Dit onderwerp bevat 3 reacties, 3 deelnemers, en is laatst geüpdatet op 11 jaren, 1 maand geleden door 
-
Berichten
-
Op 7 oktober 1948 werd op de Salon de l’Automobile in Parijs de 2CV officieel getoond aan het publiek.
Dit vehikel dat zelfs nog geen motor had toen (die werd nog uitontwikkeld en dus was de motorkap vastgelast) mocht op zeer gemengde reacties rekenen. De pers was gereserveerder dan het publiek maar dat mocht het groeiende enthousiasme niet temperen.
Het “cahier des charges” vermeldde reeds in 1934 dat er een auto ontwikkeld moest worden die “twee boeren met klompen aan, vijftig kilo aardappelen of een wijnvaatje van 50 liter, met een maximale snelheid van 60 km/h en een benzineverbruik van 3 liter op 100 km kon vervoeren”. Verder moest de auto “op de slechtste wegen kunnen rijden, ook bestuurd kunnen worden door een beginnende bestuurster, het comfort moet uitzonderlijk zijn want alle eieren in een mand op de achterbank moeten heel kunnen aankomen”.
De 2e Wereldoorlog kwam tussen de ontwikkeling en de vervaardiging van de “toute petite voiture” en pas in 1949 werd hij echt in productie genomen.
Veel verschillende versies zijn sindsdien ontwikkeld maar het basisontwerp bleef hetzelfde. Een chassis met vier onafhankelijk geveerde wielen waarbovenop een carrosserie met een oproldak.
De laatste 2CV liep op 27 juli 1990 van de lopende band in Portugal.
Het is de eeste auto waar ik ooit in zat, het moet 1957 geweest zijn (ik herinner me als vijfjarig baasje dat de ruitewissers sneller gingen naarmate de auto harder liep), het was de eerste auto die ik zelf kocht (en onderhield) in 1979 -mijn kinderen zijn er in opgegroeid- en bij mijn komst in Frankrijk in 1999 heb ik snel een 2CV aangeschaft uit 1982. Nu rijden de kleinkinderen mee al mogen ze niet meer op de achterbank staan, zich vasthoudend aan de dakstijl……
Zo heeft denk ik iedereen zijn/haar herinneringen aan deze parapluie op wielen….
Steven
Mijn eerste auto was geen 2CV, maar een Renault 10, het Franse antwoord op de Amerikaanse luxe wagens. Maar daarna heb ik vier keer een lelijke eend gehad. De duurste (en de laatste) was 1500 gulden, de andere drie waren tussen de 50 en de 800 gulden. Ik verkocht deze overigens na een paar jaar gebruik vrijwel altijd voor meer dan de aanschafprijs. Ik denk dat ik daarom medeschuldig ben aan de extreme waardevermeerdering van deze wagen. De eend is de oorzaak van mijn liefde voor Frankrijk. We gingen er elke vakantie heen. Vaak zochten we op de snelweg een hoge vrachtwagen waar we achter aan konden blijven hangen. Dat scheelde niet alleen een slok op de benzineborrel, maar het verhoogde ook de gemiddelde snelheid aanzienlijk. Ik ben nog lang Franse auto’s trouw gebleven (DS, GS, GSA, R14), maar ben nu tot rust gekomen bij een Zweed (900 classic cabrio). Niettemin voel ik iedere keer nog het plezier van toen als ik een lelijke eend zie.
Frans
Wat een leuk verhaal Steven! Dat roept herinneringen op. De Renault 10 van Frans moest ik even googelen. Zelf heb ik geen leuk verhaal, behalve dat ik er in de zestiger jaren Amsterdam mee onveilig maakte. Had toen net m’n rijbewijs. De kleur kan ik me niet meer herinneren (blauw? grijs?). Ik heb alleen nog een zwart-wit foto van de binnenkant. Oudste zoon (15 maanden) achter het stuur, handje uiteraard op het mooiste onderdeel: de toeter.
Je moet ingelogd zijn om een antwoord op dit onderwerp te kunnen geven.
