Dit onderwerp bevat 9 reacties, 8 deelnemers, en is laatst geüpdatet op 7 jaren, 5 maanden geleden door 
-
Berichten
-
Hebben jullie dat nu soms ook?
Dat je aan het klussen bent in een grote ruimte, en dat je de kniptang zoekt en zeker weet dat hij ergens moet liggen, en alles afzoekt maar hem niet kan vinden. En dat je dan systematisch eerst de logische plekken afgaat, de gereedschapskist, de tafel, en zo de hele ruimte door, en dus erg je best doet, en dat je dan daarna weer opnieuw de zelfde handelingen verricht? Is dat onzekerheid? Weer naar de gereedschapskist de tafel etc. Terwijl je 100% zeker bent, niets.Soms ga ik dan de volgende dag weer het zelfde riedeltje af, want het moet toch ergens liggen? Het kan toch niet verdwijnen? En het enige wat je er van krijgt is rode oren van de frustratie.
Soms? Te vaak. Zoeken naar de verkeerde kleur of vorm, het ligt ergens onder, of zo vlak bij dat je er over heen kijkt. Met m’n bijna twee meter is dat vrij gemakkelijk. Vooral lastig wanneer je alleen aan het werk bent, niemand anders om de schuld te geven. Gelukkig hebben Schotse onderzoekers gepoogd het raadsel van vruchteloos zoeken langs steeds dezelfde zoekpatronen in kaart te brengen. De link naar deze studie uit Aberdeen werkt niet meer, wel deze naar een Duitse samenvatting.
Ik moest als twaalfjarig jochie op m’n vaders fabriek werken op de afdeling van een man die me tot vervelens toe achter m’n reet aan zat om alles schoon te maken en op te ruimen.
Ik kon dat in’t begin niet zo goed vatten, waarom zou ik alles opbergen als ik het de volgende dag weer nodig heb.
Opruimen wil niet zeggen opbergen, zei die dan, dus hij leerde me de werkbank op te schonen en dan legde ik alles naast elkaar in de bovenste hoek.
Zo hoefde ik de volgende ochtend niet alles weer uit de kast te halen, en ik kon gelijk starten met werken.
Ik ben die man eeuwig dankbaar.
Je leert namelijk, en dat was zijn bedoeling, je geheugen te trainen waar je iets hebt gelaten.
Nee, ik ben nooit iets kwijt.
Ik ben al veertig jaar van de technische school af en heb op de gereedschapstukken die totaal versleten zijn alle gereedschap nog.
Het is een ritme.
Ik leer zelf de jongens bijvoorbeeld net voor einde werkdag een plank op te meten, of een schroef op te zoeken, en de volgende morgen geef ik ze de opdracht de schroef te halen of de plank te zagen.
In’t begin gaan de wenkbrauwen omhoog en wordt er opnieuw gemeten, maar het is een kwestie van trainen.
Toen ik bij Heerema in de ofshore ging werken kregen we simpele trainingen, drie boeken, een voor de ochtend, een voor de middag, een voor het slapen gaan.
Je mocht de verhalen niet door elkaar mixen van de trainers.
Het heeft puur te maken met training van dat deel van de hersenen wat verbazend genoeg veel te weinig gebruikt wordt.
Vooral als je ouder wordt kunnen dit onhebbelijkheden zijn.
Misschien heb je te weinig aandacht gehad voor het werk waarbij je die tang nodig had, vandaar dat je geheugen er geen echte aandacht aan heeft gegeven.
Probeer meer aandacht te geven aan elk detail, en leg het gereedschap daar neer waar je het het laatste gebruikt hebt of regel een centrale plaats in de omgeving waar je het neerlegt.
Ik heb nu bijvoorbeeld in het huis een kamer waar ik alleen maar hoef te schilderen.
Die kamer is de plaats in huis waar alles ligt wat niet in de juiste kast, of op de werkplek ligt.
Ook al gaat het niet direct om die tang of die pot verf, het gaat om de activiteit van je hersenen.
Juist bij ouder worden moet je je hersenen steeds blijven prikkelen bezig te blijven.
(Dit is geen persoonlijk advies uit mijn mond maar dat kreeg ik van een arts die gespecialiseerd is in hersen-stroornissen van simpele vergeetachtigheid tot Alzheimer)
Zorg dat je dat brein actief houd zei hij, daar heb je later alleen maar profijt van.
Mijn vader had een schuur vol « zooi » en als iemand er onbewust ongevraagd iets weghaalde zei die « wie heeft de doos verschoven ? »
Als iemand wat nodig had zei die, kijk maar in die kist achter die stelling.
Dan vond je iets wat al veertig jaar geen daglicht had gezien.
Het verbaasde ons zo’n oude man met zo’n ongelofelijke geheugen.ps, beetje lang verhaal maar ik wilde dat gewoon kwijt omdat veel mensen er te laat achter komen hoe belangrijk ons brein is.
Diezelfde arts tikte mijn zus op de vingers toen m’n moeder de puzzel niet voor elkaar kreeg.
Laat haar denken! verweet hij haar.
Kijk eens naar al die oudjes in de dorpjes, ze zijn soms over de tachtig, rijden nog auto, doen de moestuin nog, en zitten ’s avonds te puzzelen.
Daar tegenover zie je mensen ind e stad waar alles geregeld op 70 jarige leeftijd wegkwijnen.Its all about training.
Cees.
Dankjewel Cees, ik vond het een bijzonder interessant verhaal. Ik heb ook een zeer goedvoorziene werkplaats, waar alles zijn vaste plaats heeft. Kleine dingen heb ik onder planken hangen in potten waarvan ik het deksel in de plank heb geschroefd, overal een etiket op. Schroeven en spijkers gerangschikt. Machines op hun plaats. Ik ben nooit iets kwijt. En mijn zoon, die altijd komt voor karweitjes die ik zelf niet (meer) kan, legt ook altijd alles keurig terug.
Maar… wanneer ik aan het klussen ben, dan gebeurt het me regelmatig dat ik van het een naar het ander loop of tussendoor iets anders doe, en als ik dan verder wil gaan met de klus ben ik altijd wel iets kwijt. Waar is die vervloekte schroevendraaier nou gebleven? Net had ik hem nog. Dat overkomt mijn zoon ook. Jou niet?
Met het levendig houden van de hersens ben ik het eens. Voorwaarde daarvoor is wel dat je gezegend bent met een gezonde en blijvende nieuwsgierigheid en belangstelling. Die mis ik bij veel van mijn leeftijdgenoten, of ze nu op het platteland of in de stad wonen. Bingo en kruiswoordraadsels is meestal het hoogst haalbare, al ken ik ook leeftijdgenoten die zowel lichamelijk als geestelijk net zo actief zijn als ik en soms zelfs veel actiever.
Ik ken een NL vrouw die twee jaar ouder is dan ik en die in haar eentje nog van alles onderneemt, wat ik alleen nog met zoon of dochter doe. Ze zwemt, maakt lange wandelingen, gaat naar films en festivals en speelt bridge (heb ik nooit gekund). Twee keer per jaar komt ze vanuit Amsterdam met de auto naar hier. Ze heeft namelijk in de buurt op een camping al 45 jaar een klein caravannetje staan. Vroeger kwam ze met haar man, maar sinds die is overleden komt ze alleen. Ik heb daar grote bewondering voor.
Tja, heel herkenbaar.
Ik heb dat altijd met de befaamde rode potloden ( niet voor niets … rood !!). Heb er een keer 50 tegelijk aangeschaft dus er ligt er altijd wel ergens eentje.Wel zorgen dat ze geslepen zijn 🙂Een goede organisatie is belangrijk, maar van klus naar klus raak je dat vaak kwijt. Dat frustreert, dat snap ik wel, maar het is meer teleurstelling dan boosheid. Want het kost heel veel tijd iets te vinden, tijd die je ook aan andere dingen kan besteden.
Er zijn van die handige tips die je proberen te helpen.
1- leg het terug op de plek waar het was
2- stop het in een rollende koffer die je meeneemt
3- dupliceer alles (het rode potloden verhaal)
4- een app met geheugentrainerLeuk verhaal van Cees.
Zo ervaar ik het ook. Niet steeds opruimen, maar wél alles waar je mee gewerkt hebt op één bepaalde plek neerleggen.
En ik moet denken aan een uitspraak van Wim Bavelaar:
‘Zo nu en dan een probleem oplossen, ook andermans problemen, houdt de geest jong.’
Niet letterlijk geciteerd, maar uit mijn herinnering.Grappig, veel overeenkomsten met wat ik mezelf heb aangeleerd. De methode van Cees hanteer ik ook. Elke dag aan het einde van het klussen even al het gebruikt gereedschap bij elkaar op de Workmate leggen en de dag erop weer verder. Losse stukken hout in de houtton en de werkplek weer opruimen. Al wordt mijn vrouw dar wel eens gek van.
Het heeft me wel wat kapotte electro schroevendraaiers gekost voordat ik dat mezelf had aangeleerd. (waar ligt dat ding nu weer… En dan het geluid van brekend plastic onder je klusschoenen)
Van mijn vader leerde ik om altijd beitels met de vouw omlaag weg te leggen en naast elkaar en zeker niet op elkaar. Idem voor zagen, die hij nog zelf sleep.
En, ook handig, ik heb mezelf geleerd om nooit met lege handen omhoog of omlaag te lopen. Scheelt in een klussend bestaan op den duur veel extra wandelingen. En als laatste hanteer ik een soort bij soort systeem. Dat helpt met het gericht zoeken. Dus alles dat met verven te maken heeft bij elkaar, alles van electro bij elkaar, tegelen etc.
Jeroen B, 62
Je moet ingelogd zijn om een antwoord op dit onderwerp te kunnen geven.
