Allereerst even de echte cijfers:
SMIC bruto 1430, netto 1120
Allocation chômage bruto 923, netto 880.
Een verschil van netto 240 euro per maand. Modaal en hoger vinden dat natuurlijk niks, maar als je van dit soort bedragen alleen al je huur, je nuts en je verzekeringen moet betalen, dan blijft er toch bar weinig over voor je levensonderhoud, laat staan voor dat van je kinderen. ’t Is weer zó makkelijk om vanuit je eigen luxe financiële positie te oordelen over anderen die het minder hebben getroffen en levenslang veroordeeld zijn tot laagbetaald, maar o zo noodzakelijk werk. Dat werk ligt in deze tijd niet voor het oprapen. In heel Europa gaan bedrijven failliet, grote ondernemingen krimpen, de bouw ligt overal stil. Je zal maar 50 zijn en op straat komen te staan. Ik had pas vrienden uit NL op bezoek. “Ik ben nog nooit zo blij geweest dat ik ambtenaar ben,” zei hij (57), “anders had ik nu waarschijnlijk ook op straat gestaan.”
Fransen willen niet werken? Als ik eens ’s morgens vroeg ergens naartoe moet, zie ik ondanks de crisis overal bosjes mensen bij bushaltes staan wachten, duidelijk op weg naar hun werk. Mijn post wordt bezorgd, het vuilnis wordt opgehaald, overal wegomleggingen vanwege onderhoud door mannen die de hele dag in de brandende zon staan. Ik kan eten in restaurants, kan naar de dokter en het ziekenhuis, ik doe m’n boodschappen. Overal zijn mensen aan het werk, als werknemer of als kleine zelfstandige. Ik heb daar respect voor. En met werklozen heb ik medelijden: heel de basis valt weg onder hun bestaan, ook al was het maar een minimale basis. Bovendien is de allocation chômage aan een maximale duur gebonden, afhankelijk van hoe lang je ervóór hebt gewerkt. Daarna ontvang je teveel om dood te gaan en te weinig om te leven.
Via de eerste link van Louise kwam ik op een interessante site met veel cijfers en grafieken over grensarbeid. ’t Gaat voornamelijk over de Elzas, maar onderaan staan ook cijfers over alle franse grensgebieden. Daaruit blijkt bv dat vanuit Le Nord-Pas-de-Calais in verhouding tot alle andere grensregio’s maar weinig Fransen in België gaan werken…
De tweede link van Louise maakt duidelijk waardoor het duitse bedrijfsleven concurrerend kan werken. Het artikel vindt dat te danken aan het ontbreken van een (wettelijk) minimumloon. Veel werkgevers kunnen daardoor hun werknemers een schijntje betalen. Dit hongerloontje wordt door de duitse staat aangevuld tot een sociaal minimum. Dat betekent niets meer of minder dan dat de staat indirect het duitse bedrijfsleven subsidieert. Dat is binnen de EU verboden.
Overigens blijkt uit het artikel ook dat de totale arbeidskosten in de industrie in Duitsland en Frankrijk nauwelijks verschillen. Duitsland 34,40, Frankrijk 35,50 per uur (in de duitse industrie gelden minimumlonen via cao’s, bb). Maar in het voor de economie zo belangrijke midden- en kleinbedrijf ligt het verschil op 25% in het nadeel van Frankrijk. Daar vind je de grote groep zwaar onderbetaalde werknemers en dus de grote groep bedrijven, die door de staat indirect worden gesubsidieerd via toeslagen aan de werknemers.
