De waarde van aarde

[Rob van der Meulen]

Zo nu en dan kom je naast de overvloedige domino’s ook andere oudgedienden tegen in een Franse elektrische installatie. Er klopte iets niet met de aarding. Zo te zien was de bedrading in twee periodes aangelegd: in de jaren veertig/vijftig en later nog een uitbreiding bij een verbouwing in de zestiger jaren. Sommige van de randaarde stopcontacten bleken niet verbonden met aarde en bij een stuk of zes andere varieerde de gemeten aardingsweerstand tussen de 152 en 156 Ohm. Te hoog. Waar zou het centrale aardpunt zijn, waar zou een dikke geel/groene kabel door de gevel komen om zijn weg te zoeken naar een piquet de terre? Zoekt en gij zult vinden, maar deze keer niet dus. Nieuwe piquet gaan slaan of nog wat verder speuren? Op de bovenverdieping was een tableau secondaire met daarnaast een stevige boîte de dérivation. En daarin vier aardedraden die uit de als beknellend ervaren omhelzing van een soort lasdop waren ontsnapt. Niet helemaal verwonderlijk wanneer je diverse draaddiktes en rigide en flex onder één boutje vastzet. De aardedraden in een wat professionelere bornier vast gezet en weer gaan meten: de waarde van aarde nu 52 Ohm dus ruimschoots beneden de maximale 100 Ohm. Klaarblijkelijk een centraal knooppunt deze boîte. Daarover geen zorgen meer, behalve dan dat deze aarding bij een diagnostic électrique de vermelding < invisible > mee zou krijgen.

De klus die de eigenaar nu nog wacht is om toch eens alle inbouwdozen etc. te controleren op dit soort verbindingen die zeker een halve eeuw hun best hebben gedaan, maar nu toch beter vervangen kunnen worden door meer eigentijdse soortgenoten van bijvoorbeeld de firma Wago. Storingen zijn nooit helemaal te voorkomen, maar de kans daarop valt wel behoorlijk te verkleinen door wat preventief onderhoud.  Voor het museum van de lasklemmen nog een foto van een type lasdop dat je niet veel meer ziet.

[Auteur]

Berichten