Dit onderwerp bevat 8 reacties, 6 deelnemers, en is laatst geüpdatet op 8 jaren, 9 maanden geleden door 
-
Berichten
-
Op 18 december 1958 ’s morgens om tien over vijf verscheurde het geloei van alarmsirenes de nachtelijke stilte. In de mijn aan het eind van het gehucht achter de brug had een ontploffing plaatsgevonden. Negen mannen van de nachtploeg kwamen om het leven. Negen gezinnen, de meeste met nog jonge kinderen, zaten in één klap zonder man, vader en kostwinner.
Precies vijftig jaar later, in 2008, werd aan het begin van de mijn een monument onthuld ter nagedachtenis aan de slachtoffers van deze ramp. Sindsdien vindt er bij dit monument ieder jaar op 18 december een eenvoudige maar indrukwekkende bijeenkomst plaats, waar nabestaanden hun omgekomen vaders, broers en ooms herdenken. De burgemeesters van de gemeentes waaruit de mijnwerkers afkomstig waren, voeren kort het woord en er worden bloemen bij het monument gelegd. Dat gebeurt altijd om de tijd dat Pico en ik onze ochtendwandeling maken en zo heb ik al verschillende van deze bijeenkomsten meegemaakt.
Ook buurman Michel gaat er ieder jaar heen om zijn oom, destijds 25 jaar oud, te gedenken. Zelf heeft hij later ook vele jaren in de mijn gewerkt. Vorig jaar sprak ik na de plechtigheid een mevrouw die vertelde dat haar moeder er met vier kinderen plotseling helemaal alleen voor stond. “Ik begrijp nog niet hoe ze dat heeft gedaan”, zei ze. Een vrouw die ik al vele jaren ken, vertelde me dat haar vader ook bij de nachtploeg behoorde. Maar de avond tevoren had hij zich zo ziek gevoeld dat de baas hem weer naar huis had gestuurd. Dat had hem het leven gered. De mijn is inmiddels allang gesloten, net als alle andere in de omgeving, maar het mijnwerkersverleden zal nog lang zijn stempel drukken op deze regio. En nog jaren zal men spreken van “cette mine nourricière, mais aussi meurtrière”.
Dag Bosbess,
Ben blij om weer wat van je te vernemen….. heb met plezier je sfeervolle verhaal met mooie opnamen gelezen!
Jan Joost
Erg triest en helaas gebeuren dergelijke ongelukken nog té vaak. Niet zelden veroorzaakt door winstbejag van de mijnbezitters die, om hun winsten nog hoger te stuwen, nalaten de mijn voldoende veilig te maken voor hun arbeiders.
Met vriendelijke groet
PaulBonsoir Bosbess,
In aansluiting op uw lezenswaardige verhaal, laat dit nu toevallig één van mijn favoriete songs zijn:
Toepasselijk, n’est ce pas?
Salutations, Jos
Quote:Quote uit PaulGJ op 18/12/2013 18:51
Erg triest en helaas gebeuren dergelijke ongelukken nog té vaak. Niet zelden veroorzaakt door winstbejag van de mijnbezitters die, om hun winsten nog hoger te stuwen, nalaten de mijn voldoende veilig te maken voor hun arbeiders.Met vriendelijke groet
PaulDag Paul,
Waar is dat op gebaseerd? Zou je zoiets algemeens en kwetsend voor degenen, die je hiermee min of meer criminaliseert, ook hebben gezegd als bijvoorbeeld je beste vriend of je vader toevallig mijneigenaar zou zijn geweest?
ik vind dit jammer.Dankjewel Jos, dit nummer van Johnny Cash kende ik niet. Inderdaad heel toepasselijk. Ik heb de tekst even opgezocht (klik op Listen while you read).
Dat de omstandigheden waaronder mijnwerkers moesten werken verschrikkelijk waren, is algemeen bekend. En dat er in vroeger tijden minder naar de arbeidsomstandigheden en de veiligheid van de arbeiders werd gekeken dan naar de winsten ook. Al in de 19e eeuw schreef Emile Zola zijn aangrijpende “Germinal” over het mijnwerkersleven in Noord-Frankrijk, waarnaar later de gelijknamige film is gemaakt. Ik heb me laten vertellen dat de arbeidsomstandigheden in deze streek niet zo verschrikkelijk waren als in Germinal wordt beschreven. De exploitatie van de mijnen begon hier ook pas rond 1900, toen door het opkomende socialisme de rechten van werknemers in het algemeen al enigszins waren verbeterd. Maar dat het werk hard en zwaar, de beloning laag en de winsten voor de eigenaars enorm waren staat vast. Toch zijn ze hier nog steeds trots op hun “gueules noires” en ieder jaar in december wordt in het naburige mijnstadje La Grand’Combe met veel festiviteiten het mijnwerkersfeest Charbon Ardent gevierd, altijd met een bepaald thema. Onze schilderclub neemt daarin een prominente plaats in, doordat onze december-tentoonstelling steevast is gewijd aan dat thema. Dit jaar was het thema: Feu.
@au petit-l’arbre,
Mijn reactie is zeker niet kwetsend bedoeld en ik zou ook zo hebben gereageerd als mijn beste vriend of mijn vader mijneigenaar zou zijn geweest.
Toen ik verhaal van Bosbess las moest ik denken aan het verschrikkelijke mijnongeluk in Chili in 2010.
Het dak van de mijn begaf, waardoor tientallen mijnwerkers werden opgesloten.Het heeft maanden geduurd voordat alle mijnwerkers waren gered.
Ik dacht ook aan de ramp in een Belgische kolenmijn, toen ik nog een kleine jongen was, daarbij kwamen veel mensen om het leven. Zo zijn er nog meer rampen gebeurt (o.a.Indonesië, China)en natuurlijk zijn niet alle rampen te wijten aan de slechte staat van de mijn te wijten. Maar in vele gevallen is dit wel zo en wordt er aan de nabestaanden niet of nauwelijks aandacht besteedt.Waarmee ik maar wil zeggen, dat ik niet criminaliseer maar constateer.
Met vriendelijke groet
PaulHi Paul,
Mijn reactie was bedoeld om enige nuance te laten vinden in dit soort stellige uitlatingen. Natuurlijk zit er soms een zekere waarheid in, maar om gelijk te roepen dat de mijn eigenaar uit zuiver winstbejag de arbeiders doelbewust de dood injaagt, gaat mij veel te ver. Zeker als je geen enkel besef hebt van de situatie in de door bosbess beschreven mijn.
Op precies de zelfde wijze kan ik uitingen doen van die winstbeluste vliegtuigmaatschappijen die in 2013 weer zo’n 300 passagiers de dood in hebben gejaagd, of die kosten besparende overheden die er voor zorgen dat we duizenden verkeersdoden per jaar mee maken, etc.
Ik ervaar dat als een generaliserende wijze om mensen met een bepaalde functie of eigenschap in de hoek te zetten, zonder dat je de persoon zelf beschouwt.
Dat gedrag hebben we in de wereld veel te veel gezien met veel te veel verkeerde gevolgen. Ook dat is een constatering.En laat ons niet vergeten dat de meeste mijndoden gevallen zijn in tijden waar ook in andere beroepen veel slachtoffers vielen. De meeste beroepen waren toen onveiliger, van boer tot bakker of metselaar. Alleen bij mijnongelukken vallen, netzo als bij vliegtuigongelukken, veel doden tegelijk.
Bekende uitspraak: er verongelukken meer mensen op de weg naar het vliegveld dan bij vliegtuigongelukken.@petit-arbre: het aantal verkeersslachtoffers zakt juist van jaar tot jaar, tenminste in West-Europa; in NL bijvoorbeeld hebben wij sinds jaren tussen de 600 en 800 verkeersdoden per jaar, tendens vallend.
Je moet ingelogd zijn om een antwoord op dit onderwerp te kunnen geven.
