Dit onderwerp bevat 12 reacties, 7 deelnemers, en is laatst geüpdatet op 8 jaren, 5 maanden geleden door 
-
Berichten
-
Gisteravond de uitzending “Op zoek naar Frankrijk” gezien.
Een mooie belichting op een voor mij al lang verborgen geheim, waarom dat franse negatieve.
Toen ik een poosje hier woonde begon ik het ware karakter van de fransoos te zien, en dat was verre van wat je als toerist met de portemonnee ziet.
Helaas als je er wat van zei tegen mede-nederlanders hier, dan was alles onwaar, ik was negatief, tenslotte kwam men in het land van God wonen en was alles mooi.
Wat mij echter bezig hield is: waarom zijn ze zo pessimistisch, om moedeloos van te worden.Wij zijn net zo’n koppel als de journalist die er dit keer met zijn vriend op uit trekt, mijn partner is Frans, en ik herken veel dingen in deze uitzending, maar Pierre heeft me nooit dát kunnen zeggen wat Olivier haarfijn uitlegde;
De franse basis is gelijkheid, en onder gelijkheid verstaat men jij en ik hetzelfde, geen verschil.
Dat deze gelijkheid niet haalbaar is willen ze niet zien, en dat het bij de meeste mislukt om gelijk te zijn aan die ander met een mooier huis, mooiere auto, en mooiere vakanties, geeft dat ze een gevoel van onvrede, ze voelen zich minder en daardoor ongelijk.
Die man bij de bar zei het juist; die gelijkheid kun je wel schrappen, gelijkheid bestaat niet in Frankrijk.
Omdat het er zo ingebakken zit en het maar niet lukken wil wordt je terneergeslagen en depressief.
Ik heb veel over Olivier’s woorden nagedacht, en kom steeds meer tot de conclusie dat die jongen een hele gevoelige zenuw heeft aangewezen in de Fransmens.Cees.
Gelijkheid is natuurlijk niet hetzelfde als “iedereen even rijk”, waarbij je nog moet definiëren wat “rijk” eigenlijk is. Dat is communisme en dat idee heeft al gefaald.
Iedereen dezelfde kans op rijkdom is al een betere uitgangspositie, maar juist het socialistische Frankrijk scoort daar echt heel slecht. Het kapitalistische Amerika doet dat veel beter. Recente mega bedrijven als Apple, Google, Facebook en Twitter die miljarden verdienen voor de oprichters kunnen in Frankrijk niet eens ontstaan.
Pogingen daartoe worden al in de beginfase als starters bedolven onder sociale lasten, procedures, bureaucratie, belastingen en andere regels die het socialisme oplegt aan (potentiële-) kapitalisten en sterven een vroege dood. Frankrijk kent daardoor alleen oude mega bedrijven, meestal van origine een staatsbedrijf.
Het pessimisme is terecht, Frankrijk bakt helemaal niets van de eigen idealen, terwijl kapitalistische opponenten dat veel beter doen.
In ’n land waar égalité, fraternité & liberté in ’t blazoen staat, weet je drie dingen zeker : die drie dingen bestaan daar dus niet.
Als dat wèl zo was, hoef je dat immers niet zo hard te roepen.Peter.
Goede en humoristische constatering, Peter.
Wat mij bracht tot de overpeinzing: “En wat te denken van een land dat “je maintiendrai”in het blazoen heeft staan?”
Cees, met jou genoten van die uitzending en zeker van de diepzinnige Olivier.
Humoristisch, Jaap ? Mijn wiegje stond in 020, die stad van “heldhaftig, vastberaden & barmhartig.”
Nu poog ik mij daaraan te houden, maar ik ben dan ook ’n oudere jongere. Ik behoor tot ’n uitstervend ras en verlang dan ook bescherming, op z’n minst subsidie.Peter.
Hoe kon ik die vergeten…………….:)
Overigens….subsidie….het verdriet van veel landen…niet alleen Frankrijk.
Zie verder het betoog van Jako.Jaap (opgegroeid in 020)
Toch is me niet erg duidelijk geworden waar het verdriet van Frankrijk vandaan komt. De mevrouw die in Tunesie is opgegroeid heeft een gevoel van verlies, en dat begrijp ik wel. Voor haar was het leven daar erg leuk, als relatief rijke francaise in Tunesie. Maar, waarom zijn de Fransen zelf nou zo bang en ongelukkig?
JS
Dat probeert Olivier nou te belichten JSwaal.
Omdat égalité hoog in het vaandel staat in Frankrijk.
En omdat égalité niet te realiseren is worden mensen daar ongelukkig van.
Jij hebt het goed; mooi tweede huis, mooie 4×4, maar omdat égalité betekend dat ik hetzelfde zou horen te hebben komt dat pijnlijk tevoorschijn dat dit niet kan.
“Ik” ben opgegroeid met het idee dat de staat voor alles zorgt,” Ik” heb geen verantwoordelijkheid, dat heeft de staat, daar stem “ik” voor eens in de 5 jaar.
Maar waar is die égalité, die bestaat niet!
Dat is bedroevend nieuws en daar wordt men ongelukkig van.Ik heb er eens over na lopen denken, wij hebben een enorme vriendengroep, en als ik die indeel in “optimist” en “pessimist” kom ik tot de conclusie dat bij de optimist de mensen zitten die of geld genoeg hebben om te leven of zelfs meer.
In de andere groep zitten de mensen die voorop lopen met de manifestations, een heilige 35 uurs werkweek hebben, en met de billen samengeknepen naar het eind van de maand hobbelen.
Ik trek daar zelf de conclusie uit dat de een ronduit schijt heeft aan égalité en zoveel mogelijk probeert uit het leven te halen zonder zich druk te maken wat de ander doet, en zijn tegenpool druk bezig is met kijken hoe die op diezelfde ladderhoogte kan komen te staan zonder al te veel te doen en beseft dat het ook vandaag niet gaat lukken en troosteloos naar de antidepressiva grijpt.Als dit generatie op generatie zo gaat, dan wordt het vanzelf een gewoonte.
De kinderen leren op school wat manifesteren betekend, ze groeien op tegen alles te protesteren wat verandering teweeg brengt, want omdat ze (en dit komt van mijn partner) altijd onder de hoede hebben geleefd dat de staat alles regelt, hebben ze nul aan eigen initiatieven, en ja niet zo moeilijk; iemand met een nul aan eigen initiatieven moet je niet vragen zelf met een oplossing te komen.
Dat doet de staat, maar ja, laten we daar maar niet over verder gaan, daar zakt m’n broek vanaf.Cees.
Dat probeert Olivier nou te belichten JSwaal.
Ja dank u, dat was mij niet ontgaan, en ik vond het een interessante emo-tv uitzending, maar weinig verhelderend over de oorzaak..
De dame afkomstig uit Tunesie heeft dezelfde nostalgische gevoelens als mensen uit oud-Indië, die het daar óók ge-wel-dig gehad hebben, privileges, bedienden, en dan terecht komen driehoog op een flatje in een koud miezerig kikkerlandje. Maar waar komt het bij de reguliere Fransen nou vandaan, ik heb het nog niet gezien.
Omdat égalité hoog in het vaandel staat in Frankrijk.
En omdat égalité niet te realiseren is worden mensen daar ongelukkig van.
Jij hebt het goed; mooi tweede huis, mooie 4×4, maar omdat égalité betekend dat ik hetzelfde zou horen te hebben komt dat pijnlijk tevoorschijn dat dit niet kan.Maar, dan gaat het dus alleen om materiele zaken? Égalité gaat eigenlijk over dat je als burger niet minder bent dan een ander, en niet wordt uitgesloten. Dat dus niet de één recht heeft op naar school gaan, en een ander niet, op banen bij de overheid, gezondheidszorg, etc. Het betekent niet dat de overheid voor je moet zorgen, maar juist dat de overheid geen obstakels maakt. Verder ben je natuurlijk zelf verantwoordelijk voor je leven en voor je vooruitgang op de maatschappelijke ladder. Het is wel fijn dat mocht de ladder omvallen dat er dan een (sociaal) vangnet is. Maar als je denkt dat de staat alles voor je oplost zal je bedrogen uitkomen.
Is het dan dat égalité bewust gesaboteerd wordt door de elite? De kunstverzamelaar uit de eerste aflevering, de school in Parijs.. Geen idee op welke schaal die elkaar de hand boven het hoofd houden.
Gelijkheid is natuurlijk niet hetzelfde als “iedereen even rijk”, waarbij je nog moet definiëren wat “rijk” eigenlijk is. Dat is communisme en dat idee heeft al gefaald.
Eens! Al was de communistische partij in Frankrijk nooit erg klein.
Eigenlijk had ik het idee dat armoe in Frankrijk juist niet betekende dat je onrespectabel werd. Lang geleden verbaasde ik me al over verwaarloosde huizen en sjofele oudjes, maar tegelijkertijd werd daar heel prettig luchtig over gedaan. Héél on-Nederlands.
Ik kan me wel iets voorstellen bij een gevoel van verlies onder de Fransen. Voorheen liep men voorop. Citroën, Eiffel, Concorde, kunst, film, mode, literatuur, muziek, cuisine… Tegenwoordig schiet men gorgelend in de lach als je voorstelt een Franse auto te gaan rijden in plaats van een Duitse. En wie kijkt er buiten Frankrijk nog Franse films?
Aan de andere kant, wie er dan wèl voorop lopen, Amerika? Duitsland? … Nederland? Ook geen landen waar het publiek nou enorm himmelhoch jauchzend optimistisch is.
Fraternité gaat wèl een stukje verder, en is behoorlijk bemoeiallig, vind ik. (Persoonlijk krijg ik er puistjes van.)
Overigens mist er een stukje aan het motto, volledig luidt het origineel: “liberté, égalité, fraternité ou la mort”. Zou het in het laatste stukje zitten?
JS
Het is een beetje als rijke luitjes op het gooi.
Kindje-lief krijgt alles, voor alles wordt gezorgd.
Maar als kindje-lief niet meer alles krijgt wordt ze chagrijnig, ontevreden, gaat zeuren.
Zoals de mannen op het terras al zeiden, schrap die égalité en fraternité maar, ze zijn ver te zoeken.
Inderdaad denk ik dat de sjofele fransmens er geen probleem van maakte toen, maar er werd voor ze gezorgd, en er was een andere cultuur.
In sommige dorpjes vind je nog de oude zuivere franse cultuur, en in sommige families wordt deze nog steeds beleefd, maar in de meeste gevallen is die originele franse cultuur ver te zoeken.
Dikke auto’s, dikke salarissen, en opgeblazen kak.
Ik denk inderdaad dat die Egalité niet meer gaat over gelijkheid in onderwijs en respect, maar over gelijkheid in materiële zaken.
Als je luistert naar de fransen om je heen is het ook vooral de laatste decennium dat de chagrijn is op komen zetten, voorheen niet.Cees.
Ik weet best wat égalité inhoudt. Niets materieel in ieder geval.
Toen ik jong was, zo’n jaar of 65 geleden, kwam van de MULO en had geen idee wat ik verder moest doen. Ik wilde wat geld verdienen en ging daarom werken…bij de belastingdienst, net als mijn vader.
Al heel snel daar kreeg ik een ander, meer ambitieus, beeld van mijn toekomstige leven. Rondvragend bij de belastingdienst wat de mogelijkheden daar waren, werd mij te verstaan gegeven, dat ik nooit op de inspecteurs opleiding zou kunnen komen, vanwege de status van mijn ouders (commies bij de belastingdienst).
Ik denk dat er voor de revolutie, maar ook nog steeds veel mensen zijn, die op basis van niet ter zake doende criteria een glazen plafond ervaren.Bekijk in deze context ook de in NL op gang zijnde discussies over het schooladvies voor kinderen (CITO versus leraren): hoger advies voor kinderen met hoog opgeleide ouders!
Zo houden wij de opleidingsverschillen in stand, dus geen égalité (sorry, gelijkheid van kansen, en dit in het egalitaire Nederland).Als ik dat als niet-Nederlander mag zeggen.
wat voor en tijdens de Revolutie een wens en een lokkertje was: égalité, fraternité & liberté keert zich nu tegen Frankrijk. Men droomt dat dat nu bestaat, maar men merkt dagelijks dat die begrippen niet bestaan en zelfs niet te omschrijven zijn en dat gaat steken en wringen. Dat ligt niet aan de Franse regering nu, maar aan de verwachtingen die zijn gewekt in het verleden. Wat je het Franse volk kun verwijten is, dat ze die idealen niet in de loop van de jaren hebben getemperd, maar in tegendeel juist hebben aangewakkerd.
Je moet ingelogd zijn om een antwoord op dit onderwerp te kunnen geven.
