Ik heb genoten gisteren.
Om tien uur waren er al een paar mensen die me hielpen met wat slingers, en een sneed de mooie oranje taart wat onwennig maar sympathiek aan.
De dag begon met enige uitleg wat “men” (in Amsterdam) aan het doen was of gaat doen, en toen het boek wat ondertekend moest worden voor de oude koning werd neer gelegd, het lawaai van het juichende publiek doordrong in de zaal waarbij de prins een forse glimlach niet kon onderdrukken, rolde er een traantje over m’n wangen.
Ik ben heel mijn leven opgegroeid met Oranjes, aan mijn moeders kant werkte ze al voor de prins als tuinman, kok en kledingverzorgster, ik meen dat het Prins Hendrik was.
Mijn broer als privé chauffeur van hare majesteit (Beatrix), vaak kwam hij thuis met verhalen over die ondeugende jongens, jongens zoals wij.
Vaak kwam mijn broer thuis met zo’n limo, die kon dan amper door de inrijpoort van ons terrein, en we poetsten dan voor de majesteit of het een lieve lust was, en dat was het!
Mijn moeder had in huis een officieel portret van de majesteit.
Dan op een mooie zonnige dag als mijn moeder niet meer leeft, neemt deze majesteit afscheid, ze wordt een gewone oma voor de kids, net als alle andere oma’s.
De Fransen begrijpen niet dat je van een vorst kunt houden, ze begrijpen sowieso de ophef over die familie al niet.
Een van de gasten legde me uit; in Frankrijk moet iedereen de kans krijgen dat te worden wat hij wilt, je bent uit niets geboren, en je kunt net zo groot en rijk worden als de president van edf.
Je kunt echter nooit koning worden, daarom past het niet.
Ja maar, reageer ik, onzin toch? je komt uit een sloppenwijk, dan moet je toch verdomd hard werken om directeur van edf te worden, vele zoeven je voorbij omdat ze geld macht en aanzien hebben.
Is jullie logica niet gestoeld op een wetenschap van eeuwen geleden?
Ok, in principe kan het, en in principe kun je geen koning worden, maar wil je dat dan echt?
Willen fransen echt koning worden?
Gedurende de dag vorderde, er meer en meer lege champagneflessen op het aanrecht stonden, haring en kaas verdween in de magen, te meer en meer raakte de mensen geobsedeerd door de feestelijkheden eromheen.
Ik moest flink m’n best doen ze bij te houden met hun vragen, je hoorde zelfs ohh en ahh als er weer iets gebeurde, gelachen werd er als er telkens een franse fotograaf vanaf zijn podium naar de prinselijke genodigden riep even te wachten voor de kiek.
Het was verdomd stil in huis toen de nieuwe koning zijn eed aflegde, enerzijds uit respect naar mij, anderzijds “het is zo verdomd anders dan bij ons” zei iemand later.
“Dit geeft valeur” zei een oude man, “waarom ben je hier” vroeg een vrouw.
Allemaal waren we het er wel over eens, het is een feest van broederschap, dat is een groot gemis en France.
De ouderen gingen naar huis, enkele jongeren bleven aan de champagneflessen en andere flessen hangen, de koningsvaart, water trekt, ook hier.
Commentaar over de schepen, met een glimlach over de sporters, wat gebeurt er vraagt een vriend uit de stad als de boot onhandig aanlegt.
Ik weet het niet, misschien iemand ziek geworden, of misschien zijn ze uitgelopen en dan worden ze snel met een auto opgepikt om toch op tijd op het diner te zijn, ik vertelde ze dat de tv reporter me niets meer kon zeggen, hij weet het ook niet.
Ik gooide het eruit voor ik er erg in had, verdomme ’t zal niet waar zijn!
De jongens begrepen er natuurlijk niets van, ik sprak nederlands.
Toen ze het publiek hoorde denderen van vreugde, de kamaraadachtige groet van “Willem” de glimlach van Armin, de wenk van de prins naar de dirigent ‘kom effe joh” pas toen begrepen de jongeren wat koningschap betekend, wat Frankrijk mist.
We gaan met z’n allen proberen de quatorze juillet wat meer body te geven, meer dan alleen maar een gemeenschappelijk broodje om 20h en vuurwerk er na.
Voor alle republiekeinen, lik jullie wonden, zestig demonstranten in Amsterdam, dat zet zoden aan de dijk.
Lang leven de koning, en………… Maximaaaaaaahhhhh
