Dus het komt er op neer dat het volstrekte onzin is om een voetbal of toneel club Laïque te noemen, is dat het?
Is het niet zo dat in heel veel franse taalgebruiken en gewoonten volstrekte onzin schuilt?
Zo heb ik een afkeer aan het gezoen van buufs en overbuufs die soms wel vier keer op je wang moeten ketsen, gatver.
Waarom? Gewoonte, meer is het niet, het heeft namelijk niets met groeten te maken.
Zo is het een gewoonte dat het zo aardig is in Frankrijk een gesprek altijd te beginnen met de dagelijkse beslommeringen, ook hier op de site wordt er driftig aan meegedaan; heb je een vraag aan de burgemeester, begin eerst aardig te vragen naar zijn welzijn, en pas dan to the point.
Onzin, en na vele waarnemingen kreeg ik gisteren eindelijk het verlossende woord.
Ik belde ivm een van de jongens die last van eczeem heeft (‘t wordt steeds erger Steven en Ingrid) naar de apas om een ontmoeting te vragen voor een collega van Steven.
Aan het einde van het gesprek kreeg ik te horen van de mevrouw dat ik zo vriendelijk ben, waarop ik vroeg waarom, immers begin ik niet met al die hoest-en-gaat verhalen mijn werkelijke vraag.
Nee zegt ze, maar dat is ook de onzin, wij fransen beginnen daarmee omdat het zo vriendelijk lijkt, maar we menen er niets van, daarna gaan we als onbeschofte harken in de discussie en blijft er geen vriendelijk woord meer over.
U doet dat niet, waar de fransen de deur dicht klappen met een au-revoir, zegt u nog even iets wat juist zo aardig is, en gemeend.
Ik heb er over na lopen denken, en ik moet toegeven, het is waar.
Ik ben een hark, ik verrek het naar mans welzijn te vragen, boeit me niet en gaat me ook niet aan, en het antwoord is toch bij iedereen het zelfde; bien, bon, tres bon, mwouah….. , ik kan er niets mee.
Ik zeg na afloop van een gesprek, of bij afrekenen bij de kassa altijd een woordje wat ik meen, omdat het niet standaard is; “eet u smakelijk mevrouw, het zonnetje wacht op u buiten” of “en nou aan tafel, wat denk je ervan”.
Fransen willen gewoon anders zijn, het is eigenwijzigheid, maar het heeft geen enkel doel dan alleen maar het moeilijker maken dan het is.
Weg met die kussen, ik mot het niet, weg met die taalkundige eigenaardigheden, Laïque, wat nou Laïque.
Ik ben lid van de Club de Voile de l’Amicale Laïque de Marans, ik zeg je.
