Dit onderwerp bevat 3 reacties, 4 deelnemers, en is laatst geüpdatet op 5 jaren, 6 maanden geleden door 
-
Berichten
-
Eventuele coalities worden in Frankrijk binnen een week tussen de eerste en tweede ronde gesmeed en vervolgens weer aan het kiezersoordeel onderworpen. Dat lijkt mj emocratischer dan in Nederland waar de kiezer geen directe invloed heeft over de uitkomst van de formatie.
Stel je voor dat er in Nederland een tweede ronde zou komen tussen alle partijen die 7% van de stemmen gehaald hebben. Dan blijven er maar 6 partijen over in plaats van 13 en zouden er allianties tussen beide rondes komen, waarover in de 2e ronde de kiezer kan oordelen.
Er is in Frankrijk eigenlijk geen sprake van een coalitie. Een kandidaat die niet door de 1e ronde komt kan een andere kandidaat steunen in ruil voor x. Het effect van deze steun op de kiezer is twijfelachtig. Frankrijk heeft een “winner takes all” systeem waarbij de kiezers die niet op de winnende kandidaad hebben gestemd volledig buiten spel staan, ook al is het verschil slechts 1 stem.
In Nederland zou de 2e ronde gegaan zijn tussen VVD en PVV. Links Nederland zou dan in het geheel geen invloed meer hebben.
Het Franse systeem zorgt voor meer extremen (net zoals in de VS): De volgende president is de politieke tegenstander van de vorige en draait eerst alle ‘ongewenste’ maatregelen van zijn voorganger terug en om vervolgens pas te gaan regeren.
Er gaat zo veel tijd verloren met het invullen van politieke agenda’s die niets te maken hebben met het landsbelang. Het Nederlandse systeem sluit deze uitersten juist uit omdat altijd een coalitie nodig is.
Democratie is niet een bepaald iets, democratie is een begrip wat in elk land anders is.
Zou je in Nederland een kiessysteem hebben zoals in Frankrijk dan is dat eerder niet dan wel democratisch, maar zou je in Frankrijk een kiessysteem hebben zoals in Nederland dan zouden de Fransen helemaal de weg kwijt raken.
Fransen roepen het hardst “weg me de koning”, maar zonder leider zijn ze incapabel te leven en verheffen ze de president tot koninklijke hoogte totdat ze hem weer spuugzat zijn.
De Fransen leunen altijd op een ander, terwijl de Nederlander wat zelfstandiger is.
Voorbeelden als de lopende schandalen van Fillon zijn een ultiem bewijs dat ze er geen moer van snappen.
Het meest verbazend was voor mij echter dat de DSK nog zouden kiezen ook na al die rotgeintjes die hij in NY heeft uitgehaald.
Hoe kun je daar nou een coalitie van maken.Cees.
Jako verwoordt het precies zoals ik erover denk. Het is een kwestie van mentaliteit, die je ook terugziet in de plaatselijke politiek. Niet in mijn eigen gemeente, want daar hebben we maar één partij, maar in een naburig oud-mijnwerkersstadje. De communistische burgemeester is er al enkele decennia oppermachtig en Les Républicains in de gemeenteraad zijn volledig buiten spel gezet. Als ze hun oppositiemond al durven open te doen, krijgen ze een fikse sneer van de burgemeester die zich koning waant.
Zoals Abba zong:
The winner takes it all, the loser has to fall,
It’s simple and it’s plain, why should I complain.Het FR systeem is “simple and plain”, maar werkt polarisatie in de hand. Het NL systeem dwingt tot samenwerking, met als nadeel “water bij de wijn” en uitonderhandelen: hier neem je wat, daar geef je wat. Het maakt beleid gecompliceerder maar leidt uiteindelijk tot een afgewogen resultaat dat meer recht doet aan wat de meeste kiezers willen.
In NL wordt geregeerd per onderwerp, in Frankrijk per partij. Alleen al daarom hoop ik dat Macron president wordt. Hij verenigt in zijn programma zowel links als rechts. Hopelijk leidt dat tot minder polarisatie.
Je moet ingelogd zijn om een antwoord op dit onderwerp te kunnen geven.
