Dit onderwerp bevat 3 reacties, 4 deelnemers, en is laatst geüpdatet op 11 jaren, 6 maanden geleden door 
-
Berichten
-
4 mei, dodenherdenking, 5 mei, Bevrijdingsdag.
Beiden lijken onlosmakelijk van de Nederlandse cultuur.
8 mai, de burgemeester komt met zijn autootje naar het monument in het dorp, de bloemen rondom de oude doormidden gezaagde bommen zijn nieuw, na de zomer zijn ze dood, en vergaan.
Een korte toespraak van de locoburgemeester, vorig jaar hadden we tegen alle verboden van de burgemeester in toch twee kinderen die een stukje klassiek speelden.
Toen de locoburgemeester klaar was met zijn speech liepen de meeste mensen al weer naar huis, de kinderen en enkele ouderen met een bloemstuk achterlatend.
Geen vlag halfstoks, geen omhoog hijsen, geen feest.
Een verplichting die verplicht geworden is, niet meer en niet minder.
Emoties zijn er niet, een gedicht is er niet, muziek is not done.
Vorig jaar liep ik even met mensen mee voor de koffie, ze vertelden over de strijd hier, de vele bunkers op de eilanden en rondom de stad.
Ze vroegen naar mijn verhaal, ik vertelde dat ik nog niet zo lang geleden naar Auswitch was geweest.
Woensdag is het weer 8 mai, een oude man in het dorp heeft gevraagd of ik na de ceremonie een verhaal wil komen vertellen in zijn huis, hij zal mensen uitnodigen ‘ik hoop dat er wat gepraat wordt” zei hij gisteren.
Mijn moeders verhalen waren altijd ontroerend, de treinen, haar broer in het kamp, de onderduikadressen.
Ik neem het kleine zilveren brilletje mee waar Opa Jonathan door heen keek om de muzieknoten voor zijn viool te lezen.
Met zijn blote voeten in afgetrapte zwarte schoenen, zomer en winter het zelfde, kijkt de oude man me aan, zijn stok lijkt een gat in de grond te drukken.
Je komt wel hé?
Ik knik, “à mercredi”.Beste Cees,
Je verhaal ontroert mij ook. Je kunt het soms recht voor zijn raap zeggen en dan weer, zoals nu, met veel gevoel.
Mijn dank,Peter.
Je moet ingelogd zijn om een antwoord op dit onderwerp te kunnen geven.
