Dit onderwerp bevat 7 reacties, 6 deelnemers, en is laatst geüpdatet op 11 jaren, 8 maanden geleden door 
-
Berichten
-
Vorige week hebben we de jaarlijkse l’assemblée générale gehad waar de bestaande president en zijn consorten voor de zoveelste keer werden herkozen.
Ik heb altijd een zeer goed excuus niet te kunnen komen, en dit jaar prees ik me zeer gelukkig omdat na een vier uur durende vergadering de kok vond dat het wel welletjes was, we moesten maar eens aan tafel.
Nu vraag ik me af waarom een vergadering van een vereniging van tuinliefhebbers met twee keer per jaar een troc, vier uur moet duren, maar gezien de ingebakken bureaucratie van de Fransmens is het toch weer geen verrassing, mits ik niet de aanvaring meemaakte tussen de president en de kok.
De president en zijn consorten vonden dat er nog veel meer punten op de agenda stonden die besproken dienden te worden, en de kok vond dat als ze niet snel opkraste, ze de Cassoulet uit de pan konden beitelen.
Een tiental leden met volgeschreven A-4tjes die waarschijnlijk alleen maar diende om de kachel aan te steken stonden twijfelend op terwijl de president nog probeerde de orde te herstellen.
Ik was slechts enkele minuten binnen en genoot van een stukje Franse cultuur, wie gaat het winnen, de bureaucratie, of de eetlust?
Menig Fransmens lacht min of meer bespottelijk om de Hollandse keuken met de vele stamppotten, en eenmaal aan de tafel waar Gérard enorme borden vol schepte met witte bonen, eendenpoten, worstjes, speklappen, en een stuk brood, vroeg ik me toch het volgende af.
Waarom smaakt zo’n pot met smurie van hun nou zoveel beter als boerenkool of snijbonen?
Het zal altijd wel een raadsel blijven, maar met een ding ben ik het wel eens, zelfs een simpel bord eten heeft net dat ietsje meer dan de Ollanders.De AG is een grote show voor de president die urenlang zit op te lezen wat hij beter van te voren aan iedereen had kunnen mailen. Ik mag dit ook jaarlijks meemaken met het syndicat d’apiculture. Als ze nu alle te lezen stukken van te voren versturen, de leden kunnen het doorlezen en op de AG zelf kunnen ze vragen stellen en daarna, hop de hamer. Maar nee, zo gaat het niet. Het is altijd wel lachen want ieder jaar is de AG op een andere plek in les Landes. Men vraagt zich altijd af waar nu weer en de belangrijkste vraag: waar gaan we eten? Mocht het niet in een auberge à la ferme zijn dan is de vraag: welke traiteur? Het is altijd bere gezellig.
PS zo een cassoulet is toch duizendkeer lekkerder dan een boerenkoolstampot waar vaak geen smaak aan zit. Mijn inziens is het geheim: tijd, lang pruttelen, en goed vlees. En ja, die mooie tarbais bonen blijven een delicatesse.Ingrid
Zelfs in de gemeenteraad in mijn dorp gaat het er vaak zo aan toe. Het ergste zijn de pogingen om de begroting mondeling door te nemen. Ik heb dat een keer laten gebeuren en daarna nooit meer. Tachtig paginas met cijfers, die op cruciale punten niet kloppen, verkeerd geboekt meestal,Ijn inmiddels veranderd in een redelijke samenvatting van 4 A-viertjes. En iedere vraag over wezelijke posten wordt meestal niet of onvolledig behandeld…. Overigens mag ik graag een goed en niet te gaar gekookte boerenkoolstampot verorberen.
Houd toch op over die cassoulet! Net als de AG: niet te verteren en de dag daarna heb je er ook nog last van. Geef mij maar een lekkere boerenkool met goeie rookworst en een kuiltje jus….
Steven
Jaarlijks serveerden wij in de winter voor Nederlandse vrienden en bekenden, woonachtig in la France profonde, een boerenkoolmaaltijd. De landgenoten, velen zijn weer teruggekeerd naar het koninkrijk benoorden Belgenland, keken steeds weer verlangend uit naar het mogen meeprikken van een flink aantal vorkjes in de smakelijke stamppot van Franse aardappelen met uit Nederland meegevoerde boerenkool (chou frisé) en Franse spekjes, de lardons. Enkele jaren geleden verbouwden wij de Westlandse Herfstreuzen nog zelf, maar hitte, droogte en knaaggrage konijnen hebben ons de moed ontnomen. Het in Zuid-Frankrijk zelf vrijwel onbekende winterse gerecht – in het noorden spreekt men nog wel van Borécole – leuken wij nog op met rookworst van de Hema en draadjesvlees uit Frankrijk, de paleron (sucadelappen) die voor de onmisbare kuiltjesjus zorgen. Inmiddels ontdekt dat de saucisson fumé erg veel op rookworst begint te lijken.
Wim
En dat te bedenken dat boerenkool oorspronkelijk zelfs uit Portugal komt. Portugezen erover ondervraagd en de ouderen kennen die nog.
Ik verbaas me steeds over de geborneerdheid van Fransen deze niet aan het menu toe te voegen. Vanmorgen mijn slaperige kop via France2 wel vergast op paarse bloemkooltjes maar boerenkool, ho maar.Wij hebben identieke ervaringen met boerenkool: we krijgen die bij ons ook de grond niet uit.
Steven
Je moet ingelogd zijn om een antwoord op dit onderwerp te kunnen geven.
