Tja Tessa, tegen zoiets moois kan ik echt niet op, bij mij wordt het altijd een enorm zooitje. De apero combineer ik al jaren met de entree, in de salon, dus aan tafel kan iedereen meteen aanvallen. Dat wil zeggen ze moeten wel eerst allemaal hun eigen vlees, groenten, aardappel en champignons bij elkaar zoeken en bakken. De nieuwe teppanyaki zorgde dit jaar voor veel hilariteit, maar hij werkte veel beter dan het traditionele gourmetstel en het was nog lekkerder ook. Het klapstuk waren het pannekoekje en het gebakken ei, dat “oeuf Miró” werd gedoopt. Het toetje bestond uit koffie met nederlandse appeltaart (gebakken door mijn franse maar nog oerhollandse dochter) en na afloop speelden we met z’n vijven mens-erger-je-niet (ne t’en fais pas), waarbij het er fanatiek en met veel gelach aan toeging. Moeders bleef uiteindelijk achter met de resten waarvan ik nog weken kan eten en met de afwas, omdat de afwasmachine de dag voor kerst wel een sympathiek moment vond om het te begeven. Maar ach, de volgende dag was alles weer snel weggewassen. Hopelijk volgen er nog vele rommelige kerstdiners.
