdatet op 10 jaren, 8 maanden geleden door 
-
Berichten
-
Voor de ingang van de Lidl stond een man. Toen ik naar binnen ging hoorde ik achter me een oude motor een verwoede poging doen om aan te slaan. Het bleek de man, hij hoestte. Toen ik weer naar buiten kwam, stond hij er nog. Hij sprak me aan. Een bedelaar, dacht ik. Terwijl hij me smekend aankeek strooide hij met een hese grocstem een reeks enge ziektes over me uit waaraan hij leed. Tot mijn verbazing geen longkwaal. Wel suikerziekte en hij moest dringend zijn shot hebben. Hij wees op een stapel boodschappen die hij tegen een pilaar had gezet en gebaarde vaag in de verte waar hij woonde. ’t Was maar 500 meter, zei hij. Hij stond er al vanaf twaalf uur (’t was half drie). “Ik ben 59”, voegde hij er nog als argument aan toe. “Ik ben 73”, zei ik laconiek. Hij viel om van verbazing, hij had me hooguit 40 gegeven. Hij mankeerde dus ook iets aan z’n ogen.
“Meneer”, zei ik, “ik ben Hollandaise en ik snap er niks van, maar ik begrijp dat u wilt dat ik u thuisbreng.” Dat had ik goed begrepen. Ik gooide de achterklep van m’n auto open en de verzameling plastic tassen, een pak wc-papier en een enorme fles wasmiddel verdwenen in de kofferbak. Toen we waren ingestapt rook ik pas hoe de man een walm uitasemde van verschaalde sigarettenrook. Hij kletste me de oren van m’n hoofd en ik weet nu dat alle Hollanders fantastische mensen zijn, dat ze de lekkerste kaas van de wereld maken, die hij ook altijd bij de Lidl koopt, dat ze veel houden van muziek en dansen, dat ze er de mooiste vrouwen en een geweldig voetbalteam hebben. Zo leer je nog eens wat.
Ondertussen waren we bij zijn huis aangekomen, een groot grauw pand met verveloze luiken, die ooit donkerbruin waren geweest. Ik hielp hem met het uitladen van de boodschappen. “Wat een groot huis”, zei ik, “voor iemand alleen.” Maar hij had alleen maar een appartementje, vertelde hij. De rest stond leeg. Daar hadden Roemenen gewoond maar die waren vertrokken. “Het is te huur”, beval hij aan, “maar er moet wel veel aan worden opgeknapt.” Jammer…
Toen ik wilde instappen keek hij me opnieuw smekend aan. Of we misschien nog even naar de Tabac konden rijden, dan kon hij sigaretten kopen. “Meneer”, zei ik tegen beter weten in, “u moet niet roken. En gaat u maar lopen, dat is goed voor u.” Dat lokte opnieuw de hele stroom ziektes uit plus gebaren naar diverse lichaamsdelen. Dus bracht hij snel z’n boodschappen naar binnen, we stapten weer in en reden naar de Tabac die iets voorbij de Lidl bleek te liggen. De dringend noodzakelijke suikerziekteshot kwam niet meer ter sprake. Wel kreeg ik te horen dat hij 32 jaar getrouwd was geweest, vier kinderen had en ik wilde niet weten hoe vaak zijn vrouw hem had bedrogen. Dat wilde ik inderdaad niet weten. Op de terugweg bood hij me een kop koffie aan, die ik helaas moest afslaan. Met een bonne année, bonne santé namen we voor zijn huis afscheid. Voor hij het portier dichtsloeg meldde hij nog dat ik de mooiste en bovenstebeste was van alle vrouwen die hij had gekend, waaronder een Griekse, en als hij jonger was geweest had hij het wel geweten… Mijn dag kon niet meer stuk.
Je moet ingelogd zijn om een antwoord op dit onderwerp te kunnen geven.
