Interessant verhaal, Bosbess. Het originele verhaal heb ik niet gelezen maar ik vertrouw erop dat de samenvatting goed is.
Wat de inhoud betreft: het komt mij wat te simpel over.
Het deel dat behandelt dat opvolgende presidenten de maatregelen van voorgaande afschaffen of aanpassen lijkt me grotendeels correct. Ook Hollande doet daar overigens aan mee, zij het beperkt. Het draagt in belangrijke mate toe aan de visie dat de politiek onbetrouwbaar is en het hindert sterk continuïteit in beleid. Beleid dat overigens zelden wordt geëvalueerd behalve door de Rekenkamer. Daar wordt braaf naar geluisterd maar er wordt niets mee gedaan.
Frankrijk geeft zich niet zomaar over aan Brussel. Integendeel,veel EU-richtlijnen worden halfbakken en vaak (te) laat geïmplementeerd. De Euro is juist een zegen want doorbreekt het ongebreidelde gestunt(el) met de wisselkoers zoals HansPiet terecht stelt. Wel maakt die Euro pijnlijk het gebrek aan concurrentiekracht zichtbaar. Maar dat is niet de schuld van de Euro maar van te hoge loonkosten, gebrek aan innovatie bij werkgevers en gebrek aan mobiliteit bij werknemers. Ook vind ik geschimp op de “arme nieuwe lidstaten” niet correct: de “rijke oude lidstaten” zijn nooit achteruit gegaan door de nieuwkomers maar de nieuwkomers wel vooruit door hun aansluiting. Het is ook meer dan een economische unie: het is een verbond dat politieke stabiliteit en (dus) vrede garandeert. Duitsland overigens, met al zijn geschimp op Griekenland en andere zuidelijke landen is snel vergeten dat het als veroorzaker van de 2e Wereldoorlog niet daarna tot herstelbetalingen is gedwongen maar juist met hulp van andere landen zijn economie heeft kunnen opbouwen. In tegenstelling tot Peter vind ik het niet onjuist dat die Ostmark en Westmark onterecht “gelijkgeschakeld” zijn. Economisch wellicht niet handig, politiek was het gewoon nodig. Hulde aan Kohl al ben ik geen fan van hem maar die hereniging heeft hij goed gedaan.
Wat zit werkelijk achter het geheel? Ik denk dat het de cultuur van de illusies is.
Frankrijk is kunstmatig een land geworden doordat De Gaulle een dreigende burgeroorlog heeft afgewend door de illusie van een nationale staat te creëren. De Trente Glorieuses hebben die illusie versterkt. En daarna de gebakken peren. Een vermolmd politiek systeem, een waterhoofdige ambtenarij, slecht onderwijs, beroerde rechtspraak, middelmatige en veel te dure gezondheidszorg, haperende innovatie, een absoluut gebrek aan proactiviteit en de werkelijke macht die bij een beperkt aantal grote industriëlen ligt.
Steven
