Hoewel ik het meest herken in het verhaal van Christian – er zijn wel degelijk plekken waar hard wordt gewerkt – en zijn conclusies alleen maar kan onderschrijven, zit er toch wel degelijk ook een “andere kant” aan de franse arbeidsmoraal.
Verhalen dat de Fransen maar 3 uur par dag werken (Titan, Taylor) zijn uiteraard bewust te zwaar aangezet, maar anderszijds moet oook opgemerkt dat Frankrijk niet voor niets in sneltreinvaart terrein op de internationale markten; de concurrentiepositie holt achteruit. Wat dit aangaat is het goed het rapport van Gallois er nog maar eens op na te slaan.
In onze kennissenkring hebben we mensen die hun dagen volmaken bij de SNCF (zelf zeggen ze: Sur Neuf Cinq Faineants). En we kennen mensen die werken bij een groot conservenbedrijf hier in de buurt. De SNCF’ers hebben er geen enkele moeite mee toe te geven dat er niet echt wordt gewerkt, en ze vooral uitzien naar hun – erg vroege – pensioen.. Bij de tweede groep valt op dat er weliswaar op vaste fabriekstijden wordt gewerkt, maar er ook heel veel verzuim is. Over plezier in het werk hoeven we helemaal niet te spreken. We kennen ook een geval van iemand die minder uren per week wil gaan werken maar het bedrijf staat het niet toe. De lijn is simpelweg: 35 uur of je gaat eruit. Er valt niet over te praten. Daar worden menen niet vrolijk van. Het bedrijf staat geen parttime toe.
Mijn conclusie is dat er weliwaar enorme verschillen bestaan in arbeidsmoraal tussen Fransen onderling, maar dat Frankrijk vooral en op de eerste plaats ten onder zal gaan aan het bevoordelen van (semi)overheidsdienaren en te weinig flexibiliteit op de arbeidsmarkt.
