Degenen die voorkeursbeleid afwijzen en er grappen over maken vergeten altijd weer dat de voorkeur wordt toegepast bij “gelijke geschiktheid”. Louise bedankt voor je link en voor je onbetaalbare reactie op Christian. Marietta noemt alleen maar uiterlijkheden. De zogenaamde franse hoffelijkheid is vaak een rolbevestigend vertoon van mannelijke superioriteit, een vlag die meestal de lading niet dekt en weinig met echt respect heeft te maken. Dat sommige vrouwen er dankbaar gebruik van maken houdt de ongelijkheid alleen maar in stand. En hoe ze je noemen is onbelangrijk, het enige wat telt is respect. Beatrix met haar achterhaalde “Majesteit” ten spijt.
Ingrid roert een serieus probleem van onze tijd aan: werkende moeders, zowel een maatschappelijk als een privé-probleem. Mannen en vrouwen zijn nu eenmaal niet hetzelfde, ook al zijn ze gelijk. Voor werkgevers zijn alle personen simpelweg een arbeidsfactor. Vrouwen kunnen waardevolle arbeid leveren, maar ze vormen een natuurlijk risico, ook voor hun collega’s zoals Ingrid beschreef. Ook de vrouwen zelf staan eeuwig voor een dilemma. Ze zijn door de natuur voorbestemd om kinderen te baren en groot te brengen en hun hele hormoonhuishouding is daar op ingesteld. Maar maatschappelijk worden ze gedwongen om “zich persoonlijk te ontplooien”, om deel te nemen en ook iets te betekenen voor de maatschappij. En dat kan tegenwoordig alleen nog maar door betaald werk te verrichten in dienst van een ander en door je kinderen, ook betaald, aan een derde toe te vertrouwen. Want onbetaald werk telt maatschappelijk gewoon niet mee, ook al bestaat het uit het grootbrengen van een nieuwe generatie werknemers en ondernemers. (Of uit het verzorgen van je bejaarde ouders, ook een traditionele vrouwentaak.) De link van Jeroen illustreert het dilemma, een interessant onderzoek.
Ik pleit zeker niet voor het thuis blijven zitten van vrouwen. Dat zou niemand meer willen, ook de vrouwen zelf niet. En voor kinderen is het zeker belangrijk dat hun moeder een ruimere ontwikkeling en belangstelling heeft dan alleen voor het huishouden. Waar ik wel voor pleit is dat het baren, grootbrengen en opvoeden van kinderen wordt erkend als een belangrijke maatschappelijke en economische activiteit. Dat kan door ervoor te zorgen dat vrouwen een kleiner werkgeversrisico vormen. Dat bereik je niet door mannen min of meer te dwingen om ook ouderschapsverlof op te nemen, al kan dat zeker een waardevolle bijdrage leveren. Een oplossing zou kunnen zijn dat de staat een deel van het werkgeversrisico draagt. Wanneer een vervanging wegens zwangerschaps- en ouderschapsverlof door de staat wordt betaald lopen én de werkgever én de collega’s minder risico. Er bestaat dan geen reden meer voor de werkgever om geen vervanging te zoeken, want die krijgt hij gratis. Zijn risico en dat van de andere werknemers bestaat dan alleen nog uit het opnieuw inwerken van een nieuwe, tijdelijke kracht.
Ja, ik weet dat dan de aanschaf van het allernieuwste type straaljachtbommenwerper wellicht een paar jaar zal moeten worden uitgesteld…
