Rob (joebar),als je inderdaad al langer op dit forum zou zijn dan zou je me beter moeten kennen en zou je me anders beoordelen.
Ik ben waarschijnlijk een van de weinigen hier op het forum die actief is in het bedrijfsleven in Frankrijk, je hebt nog de bedrijfsarts, enkele aannemers, mensen in de ICT-branche, en natuurlijk ons prinsesje, maar verder zijn het volgens mij gepensioneerden die al dan niet een bijbaantje hebben en meestal gewoon van de rust en ruimte genieten van dit mooie land.
Als iemand zegt Frankrijk is mooi, dan hebben ze daar gelijk in, maar ieder land is mooi, ’t is maar net waar je van houd.
Als iemand zegt Frankrijk is geweldig, dan trek ik mijn wenkbrauwen op.
Voor een gepensioneerde ja, Frankrijk is geweldig, voor een ondernemer of arbeider wordt het een stuk minder romantisch in dit land.
Wij zijn eigenaar van verschillende bedrijven, waarvan twee buiten Frankrijk en drie in Frankrijk, we hebben veertig man in dienst en leiden leerlingen op in vormen als stage en aprentissage, dat gaat zelfs zo ver dat mijn partner deze periode een vakantie neemt om de leerlingen die een achterstand hebben (wiskunde, technisch tekenen, …) nog even de laatste handjes bieden om die examens goed te doen, ik heb er zelfs van de CdM een geweldige bedankbrief voor gekregen.
Het verhuizen is een oorzaak van het familiegevoel, Ik wil samen met mijn partner voor onze moeder (mijn schoonmoeder) zorgen zodat ze in haar huis kan blijven wonen en ik even langs wip om gras te maaien, de auto naar de garage voor winterbanden, de telefoonbox re-setten, de computer virusvrij maken, allemaal klusjes waar we steeds vaker een “vreemde” voor inhuren die dan even gaat kijken.
Moeder is nog gezond, ze is bijna 81 en vliegt nog met regelmaat naar New York om haar kleindochter te zien, ze rijdt nog auto en ze heeft op aan paar kwaaltjes na nog alle activiteiten in zich.
Waarom zou je wachten tot je een verschrompeld oud vrouwtje in de arm moet nemen naar de winkel, en de markt al te vermoeiend is.
Integreren is noodzakelijk, ik wil me niet als een buitenlander voelen ,maar ook niet als een buitenlander behandeld worden, ik spreek en schrijf Frans (en nog vijf talen), ik doe alles wat mogelijk is (ik durf zelfs te zeggen meer dan menig fransmens) om te integreren, maar als die mogelijkheid je voortdurend wordt ontnomen dan moet je beslissingen nemen.
Het heeft niets te maken met een verkeerde instelling, sterker nog, veel fransen roemen ons om onze instelling, onze betrokkenheid bij de samenleving, onze inzet voor diverse zaken.
Op de jaarlijkse feestdag van onze vereniging (jardin en folie) – overigens ook door mij opgezet – komen bejaarde mensen me vertellen dat ik in het dorp MOET trouwen, omdat ze vinden dat wij al die weigerambtenaren een klap in hun gezicht moeten geven, dat noem ik integratie waar je trots op kunt zijn, maar als je daarna al de bloemen in je inrit dood ziet hangen van een flinke portie roundup, of een auto expres door een door onze vereniging aangelegde siertuintjes voor de school heeft gecrost met een bordje erin in achterlatend “au revoir jardin en folie” diegene die met de roundup werkt een werknemer is van de gemeente, de burgemeester je gewoon uitlacht als je op z’n minst een excuses verwacht, dan zakt je broek langzaam op je enkels.
Ik hoop dat je nu wat beter begrijpt wat mijn leven met betrekking tot Frankrijk betekend.
Mocht je nog twijfelen aan roze-geur-en-maneschijn, lees dan het artikel eens wat P’Homme heeft geschreven over die boeren die geterroriseerd worden door de dorpelingen.
Oh, en vergeet niet alle leuke dingen te lezen die ik schreef over Frankrijk, want ik heb het hier echt naar mijn zin hoor.
