Ik kwam eerst met m’n partner in Parijs aan waar we een jaar hebben gewoond.
Intergreren in Parijs is net zoiets als intergreren op de camping, het heeft nul en geen waarde.
Parijs is mooi, als je van theaters houd, en van de gezellige eetgelegenheden.
Ik ben een buitenmens, en toen de eerste zonnestralen na een lange grijze winter doorkwamen zat ik voor een open raam zonder shirt en dacht, wat doe ik hier.
Ik kan niet eens zonnen!
We vonden een appartement in La Rochelle, aan de westkust van Frankrijk.
Onze enige noodzaak was dichtbij een luchthaven wonen, of er heel snel kunnen zijn.
La Rochelle heeft de TGV naar Parijs, en een eigen airport.
Maar ook hier begon m’n bloed weer te borrelen, ik zat vast tussen werk, balcon, of verplicht naar het strand.
Het eerste was me lief, en het derde is leuk maar niet elke dag.
Ruimte, ik voelde me opgesloten, niet in de zin van dat balcon, maar ik had gewoon niets om handen.
We kochten een bouwval van een keet, om er later een Chambres d’Hôtes te beginnen, maar uiteindelijk liep alles anders.
Ik heb mensen om me heen nodig, ik hou van gezelligheid, en ik wil graag genieten van dingen.
Alleen genieten kan ik niet, ik vlieg de gordijnen in, alleen, hoe kom je in contact met de mensen?
Ik heb het twaalf jaar geprobeerd, en ik begrijp nu pas de Parijzenaar die me vertelde dat hij zeven jaar in La Rochelle heeft gewoond en NOOIT MEER!
Ik zie het deels als twaalf verloren jaren van m’n leven, aan de andere kant hebben we van onze Chambres d’Hôtes genoten met heel veel gasten.
Ik ben nu in een andere streek, al gelijk schoven de gordijnen opzij om te kijken wie we waren, en al de derde dag zaten we bij wildvreemden aan de apéro.
Elke zaterdagochtend na de markt komt men samen in de stamkroeg onder het hotel.
De een trekt zijn wenkbrauwen op, de ander slaat me op de schouders, het is een omgeving waar men iedereen respecteerd, ongeacht wat je geloof is, welke kleur je hebt, of met wie je tussen de lakens ligt.
De gehele mentaliteit is anders, men houd van werken, ieder weekend zijn er wandeltochten en fietstournooien, er zijn evenementen en festivals, en groot en klein is actief voor en achter de schermen.
We hebben alles in ons dorp van 3000 zielen, een carefourmarket, drie bloemenwinkels, twee slagers, vier bakkers, een brillenzaak, schoenenzaak, sportzaak, hotel, vijf restaurants, enkele garages, tientallen clubs…
Hier val ik niet op, het is mijn dorp, ik doe men dingetje, ik loop bij de oude buurman even door de tuin om de takken te verslepen, ik drink een glaasje met Jean Yves of Pascal, we doen allemaal mee met een draaiende maatschappij en we zijn tevreden.
In ons oude dorp in de Charente Maritime heb ik nooit kunnen intergreren, men hield de deur dicht, men zat niet te wachten op iemand die de takken uit je tuin komt halen.
Men wilde geen contact met wie dan ook, ze leven als eenlingen onderling in een heel klein groepje.
Iemand beweerde dat het komt door protestanten en katholieken, een ander beweerde dat het kwam omdat héél vroeger de omgeving allemaal eilandjes waren met hun eigen clans, en weer een ander beweerde dat het kwam omdat ze na de slavenhandel waar ze stinkend rijk van zijn geworden, zijn afgedaald naar arm en dit niet willen toegeven tegenover het rijke Cognac en het rijke Bordeaux.
Dure auto’s, er is zelfs een zaak waar je Rolex kunt huren voor een weekendje stappen, mooie kleren, en geen cent om te makken, dus je krijgt nooit een kijkje in hun echte priveleven.
Dan kom je daar als nuchter Hollander, je zet de schop in de grond en laat het dorp schudden, alleen kwamen de mensen niet naar buiten maar kropen nog verder in hun hol.
Hier in Renaison pas ik tussen de mensen, we doen mee met de activiteiten, en als we iets voorstellen wordt het niet rigoreus van tafel geveegd.
Hier val je niet op als je met de trekker door het dorp kom, en dure auto’s of een gehuurde rolex, ach wat is de meerwaarde.
Integreren is niet iets wat start en na verloop klaar is.
Integreren is een levensweg, het gaat makkelijk of moeilijk.
Waarschijnlijk was ik wel geintegreerd in ons oude dorp, men dacht waarschijnlijk aan die mafkees die “daar” woonde.
Hier ben ik bezig met intergratie, en aangemoedigd door de mensen.
Iets typisch van hier (zegt men) is “Les classes” een carnavalsque feest waar iedereen uit hetzelfde geboortecijfer in optocht door het dorp wordt gedefileerd.
Ik ben van 63, dus ik moet nog wachten tot 2023, maar ik ben al ingedeeld bij de groep met de 3.
Hoor ik er al bij dan?
Nog niet, kwa feesten wel, en men respecteerd me wat ik met m’n handjes doe (dat verfoeide ze in ons oude dorp), maar ik ben nog wel de buitenstaander.
Ik moet me bewijzen, men wil aftasten naar m’n politieke kleur (ons oude dorp waren ras-socialisten, grrrr) en men zou me ook wel eens wat vaker in de kerk willen zien, vooral de ouderen.
Maar wat heel erg belangrijk is leven en laten leven, gun iedereen het zijne.
Je koopt om de hoek, je helpt elkaar, en je ondersteund elkaar.
Dat was wereldvreemd in ons oude dorp, vandaar dat ik er nooit bij pastte.
Uiteindelijk wonen we nu in precies zo’n zelfde dorp als waar ik ben geboren aan de rivier.
Niets is voor niets, dus ook de afgelopen twaalf jaar hebben mij iets belangrijks geleerd, namelijk het hoe en waarom van integratie.
(Bedankt rattaouille voor de start van deze draad)
Nu pas begrijp ik de moeilijkheden in de wijken mat macro’s en andere “minderheden”.
Wat doet het met je als je je best doet mee te doen, en je wordt niet geaccepteerd.
Wat doet het met je als je naar het theater gaat en niemand zegt een woord tegen je.
Wat doet het met je als je als een stuk stront wordt aangekeken als je een project hebt of iets wat de gemeenschap kan helpen.
Wat doet het met je als je voortdurend bezig bent energie te steken in iets waar niemand om je heen een moer om geeft.
Je wordt arrogant, je blijft geloven in jezelf maar je stelt je boven de ander, die idioot.
Je steekt bij wijze van spreken je middelvinger omhoog en blijft doorgaan met wat je deed, maar dan alleen.
Je kijkt neer op die stakkers die na eeuwen nog steeds niet verder zijn gekomen dan die opgeblazen kikker die ze zijn.
Een buurman die voor de zoveelste keer expres zijn auto zo neerzette dat ik er amper omheen kon: ik nam zelfs de moeite niet om aan te kloppen, ik ramde allebij zijn spiegels eraf, dat doe je niet weer vriend.
De andere buurman die expres elke dag over m’n opnieuw geplante Stokroos reed, ik heb er zes gepland, de zevende dag is de rustdag zei ik tegen Pierre, en ik plante een stokroos met een venijnig scherpe stalen punt.
Ik begrijp nu des te meer de problemen in die wijken.
Je wilt, maar je kunt het niet, dat drijft je tot iets wat je niet begrijpt.
Waar sturen de sterren me nu naar toe?
Voor iedereen die van plan is in Frankrijk te komen wonen, kijk vooral goed of je in die omgeving past.
Vraag het na op deze site, bestudeer ook jezelf of je echt wel zo alleen en eenzaam wilt wonen, zeker als je straks geen kachelhout meer kan kloven.
In sommige streken is integreren een spel tussen lekker eten en een glaasje wijn zoals bij Henri, in andere streken zitten ze helemaal niet op U te wachten.
Cees.
