Dit onderwerp bevat 17 reacties, 9 deelnemers, en is laatst geüpdatet op 10 jaren, 11 maanden geleden door 
-
Berichten
-
Er zijn ook ervaringen van Nederlanders met Franse specialisten die heel tevreden zijn met de bejegening. Maar helaas zijn het uitzonderingen. In ziekenhuizen gelden de specialisten ten opzichte van het overige personeel als godheden, huisartsen worden als krullenjongens beschouwd; tegenover de patiënten kan het soms meevallen. Het is de Franse onuitroeibare cultuur van de elite en de versteende hiërarchie.
Wim
Er zijn ook ervaringen van Nederlanders met Franse specialisten die heel tevreden zijn met de bejegening. Maar helaas zijn het uitzonderingen. In ziekenhuizen gelden de specialisten ten opzichte van het overige personeel als godheden, huisartsen worden als krullenjongens beschouwd; tegenover de patiënten kan het soms meevallen. Het is de Franse onuitroeibare cultuur van de elite en de versteende hiërarchie.
Wim
Hm, is het in Limoges dan anders? Nooit een significant verschil met de bejegening in NL waargenomen.
Op de bekende uitzondering na in beide landen goede ervaringen met capabele mensen. En we hebben er best een paar gezien hoor, mijn echtgenote en ik.
Ik durf zelfs te stellen, dat de tijd, die een Franse arts voor je neemt, gemiddeld langer is dan in Nederland.Een lichte vorm van preoccupatie waarneembaar?
Quote:Quote uit Wim Bavelaar op 5/09/2013 18:18
(…) In ziekenhuizen gelden de specialisten ten opzichte van het overige personeel als godheden, huisartsen worden als krullenjongens beschouwd(…)Is dit in Het Noorden anders ? Neen, daar hoef je geen roman van Herman Koch voor gelezen te hebben. Al zijn dat wel lollige boeken “met literaire meerwaarde” bovendien.
Peter.
Wellicht een idee om een uitwisseling, een lijst zo mogelijk, van specialisten op het forum te zetten? Het is soms een heel gedoe een vakkundige, en vriendelijke arts te vinden. Voor iemand die prettig is, wil je soms best een heel eind reizen.
Natuurlijk zijn er ook veel aardige specialisten maar een behoorlijk aantal is communicatief tamelijk onontwikkeld tot soms op het autistische af, met name in de snijdende specialismen. Huisartsen doen het beter.
Vanochtend op de radio (FranceInfo) gehoord dat artsen tijdens hun opleiding nu rollenspellen krijgen om beter met patiënten om te kunnen gaan. Schijnt nieuw te zijn in Frankrijk.
Tijdens mijn co-schappen in 1976 had ik dat al en het schijnt een normaal onderdeel van het medische curriculum in Nederland te zijn vanaf de 90-er jaren.Onlangs een vergadering meegemaakt in een ziekenhuis waarin gepoogd wordt het ziekenhuispersoneel beter met de specialisten (met name chirurgen) te laten communiceren. Het rommelt in de organisatie en er zijn veel conflicten. Een afgevaardigde van de specialistenstaf (toevallig een niet-chirurg en verder als aimabel bekend staand)die zich door een verpleegkundige aangevallen voelde, stond op en greep haar bij haar polsen om haar te dwingen haar woorden in te trekken. Voor 10 getuigen.
Er is nog wat werk te doen. Daar en elders.
Steven
Misschien dat de CRM à la ’t Radboud (Nijmegen) wat kan bijdragen. In essentie : in medische kringen (vooral) zal ’n ondergeschikte niet snel kritiek leveren op z’n meerdere in lijn.
Fout ! Doe alsof je in de cockpit van ’n vliegtuig zit, volg de checklists en alles gaat veel beter.Peter (die gisteren dorst te suggereren dat z’n Baas beter de sleeplijn aan de andere kant van ’t geaccidenteerde voertuig kon bevestigen, want dan zou dat wrak in één keer de goede kant op vallen. Aïe, dus vooral niet doen. En zo gebeurde, dus ’n half uur extra gesleur en gesjor. De aanwezige gendarmes prezen m’n inzicht maar dat alles in ’t geniep).
Je kunt mij zien als gezondheidszorg vluchteling! In 2002 ben ik behandeld voor borstkanker. In juli 2010 ben ik nog op controle geweest in het Antonie van Leeuwenhoekziekenhuis en ondanks ernstige klachten mankeerde ik volgens hen niets. In oktober 2010 kwam mijn huisdokter hier tot de ontdekking dat het erg slecht gesteld was met mij. Hij adviseerde het ‘Paoli Calmette’ ziekenhuis in Marseille. Daar hebben ze mij behandeld en mijn leven gered. Ik wil er niet te veel erover uitweiden, maar in Nederland had ik nu niet meer geleefd. De Oncologen die mij behandelen zijn 2 zeer jonge artsen (die hun voornamen gebruiken). Het zijn heel gewone mensen en niet van omhoog gevallen figuren als in het A.v.L. in Amsterdam. Zeer bevlogen en ik kan hen ook persoonlijk benaderen als er iets is. Dus van mij geen verkeerd woord over de medisch specialisten hier.
Wel moeten wij ons ervan bewust zijn dat deze artsen hier meer dominant zijn en soms wat minder meegaan met de patiënt. Hier is systeem bij medische fouten namelijk heel anders dan in Nederland, HIER IS GELUKKIG GEEN IGZ DIE DE ARTSEN CONSTANT DEKKEN EN SERIEUZE KLACHTEN NEGEREN. Als een arts, verpleegkundige, enz hier een fout maakt of van een fout beschuldigd wordt dan staan ze meteen op ‘non actief’ tot dat er een onderzoek is geweest. In mijn aanvullende zorgverzekering en ik geloof bij de meeste zorgverzekeringen hier in Frankrijk, zit een rechtsbijstand verzekering.
En als je dan zelf besluit dat je lang genoeg in het ziekenhuis hebt gelegen en zegt dat je naar huis gaat zorgt dat wel voor wat paniek onder de staf, dat zijn ze hier in Frankrijk niet gewend!
De medische zorg in Frankrijk is zonder meer goed (het kan natuurlijk hier en daar verschillen), ik heb totaal geen vertrouwen meer in Nederlandse zorg en niet alleen om wat mijzelf is overkomen. Ik kom zelf uit de gezondheidszorg!Kennelijk Jaap treffen wij het bijzonder in Limoges. Intussen (helaas) al zo’n 5-tal specialisten moeten/mogen raadplegen in allerlei verschillende diciplines. (neuroloog – radioloog- uroloog – dermatoloog opthomologiste etc.) Geen van deze lieden was arrogant zeker niet gestoord. In tegendeel, het was voor ons een verademing t.o.v. de Nederlandse behandeling jaren geleden. En alles aangestuurd door onze enthousiaste lokale (zeer jonge vrouwelijke huisarts). Natuurlijk net zoals op dit forum zijn er vriendelijke en zakelijker ingestelde lieden, maar niet in de categorie zoals eerder genoemd. (geluk hebben misschien?)
TonGoed idee van die lijst. Hier alvast een voorzet. Clinique de Sidobre in Castres, specialisten in alle disciplines zijn prettig, kundig en communicatief. Clinique St Jean, Toulouse, cardiologie, oncologie, prima. Ranguil, Toulouse, neurologie, prima. Clinique Union, ophtalmologie, slecht, ze volgen de richtlijnen niet, geen communicatie, foute diagnoses.
Ik weet niet of zo’n lijst een goed idee is. Aan de ene kant een schandpaal, aan de andere wordt iemand de hemel in geprezen en is diezelfde persoon inmiddels verhuisd naar Monaco.
Over de bijdrage van La Cigale kan ik alleen maar instemmen. Zorg, zoals ook wij die ook hebben mogen meemaken, is in het algemeen is zeer goed, ook communicatief.
PeterIn Frankrijk wordt dit al gauw als “dénonciation calomnieuse” gezien.
Weet niet of dit een goed idee is. Er zijn geen heldere beoordelingscriteria en statistisch onverantwoord. Want berust op casuïstiek.Steven
Het is ronduit een buitengewoon slecht idee. Je gaat iemand toch niet op een slechte lijst zetten alleen omdat één persoon er minder goede ervaringen mee heeft? Of op de goede lijst omdat hij je toevallig van je kwaal heeft afgeholpen of zo aardig was? ’t Moet echt niet gekker worden. Ik heb een paar jaar geleden twee lensoperaties ondergaan door een buitengewoon onsympathieke oogarts (vind ik). Een NL vriend van me, zelfde operaties, is het daar volledig mee eens. Maar ik ken een NL echtpaar en die twee lopen weg met de man.
Over oogarts gesproken, inmiddels kan ik melden dat ik de eerste sympathieke, niet-arrogante en ook niet lichtgestoorde franse specialist heb ontmoet: mijn nieuwe oogarts. Zowel mijn vriend als ik kregen na de ooglens-operaties last van wazen voor de ogen. Hij heeft dat bij een andere oogarts laten weglaseren. Op zijn aanbeveling ik inmiddels ook. Deze dokter Raimbault is niet alleen een buitengewoon vriendelijk en normaal mens, maar hij is ook nog eens plezierig om tegenaan te kijken. Altijd leuk meegenomen, vind ik. En ik zie alles weer heel helder…
Daarnaast heeft hij zijn zaakjes prima voor elkaar, zijn praktijk is een voorbeeld van effectieve organisatie en alles loopt als een trein. Ook een franse zeldzaamheid. De eerste keer schrik je als je binnenkomt: een afgeladen wachtkamer. Maar binnen de kortste keren ben je aan de beurt, want hoewel vriendelijk gaat hij heel snel en doelgericht te werk en je staat zo weer buiten. Midden in het stadscentrum heeft hij zich gevestigd in een gebouw met eigen parkeerplaats, waarvan de slagboom iedere dag met een andere code wordt vergrendeld. Die code wordt voor de patiënten op de balie gelegd, zodat je er weer uit kan.
Kortom, voor mij geen andere oogarts meer.
Leuke getuigenis Bosbess, maar hoe weet je nu dat dit een goede oogarts is ?
Heeft zijn praktijk keurig ingericht. De volle wachtkamer die snel leegloopt: blijkbaar verschillende ruimten waar verschillende onderzoeken worden uitgevoerd of voorbereid. Is sympathiek, dat is aardig maar heeft hij het probleem goed uitgelegd en de verschillende behandelopties met voor en nadelen (en kosten) doorgenomen? Heeft hij verslagen van eerdere ingrepen en onderzoeken bestudeerd? Heeft hij gericht gevraagd naar medische voorgeschiedenis, medicijngebruik, het belang van jouw visus i.v.m. je activiteiten? Was hij secteur 1 of “honoraires libres”?
Weet je nu of je blijvend verlost bent van je probleem? Heeft hij je gezegd bij welke klachten je terug moet komen? Kreeg je een schriftelijke uitleg mee?Steven
Eh, nee dat weet ik niet. Wanneer weet je dat? Mijn startverhaaltje ging over arrogante en/of lichtgestoorde specialisten en daarop heb ik verder geborduurd. Maar goed, je hebt gelijk. Dus zal ik even je criteria doorlopen.
Eerste consult: onderzoek plus diagnose en uitleg, vragen gesteld, antwoord gekregen. Kort en krachtig, maar dat bevalt me. Afspraak voor laserbehandeling gemaakt aan de balie. Eerste behandeling: het overkomt je, je snapt er niks van, je doet gewoon wat je gezegd wordt. Net als met alle behandelingen die ik ooit heb ondergaan. En je bent ook te zenuwachtig voor uitleg, ik tenminste wel. Als ze toch iets gaan uitleggen, behalve natuurlijk “u voelt even dit of dat”, dan knik ik begrijpend maar ik denk: “Schiet nou maar op.”
Binnen een paar minuten was het gebeurd. Nog even een kort advies: een maand lang tweemaal daags druppelen, direct terugkomen als er klachten optreden, de eerste dagen “vlinders” zien dwarrelen is normaal. De vlinders bleken een zwerm hinderlijke vliegen die inderdaad verdwenen. Aan de balie recept meegekregen voor druppels. Tweede keer: dan ken je het klappen van de zweep. Voor mij is het een goede oogarts omdat vriendelijkheid belangrijk is om patiënten op hun gemak te stellen, een volle wachtkamer (net als een vol restaurant) me wel iets zegt over de kwaliteit én omdat ik weer goed zie. Over twee maanden terugkomen voor controle of eerder bij eventuele klachten.
Bij de operatie-oogarts verliep op het eerste onderzoek na, alles héél anders. Ik werd in een kamertje in de kliniek geïnstalleerd, je kreeg een rare muts op je hoofd en een dito jas aan, vervolgens werd je op een brancard gelegd en ergens in een gang gedeponeerd, waar al diverse anderen langs de muur lagen opgesteld. Niemand die je ook maar iets vertelde. Er bleek die dag een opleidingsklas op bezoek te zijn. Het wemelde van de voorbijlopende kletsende en lachende jonge mensen in blauwe operatiejassen. Een soort schoolreisje, terwijl wij daar maar lagen te wachten met rare mutsen op onze hoofden. Eindelijk was ook ik aan de beurt. Zo’n student mocht een infuus inbrengen. Die heeft me totaal lek geprikt, het mislukte steeds en deed verschrikkelijk pijn. Achter een gordijn hoorde ik een andere patiënt kreunen onder een andere leerling. Ik heb nog een paar weken met een blauwe arm rondgelopen. De tweede keer verliep vlotter, doordat m’n dochter zich beklaagd heeft over m’n behandeling. Bij de nacontrole was de oogarts ongeduldig, onaardig en hij stond bijna te stampvoeten van woede toen ik voor de derde keer “Pardon?” zei, omdat hij zo snel en binnensmonds sprak. “Ik PRAAT langzaam!”, schreeuwde hij.
M’n vriend bleek na de operatie een zeer zeldzaam voorkomende complicatie te hebben opgelopen. Dat kan voorkomen, maar de oogarts vertelde hem niets, overlegde met een assistente, waaruit mijn vriend het een en ander begreep. Vervolgens haalde de man geïrriteerd zijn schouders op en m’n vriend werd gewoon naar huis gestuurd. Nu blijkt pas bij de huidige oogarts dat de complicatie gevolgen heeft en dat hij wellicht nogmaals moet worden geopereerd.
Dus: goede oogarts? Dat weet ik niet. Maar die andere was, in ieder geval voor ons tweeën, een verschrikking.
Dank Bosbess voor je aansprekende verslag. Ik heb bewust de zaken wat aangescherpt om de beoordelingscriteria van artsen wat inzichtelijker te maken. Iedereen heeft zijn eigen referentiekaders en hoe vaak hoor ik patiënten van mij zeggen dat “die en die” een goede arts is terwijl ik daar door andere ervaringen héél anders over denk.
Ikzelf mocht recent in een tamelijk prestigieus ziekenhuis in Parijs op één dag 6 specialisten zien (nee, niks ergs maar voor een tamelijk simpele ingreep moet er van alles gescreend worden…vindt men.
Slechts van één, de chirurg, kon ik zijn vakinhoudelijke kennis inschatten want kende ik al wat langer en zowel gesprek, onderzoek en behandelingsvoorstel waren perfect.
Bij de anderen moest ik maar van hun deskundigheid uitgaan. Bij drie waren de consulten uiterst kort, met 10 minuten was het wel bekeken. Conclusies snel in een verslagje gezet. Nauwelijks uitleg en een enkel, nogal belerend advies (deze drie wisten niet dat ik zelf arts ben). Bij één drie telefoonnummers van klinieken in Parijs waar nog een extra onderzoek moest gebeuren werden half leesbaar op een post-it gekrabbeld met van één de opmerking “die is goed, is in Neuilly sur Seine want daar praktizeer ik ook”. 110€ dépassement d’honoraires, direct afrekenen, credit-card lezer paraat. Dokter rekende zelf af. Duur pak en schoenen. De handen werden voor en na het onderoek niet gewassen, althans niet in mijn bijzijn.
De jonge enthousiaste radioloog die wel wist dat ik arts ben en me zelf uit de scanner haalde, toonde me de beelden op het scherm, legde uit waar ze voor waren en wat ermee ging gebeuren en we hebben nog even prettig gefilosofeerd over de huidige technieken.
Het eindgesprek met een lichtelijk maffe anaesthesist was ronduit lollig maar het was volstrekt duidelijk dat hij alle onderzoeken goed doorgenomen had en de juiste conclusies had getrokken. Betrok me in de keuze van de verdoving en gaf me nog wat welgemeende en steekhoudende adviezen mee.
Steven
Dag Steven, jij als medicus kan natuurlijk veel beter andere artsen beoordelen dan wij als leken kunnen. Ik vind het ook wel leuk dat je niet aan alle betrokken artsen liet weten dat je een collega was. Dat doet me denken aan het echtpaar waar ik het hierboven over had, dat enthousiast is over de oogarts waar ik geen goed woord voor heb. Ze vertelden me dat ze altijd bij een nieuwe specialist in het begin van het gesprek laten vallen dat hun zoon chirurg is. Volgens hen scheelt dat enorm in de bejegening! Ze adviseerden me om ook iets dergelijks te doen. Maar dat verdom ik. Ik wil correct bejegend worden, omdat de arts fatsoen in z’n lijf heeft en iedereen met respect behandelt en niet omdat ik op de een of andere manier verwant ben aan een collega. En als de persoon me niet bevalt, ga ik naar een ander, simple comme bonjour.
Wat mijn bovenstaande verhaal betreft: in NL kwam het ook wel eens voor dat leerlingen op je werden losgelaten. Maar daar werd altijd eerst toestemming gevraagd, die ik altijd gaf omdat jonge artsen nu eenmaal ook moeten leren. En de “leraar” bleef er altijd bij. Maar in mijn geval hierboven werd helemaal niets gevraagd of gezegd en de leerling stond er helemaal alleen voor! Pas toen ik na de zoveelste poging begon te protesteren snelde er vanachter het gordijn een deskundiger iemand toe die het in één keer in orde maakte. Als je dat als verantwoordelijke arts allemaal laat gebeuren, dan heb je je zaakjes niet goed voor elkaar.
Is i weer, de richtlijnen, de deontologie. Ik heb nog nooit meegemaakt dat een arts in opleiding aan me zat, zonder dat de arts vroeg of ik er toestemming voor gaf. Zelfs de aanwezigheid in de behandelkamer was reden om toestemming aan de patient te vragen. Pas dan mocht de leerling binnen. Dan heb ik het nog niet over de richtlijn van 28 dagen wachten na het 1e oog, voordat het 2e oog behandeld mag worden. In cl. Union doen ze er 2 tegelijk, zonder dringende mediese noodzaak, zonder overleg met de patient. Maar goed, geen lijst dus. Iemand aanbevelen levert nog geen denonciation calomnieuse op hoor. De 1000 overigens die niet aanbevolen worden kunnen daar juridies niets mee. verder helemaal eens, het blijven momentopnames. Dokter Janssen Steur had ook lange tijd echte fans. De patienten die net na zijn ommezwaai bij hem kwamen hadden wellicht hier en daar graag meer info gehad, achteraf gezien dan.
Je moet ingelogd zijn om een antwoord op dit onderwerp te kunnen geven.
