Dit onderwerp bevat 5 reacties, 3 deelnemers, en is laatst geüpdatet op 11 jaren, 2 maanden geleden door 
-
Berichten
-
Mooie deal Bosbess meestal komt van ruilen huilen, maar je hebt de oude meester geschonken! En daarvoor wordt je rijkelijk beloond!
Mooie foto ineens, beter dan die andere!
Albert
Mooie deal Bosbess meestal komt van ruilen huilen, maar je hebt de oude meester geschonken! En daarvoor wordt je rijkelijk beloond!
Mooie foto ineens, beter dan die andere!
Albert
Albert, als je veel fotografeert, zoals ik, dan sta je zelf niet vaak op foto’s. Toevallig had ik er nu weer een en omdat de vorige dateerde van januari 2012, vond ik het tijd voor een zomerse update.
Zo goed was het niet van me hoor, Paul, ik was mooi makkelijk van dat grote onding af en ik deed Michel er een plezier mee. Hij gaf me altijd al potten confiture, binnenkort weer vijgenjam, heel lekker! Ook past hij op hond en poes als ik een dag weg ben en ik neem voor hem broodjes mee van de Lidl, want hij heeft geen auto. Zo gaat het over en weer en dat is leuk. Ik had ook eens een kastje over en vroeg of hij het wilde hebben. Dat wil hij altijd, want hij heeft een enorm groot huis en zoekt altijd bergruimte voor zijn potten confiture en ingemaakte groentes. Toen hij het kastje had meegenomen en ik er dus weer mooi van af was, kwam hij terug met 20 euro. Die wilde ik niet hebben. Maar toen werd hij boos: “Als je dat niet aanpakt, kijk ik je nooit meer aan!” zei hij.
Hetzelfde ging het nu met het schilderij: een paar uur later kwam hij al aan met een zak aardappelen, het eerste wat ik ooit uit zijn tuin kreeg. “Maar ik hoef er niks voor terug te hebben”, zei ik, “het was een cadeau.” “En dit is een cadeau van MIJ!” antwoordde hij heel beslist, waarna hij zich omdraaide en wegliep.
OK, ander gezegde; “de ene hand wast de andere”
Maar toch, ergens is het begonnen en dat maakt voor het verhaal niet uit.
Onze naaste buren voeden hun kinderen op met verantwoordelijkheid naar anderen toe. Het moet jong beginnen.
Toen wij hier goed en wel ingeburgerd waren vroegen wij de onze naaste buren voor een aperitief. Lieve gezellige mensen, vader, moeder en twee zoons. (even later kwam ook de broer van de buurman om de hoek kijken, gezellig…)
De jongste zoon fluisterde de moeder iets in haar oor waarop zij instemmend knikte. Hij liep hard naar huis en even later kwam hij terug met een kanjer van een vis die hij eerder in de week zélf had gevangen. Trots gaf hij die aan ons en wenste ons smakelijk eten.
“Jong geleerd is oud gedaan”.
Het is fijn om iets te krijgen maar nog fijner om iets te (kunnen) geven.Altijd leuk die franse burenverhalen. Toen ik mijn huis nog niet eens had gekocht, maar alleen met makelaar en kinderen kwam kijken, kwamen er al twee oude dames voorbij, die me uitnodigden voor de wekelijkse “club”. Toen ik er eenmaal woonde, kwam een echtpaar van twee huizen verder zeggen dat als ik hulp nodig had voor iets of iets wilde weten, ik het hun rustig kon vragen. Zo burgerde ik al gauw in in de dorpsgemeenschap. Maar soms loopt het anders dan je verwacht.
Al gauw maakte ik kennis met een man die in het laatste huisje van ons dorp woonde. Patrick was erg aardig en af en toe kwam hij bij mij een biertje drinken of we gingen samen ergens naartoe. Maar op een gegeven moment ging hij terug naar zijn roots (Grenoble) en hij verkocht zijn huisje aan een alleenstaande man, die nu nog in het noorden van Frankrijk werkt, maar als hij gepensioneerd is wil hij hier komen wonen, vertelde Patrick.
Op een dag kwam ik er voorbij en ik zag de auto van de man staan. De warme ontvaangst indachtig die mij te beurt was gevallen, klopte ik aan de deur. De man deed open en keek me nors aan. “Bonjour monsieur”, begon ik vrolijk, en ik begon uit te leggen dat ik een van zijn nieuwe buren was, wees aan waar ik woonde en vertelde dat ik zijn voorganger had gekend. “Mocht u iets willen weten over hier of als u iets nodig heeft, dan kunt u het me altijd vragen”, zei ik. De man bleef me koud aanstaren, alsof ik hem een oneerbaar voorstel had gedaan. Dus wenste ik hem maar “bonne journée” en maakte me uit de voeten. Een gemompeld “bonne journée” en de klap van de deur begeleidden mijn vernederende aftocht.
Toen ik het de volgende dag aan mijn kinderen vertelde, lagen die dubbel van het lachen! Ha, ha, de mop van het jaar! Dat deed je toch niet in Frankrijk? Een giller! En had ik ook nog gezegd: “Als u iets nodig heeft”? Ze kwamen niet meer bij. Gelukkig oordeelden de franse dorpsbewoners later heel anders. Ze vonden het heel normaal en zelfs erg aardig dat ik even was gaan kennismaken. Het moest wel een heel vreemde man zijn, die zo reageerde.
Heel af en toe, als ik met Pico langs zijn huis wandel, kom ik hem nog wel eens tegen. We zeggen dan beiden kort “Bonjour” en gaan ieder ons weegs.
Je moet ingelogd zijn om een antwoord op dit onderwerp te kunnen geven.
