Dit onderwerp bevat 21 reacties, 9 deelnemers, en is laatst geüpdatet op 10 jaren, 11 maanden geleden door 
-
Berichten
-
Volgens een bericht op de home-pagina moet maar liefst een derde van de Fransen om financiële redenen afzien van medisch noodzakelijke hulp. Dat zal niemand verbazen die het franse vergoedingensysteem voor medische zorg kent. Weliswaar zijn de tarieven in het algemeen niet hoog (een consult bij de dierenarts is duurder dan bij de huisarts), maar doordat de basisverzekering slechts 70% van de zorgkosten vergoedt (behalve bij een “erkende” chronische ziekte) kunnen de eigen bijdragen behoorlijk in de papieren lopen.
Daar komt bij dat veel Fransen genoegen moeten nemen met het lage minimumloon, terwijl WW- en arbeidsongechiktheidsuitkeringen betrokkenen meestal op de rand van het bestaansminimum brengen. Ook de pensioenen zijn in het algemeen laag, als er al recht op pensioen bestaat, want dat krijg je alleen als je “gewerkt” hebt. Veel alleenstaande oudere vrouwen met kinderen hebben nooit “gewerkt” en hebben dus geen recht op pensioen. Zij ontvangen een soort bijstand, die te weinig is om van te leven en te veel om dood te gaan.
Het kan dus ook geen verbazing wekken dat naast jongeren en immigrantengezinnen vooral vrouwen afzien van medisch noodzakelijke hulp. Veel jongeren zijn werkloos evenals (gekleurde) immigranten, die in FR nog vaker dan in NL de grootste moeite hebben om een werkgever te vinden. Voor al deze mensen is een mutuelle een illusie en daarmee ook doktershulp, medicijnen en noodzakelijke hulpmiddelen als brillen.
Vergeleken met andere EU-landen is de situatie in Frankrijk en Polen het schrijnendst. Maar ook in andere landen zijn de cijfers schokkend. Het artikel meldt dat NL niet in het onderzoek is betrokken. In NL zal het probleem ook minder spelen. Ten eerste zijn de lonen en uitkeringen er hoger dan in FR en ten tweede heeft vrijwel iedereen recht op een behoorlijke oudedagsvoorziening (AOW). Daarnaast vergoedt de NL basisverzekering 100% van de meest noodzakelijke medische kosten (weliswaar met een steeds hoger wordende vaste eigen bijdrage). Een aanvullende verzekering is dan ook niet strikt noodzakelijk.
Toch toonde een recente NL studie aan dat sinds de maagzuurremmers uit het basispakket zijn gehaald, veel patiënten deze niet zelf (kunnen) bekostigen. Gevolg: een sterke toename van het aantal maagbloedingen. Tel uit je winst.
Frankrijk zou Frankrijk niet zijn als er geen maatregelen zijn getroffen om de (aller)armsten te ontzien.
Voor diegenen op het absolute minimum bestaat de CMU (couverture médicale universielle) die volledig betaalt. Diegenen met ernstige en/of langdurige ziekten krijgen de kosten daarvoor 100% vergoeding via ALD (affections de longue durée).Ik heb even snel googelend het rapport van Europ Assistance niet kunnen vinden maar aangezien zij o.m. aanvullende verzekeringen aanbieden durf ik te vermoeden dat het rapport niet geheel van economisch belang ontbloot is.
Steven
Zeker, Steven, bij dit soort zaken is ’t altijd handig om in je achterhoofd te houden welk (economisch) belang de boodschapper van het nieuws zou kunnen hebben. Zo is het bijvoorbeeld goed om te weten dat de recente studie naar maagzuurremmers, waar Bosbess naar verwijst, is betaald door niemand minder dan,inderdaad, de producent van maagzuurremmers…
Aart
Bonjour,
Heel veel mensen realiseren zich niet op welke schaal de farmaceutische industrie infiltreert in alle maatschappelijke geledingen die haar winsten kunnen beïnvloeden. Van politiek tot consumentenorganisatie, van universiteit tot fabriek, van ziekenhuis tot verzekeringsmaatschappij, van dokter tot patiënt. Steven zal hier ongetwijfeld het zijne over te zeggen hebben. Het is tekenend dat in de USA het meeste geld aan lobbyen wordt uitgegeven door Big Pharma, direct gevolgd door gezondheidsverzekeraars. Deze groeperingen weten de zaken dermate goed te bespelen dat de kosten van de gezondheidszorg in de USA tot ongekende hoogten oplopen, direct te vertalen in ongekende winsten.
In NL beginnen de zaken op een vergelijkbare manier uit de hand te lopen, waar een onduidelijke kongsi van verzekeraars, pharma en “zorgaanbieders” resulteert in een geldverslindende medisch-bureaucratische moloch met een open-ended kostenstructuur waarin elke nuance van kosten en baten verloren is gegaan. Waar aan de ene kant met veel misbaar wat wordt bezuinigd (maagzuurremmers) terwijl aan de andere kant steeds grotere bakken geld ongecontroleerd in een steeds groter zwart gat verdwijnen.
Zoals Steven en Aart al heel terecht opmerken, bij alle larmoyante artikelen over gezondheidszorg is het goed zichzelf de vraag te stellen: qui bono? Niet zelden zal het antwoord op die vraag tot iets leiden in de trant van “wij van WC-eend adviseren WC-eend” en kan het betreffende artikel schouderophalend terzijde worden gelegd.
Salutations, Jos
Uiteraard ben ik maar al te goed bekend met het feit dat veel medische en pharmaceutische wetenschappelijke onderzoeken al dan niet gedeeltelijk worden betaald (en daardoor vaak beïnvloed) door belanghebbende pharmaceutische bedrijven. Toch ben ik blij met jullie reacties. Het is hier verschrikkelijk weer en omdat er geen erfenis valt te verdelen heb ik me maar eens in het een en ander verdiept.
Eerst de reactie van Aart: het “maagzuurremmer-onderzoek” is uitgevoerd door het onafhankelijke Instituut voor Verantwoord Medicijngebruik dat ook regelmatig onderzoeken verricht voor het ministerie van VWS. Dit MZR-onderzoek is gedeeltelijk gefinancierd door een pharmaceutisch bedrijf. Het ministerie van VWS heeft, waarschijnlijk om iedere mogelijke twijfel op grond van deze financiering uit te sluiten, voor 2014 een eigen onderzoek aangekondigd. Zie hier. De resultaten daarvan zullen uitwijzen of het IVM echt zo onafhankelijk is als het op zijn website beweert.
Steven: Wat de CMU betreft heb ik altijd gedacht dat die toegankelijk is voor mensen die geen recht hebben op een andere basisverzekering. Wat ik er nu inmiddels van begrijp is het volgende:
De CMU bestaat uit drie onderdelen:
1. CMU de base. Daarvoor is inderdaad vereist dat je geen toegang hebt tot een andere basisverzekering. De meeste Fransen hebben via werk, uitkering of pensioen wél toegang tot bv de CPAM.
2. CMU Complémentaire. Deze is bedoeld voor basisverzekerde mensen met een zeer laag inkomen (1074 euro per maand voor een echtpaar). De vergoeding van hun ziektekosten wordt door de CMU met 30% aangevuld tot 100% van de vastgestelde basisvergoedingen. Wel moeten zij die 30% eerst zelf voorschieten (de 70% van de CPAM niet). Bij de huisarts zal dat meestal nog wel gaan, maar bij specialisten liggen de honoraria veel hoger. Daarvan 30% voorschieten kunnen zulke mensen vaak niet. Wel genieten zij het voordeel dat aan hen slechts de basistarieven in rekening mogen worden gebracht. Zie hier voor de prestations die de CMU Complémentaire vergoedt. Biedt dus inderdaad volledige dekking, vooropgesteld dat je 30% voorschot kunt betalen.
3. AME oftewel L’Aide Médicale d’Etat. Deze betreft financiële hulp voor medische zorg aan buitenlanders die (nog) niet legaal in Frankrijk verblijven. Verder bestaan er nog aparte regels voor allerlei categorieën van personen, zoals bijv. bijstandtrekkers (ook weer onderverdeeld in zes verschillende groepen!).Kortom, Steven heeft gelijk: in principe bestaat ook voor de allerarmsten in FR een medisch vangnet. De enige praktische moeilijkheid blijft de betaling van het voorschot. Eenmalig zal iemand dat bedrag misschien nog wel kunnen lenen, maar vaker wordt een probleem. Niet voor niets kom ik zoveel mensen tegen met monden waarin geen enkele fiets overeind zou blijven staan. Of met brilletjes van een of twee euro van de puces. En al zou het onderzoek niet helemáál de juiste cijfers weergeven, in grote lijnen zal het zeker kloppen. Wat een aanvullende verzekeringmij voor baat zou hebben bij het presenteren van deze cijfers ontgaat me trouwens.
Tenslotte Jos: Ik ben het voor de verandering eens geheel met je eens.
Informatie over de CMU is op de website te vinden.
Ook eerdere onderzoeken tonen dat veel Fransen de dure aanvullende verzekeringen opzeggen en daarom ook artsenbezoek uitstellen. Naast de verhoogde belasting op het premie-inkomen van de mutuelles en de complémentaires zullen deze aanbieders van de aanvullende verzekeringen meer prijsverhogingen doorvoeren als gevolg van de stijgende kosten van de gezondheidszorg en die van de vergrijzing van de bevolking. Gevolg van dit alles is het opzeggen van dergelijke polissen door een groot aantal Fransen, de démutualisation. Vier miljoen Fransen bezitten al geen aanvullende verzekering meer. Zij maken de rekensom van het betalen van de immer stijgende premielasten en de uitgekeerde vergoedingen. Velen, onder wie de jongeren vooral, menen dat zij de niet door de Sécu vergoede kosten van de tandarts, oogarts, huisarts beter voor eigen rekening kunnen nemen, dan de hoge maandelijkse premies aan de mutuelles af te dragen. Ook is men geneigd de verzekeringsvorm te versoberen: lagere premie, maar minder vergoedingen. De echt hoge kosten als ziekenhuisopname, operaties e.d. worden wel volledig vergoed door het systeem van de Sécu, de befaamde Franse miljarden verslindende Sécurité sociale. Een en ander heeft tot gevolg dat doktersbezoek wordt uitgesteld en gebitsverzorging veel te wensen overlaat. De vrij gevestigde werkers in de Franse gezondheidszorg bevestigen onderzoeken dat meer dan de helft van de Franse bevolking het vragen van medische zorg om financiële redenen uitstelt en dat een kwart onderhandelt over de prijs die artsen en verpleegkundigen berekenen. Volgens een onderzoek van Médiforce (financiering private gezondheidszorg van BNP Parisbas) zijn het vooral de apothekers, dierenartsen en tandartsen die het uitstel van de zorg constateren. Het onderhandelen over de prijs van de zorg komt het meeste voor bij de fysiotherapeuten, de specialisten en de tandartsen. Nog maar een kleine kwart van de professionelen in de gezondheidszorg is van mening van de patiënten nog gewoon de behandelingen en de zorg accepteert die zijn voorgesteld.
Wim
Bonsoir Wim,
De problemen met de mutuelles worden versterkt door een fenomeen dat de economen onder ons asymmetrische informatie noemen. Dit wil zeggen dat verzekeraar en verzekeringnemer niet over identieke informatie beschikken op het moment dat de verzekering wordt afgesloten. Immers, een verzekeringnemer weet over het algemeen redelijk gedetailleerd hoe zijn gezondheid er voor staat, maar een verzekeraar kan hoogstens af gaan op statistische informatie.
Dergelijke informatie-asymmetrie geeft aanleiding tot marktfalen. Immers, een verzekeringsmaatschappij zal het liefst gezonde mensen tegen ziektekosten verzekeren. Maar die gezonde mensen zullen juist het minst geneigd zijn zo’n verzekering af te sluiten. Daarentegen zullen mensen met een kwakkelende gezondheid en/of een ongezonde of risicovolle levensstijl zich juist als eerste tegen ziektekosten verzekeren. Dat leidt tot verhoging van de premies, waardoor het voor gezonde mensen nóg onaantrekkelijker wordt om een ziektekostenverzekering af te sluiten, en uiteindelijk is de cirkel rond en hebben de verzekeringsmaatschappijen vrijwel uitsluitend “krakkemikken” in hun ziektekostenverzekerden-bestand.
Uiteindelijk zal deze informatie-asymmetrie de bijl aan de wortel van het “mutuelle” principe blijken te zijn. Dit is trouwens ook precies de reden dat de in NL veelgeroemde “marktwerking in de zorg” een hersenspinsel van wereldvreemde en economisch ongeletterde politici is. Maar dat is weer een heel ander verhaal.
Salutations, Jos
Marktwerking werkt niet in de zorg. Sterker nog, het is schadelijk.
Voorbeeld: in de USA is de zorg héél veel duurder dan in Europa. Medicijnen 2x zo duur als in Frankrijk. Ik weet dit want ik voorzie een Amerikaanse vriendin af en toe van medicijnen. Voor een totaalbedrag van 300€ in F kostten dezelfde medicamenten 800$. Doktersconsulten en operaties nog veel duurder. En de markt is daar vrij!Patiênten kunnen nauwelijks de kwaliteit van artsen en hun raadgevingen inschatten en selecteren op heel veel verschillende -vaak emotionele- criteria.
Volgens de Tamil-groepering in mijn populatie (ik denk 40 personen) ben ik een vreselijk goede dokter want ik luister wél naar ze, praat goed Engels en ben geïnteresseerd in hun herkomst en hun integratie. Maar ze hebben geen flauw benul van mijn medisch-technische kennis en vaardigheden.
Als professional heb ik vaak grote moeite om de meerwaarde van nieuwe medicijnen of behandelingen te zien. Werkelijk objectieve onderzoeksgegevens zijn er vaak weinig.
In Nederland bestaat het Geneesmiddelenbulletin, gratis meegestuurd met het artsen-lijfblad Medisch Contact. Daar staat geheel objectieve informatie over (nieuwe) geneesmiddelen in. De “Revue Prescrire” die datzelfde doet, kost 350€ per jaar want niet gesponsord.
Zo kunnen we nog wel even doorgaan.
Steven
Omdat ik steeds meer steeds een beetje te laat bedenk (hoe zou dat toch komen), bedacht ik later dat weliswaar de gezondheidszorg voor de allerminst bedeelden een vrij goed vangnet kent, maar als je inkomen een paar tientjes boven het vastgestelde CMU maximum zit, heb je dus geen recht meer op de CMU terwijl je nog steeds een minimumlijder bent. Ook de uiteenzettingen van Wim en Jos over de mutuelles verklaren veel over de onbereikbaarheid voor velen van goede zorg. Dat ziekenhuisopnames en operaties altijd 100% worden vergoed wist ik trouwens (ook al) niet.
Gezondheidszorg is in alle westerse landen een vele miljarden verslindend monster geworden en Jos en Steven hebben oorzaken genoemd. Maar ook het steeds méér kunnen van artsen die hun kennis ook willen toepassen en het steeds meer eisen van patiënten spelen volgens mij een rol.
Het Tamil-verhaal van Steven is algemeen menselijk. Een aardige dokter is per definitie een goede dokter, ook ik vind dat en velen met mij. Want als leek kan je doktoren sowieso niet beoordelen op hun (on)kunde, aardig of niet. Geef me dan maar een aardige, want ik kom er niet voor m’n plezier en een beetje aandacht en belangstelling geeft al een gevoel van welbevinden, heel belangrijk.
Wel vraag ik me af hoe je een amerikaanse vriendin van franse medicijnen kan voorzien. Je stuurt ze op, dat begrijp ik, maar hoe kom je dan aan die medicijnen?
Bonjour Steven, Bosbess,
Voor wie niet opziet tegen een stevig stukje leeswerk is er dit artikel uit Time, oorspronkelijk onder de titel “Bitter Pill: Why Medical Bills Are Killing Us”. Daarbij vergeleken zijn de Amerikaanse voorbeelden die Steven aanhaalt nog betrekkelijk onschuldig.
Het ware te wensen dat alle enthousiaste voorstanders van “marktwerking in de zorg” dit verhaal eens zouden lezen. Ik ben benieuwd hoeveel van hen dan nog bij hun oorspronkelijke standpunt blijven.
Salutations, Jos
In het stuk van Wim Bavelaar van 19/10 wordt beweerd dat ziekenhuisopnames en operaties altijd volledig door de Sécu worden vergoed, dat is volgens mij onjuist. Mijn man heeft verleden jaar na een spoedopname één dag in het ziekenhuis gelegen en wij kregen nadien wel een rekening gepresenteerd t.h.v. ong. 30 % van een dag onderzoek en opname van 1000 euro.
Op een andere site heb ik ook gelezen dat ziekenhuisopnames ter observatie niet volledig worden vergoed door de Sécu, weet iemand hoe dat precies zit ?Inderdaad Corridor, zelfs in de informatie op deze website staat het anders vermeld. Op de site van Ameli.fr wordt het vergoedingen-systeem met alle mitsen en maren en uitzonderingen volledig uit de doeken gedaan. Makkelijker kunnen ze het weer eens niet maken, zeker niet voor mensen zonder mutuelle. Volledige vergoeding van ziekenhuiskosten bestaat dus eigenlijk niet, behalve voor sommige groepen van patiënten en alleen wat de medische kosten betreft. Wie geen beroep kan doen op de CMU moet altijd “kost en inwoning” zelf betalen, tenzij hij een mutuelle heeft. Die kosten kunnen bij enkele weken opname flink oplopen.
Dat betekent dus dat ook ziekenhuisopnames voor mensen die qua inkomen nét boven het minimum zitten niet zijn op te brengen. Van de genoemde 18 euro per dag eten ze vaak twee dagen met hun hele gezin. Wel heb ik eens gehoord dat er ook nog zoiets bestaat als een gemeentelijk noodfonds, waar mensen in zulke gevallen een beroep op zouden kunnen doen.
Jos, bedankt voor het artikel. Ik heb het met stijgende verbazing en verontwaardiging in één adem uitgelezen. Ik vraag me nu twee dingen af:
1. Obama is er met heel veel moeite in geslaagd om een national health insurance (verplichte basisverzekering) in te stellen. Zijn daarin dan geen vaste vergoedingen vastgelegd?
2. In een van de twee voorbeelden die worden genoemd wist de kankerpatiënt via een welgesteld familielid aan de benodigde 83000 dollar voor vooronderzoek (!) en een begin van behandeling (!) te komen. Sturen ze een doodziek iemand die dat geld niet kan ophoesten dan gewoon naar huis om dood te gaan, zonder dat hij zelfs weet waaraan? Voor dat soort rekeningen kan een doorsnee burger zich niet eens een eenvoudig onderzoek veroorloven. En iedereen weet dat er in de VS ongelooflijk veel vooral zwarte maar ook witte minimumlijders rondlopen. Hoe gaat dat dan met die mensen?Marktwerking kan goed zijn, maar er bestaan sectoren waar het desastreuse gevolgen heeft, zowel voor de “consument” als voor de economie van een land, die door een kleine groep belanghebbenden ten eigen bate wordt leeggezogen. Het wordt tijd dat die heilige koe van de marktwerking eens bij de horens wordt gevat.
Bosbess, hoe geef ik een Amerikaanse vriendin medicijnen? Gewoon als ze naar Frankrijk komt. Ik maak een recept op haar naam, ze betaalt per credit-card en that’s it. Laat daar de Sécu uiteraard niet voor opdraaien.
Opsturen naar de USA is verboden (dat hebben de “laboratoires” wel even goed geregeld) maar zelf een voorraad voor eigen gebruik meenemen is niets op tegen.Steven
Bosbess,
Mijn ervaringen zijn anders met de ziekenhuiskosten.
Mijn vrouw is de afgelopen jaren 2 maal voor meerdere dagen opgenomen geweest en geopereerd en ik heb nooit een rekening ontvangen.
Tevens heeft zij enkele IRM onderzoeken gehad (die niet goedkoop zijn) en ook daargeen rekening van ontvangen, alles volledig door de CPAM betaald.
Na me verdiept te hebben in de materie hebben wij geen Mutuelle genomen toen wij hier definitief gingen wonen (onze medische meer-kosten zijn heel veel lager dan de maandelijkse premies voor een Mutuelle) en betalen dus alleen het verschil tussen wat de CPAM vergoed en de arts/pharmacy/specialist/ziekenhuis/etc. claimen, wat in de praktijk niet veel is.
Enkele van onze franse kennisen hebben dezelfde ervaring, dus zonder Mutuelle ook geen rekeningen voor ziekenhuis opnames.Peter
@Peter,
Ik voel mij zeer gerustgesteld door je ervaringen.
Ik was zelf ook al tot jouw conclusie gekomen.
Vanaf 2005 tot en met 2012 heb ik een mutuelle gehad.
Van wat ik heb gedeclareerd heb ik altijd maar een fractie teruggekregen, nooit meer dan Euro 100 per jaar (ja, ik weet het, wij genieten een goede gezondheid)terwijl we samen Euro 1300 aan premie betaalden. Onze burgemeester en ook onze wethouder, buren van me, hebben me verzekerd ook geen mutuelle te hebben. Het is uiteraard niet mijn bedoeling om mensen om te praten, iedereen heeft zijn eigen omstandigheden en redenen, maar ik ben voor wat betreft mijn situatie blij met bovenstaande mail.mvg/een andere Peter.
Sorry Steven, ik had me niet zo goed uitgedrukt. In plaats van “hoe kom je daar dan aan?’ bedoelde ik eigenlijk: hoe werkt dat dan? Want medicijnen krijg je op een recept dat op iemands naam staat, in dit geval iemand die in de VS woont. Ik had zeker niet gedacht dat je de Sécu er voor op liet draaien. Als dat al zo was geweest had je het hier niet geschreven. Maar het blijkt weer eens heel eenvoudig: de vriendin komt naar Frankrijk.
Dag Pierro, naar aanleiding van wat Wim schreef begon ik ook al te twijfelen aan het nut van mijn mutuelle (bijna 1300 euro per jaar voor mij alleen!). Maar na het bericht van Corridor heb ik even op deze website gekeken wat Wim Bavelaar er over schrijft (zie eerdere link). Daar lees ik onder andere toch echt:
“Wie wordt opgenomen moet in de regel zelf € 18 per dag betalen (2013), het forfait journalier, dat niet wordt vergoed door de Sécu maar wel meestal door de aanvullende verzekering. Het forfait is bedoeld als vergoeding voor het ‘hotel’-gedeelte van de opname. De kosten daarvan worden veelal door de aanvullende verzekering vergoed……” en
“Normaliter vergoedt de Assurance maladie van de Sécu 80% van de ziekenhuiskosten. Alle chirurgische ingrepen boven de € 120 worden voor 100% vergoed met soms € 18 eigen bijdrage voor zware operaties. Voor behandelingen die minder dan € 120 kosten is de terugbetaling dus € 80.”
Vervolgens heb ik de site van de CPAM (Améli, zie eerdere link) geraadpleegd en daar staat precies hetzelfde. Dit gevoegd bij de ervaringen van Corridor deden me besluiten om de mutuelle toch maar aan te houden. Zelf heb ik hier geen ziekenhuis-ervaring, behalve twee keer een paar uur voor twee ooglens-operaties. Het door mijzelf bij te betalen bedrag liep net als bij Corridor in de honderden euro’s, onder andere door het verplichte consult (2 x) vooraf bij de anesthesist. Mijn mutuelle heeft dat allemaal vergoed (voorzover ik me herinner ruim 600 euro). Uit eigen ervaring weet ik dat IRM voor 100% door de Sécu wordt vergoed.
Operaties worden dus vrijwel volledig vergoed, waarbij ik sterk betwijfel of daar de eventuele honoraria-overschrijdingen van chirurgen bij zijn inbegrepen. Van de bijkomende ziekenhuiskosten (kan van alles en nog wat zijn) wordt dus maar 80% vergoed. Dit alles volgens deze website én de Ameli-website. Niet duidelijk is of voor ziekenhuisverrichtingen ook standaardbedragen zijn vastgesteld.
Blijft de vraag, waarom jullie tweemaal voor enkele dagen ziekenhuis-opname geen rekening hebben ontvangen. En Corridor en ik voor veel kortere opnames wel.
Bosbess,
Ik kan alleen maar bevestigen dat beide ziekenhuisopnames van mijn vrouw volledig betaald zijn door de CPAM,inclusief het forfait journalier en de daarbij betrokken specialisten en voorafgaande diagnostic onderzoeken.
Of dit wel of niet in overeenstemming is met de bestaande regels is niet aan mij om daar meer van te kunnen zeggen.
De ervaringen van ziekenhuis opnames van onze franse vrienden is gelijk aan die van mijn vrouw, dus is het onwaarschijnlijk dat er bij ons een foutje gemaakt is ……..Peter
Dat zou inderdaad de verklaring kunnen zijn. Het staat op de site van Ameli wel vermeld met betrekking tot de vergoeding van ziekenhuiskosten maar niet voor de “hotelkosten”, zoals Wim ze zo mooi noemt. Misschien dat dat laatste nergens officieel is geregeld, maar dat ziekenhuizen het als een soort huisregel hanteren? Of het bij de vrouw van Pierro en bij zijn vrienden inderdaad een maladie de longue durée betrof kan alleen Pierro ons vertellen.
Bosbess, onderaan deze bladzijde staan de kosten die voor eigen rekening (of voor de mutuelle) kunnen komen, ik zeg kunnen, want er staan ook weer uitzonderingen bij..http://vosdroits.service-public.fr/particuliers/F200.xhtml
Bosbess,
Beide ziekenhuisopnames van mijn vrouw vielen niet in jullie genoemde categorie, maar een routine onderzoek bracht een anomalie aan het licht welke middels een operatieve ingreep verholpen moest worden.
Dus geen maladie de longue durée en/of cancer.Peter
Bedankt Louise. Het blijft ingewikkeld, maar op Vos droits lijkt alles iets overzichtelijker. Dat verschaft enige duidelijkheid. Ten eerste blijken er naast de erkende Affections Longue Durée ook nog aandoeningen te bestaan die als zó ernstig worden beschouwd, dat ze wat de kostenvergoeding betreft daarmee gelijk worden gesteld. Dat zou bij Pierro’s vrouw (en bij zijn amis) het geval kunnen zijn.
Ook de “hotelkosten” vallen binnen deze 100%-vergoeding.
Overschrijdingen van specialisten-honoraria worden nooit vergoed. Op Ameli.fr staat dit nadrukkelijk vermeld:
“Les dépassements d’honoraires des professionnels de santé ne sont jamais pris en charge par l’Assurance Maladie.”
Die komen dus voor rekening van de mutuelle, tenzij het honorarium zo de pan uitrijst dat het nog boven 3 x de basisvergoeding uitkomt, zoals ik een keer heb meegemaakt in het devis van een tandarts (ben naar een ander gegaan).Ik behoud mijn mutuelle. Liever betaal ik 107 euro per maand (wordt per 1 januari ongetwijfeld wéér verhoogd) dan dat ik op mijn leeftijd riskeer dat ik te maken krijg met langdurige ziekenhuisopname en alle bijkomende kosten. Ik slaap liever rustig. Operaties worden weliswaar vrijwel volledig vergoed, maar in het ziekenhuis liggen niet alleen maar operatiepatiënten.
Gelukkig kan iedereen zijn eigen afwegingen maken, waarbij zoals bij alle verzekeringen drie criteria een belangrijke rol spelen: het besteedbare inkomen ten opzichte van de premie, het risico dat iemand in zijn persoonlijke omstandigheden loopt en de mogelijkheid om dat risico als het zich voordoet zelf te dragen.
Je moet ingelogd zijn om een antwoord op dit onderwerp te kunnen geven.
