Geheel onverwacht kreeg ik gisteren de gelegenheid om kennis te maken met de praktijk van het samenstellen van de gemeenteraad. Tot mijn opperste verbazing stond plotseling de burgemeester aan de poort. Eenmaal binnen viel hij meteen met de deur in huis. Of ik voor de komende verkiezingen op “notre liste” wilde staan. Ik viel bijna van m’n stoel. Want, zei hij, ze kwamen één persoon tekort. Dat stelde me gerust, want dan zou ik gewoon voor de flauwekul op de lijst staan, net als in Nederland gebeurt. Maar dat bleek een misvatting. Het was wel degelijk de bedoeling dat ik in de gemeenteraad kwam. Want de gemeenteraad bestaat uit 11 leden (op een bevolking van 350 zielen!), waarvan er acht zich niet meer herkiesbaar hebben gesteld. Die acht moet de burgemeester er dus bij zoeken. Hij had inmiddels 10 leden en ik zou nummer (spuit) elf worden. Hij had er met verschillende mensen over gepraat en die waren het er allemaal mee eens. Maar, riep ik, er zijn toch ook andere partijen? Nee, die zijn er niet. Er is één lijst en die is links, net als 80% van de bevolking hier, maar die is niet van een bepaalde landelijke partij.
Ik maakte nog enkele tegenwerpingen, bijvoorbeeld dat ik het franse gerebbel niet kan verstaan. Maar dat geeft niks, zei hij, want de vergaderingen zijn heel gemoedelijk en ze gaan alleen maar over heel praktische zaken, bv. internet, gaten in wegen enzovoort. Maar ik ben 73, riep ik nog. Ook dat maakte niks uit. Dat had ik kunnen weten want onze Wim is vijf jaar ouder dan ik en hij is ook lid van een gemeenteraad. Uiteindelijk dacht ik: god zegene de greep en ik stemde toe. Hij blij.
Omdat er toevallig gisteravond een raadsvergadering was ben ik er maar eens gaan kijken. ’t Ging er inderdaad gemoedelijk aan toe en het duurde krap een uur. Ze vergaderen 10 keer per jaar. Daarnaast wordt verwacht dat je plaats neemt in een van de raadscommissies (financiën, openbare werken, cultuur en onderwijs).
Ik ben nog steeds niet van de verbazing bekomen, maar het lijkt dit nieuwsgierige Aagje erg leuk om de komende zes jaar (bij leven en welzijn) een kijkje in de keuken te kunnen nemen. Goed voor de inburgering.
