Dit onderwerp bevat 5 reacties, 5 deelnemers, en is laatst geüpdatet op 11 jaren, 7 maanden geleden door 
-
Berichten
-
Mijn vrolijke buurman nodigde me uit om mee te eten, dat doet hij vaker en dat is altijd een feestje. Met zijn vrienden samen de hele avond eten en kletsen, en om uur of 12 avonds met zijn allen appeltjes schillen. En die komen dan in een vers gebakken taart een uur later met de koffie. Hij rekent altijd op 3/4 fles champagne de man, dus samen met de wijnen is het een heerlijke lange avond.
Maar nu waren we toevallig met zijn tweeën, en ik kreeg iets typisch Frans: boudin au pomme. En dat is dus varkensbloedworst met gebakken appel. Ik heb er moeite mee, ik krijg dan een visioen van een doorgesneden keel van een varken, met een bak eronder, nee dank je.
Ik at (geheel tegen mijn normale gang) een 0,8mm dik plakje, en veel appel. Ik informeerde of het onbeleefd was om het overige geheel niet te eten en hij zei me dat het inderdaad onbeleefd was, maar het gaf niet, ik was geëxcuseerd.
Zucht, de gastronomie en France et moi, tel de verschillen. De wijn was goed.
De dagelijkse Franse alom geprezen gastronomie is een fabel. Een en andermaal maak ik hiervan melding op deze website. Het is best wel lekker, wat de modale Fransman dagelijks tot zich neemt. En bloedworst at ik vroeger ook in NL. Zo’n dikke plak met het onverteerbaar papieren vel eromheen. Met appeltjes erbij was het best goed eten. Later, als je groot bent en beseft dat je gewoon gestold bloed zit te eten, vergaat de eetlust je wel. Ik eet derhalve al decennia geen bloedworst, noch pens, noch hart, noch tong (wel de vis), noch nieren, noch andouoilette (ingewanden), noch hersenen (bezit ik zelf in voldoende mate). Vandaag de jaarlijks omelette de Pâques (omelette pascale mag ook) genuttigd met de dorpsgenoten. Gezellig. Eerst charcuterie, dan de omelette (met pommes de terre en spekjes), dan de kaas, dan het dessert en dan de koffie. Het geheel besproeid met koude wijn Gaillacois. Niets verkeerds mee. En aan het slot van het repas begonnen we te zingen in het Occitaans. Het was weer goed om een start te bieden aan het nieuwe leven dat zich aankondigt.
Maar met gastronomie heeft dit alles niets, maar dan ook volstrekt niets te maken.Wim
Fransen zijn van oorsprong armoedzaaiers die vooral niets weg wilde gooien (kun je nog zien aan het aantal autowrakken her en der achter het huis of de volgepakte garages met sinaasappelkistjes en andere nietszeggende rotzooi)
Tout est bon dans le cochon komt nergens anders vandaan dan « gooi niets weg ».
Iedere streek heeft zijn eigen gerechten die soms op het belachelijk af zijn (hier Hérisson – voor wie het weten wil, ja, egel! – spreeuwen, waterrat, eigenlijk alles wat je uit de lucht kunt knallen en langs de slootkant vind)
Door de tijd/eeuwen heen heeft men er een gastronomisch tintje aan gegeven, eet bijvoorbeeld een slak, nou ik zeg je, het is ronduit goor, maar doe er een flinke klodder roomboter op met veel persil, dan smaakt het opeens heerlijk.
Mijn schoonmoeder doet me altijd een plezier door van die worsten te maken van bloem en melk, die kook je dan in de tomatensaus, en het is heerlijk (ik heb nog steeds niet de moed het lieve mensje te zeggen dat het niet te vreten is)
Waarom dan niet gewoon tomatensoep met ballen? Nee, van die nepworsten gemaakt van meel, oorlogsvoer wat dan een “delicatesse” is.
Gastronomie is een woord wat je erg persoonlijk kunt nemen, voor mij persoonlijk is een entrecote verre van gastronomie (taaie stukken wat je met een veel te bot mes weg probeert te snijden) een bord snert wel gastronomisch, brood uit het noorden (wil het geen Nederlands brood noemen) duizend keer beter dan de keuze uit franse stokbroden en boules, en een echt brussels speculaasje beter dan een op z’n kop gebakken appeltaart.
Harderwijkerpaling in de roomboter gesmoord is lekkerder dan poisson papillote, maar franse asperges met buurmans zelfgemaakte mayonaise is beter dan taaie gaargestoomde dampende groentestaven met piepers uit Amsterdam.
Ik ben eens door een vriend uitgenodigd te souperen in restaurant Campman in Renkum (mijn roots liggen daar omheen) een van de betere restaurants in Nederland.
Top, riep mijn vriend, wat een klasse, de hemel ging open!
Ik wil niets afdoen van het toprestaurant wat het absoluut is, maar ik heb het niet willen zeggen; dit eet ik een paar keer in de week gewoon thuis.Nog niet zo lang geleden hebben we het er hier ook al over gehad: meestal vind je wat je in je jeugd hebt leren eten lekker. Van tijd tot tijd eet ik in een van de plaatselijke café-restaurants. Het meest sjieke (nou ja) biedt altijd de keus uit twee verschillende hoofdgerechten. Dan zit je wel te kijken als je je eenmaal met je apérootje gezellig hebt geïnstalleerd en je krijgt de keus uit boudin met aardappelpuree (korrelige bloedpuree met smakeloze pieperpuree, brrrr) en rauwe tartaar met een rauw ei er bovenop (een berg enge glibberigheid, ajakkie). Gelukkig kennen ze me langzamerhand en zitten ze niet zo strak in het pak, dus bieden ze me op verzoek iets anders aan. Vaak een entrecôte (niet te verwarren met een faux filet, Cees).
Van de winter had ik erwtensoep gemaakt met echte Unox rookworst, mmmm! Omdat buurman Michel me altijd volstopt met z’n diverse soorten zelfgemaakte confitures en compôtes bracht ik ook hem een bak erwtensoep. “Een typisch nederlands gerecht!” riep ik enthousiast. Maar omdat ik de Fransen in deze streek inmiddels ken, drukte ik hem op het hart om vooral eerlijk te zeggen wat hij er van vond. De volgende dag toen ik ging wandelen wachtte hij me wat bedremmeld op aan z’n deur. Altijd zeer welbespraakt stond hij nu te stamelen als een schooljongetje: tja, het was dat ik uitdrukkelijk had gevraagd om het eerlijk te zeggen en het speet hem verschrikkelijk, maar eh, eh, hij had het niet kunnen waarderen. “Wat beviel je er niet aan?” vroeg ik, “de smaak?” “Ja’, zei hij, “de smaak. Maar ook de couleur!” Hij trok er een gezicht bij alsof hij “kolere” zei. Ik moest er vreselijk om lachen. Toen ik terugkwam van m’n ochtendwandeling kreeg ik het schone bakje terug plus een pot jam uit zijn enorme voorraad. Toen was het mijn beurt om te stamelen: “Dat van mij vind je niet lekker en nu geef je mij een pot jam!” “Ja, maar je hebt toch je best gedaan”, zei hij.
Wat ben ik blij, dat ik alles eet. In mijn jonge jaregn gingen wij vaak kamperen op een natuurcamping in/aan de Ardeche. Wij namen dan vanuit NL zakjes met Indische boemboes mee en ook losen ingredienten. Bij sde slager van het dorp kon je namelijk ruimschoots hersenen kopen. Wij maar ook buren op de camping genoten daarvan. Wij werden daar ‘de jongens met hersens genoemd’.
‘Slager hebt u hersens?” werd daar altijd met Ja beantwoord. Kom daar nu eens om.
Magen, longen, darmen van het beestenspul kan allemaal zo lekker zijn.Gezellig, streekgebonden gerechten happen, wijn erbij en in dialect zingen: dat is toch echt gastronomie Wim. Haute cuisine is iets anders, maar de combinatie cultuur en regionaal is gastronomie. Sommige gerechten zijn tot nationale keuken gepromoot, en dan eet men het in toute France.
Net als bloedworst, dat kom je ook in veel landen tegen. En zoals Cees al zei: men gooit niets weg, alles moet (!) op. Ik kies graag een stukje en laat de rest voor de hond, maar het hoeft niet altijd met smaak te maken te hebben, gestoomde egel -misschien erg lekker- wil ik niet eten. Het idee eet mee.
Je moet ingelogd zijn om een antwoord op dit onderwerp te kunnen geven.
